Ενίοτε η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και η τηλεόραση πρέπει να μας κάνουν και να ονειρευόμαστε. Μερικές φορές, όμως, ενδέχεται να το παρακάνουν, καθιστώντας ονειρεμένα ακόμη και μέρη που στην πραγματικότητα δεν είναι, ή τουλάχιστον δεν είναι απόλυτα ονειρεμένα, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και το… Παρίσι.

Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει σε κείμενό της στο The Conversation η Χάνα Τόμσον, καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Royal Holloway του Λονδίνου, γράφοντας, όχι για την Πόλη του Φωτός αυτή καθαυτή, αλλά για τον τρίτο κύκλο της εξαιρετικά δημοφιλούς σειράς του Netflix «Emily in Paris».

«Η υπόθεση δεν εκτυλίσσεται στο πραγματικό Παρίσι, τη γαλλική μητρόπολη με τους περισσότερους από δύο εκατομμύρια κατοίκους, αλλά σε ένα παράλληλο Παρίσι – σε μια τέλεια βερσιόν του, σε εκείνη της επωνυμίας “Paris™”, μια εκδοχή που έχουν επιμεληθεί γενιές συγγραφέων, καλλιτεχνών και κινηματογραφιστών», γράφει η βρετανίδα καθηγήτρια.

Αναφερόμενη στη θέση που κατέχει το Παρίσι στο παγκόσμιο συλλογικό φαντασιακό, σημειώνει πως «είναι όλων η αγαπημένη φανταστική πόλη» και τα σχετικά παραδείγματα είναι αμέτρητα, με τη Χάνα Τόμπσον να αναφέρει ενδεικτικά πως «υπάρχουν οι φανταστικές περιπλανήσεις της “Μαντάμ Μποβαρύ” στην πόλη στο αριστούργημα του Γκυστάβ Φλομπέρ (1857) και το παιχνιδιάρικο κυνήγι θησαυρού της “Αμελί” στην ομώνυμη τεράστια κινηματογραφική επιτυχία του 2001. Οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφισαν ονειρεμένες σκηνές υπαίθριων καφέ και ηλιοβασιλεμάτων στον Σηκουάνα. Και ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει τα σκέρτσα της Ζυλιέτ Μπινός, που φωτίζονται από πυροτεχνήματα, στην κλασική ταινία “Les Amants du Pont-Neuf” (Οι Εραστές στη Γέφυρα, 1991) του Λεός Καράξ;», διερωτάται η βρετανίδα λάτρης της γαλλικής κουλτούρας.

Ομως, όσον αφορά την «Εμιλι στο Παρίσι», το «κατηγορώ» της είναι βαρύ. Σχετικά με τις συγκοινωνίες, για παράδειγμα, αναφέρει πως «η πόλη εξυπηρετείται από ένα μετρό με 14 γραμμές, 58 δρομολόγια λεωφορείων και τρία τραμ. Οι περισσότεροι Παριζιάνοι (65%) πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ενώ ο αριθμός εκείνων που πηγαινοέρχονται με τα πόδια, όπως η Εμιλι και η προϊσταμένη της Σιλβί (Φιλιπίν Λερουά-Μπολιέ), είναι πολύ μικρότερος (10%). Παρά το ανθεκτικό κλισέ, μόνο το 5% περίπου των Παριζιάνων πηγαίνει με ποδήλατο στη δουλειά του, όπως ο συνάδελφος της Εμιλι, ο Λουκ (Μπρουνό Γκουερί). Ωστόσο, εκτός από μερικές φευγαλέες λήψεις από τα γραφικά υπέργεια τμήματα των γραμμών 6 και 2 του μετρό, το Παρίσι της Εμιλι στερείται αστικών συγκοινωνιών. Είναι εξίσου άδειο από αυτοκίνητα. Παρά τις πρόσφατες βελτιώσεις όσον αφορά την κυκλοφορία των πεζών, ειδικά κατά μήκος του Σηκουάνα, το Παρίσι εξακολουθεί να είναι γεμάτο κίνηση. Ταξί, αυτοκίνητα, ποδήλατα, μοτοποδήλατα, ηλεκτρικά σκούτερ, οχήματα έκτακτης ανάγκης, απορριμματοφόρα και τροχόσπιτα ανταγωνίζονται για χώρο στους πάντα γεμάτους δρόμους. Ομως η Εμιλι και οι φίλες της περνούν ώρες καθισμένες σε εξωτερικούς χώρους καφέ, χωρίς να ενοχλούνται ποτέ από τον θόρυβο ή την ατμοσφαιρική ρύπανση».

Αυτό, πάντως, που κυρίως καταλογίζει στην «Εμιλι» είναι το γεγονός ότι στη δική της Πόλη του Φωτός δεν υπάρχουν Παριζιάνοι. «Το Παρίσι της “Εμιλι” είναι επίσης απίστευτα άδειο από κόσμο. Και όσοι περπατούν στους δρόμους του είναι σχεδόν όλοι νέοι και ελκυστικοί. Αυτό μας δημιουργεί επικίνδυνα μη ρεαλιστικές προσδοκίες για την πόλη […] Το πραγματικό Παρίσι είναι μια πολυσύχναστη μητρόπολη της οποίας τα πεζοδρόμια είναι πάντα γεμάτα με ανθρώπους όλων των ηλικιών, φυλών και βαλαντίων. Οπως και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στο Παρίσι έχει καταγραφεί μια τεράστια αύξηση των αστέγων τις τελευταίες δεκαετίες. Περιοχές της πόλης κοντά στην περιφερειακή οδό και κάτω από γέφυρες έχουν μετατραπεί σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς. Αυτές οι σκληρές κοινωνικές και οικονομικές πραγματικότητες αποκρύπτονται από το Παρίσι της “Εμιλι”, μαζί με κάδους σκουπιδιών, σειρήνες της αστυνομίας και τα εργοτάξια που πάντα φαίνεται πως πολλαπλασιάζονται σε αυτή την πόλη», αναφέρει η βρετανίδα πανεπιστημιακός, αποκαλύπτοντας πως στον τρίτο κύκλο της σειράς εξαφανίζονται, φυσικά, και οι σκαλωσιές που ορθώθηκαν στην Παναγία των Παρισίων  μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 2019.

Οσον αφορά τις αρνητικές συνέπειες του υπερβολικού εξωραϊσμού της γαλλικής πρωτεύουσας και της παρουσίασης μιας μητρόπολης περισσότερο φωτεινής από όσο είναι στην πραγματικότητα, η Χάνα Τόμσον γράφει πως «το “Σύνδρομο του Παρισιού”, το σοκ που βιώνουν οι τουρίστες όταν το Παρίσι δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, ευθύνεται για περίπου 50 επεισόδια σοβαρής ψυχικής ασθένειας ετησίως». Γιατί, πέρα από το Παρίσι της «Εμιλι», υπάρχει και το Παρίσι του Ματιέ Κασοβίτς και του Βενσάν Κασέλ, όπου κυριαρχεί το «Μίσος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News