Δεν ξέρω γιατί πριν από δέκα μέρες πηγαίνοντας με ταξί για εισαγωγή στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού στους Αμπελόκηπους, μου είχε κολλήσει στο μυαλό ο κανόνας από τον Πλοηγό προς Ναυτιλλόμενους που λέει «Ερυθρός φανός, αριστερά τω εισερχομένω» και που διέπει τα της εισόδου-εξόδου σε λιμάνι. Η μαγνητική τομογραφία, που προηγήθηκε, εντόπισε «ισχαιμικό επεισόδιο σε εξέλιξη» (έτσι τα λένε τώρα τα εγκεφαλικά…). Άραγε, ο Ερυθρός θα ήταν ένα φιλόξενο λιμάνι για μένα ή μήπως μετά την είσοδο θα ακολουθούσε ένας γκρεμός και μια ρουφήχτρα που θα με κατάπιναν για πάντα;

Το πράγμα φάνηκε από την αρχή. Η γιατρός στα επείγοντα, συμπαθέστατη και χαμογελαστή, αφού εξέτασε για ώρα τη δισκέτα της μαγνητικής, μου είπε ότι, πράγματι η διάγνωση που της πήγα ήταν σωστή, και ότι θα μου κάνουν εισαγωγή. Ακολούθησαν τα γνωστά: μεταφορά στο θάλαμο, τρύπημα στις φλέβες και μπουκάλα με υγρό να στάζει κοκτέιλ από φάρμακα μέσα μου σταγόνα-σταγόνα, λήψη ιστορικού, κ.λπ. Κατά τις τρείς το πρωί φέρανε και τον γείτονά μου τον Δ. Τα ίδια και αυτός.

Την άλλη μέρα το πρωί, ημέρα Σάββατο, άρχισε η επίθεση. Επισκέψεις γιατρών, τρείς-τρείς, πέρασε και ο διευθυντής της κλινικής, νοσοκόμες (νοσηλεύτριες τις λένε τώρα) με χαπάκια, αλλαγή φλέβας γιατί αυτή «χάλασε και δεν κάνει πια», μέτρηση πίεσης, ζαχάρου και τέτοια. Η κυρία Β. που μου έκανε ενέσεις μου λέει δεν θα στην κάνω στο μπράτσο αλλά στην κοιλίτσα σου που είναι και ωραία (υποθέτω λόγω μεγέθους…) χαϊδεύοντάς την με χιούμορ. Έπιασα κουβέντα με όλες. Η κάθε μία με την ιστορία της. Οι περισσότερες για κάποιες δεκαετίες στον Ερυθρό. Με μειωμένο μισθό κατά πενήντα τοις εκατό. Η δουλειά όμως δουλειά. Χωρίς γκρίνιες και κατεβασμένα μούτρα. Στην ώρα τους, στη βάρδια τους, στα ρεπό τους. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, νύχτα, ξημερώματα. Πάντα εκεί, με φροντίδα και επαγγελματισμό. Παρούσες στο πρώτο χτύπημα του κουδουνιού. Χωρίς τον παραμικρό υπαινιγμό για “κατιτίς”.

Από ιατρικές εξετάσεις, πήρα τη δόση μου. Ακτινογραφία θώρακος, τρίπλεξ καρδιάς τρίπλεξ καρωτίδων, αιματολογικές, γλυκοζυλιωμένη, καρδιογράφημα. Επίσκεψη διαιτολόγων με οδηγίες διατροφής, επίσκεψη φυσικοθεραπευτή, δύο φορές, με οδηγίες ασκήσεων, για να επανέλθει σιγά-σιγά το πόδι στην προτεραία του κατάσταση. Μετά από μια βδομάδα μέσα στο νοσοκομείο πήρα και το (πολυπόθητο) εξιτήριο μαζί με ένα κατεβατό από συστάσεις και «μη». Χάστε βάρος, περπατάτε, κόψτε το κάπνισμα και άλλα τέτοια που εύκολα τα ακούς, δύσκολα τα κάνεις…

Την ίδια μέρα με εμένα πήρε εξιτήριο και ο καλός μου γείτονας ο Μ. Ο Μ. είναι ένα κομμάτι της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Γιος Έλληνα που πήγε στην Τασκένδη, μαζί με άλλους 20.000 σχεδόν Έλληνες αριστερούς, μετά το τέλος του Εμφυλίου, παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια εκεί. Ο Μ. με ωραία ρώσικη φυσιογνωμία, δέκα περίπου χρόνια νεότερός μου, με Ρωσίδα γυναίκα και κόρη φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο. Ζωγράφος στο επάγγελμα. Είπαμε, και τι δεν είπαμε. Για τις επαγγελματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα λόγω της κρίσης, μιλήσαμε για ιστορία, και βέβαια για ζωγραφική. Για τον Βαν Γκονγκ, για τον Magritte, και για τον «καταραμένο» Ηieronymus Βosch (αγαπημένος και των δυο μας). Για το σημαίνον και το σημαινόμενο. Έκανε και σε χαρτί ζωγραφικής ένα σκίτσο της αγαπημένης μου Τάρας το οποίο λάτρεψε η εγγονή μου η Μελίνα και το γέμισε με επιμέλεια με υπέροχα χρώματα. Η κόρη μου, μού χάρισε ένα βιβλίο με διηγήματα του «καταραμένου» συγγραφέα Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Τι ιδέα κι αυτή… Κι’ όμως τελικά καλύτερη επιλογή ίσως να μην υπήρχε. Βυθιζόμενος, και πάλι, μετά από δεκαετίες, στα σκοτεινά (και ερεβώδη!) κείμενα αυτού του απίστευτα μεγάλου συγγραφέα, ένιωσα το μεγαλείο του σκότους αλλά και τη χαρά του φωτός στο οποίο και επέστρεψα μετά τον πάτο τον οποίο σχεδόν άγγιξα.

Σε όλα τα μέλη ης Νευρολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού, από τον Διευθυντή του, στους γιατρούς, στις νοσηλεύτριες, στο παραϊατρικό προσωπικό, ακόμα και στην πρωινή καθαρίστρια, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από τα βάθη της καρδιάς μου.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News