Η νέα σειρά «The Diplomat» («Η Διπλωμάτης») του Netflix, στην οποία πρωταγωνιστεί η Κέρι Ράσελ, ήταν απόλυτα λογικό να γίνει αμέσως η αγαπημένη όλων των αμερικανών διπλωματών στον κόσμο. Τους αφορά, υποτίθεται. Την είδαν, λοιπόν, και οι περισσότεροι την περιέγραψαν ως «απόλυτα εξωφρενική αλλά και πολύ διασκεδαστική». Ωραία όλα αυτά. Πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι, όμως;

Η σειρά επικεντρώνεται στην αμερικανίδα πρέσβη στο Ηνωμένο Βασίλειο Κέιτ Γουάιλερ. Η ιστορία είναι φανταστική, φυσικά. «Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες στη σειρά που είναι πολύ έξυπνες», λέει στο Politico ο Ααρον Σνάιπ, εκπρόσωπος της αμερικανικής πρεσβείας στο Λονδίνο. «Ως διπλωμάτης καριέρας πρέπει να πω, όμως, ότι όταν την παρακολουθούμε σκεφτόμαστε ότι η δουλειά μας δεν είναι ούτε κατά προσέγγιση τόσο σέξι όσο οι περιπέτειες της Γουάιλερ με την εξωτερική πολιτική».

Πριν από τα γυρίσματα, μέλη της παραγωγής συνάντησαν αξιωματούχους από την αμερικανική πρεσβεία προκειμένου να πετύχουν ρεαλισμό στις λεπτομέρειες και ο Σνάιπ είπε ότι ο ίδιος και άλλοι υπάλληλοι της πρεσβείας είναι φανατικοί της σειράς. «Η σειρά είναι αρκετά ρεαλιστική, σχεδόν πιστευτή», λέει ο Λιούις Λούκενς, πρώην διπλωμάτης καριέρας που είχε υπηρετήσει στην αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο ως Νο2.

Το «The Diplomat» έχει επίσης προκαλέσει θόρυβο στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου έχει γίνει μια από τις πιο δημοφιλείς εκπομπές του Netflix. Βουλευτές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και κυβερνητικοί αξιωματούχοι ήταν μεταξύ εκείνων που πανηγύριζαν όταν η πλατφόρμα ανακοίνωσε ότι η εκπομπή είχε ανανεωθεί για δεύτερη σεζόν.

Η δημιουργός της σειράς, Ντέμπορα Καν είπε στο Politico: «Τα σχόλια ήταν πραγματική χαρά για εμάς».

Αν έχετε δει τη σειρά, μπορείτε παρακάτω να διαβάσετε ποια σημεία της είναι πολύ ρεαλιστικά και ποια δεν έχουν (σχεδόν) καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αν δεν την έχετε δει, είναι μόλις οκτώ επεισόδια, δείτε τα και το κείμενο θα είναι εδώ να σας περιμένει.

Στην πραγματικότητα

Η θέση του πρέσβη των ΗΠΑ στο Λονδίνο σχεδόν πάντα δίνεται σε κάποιον πλούσιο υποστηρικτή του εκάστοτε προέδρου. Οι υποψήφιοι ήταν σχεδόν πάντα άντρες. Και είναι αδύνατο να μην περάσουν από την έγκριση της Γερουσίας.

Υπάρχουν βασικά δύο τύποι αμερικανού πρέσβη: Οι διπλωμάτες καριέρας και όσοι έχουν διοριστεί για πολιτικους λόγους. Οι δεύτεροι είναι κατά κανόνα πλούσιοι δωρητές και παίρνουν τα καλύτερα πόστα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι διορισμένοι για πολιτικούς λόγους δεν στερούνται απαραίτητα πολιτικών και διπλωματικών γνώσεων, όμως οι διπλωμάτες καριέρας τούς αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό.

Η σημερινή αμερικανίδα πρέσβης στο Λονδίνο, Τζέιν Χάρτλεϊ, είναι μόλις η δεύτερη γυναίκα που βρίσκεται στη θέση.

Πέρα απ’ αυτό, «η απεικόνιση της φασαρίας που γίνεται για τα ρούχα της Γουάιλερ είναι υπερβολική», λέει ο Φιλ Ρίκερ, πρώην διπλωμάτης καριέρας. «Δεν υπάρχουν στιλίστες στην πρεσβεία, παρότι το προσωπικό φρόντιζε να είναι καλοσιδερωμένα τα ρούχα μου κάθε μέρα».

Οι δημιουργοί του «The Diplomat» έφεραν στο επίκεντρο της σειράς την αντίστιξη της καριέρας με τις πολιτικές δυναμικές. «Μου άρεσε η σκηνή όπου κάποιος τη ρώτησε αν θα στείλει την ιδιωτική της συλλογή έργων τέχνης στο Λονδίνο κι αυτή απάντησε “είμαστε διπλωμάτες καριέρας, δεν έχουμε συλλογή έργων τέχνης”», είπε ο Λούκενς.

