Στα αποδυτήρια της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ είχε πέσει νεκρική σιγή. Κλεισμένοι στον εαυτό τους, οι έλληνες διεθνείς προσπαθούσαν να… χωνέψουν την ήττα (71-79) από τη Σουηδία στον πρώτο τους αγώνα για το Προολυμπιακό Τουρνουά, στο Βεβέ της Ελβετίας. Τις σκέψεις τους διέκοπτε μόνον η παρατήρηση των κινήσεων του νέου συμπαίκτη τους, που είχε, μόλις, σκοράρει 25 πόντους. Ηταν 23 ετών, ανέκφραστος, με μαλλί αφάνα, μιλούσε (σπανίως) σπαστά ελληνικά, έπαιζε «γκαρντ» και είχε έρθει στην Ελλάδα πριν από μερικούς μήνες. Τον έλεγαν Νίκο Γεωργαλή. Πολύ σύντομα θα τον συζητούσε όλη η Ευρώπη, αλλά ως Νίκο Γκάλη.

Κανένας δεν κατάλαβε τι ξημέρωνε για το ελληνικό μπάσκετ εκείνη την ημέρα, 6 Μαΐου του 1980, που ο Νικ φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο και το νούμερο 10 για πρώτη φορά σε επίσημο ματς. Ούτε, καν, ο ίδιος. «Είχα διαπιστώσει ότι είχαμε καλές μονάδες και πίστευα ότι υπήρχε προοπτική, όμως δεν μπορούσα να διανοηθώ πως θα φτάναμε στον θρίαμβο του 1987», εξομολογήθηκε στα ΝΕΑ. Εκείνη η ήττα υπήρξε η απαρχή μιας ονειρεμένης εποχής για την Εθνική ομάδα, που έγινε η «επίσημη αγαπημένη» των ελλήνων φιλάθλων και καθιέρωσε το μπάσκετ ως το «Εθνικό μας σπορ».

Βεβαίως, οι μεγάλες επιτυχίες άργησαν να έρθουν. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ, ενός πιονέρου κόουτς του αθλήματος τη δεκαετία των ’70s στη χώρα μας, το ελληνικό μπάσκετ δεν είχε πολλές περήφανες στιγμές. Η Εθνική είχε κατακτήσει το πρώτο της χρυσό μετάλλιο, το 1979 στους Μεσογειακούς του Σπλιτ, όμως ήταν μια αδύναμη ομάδα, που έχανε ακόμη και από τη Μεγάλη Βρετανία. Η εμφάνιση του Γκάλη συνέπεσε με το κλείσιμο του «Κύκλου Ντουκσάιρ». Και η τελευταία του αποστολή, η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας (1980), ναυάγησε στο Βεβέ.

Παρά την αποτυχία στο πρώτο του τουρνουά με τη γαλανόλευκη φανέλα, ο Νικ δεν ξέχασε εκείνη την ημερομηνία, και πριν από πέντε χρόνια της αφιέρωσε μια από τις (σπάνιες) δημοσιεύσεις του στο Facebook. Πόσταρε μια φωτογραφία της πρώτης πεντάδας, της οποίας υπήρξε μέλος, και τη συνόδευσε με ένα μικρό σημείωμα: «Γυρίζω πίσω 35 χρόνια! Στο Βεβέ της Ελβετίας έκανα την πρώτη επίσημη εμφάνισή μου με τα χρώματα της Εθνικής ομάδας. Είναι από τις στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ, έστω κι αν χάσαμε σε εκείνον τον αγώνα από τη Σουηδία. Ηταν 6 Μαΐου 1980. Τότε έμπαιναν οι βάσεις για την επιτυχία του 1987». Δίπλα στον Γκάλη βασικοί ήταν, τότε, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Τάκης Κορωναίος, ο Γιώργος Καστρινάκης και ο Δημήτρης Κοκολάκης, και «πίσω» τους, ο Πετρόπουλος, ο Καρατζουλίδης, ο Βίδας, ο Κατσούλης, ο Σακελλαρίου και ο Παπαγεωργίου.

