Μπορείς να συμμετέχεις στην κεντρική πολιτική σκηνή αδιαφορώντας για τα καθιερωμένα «πρέπει» της πολιτικής στην Ελλάδα; Χωρίς δηλαδή προσωπικό επικοινωνιακό μηχανισμό, πίτες τον χειμώνα, βαφτίσεις τα καλοκαίρια και στασίδι σε πρωϊνές εκπομπές υψηλής τηλεθέασης;

Ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης κλήθηκε πολλές φορές να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ως υπουργός Επικρατείας κατά την πρώτη τετραετία Μητσοτάκη. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ανέλαβε (και) το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών μετά την παραίτηση του Κώστα Αχ. Καραμανλή την 1η Μαρτίου 2023. Ωρες δηλαδή μετά την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών, μέσα σε συνθήκες εθνικού θρήνου και δικαιολογημένης οργής για την πολιτική και τους πολιτικούς. Κάλλιστα θα μπορούσε να αρνηθεί και να κόβει πίτες σε τοπικές της ΝΔ, προετοιμαζόμενος να κατεβεί με σταυρό στις επερχόμενες, τότε, εκλογές.

Ως υπουργός Εξωτερικών ο Γεραπετρίτης δεν ξοδεύει χρόνο ούτε τίποτε άλλο για να τα έχει καλά με το «μαγαζί γωνία» του πολεμοχαρούς υπερπατριωτισμού. Δεν έχει καν προσωπικό επικοινωνιακό μηχανισμό, όπως κάθε πολιτικός πρώτης γραμμής.

Κάποιοι λένε ότι κάνει λάθος και το σκεπτικό τους, που βασίζεται στην κοινή εμπειρία, είναι το εξής:

♦ Στη χώρα μας η πολεμοχαρής πατριδοκαπηλεία είναι «μαγαζί γωνία», ζουν άνθρωποι από αυτή τη δουλειά. Το «μαγαζί» αυτό συνδυάζει τη (δήθεν) άριστη γνώση των εθνικών μας δικαίων με τη (δήθεν) άριστη γνώση των οπλικών συστημάτων που πρέπει να αγοράσει η χώρα. Και όλα αυτά με μοναδικό γνώμονα και κίνητρο τον… πατριωτισμό.

♦ Το «μαγαζί γωνία» περιλαμβάνει ακροδεξιούς πολιτικούς, εκδοτικά συμφέροντα που άκμασαν και μπαινόβγαιναν στο Μαξίμου την εποχή Τσίπρα-Καμμένου και Νίκου Παππά, αναλυτές που συνδυάζουν τις θεωρίες συνωμοσίας με την πολεμοχαρή ανευθυνότητα σε περιθωριακά sites και, φυσικά, παλιούς συντάκτες του υπουργείου Αμυνας, που τα ξέρουν «από μέσα». Και μιλούν με την ίδια σιγουριά και εγκυρότητα που έχουν οι αναλυτές για το στοίχημα στα αθλητικά ραδιόφωνα.

♦ Εξέχουσα θέση σε αυτό το «μαγαζί» έχουν παλιοί δημοσιογράφοι από το ρεπορτάζ του υπουργείου Αμυνας. Από τα λεγόμενα «καλά χρόνια». Για παράδειγμα, στην εποχή τους ήταν τόσο υπεύθυνοι ρεπόρτερ ώστε μπορούσαν (τυχαίο το παράδειγμα) να περιγράφουν live από τη Σαλαμίνα τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού –μαζί με τα διακριτικά τους– την ώρα που σάλπαραν για να αντιμετωπίσουν μια εθνική κρίση. Ελπίζοντας, βέβαια, ότι στην Τουρκία θα έβλεπαν τηλεόραση με «χιόνια» και δεν θα κατέγραφαν ποια είναι. Ενώ αν, στα χρόνια της μεγάλης τους δόξας, ο καημένος ο φαντάρος στην πύλη του υπουργείου Αμυνας δεν τους γνώριζε για να αρχίσει τις υποκλίσεις, μπορούσαν να τον «πατήσουν» με το αυτοκίνητο επειδή δεν σήκωσε αμέσως την μπάρα.

