Περίμενα να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός, να συνέλθουμε από το σοκ, να μιλήσουν όλοι εκείνοι οι οποίοι ήταν έτοιμοι από καιρό, να διαβάσουμε ακόμη και τις… εξ αποστάσεως διαγνώσεις! Νομίζω ότι πέρασε η αναταραχή των πρώτων ημερών και θαρρώ ότι έχω κάθε δικαίωμα να το πω:

Δεν μπορεί ο Ρόμπιν Ουίλιαμς να είναι το ίνδαλμά μου!

Πριν από εμένα – για να μη με εκλάβετε ως επηρμένο, το δήλωσε η ίδια η σύζυγος του αυτόχειρα αγαπημένου ηθοποιού: Υπαινίχθηκε με σαφήνεια, σε μία πολύ γενναία δήλωσή της, ότι ο εκλιπών δεν μπορεί να είναι ίνδαλμα για τους απανταχού ασθενείς με κατάθλιψη. Η σύζυγος του Ρόμπιν Ουίλιαμς κάλεσε τους συμπάσχοντες να ζητούν την αναγκαία βοήθεια από τους ειδικούς γιατρούς, τους ψυχιάτρους, να πασχίζουν να διατηρούν τα κοινωνικά δίκτυά τους και – δεν το είπε, αλλά το υπαινίχθηκε επίσης – να λαμβάνουν τη φαρμακευτική τους αγωγή.

Ο αγαπημένος μας ηθοποιός δεν ήταν ο ιδανικός ασθενής, γιατί, εάν ήταν τέτοιος, η σύζυγός του δεν θα προχωρούσε σε αυτήν τη σπαραχτική έκκληση.

Εκεί έξω, μπροστά στα μάτια μας, στο διπλανό τραπεζάκι, στο καφέ της γειτονιάς μας, βρίσκονται τα πραγματικά παραδείγματα προς μίμηση για τους απανταχού καταθλιπτικούς. Εκεί έξω, πίνουν καφέ, αν και ο ψυχίατρός τους έχει απαγορεύσει δια ροπάλου την κατανάλωση καφέ, δίνουν μάχη με την ασθένεια, ίσως να έχουν σκεφθεί ακόμη και την αυτοκτονία, ίσως να την έχουν σχεδιάσει στο μυαλό τους, αλλά υπάρχει ένα "αλλά":

Κάθε φορά κατά την οποία κατακλύζεται το μυαλό τους από σκέψεις εκμηδένισης, προσωπικής απαξίωσης, αυτολύπησης, ακόμη και από σκέψεις αυτοκαταστροφής, οι ίδιοι καταβάλλουν υπερπροσπάθεια – είναι ινδάλματα, άλλωστε – και καταφεύγουν στον ψυχίατρό τους, συζητούν, αναζητούν ελπίδα στο σκοτάδι, δεν διακόπτουν τη φαρμακευτική τους αγωγή, αυτό είναι το κυριότερο.

Επιθυμώ το ίνδαλμά μου να είναι ο ηλικιωμένος καταθλιπτικός της γειτονιάς μου, ο οποίος πεθαίνει σε βαριά γεράματα, από γεράματα ίσως, και έπειτα από μακροχρόνια, επιτυχή μάχη με τον δαίμονα της κατάθλιψης, ο οποίος τον ταλαιπώρησε, τον απείλησε, τον γονάτισε, τον έριξε στο καναβάτσο, αλλά δεν κατάφερε να τον σκοτώσει.

Κι αν κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν ο καταθλιπτικός ασθενής όχι μόνον να περνά απαρατήρητος ως προς την ασθένειά του, αλλά να αποτελεί επίσης και πηγή χαράς και χιούμορ για την παρέα και τους αγαπημένους του, δεν πειράζει. Άλλωστε κανείς μη καταθλιπτικός δεν θα καταλάβει ποτέ ότι η ασθένεια αυτή μπορεί να σε δυναμώσει, να σε αλλάξει και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, υπό μία προϋπόθεση: Να ζητήσεις βοήθεια από τον ειδικό γιατρό, τον ψυχίατρο, και να μην αμελείς να λαμβάνεις κανονικά τη φαρμακευτική αγωγή σου.

Τότε, και ο Ρόμπιν Ουίλιαμς θα πάψει να αποτελεί το ίνδαλμά σου ως ασθενή και χαρά θα νιώθεις τόσο βαθιά με τις πιο απλές ανθρώπινες και καθημερινές στιγμές και λειτουργικός θα είσαι όσο δεν είναι ο υγιής δίπλα σου!

Γιατί, όχι μόνον και οι καταθλιπτικοί έχουν ψυχή, αλλά έχουν και χιούμορ, πανάθεμά τους!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News