Λόγω τίτλου, το άρθρο θα διαβαστεί. Δεν είναι συχνό το να παραδεχόμαστε δημόσια ότι κάτι κακό τρέχει με τους εαυτούς μας. Το άλλο, το αντίθετο, είναι και συχνό και ιδιαιτέρως κολακευτικό.

Δεν γνωρίζω αν είμαι ψυχικά άρρωστη. Εννοώ ότι δεν έχω υποστεί κάποια εξέταση ψυχιατρικής φύσης. Όπως εγώ, έτσι και όλοι οι άνθρωποι. Εν τούτοις, αν θέλω να βάλω τα πράγματα στη σωστή τους βάση, θα πρέπει να ανατρέξω στην παιδική και εφηβική μου ηλικία. Να μάθω -αν δεν θυμάμαι- ποια ήταν η συμπεριφορά μου. Δηλαδή, ήμουν επιθετική χωρίς λόγο; Ήμουν μυθομανής; Ήμουν εμμονική; Είχα κρίσεις πανικού; Είχα τάσεις καταστροφής ή αυτοκαταστροφής; Προκαλούσα πόνο στους άλλους; Χαιρόμουν στον πόνο; Είχα τάση στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικά; Είχα παθολογική προσκόλληση σε κάποιο πρόσωπο; Ήμουν θύμα κακοποίησης; Συμπεριφερόμουν ως παγώνι, ως σκουπίδι, ή ως ανύπαρκτο ον;  

Αν υποτεθεί πως τα παραπάνω δεν ισχύουν, μάλλον ανήκω στους ψυχικά υγιείς. Αν έστω κι ένα από τα παραπάνω ισχύει, τότε οφείλω, τόσο εγώ όσο και οι οικείοι μου, να προστατεύσουν εμένα και τους άλλους. Αλλά μιλάμε για την Ελλάδα. Την χώρα που το κουκούλωμα κάνει πάρτι, σε κάθε περίπτωση, σε κάθε εποχή.

Η Μαρία είναι (φαινομενικά) ένα άρρωστο ψυχικά κορίτσι, καθώς στα 17 της κάνει σχεδόν όλα τα παραπάνω. Δηλαδή, λέει πως είναι ανιψιά της Μελίνας Μερκούρη και οφείλει στη «θεία της να γίνει μεγάλη δικηγόρος που θα ασχοληθεί με την επιστροφή των Μαρμάρων στην Ελλάδα». Την πιάνουν κρίσεις πανικού. Έχει απόλυτη έλλειψη αυτοελέγχου, αυτοεκτίμησης, περηφάνιας. Ταυτόχρονα, ισχυρίζεται πως είναι εξαιρετικά έξυπνη και δημοφιλής και ότι στέκονται στην ουρά οι φίλοι για να βγουν μαζί της. Ότι την πολιορκούν όλα τα αρσενικά -ακόμα και τα γατιά- ότι ο πατέρας της είναι ο άντρας της, ότι ο πατέρας της πάσχει από καρδιά, ότι η ίδια έχει πρόβλημα με την υγεία της γι’ αυτό και όλοι την προσέχουν ιδιαιτέρως… και άλλα παλαβά. Δηλαδή, μπλέκει ανθρώπους σε καβγάδες, λέει διαρκώς ψέματα, προσαρμόζει τις καταστάσεις όπως τη βολεύουν ώστε να βγει λάδι κάθε φορά που εκτίθεται, ισχυρίζεται πως κάνει καλές πίπες κ.λπ. Απίθανη μαεστρία μυαλού, ανακρίβειες, σάχλες που τις ανάγει σε σπουδαία γεγονότα, όπως συχνά κάνουν οι ψυχικά ασθενείς.

