Επιβλέποντας το περασμένο Σάββατο ασκήσεις με πυρηνικά όπλα από το κέντρο επιχειρήσεων στο Κρεμλίνο, μαζί με τον στενό σύμμαχό του, τον λευκορώσο ομόλογό του Αλεξάντερ Λουκασένκο, o πρόεδρος Πούτιν προέβη σε ακόμη μία επίδειξη ισχύος, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσής του με τη Δύση για την Ουκρανία.

Το Κρεμλίνο απαιτεί από το ΝΑΤΟ να εγκαταλείψει κάθε σκέψη περαιτέρω διεύρυνσής του προς τα ανατολικά και από το Κίεβο να εφαρμόσει όλα όσα ορίζονται στη συμφωνία Minsk II του 2015 σχετικά με την αυτονομία των αυτοανακηρυσσόμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ στο Ντονμπάς.

Η Μόσχα αποφάσισε να παρατάξει κατά μήκος των ουκρανικών συνόρων περί τους 200.000 ετοιμοπόλεμους στρατιώτες συνοδεία αρμάτων μάχης, πυροβολικού, αεροσκαφών, πλοίων και προηγμένων συστημάτων συλλογής πληροφοριών, αλλά και να επιδείξει τα στρατηγικά πυρηνικά και πιο καταστροφικά όπλα που διαθέτει, γιατί γνωρίζει ότι στην περίπτωση που ικανοποιούνταν τα παραπάνω δύο αιτήματά της, «θα άλλαζε στη Γηραιά Ηπειρο ο συσχετισμός δυνάμεων με το ΝΑΤΟ, επιτρέποντας στη Ρωσία να ανακτήσει αυτό που έχασε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ: μια περιοχή γεωστρατηγικής επιρροής κατά μήκος των συνόρων της, ικανή να καταστεί, εάν χρειαστεί, ζώνη ασφαλείας με βάθος που θα επιτρέπει στη Ρωσία να αμυνθεί σε κάθε πιθανή χερσαία επίθεση από τη Δύση», επισημαίνει σε άρθρο του ο Μαουρίτσιο Μολινάρι, διευθυντής της ιταλικής La Repubblica.

Ο ρώσος ηγέτης κατέχει την απόλυτη εξουσία στην πατρίδα του εδώ και περισσότερο από μία εικοσαετία, ενώ μπορεί να παραμείνει σε αυτήν τουλάχιστον έως το 2036 και θέλει να αφιερώσει αυτή τη δεύτερη φάση της «εποχής» του στην αποκατάσταση της τάξης, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ σε βάρος της Ρωσίας, η οποία είδε τους εν δυνάμει αντιπάλους της να φτάνουν μέχρι τα εθνικά σύνορά της.

Το 1945 στη Γιάλτα ο Στάλιν τα βρήκε με τον Ρούζβελτ και τον Τσόρτσιλ για τη διαίρεση της Ευρώπης σε δύο ζώνες επιρροής και στη συνέχεια το Κρεμλίνο δημιούργησε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας για να μεταμορφώσει την Ανατολική Ευρώπη σε μια τεράστια ζώνη ασφαλείας για την προστασία της ΕΣΣΔ από εισβολές όπως εκείνη που πραγματοποίησε ο Ναπολέων το 1812 και ο Χίτλερ το 1941.

Αλλά το τελευταίο τείχος προστασίας της Ρωσίας ορθωνόταν στο εσωτερικό της σοβιετικής επικράτειας και αποτελούνταν από τις υπόλοιπες 14 Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ενωσης, «από την Λευκορωσία, πίσω από την Πολωνία έως το Καζακστάν, γιγάντιο όρυγμα μπροστά στην Κίνα του Μάο, και τη Γεωργία, προκεχωρημένο φυλάκιο στον Καύκασο», σημειώνει ο ιταλός δημοσιογράφος.

Αυτό το «γεωπολιτικό κατασκεύασμα» διαλύθηκε όταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αποδέχτηκε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 και τη μετέπειτα διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας ενώ στη συνέχεια η ζώνη επιρροής της Ρωσίας περιορίστηκε περαιτέρω μέσω της απόσχισης όλων των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών.