Αλλά, ένας τέτοιος διορισμός απαιτεί επικύρωση από τη Γερουσία, και αυτό μπορεί να διαρκέσει πολλούς μήνες. Περιλαμβάνει τα πάντα, από τον έλεγχο από την εκτελεστική εξουσία πριν σταλεί ένα άτομο σε ακρόαση ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας έως την ελπίδα ότι κάποιος γερουσιαστής δεν θα εμποδίσει την υποψηφιότητα για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με το προτεινόμενο πρόσωπο.

Η Καν είπε ότι, μετά από μια προβολή στην Ουάσιγκτον, «εξήγησε ότι αυτή είναι η τηλεοπτική εκδοχή αυτού που κάνουν, με λιγότερη γραφειοκρατία, συντομότερα χρονοδιαγράμματα επιβεβαίωσης στη Γερουσία και έναν πρέσβη που μεταφέρθηκε από την Καμπούλ στο Λονδίνο, κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ. Ένας πρέσβης πετάχτηκε και είπε: “Συμβαίνει πολύ πιο συχνά από όσο νομίζετε!”».

Στην πραγματικότητα

Για να κερδίσουν τις εκλογές, οι πρόεδροι χρειάζονται υποψηφίους αντιπροέδρους που να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους από συγκεκριμένα σημεία της χώρας.

Η Γουάιλερ δεν έχει καμία βάση εκλογικής υποστήριξης και καμία πολιτική φιλοδοξία. Ως διπλωμάτης καριέρας, έχει εκπαιδευτεί να εφαρμόζει τις πολιτικές οποιουδήποτε είναι στον Λευκό Οίκο, επομένως θεωρητικά δεν έχει κομματικές προτιμήσεις. Είναι ρεαλιστική για το τι μπορεί να γίνει, αλλά ο πραγματισμός δεν μεταφράζεται πάντα σε πολιτική εμπειρία.

Ένας αμερικανός διπλωμάτης, ο οποίος μίλησε υπό τον όρο της ανωνυμίας στο Politico επειδή δεν είχε εξουσιοδότηση να μιλήσει σε δημοσιογράφους, σημείωσε: «Από την αρχή της καριέρας μας μαθαίνουμε να μην έχουμε καμία προτίμηση σε κόμματα». Γενικά, η ιδέα ότι ένας πρόεδρος μπορεί να επιλέξει διπλωμάτη καριέρας ως αντιπρόεδρο «είναι εξωφρενική», είπε ο Ρίκερ.

Στη σειρά

Η Κέιτ Γουάιλερ είναι παντρεμένη με τον Χαλ Γουάιλερ, πρώην πρέσβη. Η σχέση τους είναι… περίπλοκη.

Ο Χαλ έχει τη συνήθεια να μπλέκεται στα πράγματα με τρόπους που συχνά κάνουν τη ζωή της Κέιτ δύσκολη, αλλά που μπορεί επίσης να είναι χρήσιμοι. Φαίνεται να γνωρίζει τους πάντες, παντού, ακόμη και μερικούς από τους χειρότερους εχθρούς της Αμερικής. (Ο Ρίκερ υπέθεσε ότι ο χαρακτήρας του Χαλ μπορεί να βασίζεται εν μέρει στον αείμνηστο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.)

Η ακριβής κατάσταση της καριέρας του Χαλ στη σειρά δεν είναι απολύτως σαφής. Ο ίδιος, περιγράφει τον εαυτό του κυρίως ως «σύζυγο του πρέσβη».

Στην πραγματικότητα

Μια τέτοια σχέση δεν είναι αδύνατη, αν και λίγοι διπλωμάτες καριέρας έχουν το εύρος της επιρροής που έχει ο Χαλ.

Οι διπλωμάτες των ΗΠΑ μερικές φορές παντρεύονται ο ένας τον άλλον (ονομάζονται «ζευγάρια σε συνδυασμό») και εφόσον ο ένας δεν είναι στην αλυσίδα διοίκησης του άλλου, μπορούν να βρίσκονται στην ίδια χώρα. Οι έγγαμοι διπλωμάτες μπορούν ακόμη και να είναι πρεσβευτές ταυτόχρονα, αν και προφανώς σε διαφορετικά μέρη.