Σύμφωνα με θέσεις ψυχολόγων, ανήκει στην περίπτωση που επιβάλλεται για την ψυχική της υγεία να κάνει συνεδρίες με ψυχίατρο -όχι ψυχολόγο- καθώς η περίπτωσή της είναι σοβαρή. Το αν είναι επικίνδυνη, θα το κρίνει ο αρμόδιος επιστήμονας, στον οποίο αρνείται η ίδια να απευθυνθεί. Οι γονείς της είναι παρατηρητές της κατάστασης, αρνούνται να επιβληθούν στην όποια απαίτησή της – λ.χ. « πήγαινέ με τώρα στο σπίτι του αγοριού μου να το δω». (Το τώρα μπορεί αν είναι 5 τα ξημερώματα). Ή: «Θα πάω στην Θεσσαλονίκη, γιατί έτσι θέλω». Έχουν επαναπαυθεί στην τύχη; Αφέθηκαν στη μοίρα; Πιστεύουν πως κάτι θα αλλάξει; Δεν αντέχουν να το αντιμετωπίσουν; Πάντως η περίπτωση που σου αναφέρω είναι πραγματική και εκτός από την ίδια που βαυκαλίζεται πως είναι σπουδαία, οι λοιποί την αποκαλούν τρελή, τσουλί, πορνίδιο κ.λπ. Και η αδιαφορία από τους γονείς παραμένει.

Ερωτώ: αν αυτό το κορίτσι γίνει μητέρα ποια θα είναι η εξέλιξή της; Θεωρεί κάποιος απίθανο ότι θα προκαλέσει κακό ακόμα και στο παιδί της, αν νιώσει ότι μοιράζεται την αγάπη του συντρόφου;

Εικασίες κάνω. Τίποτα άλλο. Πάντως νομίζω πως συμφωνούμε όλοι ότι κανένας δεν θα ένιωθε ασφάλεια αν η Μαρία -η όποια Μαρία με παρόμοια συμπεριφορά- ανήκε στο οικείο μας περιβάλλον. Και κάτι θα κάναμε για να προστατεύουμε και την ίδια αλλά και τους εαυτούς μας. Σωστά; Εκτός κι αν επιλέξουμε για ακόμα μια φορά το κουκούλωμα και τον ωχαδελφισμό. Μέχρι που το πρόβλημα να μας χτυπήσει εκκωφαντικά και φρικτά την πόρτα.

Τέτοιες Μαρίες κυκλοφορούν πολλές. Περισσότερο ή λιγότερο επικίνδυνες. Περισσότερο ή λιγότερο συμπαθείς. Οι Μαρίες δεν φταίνε, είτε αντιλαμβάνονται το πρόβλημά τους είτε όχι. Οι οικείοι τους, όμως, έχουν τεράστια ευθύνη. Γιατί δεν αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά το πρόβλημα. Ή αδιαφορούν.

Το 1998, στην Ελευσίνα, ένα άνδρας σκότωσε τη γυναίκα του και επεχείρησε να αυτοκτονήσει στη συνέχεια. Το συμβάν έγινε στην λαϊκή αγορά. Το άνδρας έζησε και τον μετέφεραν στο Δρομοκαΐτειο. Τα παιδιά του αρνούνταν να τον επισκεφθούν. Ό λόγος; Γιατί σκότωσε την μάνα τους. Κανείς τους όμως δεν παραδέχθηκε ότι ο πατέρας τους ήταν ψυχικά άρρωστος, το γνώριζαν όλοι τους, είχε συχνά ξεσπάσματα ζήλιας και βίας στη μάνα τους και οι ίδιοι αδιαφορούσαν να του δώσουν τη φαρμακευτική αγωγή που τους είχε συστήσει ο γιατρός. Ξέρεις, αυτά τα φάρμακα που κατευνάζουν το κεντρικό νευρικό σύστημα και αδρανοποιούν την επιθετική συμπεριφορά του ασθενή.

Πού θέλω να καταλήξω; Προσοχή στις ενδείξεις. Πάντα υπάρχουν ενδείξεις. Για το καλό και το κακό. Και ας λάβουμε υπ’ όψιν και τις λεπτομέρειες. Ο θεός και ο διάβολος εκεί κρύβονται, εκεί φωλιάζουν.  

Υ.Γ: η υπόθεση της Άννυ είναι αφορμή για παγκόσμιο πένθος. Τόσο για το ίδιο το γεγονός, όσο και για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε παρόμοιες φρικαλεότητες. Πένθος εκ των υστέρων. Μα δεν ωφελεί. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News