Επιδίωξη του Πούτιν είναι να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση, «να επουλώσει την πληγή που άνοιξε ο Γκορμπατσόφ», γράφει ο Μολινάρι, να αποκαταστήσει το κύρος της Ρωσίας στην Ευρώπη, αφήνοντας κληρονομιά στον ρωσικό λαό και στους διαδόχους του μια εκ νέου ισχυρή στη διεθνή σκηνή Ρωσία, ικανή να ανταγωνίζεται ανοιχτά και παντού τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Για να επιτύχει τον εν λόγω στόχο του, ο ρώσος ηγέτης εστιάζει στα δύο αιτήματά του που σχετίζονται με την Ουκρανία. Ζητώντας γραπτές εγγυήσεις ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί περαιτέρω προς τα ανατολικά, φτάνοντας μέχρι τα ρωσικά σύνορα, επιδιώκει καταρχάς να αποτρέψει το ενδεχόμενο να προσχωρήσουν στη συμμαχία χώρες όπως η Ουκρανία και η Γεωργία.

Θέλει, όμως, και να εξαλείψει την πιθανότητα να το κάνει στο μέλλον οποιαδήποτε άλλη πρώην Σοβιετική Δημοκρατία, «αναγκάζοντας τη Βορειοατλαντική Συμμαχία να προβεί στην ντε φάκτο αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων της πρώην ΕΣΣΔ, πέρα από τα οποία επιρροή μπορεί να ασκεί μόνο η Μόσχα. Εάν η Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ αποδέχονταν αυτόν τον όρο, όπως απαιτεί το Κρεμλίνο, μια νέα και πιο εξελιγμένη εκδοχή του Σιδηρού Παραπετάσματος θα επέστρεφε στην Ανατολική Ευρώπη».

Ομως πρόβλημα αποτελεί και το δεύτερο αίτημα του Κρεμλίνου σχετικά με την εφαρμογή της συμφωνίας Minsk ΙΙ του 2015, που υπέγραψαν η Ρωσία, η Ουκρανία, ο ΟΑΣΕ και οι δύο Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, παρουσία της Γαλλίας και της Γερμανίας. Γιατί η ικανοποίησή του θα καθιστούσε τις εν λόγω ρωσόφωνες οντότητες απόλυτα αυτόνομες και ικανές να αναπτύξουν μία ιδιαίτερη σχέση με τη Μόσχα, παραμένοντας, όμως, εντός της ουκρανικής επικράτειας.

Εαν συνέβαινε ή εάν συμβεί κάτι τέτοιο, αναπόφευκτα θα τεθεί ζήτημα για το καθεστώς υπό το οποίο τελούν και άλλες ρωσόφωνες κοινότητες και περιοχές που υπάρχουν «στην Λευκορωσία, στο Ουζμπεκιστάν, στο Καζακστάν, στη Γεωργία, στο Αζερμπαϊτζάν, στη Λιθουανία, στη Μολδαβία, στη Λετονία, στην Κιργιζία, στο Τατζικιστάν, στην Αρμενία, στο Τουρκμενιστάν και στην Εσθονία με περισσότερες από 25 εκατομμύρια ψυχές συνολικά. Οι ρωσόφωνοι κάτοικοι αυτών των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών οι οποίες σήμερα είναι ανεξάρτητες θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ντονμπάς και να επιδιώξουν προνομιακούς δεσμούς με τη Μόσχα παρά την εθνική κυριαρχία των κρατών στα οποία βρίσκονται, προτείνοντας τη γέννηση μιας νέας Μεγάλης Μητέρας Ρωσίας υπό την ηγεσία του Βλαντίμιρ Πούτιν», αναφέρει ο ιταλός δημοσιογράφος.

Σε αυτές τις εκτιμήσεις βασιζόταν και η ήδη εξελισσόμενη πρόβλεψη του Τζέιμς Σταυρίδη, πρώην ανώτατου διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη, περί αστραπιαίας επέμβασης της Ρωσίας στο Ντονέτσκ και στο Λουγκάνσκ, με στόχο να διασφαλιστεί ο έλεγχος της ρωσόφωνης Ανατολικής Ουκρανίας, μέσω της ένωσης της με την Κριμαία την οποία προσάρτησε η Μόσχα το 2014.

Για αυτόν τον λόγο η Ουάσιγκτον και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί της δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν τη ρωσική απειλή, γιατί η συνεχιζόμενη αντιπαράθεση δεν αφορά μόνον το καθεστώς στο Ντονμπάς και τα σύνορα του ΝΑΤΟ: σχετίζεται επίσης με τη «στρατηγική αναγέννηση της Ρωσίας η οποία, εάν επέλθει θα μπορούσε να προκαλέσει αλυσιδωτές αναταράξεις από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή, από τη Βαλτική μέχρι τη Βόρεια Αφρική. Ενδέχεται να είναι αυτή η αιτία που ωθεί τη Φινλανδία να χτυπάει επίμονα την πόρτα του ΝΑΤΟ: τρέμει την επιστροφή των φαντασμάτων του 20ού αιώνα», καταλήγει ο Μαουρίτσιο Μολινάρι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News