Πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες η Κάταλιν Κάρικο κάλεσε τον σύζυγό της και τη δεκάχρονη κόρη της στο γραφείο της, στα προάστια της Φιλαδέλφειας, για να μοιραστεί μαζί τους μια συναρπαστική νέα επιστημονική ιδέα. «Πρέπει να καθίσετε και να με ακούσετε» τους είπε.

Η Κάρικο, επίκουρη καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, είπε στην οικογένειά της για ένα εύθραυστο γενετικό υλικό που ονομάζεται αγγελιοφόρος RNA· ένας απλός κλώνος τεσσάρων χημικών γραμμάτων πού έδινε οδηγίες στα κύτταρα για το πώς να παράγουν πρωτεΐνες.

Ο ενθουσιασμός της Κάρικο με τον αγγελιοφόρο RNA είχε ήδη κρατήσει πάνω από μια δεκαετία και εκείνη την ημέρα σκέφτηκε πως είχε καταλάβει πώς να ξεπεράσει ένα μεγάλο εμπόδιο για να μετατρέψει τη βασική βιολογία σε μια τεχνολογία με τεράστιες ιατρικές δυνατότητες. Ο αγγελιοφόρος RNA ήταν διαβόητα ασταθής και εκείνη είχε σκεφτεί έναν τρόπο να τον εμποδίσει από το να διαλύεται. Παρατήρησε ότι άρχιζε να φθείρεται από τα άκρα, οπότε τον έκανε κύκλο.

«Ηταν τόσο ενθουσιασμένη και δεν ξέραμε, για να είμαι ειλικρινής, τι συνέβαινε ή τι εξηγούσε, αλλά νιώσαμε τον ενθουσιασμό της, έτσι ήμασταν ενθουσιασμένοι και εμείς» λέει στη Washington Post η κόρη της, Σουζάνα Φράντσια. «Κουνούσαμε καταφατικά το κεφάλι μας και λέγαμε, “Θεέ μου, φανταστικό” και μετά από λίγο, λέγαμε, “πότε θα φάμε  βραδινό;”».

Ηταν ακόμα σχετικά νωρίς στην επί δεκαετίες προσπάθεια της Κάρικο να μετατρέψει τη βασική βιολογία σε ιατρική. Η ιδέα που πυροδότησε τη φαντασία της εκείνη την ημέρα του 1993 θα αποδεικνυόταν μια παράκαμψη σε ένα σκοτεινό προσωπικό ταξίδι γεμάτο με ιδέες που προκαλούν δέος, προσεκτικά πειράματα, επιτυχίες που πέρασαν σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητες και επαναλαμβανόμενη απόρριψη.

Μετά, η πανδημία του κορονοϊού έφερε τα ερωτήματα με τα οποία είχε ασχοληθεί η Κάρικο, από το περιθώριο της μοριακής βιολογίας, στο επίκεντρο της επιστήμης και της ιατρικής. Η αφοσίωσή της, που κάποτε θεωρούνταν δονκιχωτική, αναγνωρίστηκε ως πρωτοπόρα. Η δουλειά της βρίσκεται στη βάση των εμβολίων κατά του κορονοϊού των Pfizer-BioNTech και της Moderna.

Η προσπάθεια για το εμβόλιο είναι πολύ μεγαλύτερη από το όνειρο οποιουδήποτε επιστήμονα. Οταν αποδοθούν τα εύσημα, πάρα πολλοί ερευνητές από ένα τεράστιο επιστημονικό φάσμα θα αναφερθούν. Αλλά η Κάρικο και ένας ανοσολόγος με το όνομα Ντρού Γουάισμαν, τον οποίο γνώρισε σε ένα φωτοτυπικό μηχάνημα πριν από περίπου 25 χρόνια, θα είναι δύο από τα μεγάλα αστέρια.

«Πιστεύω ότι πρέπει να της δοθούν τα εύσημα για τη σωτηρία του κόσμου» είπε η Τζιν Μπένετ, επιστήμονας γονιδιακής θεραπείας στο Πεν, η οποία δούλευε στο εργαστήριο δίπλα στην Κάρικο όταν ξεκινούσαν την καριέρα τους. Οι ιδέες της ήταν «τόσο μπροστά από την εποχή της, που δυσκολευόταν να πείσει τους ανθρώπους ότι θα δούλευαν πραγματικά. Τους φαινόταν πολύ… επιστημονική φαντασία και πολύ προκλητικές».

Η Κάρικο απέτυχε επανειλημμένως να κερδίσει τις επιχορηγήσεις που θα τη βοηθούσαν να αποκτήσει επιστημονική ανεξαρτησία. Ισως ήταν πιο εύκολο να μετριάσει τον ανυπόμονο ενθουσιασμό της και να κατευθύνει τις προσπάθειές της προς επικρατέστερα θέματα. Αλλά συνέχισε με επίμονη και σχεδόν φανατική ενέργεια. Δούλευε πιο σκληρά, πηγαίνοντας τις καθημερινές στο εργαστήριο στις 6 π.μ., ενώ εργαζόταν σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο.

