Πέρυσι, που ήμασταν στη φάση της εγκυμοσύνης, ψάχναμε με τη γυναίκα μου διάφορα θέματα, ζαλίζοντας φίλους που είχαν ήδη γίνει γονείς και διαβάζοντας αμέτρητα άρθρα στο διαδίκτυο, καθώς και βιβλία που μας έφερναν. Κάποια στιγμή ξεκίνησα να διαβάζω και να βλέπω βίντεο για τις τράπεζες ομφαλιακού αίματος… πιο πολύ χρησιμοποιείται η έκφραση «τράπεζα βλαστοκυττάρων». Έπειτα από ώρες συζητήσεων με φίλες μας, που επίσης το είχαν κοιτάξει το θέμα, είπα να επικοινωνήσω με τις τράπεζες και έστειλα emails σε διάφορες ιδιωτικές (έχουμε πολλές στην Ελλάδα) και σε μια δημόσια που βρήκα*. Αυτό που είδα ήταν ότι οι ιδιωτικές ζητούν αρκετά χρήματα τα οποία, ακόμα και αν σου περισσεύουν, κανείς δεν σου εγγυάται τι κάλυψη θα έχεις αν για κάποιο λόγο μια μέρα κλείσουν, όμως το υλικό που δίνεις σου ανήκει αποκλειστικά. Από την άλλη, η δημόσια τράπεζα δεν ζητά χρήματα** διότι θεωρείται δωρεά, όμως το βιολογικό υλικό δεν σου ανήκει και δεν έχεις καν προτεραιότητα ως δότης όπως συμβαίνει με την αιμοδοσία. Να το πρώτο πράγμα που θα άλλαζα αν ήταν στο χέρι μου ώστε να έχει ο κόσμος ένα κίνητρο να πάει εκεί. Προς το παρόν οι υπεύθυνοι με λύπη λένε ότι έχουν μεγάλη έλλειψη και μικρά αποθέματα σε σχέση με άλλες χώρες και σε σχέση με τις ιδιωτικές τράπεζες.

Ένα άλλο πράγμα που έμαθα -το οποίο, κατά τη γνώμη μου, επίσης λειτουργεί εναντίον της δημόσιας τράπεζας- έχει να κάνει με τη μεταφορά του υλικού. Πρέπει να πας να παρακολουθήσεις ένα σεμινάριο, να παραλάβεις το κατάλληλο κουτί μεταφοράς και τη μέρα της γέννας, αν είσαι σε ιδιωτικό μαιευτήριο, να τους πας το υλικό εσύ. Τη μέρα της γέννας βέβαια ο γονιός είναι στον κόσμο του και έχει χίλια πράγματα να κάνει. Αν η δημόσια τράπεζα, που σίγουρα απασχολεί προσωπικό, θέλει να αυξήσει τις δωρεές θα μπορούσε να έχει μερικά οχήματα που θα αναλαμβάνουν τη μεταφορά. Ας είναι ένα όχημα στο Μαρούσι που είναι μαζεμένα πολλά ιδιωτικά μαιευτήρια, ένα στο κέντρο και ένα στα νότια προάστια (εμείς ήμασταν σε ιδιωτικό μαιευτήριο του Φαλήρου). Εγώ, τελικά, αποφάσισα -εφόσον μπορούσα να δώσω κάποια χρήματα- να αναθέσω την αποθήκευση σε ιδιωτική τράπεζα που συνεργαζόταν με το μαιευτήριό μας. Το κόστος τους ακουγόταν μικρό σε σχέση με άλλες ιδιωτικές και εφόσον ήμασταν εκεί και εγώ δεν χρειαζόταν να κάνω κάτι, το είδα σαν μια καλή λύση.

Όσο για τους ιατρικούς ισχυρισμούς και τις αμφισβητήσεις… εκεί είπαμε ότι εφόσον μπορούσαμε να καλύψουμε το έξτρα κόστος καλύτερα να το κάνουμε και να είναι αχρείαστο παρά όχι και να το μετανιώσουμε αργότερα. Το κατά πόσο και πότε μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα βλαστοκύτταρα για μεταμοσχεύσεις, εντός ή εκτός οικογένειας, ακόμα συζητείται από την επιστημονική κοινότητα, όμως σε κάθε περίπτωση πολλές μεταμοσχεύσεις βλαστοκυττάρων σε παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας έχουν γίνει με επιτυχία έως τώρα. Στη Γαλλία οι ιδιωτικές τράπεζες απαγορεύονται και σκεφτόμουν ότι η δική μας η δημόσια που έχει τέτοιο «ανταγωνισμό» θα μπορούσε με απλές κινήσεις, όπως αυτές που προτείνω, να αλλάξει τη στάση του κόσμου. Εμένα προσωπικά θα με είχαν κερδίσει εύκολα τον καιρό εκείνο που το έψαχνα, αν με διευκόλυναν. Μερικές φορές δεν χρειάζεται κόπος αλλά τρόπος ώστε να αλλάξεις την κοινωνία.

*H δημόσια Ελληνική Τράπεζα Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος (Ελ. Τρ. Οπ. Α.) λειτουργεί από τα τέλη του 2004 στο Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών και άλλη μια δημόσια λειτουργεί στο νοσοκομείο Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη. 
**Αν τελικά λάβεις βλαστοκύτταρα από τη δημόσια τράπεζα υπάρχει χρέωση πολλαπλάσια της αξίας φύλαξης από τον ιδιωτικό τομέα, οπότε πρέπει να ζητήσεις επιστροφή της δαπάνης από το ασφαλιστικό σου ταμείο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News