Αλλά, οι περισσότεροι διπλωμάτες των ΗΠΑ δεν επιτυγχάνουν τον βαθμό του πρεσβευτή και αυτοί που το κάνουν σπάνια παίρνουν περισσότερες από μία πρεσβείες στην καριέρα τους. Ο Χαλ περιγράφεται ως κάποιος που ήταν πρέσβης για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι που δεν μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Η διαχείριση του «ανατρεπτικού» συζύγου ενός πρέσβη πέφτει συνήθως στο Νο. 2 σε μια πρεσβεία, τον αναπληρωτή επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής. Ο Λούκενς είπε ότι η σειρά απεικονίζει καλά αυτή την εξαντλητική θέση. «Αναμένεται από αυτόν να διευθύνει την πρεσβεία και να διαχειρίζεται τον πρέσβη», είπε.

Στην πραγματικότητα

Το ΝΑΤΟ είναι πιθανό να διαδραματίσει κάποιο ρόλο εάν ένα από τα μέλη του δεχτεί επίθεση,  είναι μια αμυντική συμμαχία που βασίζεται στην αρχή, γνωστή ως Άρθρο 5, ότι μια επίθεση σε ένα μέλος είναι επίθεση εναντίον όλων.

Οι ακριβείς λεπτομέρειες οποιασδήποτε επίθεσης κάνουν τη διαφορά στο πώς θα απαντήσει μια χώρα ή μια συμμαχία. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΝΑΤΟ θα εμπλακεί σε μια κρίση που είχε ως συνέπεια το θάνατο δεκάδων Βρετανών, ακόμα κι αν πρόκειται απλώς να πραγματοποιήσει μια συνάντηση ή να δηλώσει την αλληλεγγύη του.

Ωστόσο, η σειρά υποδηλώνει ότι ακόμη και η Γαλλία, επίσης μέλος του ΝΑΤΟ, πρέπει να παραπλανηθεί για να βοηθήσει να βρεθεί ο ένοχος. Φαίνεται επίσης να υποδηλώνει ότι η Τουρκία και το Ιράν είναι σύμμαχοι. Η Τουρκία, επίσης είναι μέλος του ΝΑΤΟ και η περίπλοκη σχέση της με το Ιράν δεν ισοδυναμεί με συμμαχία.

Ωστόσο, η Μπάρμπαρα Στίβενσον, πρώην αναπληρώτρια επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ στο Λονδίνο, επαίνεσε τη σειρά: «Αυτή η σκηνή όπου ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών αναγνωρίζει τις σοβαρές συνέπειες τού να κατηγορηθεί το Ιράν, αλλά αρνείται να χρησιμοποιήσει την ισχύ του για να περιορίσει τον πρωθυπουργό του είναι απλά εξαιρετική», λέει. «Αποτυπώνει κομψά τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικές εκτιμήσεις μπορούν να υπερισχύσουν των εθνικών και διεθνών χειρισμών ασφάλειας».

Στην πραγματικότητα

Οι ΗΠΑ δεν σχεδιάζουν να ανοίξουν ξανά τη διπλωματική τους αποστολή στο Αφγανιστάν αυτή τη στιγμή.

Τις τελευταίες ημέρες, οι ΗΠΑ επανέλαβαν ότι δεν έχουν πρόθεση να αναγνωρίσουν επίσημα την κυβέρνηση των Ταλιμπάν και ότι το ισλαμιστικό κίνημα δεν προσκλήθηκε στις συνομιλίες υπό την ηγεσία του ΟΗΕ για το Αφγανιστάν αυτήν την εβδομάδα. Επομένως, καμία πρεσβεία των ΗΠΑ δεν θα ανοίξει ξανά εκεί σύντομα.

Υπάρχουν, όμως, διπλωμάτες των ΗΠΑ που ασχολούνται με το Αφγανιστάν, οι περισσότεροι το κάνουν από ένα γραφείο στο Κατάρ ή την Ουάσιγκτον. Και, παρά το μισογυνισμό των Ταλιμπάν, της υφιστάμενης αποστολής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν προΐσταται μια γυναίκα.

Το Κοινοβούλιο θα παρέμβαινε σε δευτερόλεπτα για να απομακρύνει έναν πρωθυπουργό που θα συμπεριφερόταν με αυτόν τον τρόπο.

Ενώ ένας αμερικανός πρόεδρος είναι σε θέση να προβεί σε πολλές εκτελεστικές ενέργειες χωρίς καμία έγκριση από το Κογκρέσο, ένας βρετανός πρωθυπουργός μπορεί να απομακρυνθεί σχεδόν αμέσως εάν χάσει την υποστήριξη των μελών της Βουλής των Κοινοτήτων. Κάτι που ξέρει καλά η Λιζ Τρας, η οποία εκδιώχθηκε μετά από μόλις 49 ημέρες στην εξουσία το περασμένο φθινόπωρο, παρότι «βομβάρδισε» μόνο την οικονομία, όχι τους Ρώσους.