Είναι αλήθεια ότι το κόλπο του υπερπατριωτισμού πιάνει. Οχι απλώς είναι δωρεάν, αλλά αποτελεί και χρυσοφόρα υπόθεση για εκείνους που δεν έχουν στα χέρια τους την ευθύνη για την ασφάλεια της χώρας. Οι οποίοι μπορούν να σου εξηγήσουν ότι τα Rafale και οι Belharra «δεν κάνουν», ενώ τα αεροσκάφη F-35, πολύ απλά, «δεν στρίβουν». Ενώ, αντίθετα, αν το κράτος επιλέξει τα οπλικά συστήματα που προτείνουν και προβάλλουν οι ίδιοι στις ιστοσελίδες τους θα κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Δεν είναι ειρηνιστές, no borders και γενικώς εναντίον των εξοπλισμών. Υπέρ των εξοπλισμών είναι οι άνθρωποι, απλά υπέρ των συγκεκριμένων εξοπλισμών που προτείνουν οι ίδιοι.

Τι ενοχλεί το «μαγαζί γωνία»; Η ησυχία. Για παράδειγμα, η απουσία παραβιάσεων στον αέρα και στη θάλασσα τους τελευταίους δέκα μήνες, χάρη στην οποία το κράτος εξοικονομεί δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και προετοιμάζεται για τον επόμενο γύρο έντασης με την Τουρκία, που –κανείς δεν είναι αφελής– κάποια στιγμή θα έρθει.

Τα διαλείμματα αυτά στην ένταση, που ωφελούν την οικονομία και εν τέλει την ασφάλεια της χώρας, δεν αρέσουν στο «μαγαζί γωνία». Γιατί πάντα πρέπει να «δείχνουν» κάποιον που είναι λιγότερο πατριώτης από τους ίδιους, αλλά και κάποιο οπλικό σύστημα που είναι καλύτερο.

Ετσι, απουσία άλλων απειλών το τελευταίο διάστημα, ακούσαμε θεωρίες για τον δήθεν αφοπλισμό των νησιών και τη δήθεν μετακίνηση πυραύλων Patriot και S-300 στην Ουκρανία. Συνήθως, ο κύκλος της αμφιβόλου ποιότητας –και εγκυρότητας– πληροφορίας αρχίζει από τα social media ή από ένα περιθωριακό site. Ετσι λανσάρεται η πρώτη ύλη. Στη συνέχεια η «πληροφορία» γίνεται μονόπρακτο στη Βουλή από πολιτικούς όπως ο Κυριάκος Βελόπουλος και ακολουθούν πρωτοσέλιδα που διαβάζονται με στόμφο και αληθινή αγωνία στην πρωϊνή ζώνη του τηλεοπτικού λαϊκισμού. Αγωνία για την πατρίδα, πάντα, όπως την περασμένη δεκαετία, όταν παρουσίαζαν τον Αρτέμη Σώρρα, που θα μας έσωζε από τα μνημόνια.

Τα ήθελε και τα έπαθε λοιπόν ο Γεραπετρίτης κινούμενος χωρίς μηχανισμό απέναντι σε ένα οργανωμένο σύστημα. Από την άλλη, καλό είναι να γίνεται και κανένα διάλειμμα από την πολιτικάντικη προσέγγιση στα εθνικά θέματα. Κάτι κερδίζουμε οι υπόλοιποι, οι πολίτες της χώρας δηλαδή. Αρα, υπό μία έννοια, αξίζει τον κόπο, κι ας χρειάζεται να αποκρούει κανείς διαρκώς τα fake news. Τις λεπτομέρειες για το τελευταίο κρούσμα, ότι δήθεν ο Γεραπετρίτης συνδιαμόρφωσε μέσω του δικηγορικού γραφείου του τη Συμφωνία των Πρεσπών (!), καθώς και την απάντηση από το περιβάλλον του υπουργού Εξωτερικών, μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News