Οταν ο Κολμ Ντόχερτι (Μπρένταν Γκλίσον) τερματίζει απότομα τη σχέση του με τον καρδιακό του φίλο Πάντρικ Σούλιαμπεν (Κόλιν Φάρελ), εκείνος απελπίζεται και αναζητά παρηγοριά στην παρέα της Τζένι, της μικροσκοπικής γαϊδουρίτσας του. Ο Πάντρικ ζει σε ένα μικρό (φανταστικό) νησί στις ακτές της Ιρλανδίας. Είναι η δεκαετία του 1920, και το concept των ζώων συναισθηματικής υποστήριξης δεν υπάρχει, ακόμη, επίσημα. Αλλά αν υπήρχε, η γαϊδουρίτσα Τζένι θα πληρούσε σίγουρα τις προϋποθέσεις, γράφει στην εφημερίδα The Washington Post η Σόνια Ράο.

Ο Πάντρικ χρειάζεται την Τζένι επειδή ο καλύτερός του φίλος τον εγκατέλειψε, κάτι που δεν θα έκανε ποτέ η Τζένι. Η γαϊδουρίτσα δεν θα τον πρόδιδε ποτέ θεωρώντας πολύ «βαρετή» την παρέα του, όπως ο Κολμ.

Σιωπηλή αλλά σταθερή στην υποστήριξή της, η Τζένι είναι ένας από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες στα «Πνεύματα του Ινισέριν», την υποψήφια για Οσκαρ σκοτεινή ιλαροτραγωδία του Μάρτιν ΜακΝτόνα. Το ζώο καταλήγει, όμως, να γίνει θύμα της κλιμακούμενης διαμάχης των δύο πεισματάρηδων φίλων (Πνίγεται όταν φρακάρει στον λαιμό της ένα από τα κομμένα δάχτυλα του Κολμ). Το άδικο τέλος της ωθεί τον συντετριμμένο Πάντρικ να προχωρήσει σε αντίποινα.

Ο θάνατος της Τζένι είναι μία από τις τρεις ζοφερές ιστορίες με γαϊδάρους, που θα εμφανιστούν στις φετινές υποψηφιότητες των Οσκαρ· τα «Πνεύματα του Ινισέριν» και  το «Τρίγωνο της θλίψης» είναι υποψήφιες για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας, ενώ το «Eo» είναι η πολωνική συμμετοχή στις υποψηφιότητες για την Καλύτερη Ξένη Ταινία.

Και στις τρεις παραγωγές, τα ζώα βιώνουν αγωνία, με κοινό χαρακτηριστικό την ανθρώπινη σκληρότητα. Οι σκηνοθέτες εξετάζουν τι λέει για εμάς η σκληρή μεταχείριση αυτών των όντων. Υπόδειξη: Δεν είναι κολακευτικό, γράφει στην Washington Post η Σόνια Ράο.

Ακούστε το σοκαριστικό γκάρισμα του γαϊδάρου στην ελληνική συμπαραγωγή «Το Τρίγωνο της Θλίψης» (γυρίσματα έγιναν και στη Χιλιαδού Ευβοίας) του Ρούμπεν Εστλουντ, μια σάτιρα στην οποία οι αντιπαθητικοί καλεσμένοι σε μια πολυτελή κρουαζιέρα καταλήγουν αποκλεισμένοι σε ένα ερημονήσι. Το ζώο σκοτώνεται άγρια ​​εκτός κάμερας από ανθρώπους πεινασμένους για κρέας, ένα ανησυχητικό γεγονός, που θα μπορούσε να το συγχωρήσει κανείς, δεδομένων των περιστάσεων, αν κάποιοι από τους ναυαγούς δεν δόξαζαν τη βία.

Την ίδια ξεδιάντροπη χαρά βλέπεις και σε όλο το «Eo» του Γέρζι Σκολιμόφσκι, έναν σύγχρονο μύθο που ακολουθεί τον Ιο, τον γάιδαρο του τίτλου, στην Πολωνία και την Ιταλία. Ο Ιο ξεκινά τα νομαδικά του ταξίδια αφού απελευθερώνεται από ένα περιοδεύον τσίρκο. Τον παραλαμβάνει μια θορυβώδης ομάδα ποδοσφαίρου για να τον βασανίσουν στη συνέχεια οι αντίπαλοί της, σώζεται από κτηνίατρους που τον θεραπεύουν, πριν τον κλέψουν κάποιοι άλλοι και τον χώσουν σε ένα μυστηριώδες φορτηγό.

