Μην παρεξηγηθώ. Η ιδέα ενός αυτοκινήτου που κοστίζει σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια ευρώ και που διαθέτει μια τελική 440 χιλιομέτρων την ώρα, μου φαντάζει απόκοσμα προκλητική. Σε μια εποχή άκρατης πολιτικής ορθότητας, να τρέξεις πού; Να τη δικαιολογήσεις με οικονομικά μεγέθη, πώς; Η Bugatti, αυτή η κάψουλα τεχνολογίας, επίδειξης γερμανικής ισχύος και φαραωνικής ταχύτητας, δυστυχώς, συχνά κατέληξε να είναι, ταυτόχρονα, μια επιδεικτική περιφορά άπειρου χρήματος. Ή νεόκοπης δημοσιότητας. Ακόμα και ο Άντριου Τέιτ, ο νέος ινφλουένσερ-πρεσβευτής της μάτσο κοσμοθεωρίας, λένε πως έχει μια τέτοια. Προσωπικά, θα ντρεπόμουν να κυκλοφορήσω με μια τέτοια. Κι αυτό γιατί, όση μηχανολογική, αεροδυναμική και σχεδιαστική γνώση κι αν περιέχει, η εικόνα μιας ­über alles μετακίνησης, μου φαντάζει προκλητικά άσκοπη. Η ιδέα της σπορ αίσθησης και, κυρίως, ενός ιδεατού packaging εξυπηρετείται άψογα με μια Alpine A110. Ή με μια Lotus Elan 3 Series απ΄τα παλιά. Ή και με πολλά άλλα αυτοκίνητα που μπορεί να μην έχουν ούτε κλάσμα του προϋπολογισμού της Chiron, εκπέμπουν, όμως, πιο γήινα, πιο αισθαντικά και, αν θέλετε, με περισσότερη οικονομία δυνάμεων, το σασπένς της οδήγησης.

Ωστόσο, για να σταθούμε λίγο. Πέραν των προσωπικών εντυπώσεων, πέραν της πόλωσης που μετέφερε η Bugatti, υπάρχει και κάτι παράλληλο. Αναμφισβήτητο, εντυπωσιακό, άξιο θαυμασμού. Είναι το πώς κατάφεραν να ενσωματώσουν σε λιγότερα από πέντε μέτρα τόση ανθρώπινη δεξαμενή γνώσης. Πώς πάκτωσαν μέταλλο, ανθρακόνημα, υγρά, ταχύτητα, ήχο, πολυτέλεια, λεπτομέρεια και ρεκόρ. Επί του τελευταίου, ως γνωστόν, η Chiron κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ υψηλότερης ταχύτητας όταν, το 2022, ο πρώην οδηγός αγώνων και νυν οδηγός εξέλιξης της εταιρείας, Άντι Γουάλας, «έγραψε» 440 χλμ/ώ. Το αντιλαμβανόμαστε το νούμερο; Τι αεροδυναμικά, θερμοδυναμικά και κινηματικά στοιχεία εμπλέκονται σε ένα τέτοιο κατόρθωμα. Η Chiron δεν είναι ντράγσκτερ, ούτε φτιαγμένη για κόντρες στα 400 μέτρα. Δεν την πας συνεργείο για να τη «λύσεις» μετά. Αντιθέτως, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, αυτή η τεχνολογική βαβέλ δεν απαιτεί πιο συχνά σέρβις απ΄ό,τι, ας πούμε, ένα Opel Corsa – μια φορά το χρόνο ή κάθε 20.000 χιλιόμετρα, όποιο έρθει πρώτο. Η Bugatti, μάλιστα, δίνει εγγύηση τεσάρων ετών για απεριόριστα χιλιόμετρα και δωρεάν σέρβις, επίσης για τέσσερα χρόνια. Αυτά δε γίνονται με τέτοια μεγαθήρια ισχύος και επιδόσεων. Γίνονται με κορεάτικα υπερμίνι. Όμως, η Bugatti κατάφερε να μετατρέψει το απρόσιτο σε χρηστικό.

Τις προάλλες δε, όταν έτυχε να δω τη δοκιμή της Chiron από αυτόν τον συμπαθέστατο ιταλό βενζινοαίματο YouTuber, τον Ντάβιντε Τσιρόνι, έναν ξεκάθαρο petrolhead απ΄αυτούς που αξίζει να χαλαλίσεις μερικά λεπτά της ζωής σου για να χαζέψεις ένα βίντεό του, το θέαμα ήταν σοκαριστικό: η Chiron δεν είναι μόνο το fucking fast μενίρ που ίσως έχουμε στο μυαλό μας. Είναι υπερηχητικά γρήγορη αλλά ικανή, ταυτοχρόνως. Διαχειρίζεται εργολαβικές ανωμαλίες με χάρη και συμπαγή, γρανιτένια αίσθηση – τυπικό δείγμα ενός ακριβού ανθρακονημάτινου σασί. Και, επίσης, εκτελεί τις καμπές, ειδικά τις μέσες και ανοιχτές, με εξωπραγματική ευκολία.

Λογικό, θα πείτε. Η Volkswagen έδωσε τα ρέστα της στη Bugatti, τόσο με τη Veyron όσο και με τη Chiron. Οι φήμες εξακολουθούν να λένε πως έπαινε «μέσα» με κάθε κομμάτι που κατασκεύασε. Ήταν και συνεχίζει να είναι τόσο υψηλό το κόστος παραγωγής αυτής της πληθωριστικής κάψουλας που ακόμα και η εξωφρενική τιμή για εμάς, που αποτελούμε το 99,9% της αγοράς, δεν καλύπτει το χρήμα που ρίχνουν οι γερμανοί.

Γιατί το κάνουν; Το είπαμε και στην αρχή, ήθελαν και θέλουν το απόλυτο, το ταχύτερο, το über alles. Aνεξαρτήτως κόστους, τιμήματος, σημειολογίας. Τι και αν πολλές Bugatti στεγάζονται σε σαουδαραβικά γκαράζ ως επίδειξη πλούτου; Τι κι αν ο αγαπημένος Φλόιντ Μέιγουεδερ βολτάρει με μια τέτοια στο Λας Βέγκας; Τι κι αν η Bugatti σπάνια είναι το όνειρο του βενζινοαίματου της διπλανής πόρτας; Σημασία έχει η κατάκτηση. Το ακριβότερο, ισχυρότερο, ταχύτερο, εξωτικότερο. Μπορεί και με δόσεις vulgaire.

Για να το κλείνω. Πλέον, υπό την κοινοπραξία της Rimac, ενόψει της ηλεκτροκίνητης επόμενης (;) Bugatti, τούτο δω το αυτοκίνητο, τούτο δω το διαστημόπλοιο ξηράς, είτε το αγαπήσαμε είτε το σνομπάραμε είτε το θαυμάσαμε (όλα εξ αποστάσεως…), σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής. Ο κινητήρας W16, οι 1600 ίπποι, τα 1600 Nm ροπής, τα 0-300 χλμ/ώ σε μόλις 12,1 δευτερόλεπτα, οι στρώσεις χλιδής, το υπερβατικό της υπόθεσης, όλα είναι μια άνευ προηγουμένου κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος. Αν το δεις έτσι, η Chiron, ως η τελευταία θερμική, είναι τομή στην ιστορία της αυτοκίνησης. Αν το δεις ως πλατφόρμα προβολής ματαιοδοξίας, είναι κρίμα τα λεφτά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News