Ηταν απολύτως αναμενόμενο. Οταν η τεχνολογία Τεχνητής Νοημοσύνης (Τ.Ν.) είναι ικανή να κοπιάρει τη φωνή μας στο τηλέφωνο και οι δικοί μας άνθρωποι να είναι σίγουροι ότι συζητούν μαζί μας, το επόμενο βήμα θα ήταν, φυσιολογικά, το κοπιάρισμα της φωνής των αστέρων της ποπ μουσικής.

Βρισκόμαστε ήδη σε ένα σημείο καμπής όσον αφορά στην Τ.Ν., η οποία περνάει από τη γλώσσα του τεχνολογικού σπασίκλα σε επίπεδο ευρύτερων κοινωνικών συζητήσεων, όπως συνέβη με τις περιπτώσεις του μετα-σύμπαντος και των κρυπτονομισμάτων πριν από αυτό.

Ολο και περισσότεροι εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων ανησυχούν για αυτό που επηρεάζει τα προς το ζην τους, ενώ προγράμματα όπως τα ChatGPT, Bard, Midjourney και άλλες εφαρμογές Τ.Ν. εισχωρούν στην καθημερινότητά μας, αναφέρει ανάλυση του βρετανικού Guardian.

Στη μουσική βιομηχανία, αυτή η τεχνολογία έχει αρχίσει να αναπτύσσεται από τη δεκαετία του 1950, όταν ο αλγόριθμος του προγραμματιστή-συνθέτη Λεζαρέν Χίλερ επέτρεψε σε έναν υπολογιστή του Πανεπιστημίου του Ιλινόις να συνθέσει τη δική του μουσική. Αυτόν τον μήνα, η Τ.Ν. έχει εξιτάρει τη λαϊκή φαντασία με μια σειρά από πλαστές δημιουργίες υψηλού προφίλ.

Μια «συνεργασία» μεταξύ πειστικών απομιμήσεων των τραγουδιστών Ντρέικ και Weeknd, που προέρχονται από την Τ.Ν., κέρδισε εκατοντάδες χιλιάδες ακροάσεις προτού διαγραφεί από τις υπηρεσίες ροής. Ο Ντρέικ άκουσε επίσης τη φωνή του να μιμείται εκείνη του συναδέλφου του, ράπερ Ice Spice, μέσω Τ.Ν., γεγονός που τον ώθησε να πει: «Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι».

Μια εκδοχή του Κάνιε Γουέστ μέσω Τ.Ν. επιχείρησε να τον εξιλεώσει για τα αντισημιτικά του σχόλια μέσω ανόητων στίχων, ενώ η AIsis (πλαστή εκδοχή του ροκ συγκροτήματος Oasis) κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με πολύ αυθεντικό ανεξάρτητο ροκ ήχο, μέσω λογισμικού που αναπαράγει τη φωνή του τραγουδιστή της μπάντας, Λίαμ Γκάλαχερ, πάνω σε τραγούδια ενός άλλου συγκροτήματος.

Ο φόβος είναι εμφανής: Θα μπορούσε η Τ.Ν. να καταλήξει να κάνει καλύτερη δουλειά από τους καλλιτέχνες που μιμείται; Οι κυνικοί θα πουν ότι αυτό γίνεται εύκολα όταν ο καλλιτέχνης είναι ο Ντρέικ – και ομολογουμένως, ένα λογισμικό θα μπορούσε όχι απλώς να αναπαράγει τον ήχο της φωνής του, αλλά και τους στίχους του, όταν αυτοί είναι λιγότερο ευφάνταστοι.

Αλλά βάλτε τον πλαστό Ντρέικ δίπλα στο εξαιρετικό, πρόσφατο σίνγκλ «Search & Rescue» του πραγματικού Ντρέικ – υπάρχει μια λεπτότητα, μια ελευθερία και μια απαράμιλλη ανθρωπιά μέσα στο λυπητερό τραγούδι του Ντρέικ, που η βαρετά ακριβής Τ.Ν. δεν μπορεί να προκαλέσει.

Ο Ντρέικ έχει δίκιο να ενοχλείται: τα κατασκευασμένα από λογισμικό κομμάτια παραβιάζουν τη δημιουργικότητα και την προσωπικότητα ενός καλλιτέχνη, ενώ είναι αισθητά πιο εξελιγμένα από εκείνα που πριν από λίγα χρόνια έβαζαν τον Jay-Z να κάνει ραπ με στίχους του Σαίξπηρ και οι νεαροί οπαδοί της Τ.Ν. το διασκέδαζαν.

Η τεχνολογία θα συνεχίσει να βελτιώνεται, σε σημείο που οι διαφορές θα γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτες. Ισως κάποιοι τεμπέληδες καλλιτέχνες χρησιμοποιήσουν σύντομα την Τ.Ν. για να δημιουργήσουν το τελευταίο τους άλμπουμ. Η Τ.Ν. συνθέτει τη μουσική της, επαναφέροντας ηχητικές φράσεις που έχει εκπαιδευτεί να ακούει σε τεράστιες βάσεις μουσικών δεδομένων.

Αυτό δεν είναι τόσο διαφορετικό από τον τρόπο με τον οποίο οι ποπ μουσικές συνθέσεις των καλλιτεχνών ενσωματώνουν στοιχεία από παρελθούσες επιρροές. Οι παραγωγοί, οι μηχανικοί, οι στιχουργοί και όλοι όσοι εργάζονται πίσω από έναν αστέρα της ποπ θα μπορούσαν να πέσουν θύματα σφετερισμού, ή τουλάχιστον να πέσει η καλλιτεχνική αξία τους, από τη χρήση φθηνών εργαλείων Τ.Ν.