Η τύχη του Ιο έχει διακυμάνσεις. Το γαϊδουράκι είναι ο φακός μέσα από τον οποίο διακρίνουμε τις καλύτερες και τις χειρότερες παρορμήσεις της ανθρωπότητας, σχολιάζει στην Washington Post η Σόνια Ράο.

Καημένο πλάσμα. Ο Σκολιμόφσκι στρέφει τον φακό του σε μερικές από τις πιο βάναυσες στιγμές του Ιο μέσα από την οπτική γωνία του γαϊδάρου, και σε άλλες επικεντρώνεται στα αξιολάτρευτα χαμηλωμένα μάτια του, χτίζοντας μια αίσθηση πάθους. Ο Ιο προβάλλει μια εσωτερικότητα, που αντίστοιχη δεν έχουν οι κινηματογραφικοί του συνάδελφοι. (Συγχαρητήρια για τις προφανείς υποκριτικές ικανότητες των πραγματικών γαϊδάρων Τάκο, Χόλα, Μαριέττα, Ετορε, Ρόκο και Μέλα, οι οποίοι υποδύθηκαν εναλλάξ τον χαρακτήρα του Ιο!)

Το «Eo» αποτίει φόρο τιμής στο μπρεσονικό «Au Hasard Balthazar» (1966), τη διάσημη ταινία «Στην Τύχη ο Μπαλταζάρ» του Ρομπέρ Μπρεσόν -η οποία με τη σειρά της ήταν μια ελεύθερη μεταφορά του «Ηλίθιου» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι- με ήρωα τον Μπαλταζάρ, έναν γάιδαρο, που υποφέρει επίσης από την ανοησία των ανθρώπων. Ο Σκολιμόφσκι δήλωσε ότι ο «Μπαλταζάρ» τον έκανε να δακρύσει. Από τότε που είδε την ταινία, πριν από δεκαετίες, πρόσθεσε: «Δεν έχω χύσει ούτε ένα δάκρυ στον κινηματογράφο».

Μια μοναδική μορφή θλίψης κρύβεται πίσω από τις δυσκολίες αυτών των γαϊδουριών στην οθόνη, που εκτρέφονται ως επί το πλείστον για να κουβαλάνε τα βάρη ενός άλλου είδους. Υπάρχει κάτι στην απουσία λέξεων για τον πόνο τους και στο μυστήριο του βάθους του. (Καμία ασέβεια προς τον Γάιδαρο του «Σρεκ», ο οποίος σίγουρα μπορούσε να εκφράζει τα παράπονά του.)

Αναρωτιέται κανείς, σχολιάζει η Σόνια Ράο, αν ο Σκολιμόφσκι θα μπορούσε να ρίξει άλλο ένα δάκρυ για την Τζένι, την ενσάρκωση της χαμένης αθωότητας στα «Πνεύματα του Ινισέριν». Η Τζένι είναι ατελείωτα πιστή στον Πάντρικ, όπως και αυτός σε εκείνη. Την αφήνει να μπει στο σπίτι της οικογένειας καθώς μελαγχολεί και υπερασπίζεται την παρουσία της στην οργισμένη αδερφή του: «Δεν βγάζω έξω το γαϊδούρι μου όταν είμαι λυπημένος, εντάξει;» της λέει.

Η παρέα της Τζένι είναι πολύτιμη και αξίζει να σκουπίζει τα κακά της από το πάτωμα της κουζίνας. Τι κρίμα που ένα τόσο γλυκό πλάσμα έχει τραγικό τέλος! Είναι η παράπλευρη απώλεια της διεστραμμένης σύγκρουσης του Κολμ και του Πάντρικ. Η γλυκιά Τζένι χάνεται εξαιτίας της υπερηφάνειας ξεροκέφαλων ανδρών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News