H πρώτη σπουδαία διάκριση της «Εθνικής του Γκάλη», με κόουτς τον Κώστα Πολίτη, ήρθε στο Μουντομπάσκετ του 1986, στο οποίο τερμάτισε 10η (σε σύνολο 24 ομάδων), με τον Νικ να πετυχαίνει -στο σύνολο- 332 πόντους σε 9 αγώνες. Σε εκείνο το τουρνουά κατέγραψε και τα ρεκόρ του: έβαλε 53 πόντους στον Παναμά και 49 στην Κίνα. Στα 11 χρόνια που έπαιξε στην Εθνική, σημείωσε 5.129 πόντους (30,53 ανά αγώνα, κατά μέσον όρο) και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ σε Ευρωμπάσκετ τέσσερις φορές.

Την επόμενη χρονιά, μαζί με… το νόμο της βαρύτητας, κατάργησε και τη λογική. Ο ελληνικός θρίαμβος στο Ευρωμπάσκετ ’87 θεωρείται ως μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στα χρονικά των σπορ. Εκανε τους Ελληνες να αγαπήσουν το μπάσκετ, ώθησε ελληνικούς συλλόγους να ιδρύσουν αυτοκρατορίες που κατέκτησαν την Ευρώπη, και ανέδειξε νέους «ήρωες» της πορτοκαλί μπάλας. Ενας από τους σπουδαιότερους ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο οποίος γεννήθηκε τη μέρα που ο Νικ πρωτοφόρεσε τη φανέλα της Εθνικής: στις 6 Μαϊου 1980.

Την έβγαλε, έπειτα από 168 αγώνες, το 1992 με έναν τρόπο που δεν του άξιζε. Ο αταίριαστος επίλογος είχε αρχίσει να γράφεται τον Νοέμβριο του 1991, λίγους μήνες μετά το «στραπάτσο» στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης, όταν η Εθνική μας ετοιμαζόταν για τους προκριματικούς του επόμενου πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ο σούπερ σταρ του ελληνικού μπάσκετ ζήτησε άδεια να απουσιάσει από τα πρώτα παιχνίδια, επικαλούμενος προσωπικούς λόγους. Τα ματς ήταν χαμηλού βαθμού δυσκολίας. Η ομάδα μπορούσε και χωρίς αυτόν, όμως η ΕΟΚ (ομοσπονδία μπάσκετ) εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία ανέφερε πως «ο Γκάλης έθεσε εαυτόν εκτός Εθνικής».

Η απάντηση του παίκτη ήταν άμεση: «Είμαι πάντα στη διάθεση της Εθνικής μας. Απορώ γιατί πήρε διαστάσεις το θέμα μου. Είμαι άνθρωπος κι εγώ, και έχω τα προβλήματά μου… Είναι, πλέον, στην κρίση της Ομοσπονδίας και του προπονητή, το αν θα κληθώ ξανά στην Εθνική…». Κλήθηκε, τέτοιες μέρες το 1992, από τον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου, όμως στο μεταξύ οι σχέσεις του με την ΕΟΚ είχαν ψυχρανθεί ακόμη περισσότερο. Δεν πήγε, ποτέ, στην κλήση. Και στις 17 Μαΐου (1992) αποχαιρέτισε με μια συγκινητική ανακοίνωση.

Ετσι, το τελευταίο του ματς έμελλε να είναι αυτό στο οποίο η Εθνική μας είχε νικήσει (95-79) την Τσεχοσλοβακία στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης, με τον ίδιο να πετυχαίνει 37 πόντους. Τριάμισι λεπτά πριν από τη λήξη ο «γκάνγκστερ» εγκατέλειψε το παρκέ, μαζί με τον Γιαννάκη. Λίγες εβδομάδες πριν κλείσει τα 34.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News