Ολα αυτά φέρνουν στον νου το δυστοπικό σενάριο της σειράς ταινιών «Εξολοθρευτής», όπου η Τ.Ν. αναλαμβάνει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες, ώσπου φθάνει στο σημείο να υποδουλώσει –κυριολεκτικά– την ανθρωπότητα. Ισως, όμως, τα πράγματα να μην είναι τόσο απαισιόδοξα. Αγαπάμε τη μουσική, όχι γιατί είναι μια ψηφιοποιημένη συσσώρευση συγχορδιών και στίχων διατεταγμένων σε ευχάριστη σειρά, αλλά επειδή προέρχεται από έναν άνθρωπο.

Βέβαια, μια μορφή Τ.Ν. ίσως φθάσει κάποτε στο σημείο να βιώνει τα ανθρώπινα δράματα που οδηγούν στη μουσική έμπνευση – και αν όχι, να τα προσομοιώσει με τόση ακρίβεια, ώστε να μας επηρεάζουν εξίσου έντονα. Αυτό είναι το κεντρικό θέμα του «Blade Runner» και τόσων άλλων ταινιών και βιβλίων επιστημονικής φαντασίας, και όλα δείχνουν ότι έρπουμε προς ένα τέτοιο μέλλον.

Τα άβαταρ-αστέρες της ποπ, όπως η Miquela, είναι επί του παρόντος πολύ χοντροκομμένα και καθόλου τεχνητώς ευφυή, αλλά αρκετά σύντομα θα αποκτήσουν μια τεχνική προσομοίωσης της ανθρωπότητας που θα μοιάζει με αυτή των πραγματικών καλλιτεχνών. Η πορεία προόδου, βέβαια, επιβραδύνεται κάπως από το γεγονός ότι μια Τ.Ν. δεν μπορεί να εκτελέσει ζωντανές συναυλίες – αν και η τεχνολογία σίγουρα θα βοηθήσει τη ζωντανή εμφάνιση των καλλιτεχνών.

Θα δούμε αστέρες της ποπ να καταγράφουν τα νεανικότερα άβατάρ τους, όπως έκαναν πρόπερσι οι ABBA, με την Τ.Ν. να χρησιμοποιείται για να αναπαράγει με ακρίβεια τον τρόπο που περπατούν σε μια σκηνή, καθώς και τη φωνή τους, ή για χρήση μετά τον θάνατό τους, ακόμη και γράφοντας νέο υλικό στο όνομά τους.

Από την άλλη, οι περιπτώσεις ενός τραγουδιού που χρησιμοποίησε άθελά του την ίδια μελωδία ενός παλιότερου και οι συνακόλουθες δικαστικές υποθέσεις λογοκλοπής θα αποφευχθούν με μια Τ.Ν. που μπορεί να σκανάρει έναν αιώνα ποπ τραγουδιών για να βοηθήσει στη δημιουργία μιας μελωδίας άγραφης στο παρελθόν – κάτι που ήδη υπαινίσσεται ότι θα μπορεί να κάνει το πρόγραμμα Τ.Ν. «Duet» της Google.

Το επόμενο βήμα είναι αυτά τα εργαλεία να συνθέτουν ολόκληρα τραγούδια από μόνα τους, και καθώς η Τ.Ν. είναι ικανή να απορροφήσει ακόμη περισσότερη μουσική και επιρροή από όση μπορεί ένας άνθρωπος, είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι όλα τα μελλοντικά κατασκευασμένα από λογισμικά τραγούδια θα είναι γενικευμένα ή τετριμμένα.

Τα πλαστά τραγούδια που ακούμε σήμερα είναι ένα παράπλευρο σόου, το πρελούδιο μιας ιδέας για τους πολύ πιο βαθείς και ύπουλους τρόπους με τους οποίους η Τ.Ν. θα επηρεάσει τη μουσική στο άμεσο μέλλον. Πόσο μάλλον όταν οι εμπορικά πορευόμενες δισκογραφικές εταιρείες αρχίζουν να θέτουν ειδικούς τεχνολογικούς όρους στα συμβόλαια των καλλιτεχνών.

Ομως, λόγω του τρόπου με τον οποίο εκπαιδεύεται, η Τ.Ν. θα είναι πάντα μια πράξη φόρου τιμής. Μπορεί να γίνει μια πολύ καλή πράξη φόρου τιμής, του τύπου που, αν ήταν άνθρωπος, θα λάμβανε κρατήσεις όλον τον χρόνο σε κρουαζιερόπλοια και στα καζίνο του Λας Βέγκας. Αλλά δεν μπορεί, από τη φύση της, να φτιάξει κάτι εντελώς πρωτότυπο, πολύ λιγότερο κάτι που να λαχταρήσεις, να χωρίσεις υπό τους ήχους του ή να τραβήξει το βλέμμα σου σε μια πίστα.

Η Τ.Ν. δημιουργεί μουσική στο κενό, έχοντας πλήρη επίγνωση της μουσικής ιστορίας αλλά χωρίς να την έχει βιώσει. Ισως δεν θα μπορούμε πάντα να εντοπίζουμε τη διαφορά μεταξύ των καλλιτεχνών και της Τ.Ν. – ωστόσο, κατά πάσα πιθανότητα, θα μπορούμε να τη νιώσουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News