Ένας πρωθυπουργός που θα μιλήσει τόσο απερίσκεπτα για την εμπλοκή του Ηνωμένου Βασιλείου σε στρατιωτική αντιπαράθεση με μια πυρηνική δύναμη πιθανότατα θα αμφισβητηθεί σε ψήφο εμπιστοσύνης μέσα σε λίγες ώρες, ιδιαίτερα εάν υπήρχε ένας λογικός, εναλλακτικός ηγέτης όπως ο υπουργός Εξωτερικών Οστιν Ντένισον στο σενάριο.

Η συμμαχία μεταξύ των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής. Ένας πρωθυπουργός δεν θα την υπονόμευε ποτέ σκόπιμα.

Κανένας βρετανός πολιτικός δεν θα διακινδύνευε να προσβάλει τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα δημόσια. Αυτή ήταν η πραγματικότητα για όλο τον 20ο και τον 21ο αιώνα και είναι διπλά αλήθεια μετά το Brexit, τώρα που το Ηνωμένο Βασίλειο χρειάζεται τον ισχυρότατο φίλο του περισσότερο από ποτέ. Θα ήταν απίθανο για οποιονδήποτε βρετανό πρωθυπουργό, και ιδιαίτερα για κάποιον από το συντηρητικό φάσμα, όπως είναι ο Τρόουμπριτζ, να υπονομεύσει την «ειδική σχέση». Οι πρεσβευτές των ΗΠΑ και το λοιπό προσωπικό αντιμετωπίζονται πάντα με τη μέγιστη ευγένεια από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ένας ανώτερος βρετανός διπλωμάτης είπε: «Αν οι αμερικανοί ζητήσουν κάτι από τη βρετανική κυβέρνηση, το λαμβάνουν αμέσως. Ένας βρετανός πρωθυπουργός δεν θα ενεργούσε ποτέ, μα ποτέ με αυτόν τον τρόπο».

Στην πραγματικότητα

Οι ψηφοφόροι σπάνια ψηφίζουν με βάση τις εξωτερικές υποθέσεις, ενώ ούτως ή άλλως, δεν θα λειτουργούσε έτσι η διαδικασία προς την πιθανή ανεξαρτησία.

Όπως και στις ΗΠΑ και στο υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η εξωτερική πολιτική απέχει πολύ από την πρώτη προτεραιότητα για τους σκωτσέζους ψηφοφόρους. Αν ο Τρόουμπριτζ ήθελε πραγματικά να τους επηρεάσει, θα ήταν καλύτερα να ρίξει χρήματα, να επενδύσει σε υπηρεσίες ή να τονώσει την τοπική οικονομία.

Η ιδέα ότι η απώλεια μιας μόνο κοινοβουλευτικής έδρας θα μπορουσε να αποδειχθεί καθοριστική για την υπόθεση της ανεξαρτησίας δεν είναι ρεαλιστική, επειδή το εθνικιστικό SNP κατέχει ήδη τη συντριπτική πλειοψηφία των εκλογικών περιφερειών, 45 από τις 59, και αυτό συμβαίνει για περισσότερο από μια δεκαετία. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνει δημοψήφισμα σύντομα, επειδή το Ουεστμίνστερ θεωρεί ότι το θέμα έχει κλείσει, μετά από το δημοψήφισμα του 2014 που επιβεβαίωσε το status quo.

Στην πραγματικότητα

Οπως οι Βρετανοί, έτσι και οι Γάλλοι θέλουν γενικά να διατηρήσουν την καλή σχέση τους με τους Αμερικανούς.

Ένας γάλλος διπλωμάτης με τον οποίο μίλησε το Politico δεν ήταν βέβαιος για το πώς θα εξελισσόταν αυτό το σενάριο στην πραγματική ζωή, αλλά θεώρησε ότι θα ήταν απίθανο να επιτραπεί στους Bρετανούς να βάλουν ειδικές δυνάμεις στο γαλλικό έδαφος, εκτός αν το ζητήσουν οι Αμερικανοί. «Είναι δύσκολο να πω, αλλά αν αυτό ήταν το σενάριο τότε, ναι, ίσως;»

Στην πραγματικότητα

Ενώ οι περισσότεροι Βρετανοί δεν είναι ακριβώς αριστοκράτες, η πολιτική είναι η μόνη εναπομείνασα αρένα όπου το να μιλάς σαν τον βασιλιά Κάρολο είναι ακόμα πιο συνηθισμένο από ό,τι όχι.

Οι περισσότερες τηλεοπτικές εκπομπές των ΗΠΑ είναι απογοητευτικές για τους βρετανούς θεατές, επειδή τείνουν να απεικονίζουν κάθε χαρακτήρα ως πολύ αριστοκρατικό. Αλλά με τρεις από τους πέντε τελευταίους πρωθυπουργούς να έχουν πάει σε ελίτ ιδιωτικά σχολεία, το Ουσετμίνστερ κυριαρχείται σχεδόν από τέτοιου είδους φιγούρες και το «The Diplomat» έχει καταλάβει σωστά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News