Κυριολεκτικά παρά τρίχα: εάν οι βολές του Τόμας Μάθιου Κρουκς έβρισκαν τον στόχο τους, ο Ντόναλντ Τραμπ θα ήταν νεκρός και οι ΗΠΑ στα πρόθυρα του απόλυτου χάους, ακόμη και ενός εμφυλίου πολέμου. Με τον Τζο Μπάιντεν να βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, οι εκλογές της 5ης Νοεμβρίου πιθανώς να μην διεξάγονταν και με την Αμερική σε παράλυση, η Δύση θα δεχόταν αφόρητες πιέσεις, περισσότερες από όσες ήδη δέχεται εδώ και καιρό και από πολλές πλευρές.

Τα παραπάνω αναφέρει σε άρθρο του ο Πάολο Μιέλι της Corriere della Sera. Σημειώνει πως «εδώ και χρόνια μια Δύση χωρίς ηγέτες – εξαιρουμένου του Μπάιντεν με τα γνωστά προβλήματα – δέχεται ισχυρές πιέσεις από την Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν που προσηλυτίζουν κράτη στον λεγόμενο Παγκόσμιο Νότο, ληστεύοντάς τα».

Ο ιταλός αρθρογράφος αναφέρεται πρώτα στην Κίνα, γιατί αντίπαλος της Δύσης στην τελική αναμέτρηση θα είναι η χώρα του Σι Τζινπίνγκ. «Το Πεκίνο έχει το προβάδισμα, αγοράζει ολόκληρες οικονομικές περιοχές σε κάθε μέρος του πλανήτη, ανάβει το πράσινο φως σε πολέμους από τους οποίους πιστεύει ότι μπορεί να επωφεληθεί. Επιπλέον στον ίδιο τον δυτικό κόσμο υπάρχουν προσωπικότητες οι οποίες με λίγο πολύ σαφή τρόπο έχουν τεθεί στην υπηρεσία του», γράφει ο Πάολο Μιέλι. 

Οσον αφορά την τελική αναμέτρηση, στόχος της Κίνας του Σι είναι η ανακατάκτηση της Ταϊβάν, «το αργότερο έως το 2049, ενδεχομένως πολύ νωρίτερα, χωρίς να πέσει ένας πυροβολισμός, εάν τα πράγματα συνεχίσουν να πηγαίνουν, όπως πηγαίνουν. Εως τότε η Δύση και οι υποτελείς εταίροι της Κίνας θα έχουν εξαντληθεί σε ατελείωτους πολέμους, έτσι ώστε, όταν έρθει η ώρα της Ταϊβάν, κανείς δεν θα θέλει να ακούσει για μάχες, πυραύλους και σφαγές, ούτε δια αντιπροσώπων», εξηγεί ο ιταλός σχολιαστής.  

Οσον αφορά την Ευρώπη «απέδειξε από τι στόφα είναι στο περιθώριο του πολέμου στην Ουκρανία», αναφέρει επικριτικά ο Μιέλι. «Κάποιες καλές εκπλήξεις ήρθαν από τις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, υπήρξε ενεργή συμμετοχή από τη Βρετανία, εν μέρει από τη Γερμανία και, απρόβλεπτα, από την Ιταλία. Κατά τα λοιπά, φλυαρία, αναβολές και έλλειψη διάθεσης για νέες στρατιωτικές δαπάνες, συν εκκλήσεις για ειρήνη (δηλαδή παράδοση) που ο Πούτιν αποδέχεται καλόβουλα και μερικές φορές με μια δόση χλευασμού», συνοψίζει. 

Κρίνει πως στο ύψος των περιστάσεων στάθηκαν και εξακολουθούν να στέκονται η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, παρότι ο Ορμπαν της Ουγγαρίας, ο Φίτσο της Σλοβακίας στην Ευρώπη και ο Ερντογάν στο ΝΑΤΟ, φλερτάρουν ανοιχτά με το αντίπαλο στρατόπεδο.

Με λίγα λόγια, η Δύση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Οσον αφορά τον πιο καθοριστικό αλλά και αστάθμητο παράγοντα, τις ΗΠΑ, ο Τζο Μπάιντεν, παρά τα όποια προβλήματα, «στάθηκε βράχος ακλόνητος», αν και υπερβολικά επιφυλακτικός για την αποστολή όπλων στην Ουκρανία όταν το Κίεβο τα χρειαζόταν απεγνωσμένα. Φυσικά κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τον γηραιό Τζο για αυτό, δεδομένου ότι κύρια έγνοια του ήταν και παραμένει το να μην ξεσπάσει, λόγω απερισκεψίας από την πλευρά των Ουκρανών, ένας πραγματικός και ολικός πόλεμος με τη Ρωσία.

Σχετικά με τον παρ’ ολίγον μάρτυρα, τον Ντόναλντ Τραμπ, ο Μιέλι σημειώνει πως «σε κάθε δήλωσή του ο Πούτιν επιδιώκει να τον παρουσιάζει ως μαριονέτα του, σαν ένα είδος Μαρίν Λεπέν». Ομως ο απρόβλεπτος και παρορμητικός και άκρως αντιδραστικός, ο τέως και, πολύ πιθανώς, μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ «θα μπορούσε να κάνει την έκπληξη», θεωρεί ο αρθρογράφος της Corriere della Sera, «δεν είναι δεδομένο ότι – επιστρέφοντας στον Λευκό Οίκο – θα μεταμορφωνόταν σε πειθήνιο εκτελεστή ρωσικών, ιρανικών και κινεζικών εντολών», γράφει.

Εννοείται πως πιο αξιόπιστος για την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να είναι ο Τζο Μπάιντεν. Αυτό που επιδιώκει να επισημάνει στο άρθρο του ο Πάολο Μιέλι είναι πως «ένας εμφύλιος πόλεμος που θα συγκλόνιζε τις ΗΠΑ θα ήταν πολύ πιο βολικός για τη Μόσχα, το Πεκίνο και την Τεχεράνη, από τον απρόβλεπτο Τραμπ».

Δεν υπαινίσσεται πως αυτές οι τρεις χώρες ή οντότητες που συνδέονται με αυτές είχαν κάποια σχέση με την απόπειρα δολοφονίας του Ντόναλντ Τραμπ. Σημειώνει απλώς πως εάν η βολή του Τόμας Μάθιου Κρουκς έβρισκε το στόχο της, «η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν θα είχαν λόγο να χαρούν», δεδομένου ότι η ακυβερνησία και το χάος που θα επικρατούσαν, ακόμη και εάν δεν ξεσπούσε ένα εμφύλιος πόλεμος, θα βόλευε τον Σι, τον Πούτιν και τους αγιατολάδες πολύ περισσότερο από τον ίδιο τον Τραμπ.