Πρόσφατα, η Κάρικο, 66 ετών σήμερα, μπήκε σε όλα τα σπίτια, εμφανιζόμενη στη λίστα του περιοδικού Time με τα άτομα με τη μεγαλύτερη επιρροή, καθώς και στο περιοδικό People. Οι ειδικοί που μελετούν την καινοτομία λένε ότι η ιστορία της αποκαλύπτει τα «τυφλά σημεία» στο επιστημονικό σύστημα αξιολόγησης, μια τάση να υποστηρίζει σταδιακές, προβλέψιμες επιτυχίες, και όχι ιδέες τόσο πρωτοποριακές ώστε να φαίνονται αδύνατες.

Τους τελευταίους μήνες, σαν να αναπληρώνουν τον χαμένο χρόνο, η ίδια και ο Γουάισμαν έχουν κερδίσει σχεδόν όλα τα σημαντικά βραβεία στην επιστήμη και την ιατρική, και αμφότεροι θεωρούνται υποψήφιοι για το βραβείο Νομπέλ.

Η Κάρικο βλέπει τα εμπόδια και τα πισωγυρίσματα διαφορετικά. Τα χρόνια χωρίς χρήματα, φήμη ή κύρος και οι φορές που έφερνε κατεστραμμένο εργαστηριακό εξοπλισμό στο σπίτι για να τον επιδιορθώσει ο  σύζυγός της ή φύλαγε τα βάζα από το ουγγρικό τουρσί για να αποθηκεύσει τα συστατικά για τα πειράματά της, όλα αυτά τα θεωρεί απαραίτητα. Δεν δούλευε για την ιδέα κανενός άλλου. Δούλευε για τον εαυτό της.

Η ίδια θυμάται όταν, πριν από χρόνια, ένας συνάδελφος είπε σε έναν άλλο επιστήμονα: «Η Κάτι δουλεύει για μένα». «Δεν δουλεύω για σένα. Νομίζεις ότι Σάββατο και Κυριακή είμαι εδώ για σένα;» του είπε η Κάρικο. «Είμαι εδώ για μένα. Είμαι εδώ για να μάθω περισσότερα και να καταλάβω».

«Κολλημένη με την επιστήμη»

Η Κάρικο μεγάλωσε σε ένα πέτρινο σπίτι δύο δωματίων με καλαμωτή στέγη, στο μικρό χωριό Kisujszallas, στην Ουγγαρία. Ο πατέρας της ήταν χασάπης, η μητέρα της λογίστρια. Στο σπίτι δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό, ούτε τηλεόραση, ούτε καν ψυγείο.

Είχαν κήπο και γουρούνια. Η Κάρικο παρακολούθησε την αγελάδα ενός γείτονα να γεννάει. Πήγαινε εκδρομές σε ένα κοντινό δάσος και θυμάται ότι ήταν περίεργη για τα πουλιά, τα φυτά, τη φύση. Και ήταν καλή και πολύ ανταγωνιστική στις επιστήμες. Στην έκτη Δημοτικού κατέλαβε την τρίτη θέση σε όλη τη χώρα σε διαγωνισμό βιολογίας.

Ως προπτυχιακή φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Szeged εργάστηκε στο Κέντρο Βιολογικών Ερευνών, σε ένα εργαστήριο επικεντρωμένο σε λιποσώματα, φυσαλίδες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ενθυλάκωση γενετικού υλικού. Η Ουγγαρία βρισκόταν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, όπου δεν ήταν εύκολο να παραγγείλεις εργαστηριακά συστατικά. Ετσι, οι επιστήμονες αναζητούσαν τρόπους για να καθαρίσουν τα φωσφολιπίδια που χρειάζονταν για το πείραμά τους. Ο ερευνητής που διηύθυνε το εργαστήριο πήγε με το ποδήλατό του στο σφαγείο για να πάρει έναν εγκέφαλο αγελάδας, ώστε να μπορέσουν να φτιάξουν τα δικά τους φωσφολιπίδια.

«Αυτός είναι ο τρόπος που διδάχθηκα την επιστήμη: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν μπορείς να προμηθευτείς κάτι; Τότε το δημιουργείς», λέει η Κάρικο.

Τον σύζυγό της, Μπέλα Φράντσια, τον συνάντησε σε μια ντίσκο, σε μια ετήσια γιορτή βιολογίας. Εκείνος ήταν 17, εκείνη 22. Παντρεύτηκαν τρία χρόνια αργότερα. Στο μεταπτυχιακό της, το 1978, άρχισε να εργάζεται με το RNA. Εγραψε και υπερασπίστηκε τη διδακτορική της διατριβή ενώ ήταν έγκυος.

Το 1985, το εργαστήριο όπου εργαζόταν έχασε τη χρηματοδότησή του. Αναζήτησε μια ευκαιρία στις ΗΠΑ και δέχτηκε μια μεταδιδακτορική θέση στο Πανεπιστήμιο Τεμπλ, στη Φιλαδέλφεια. Η οικογένεια αγόρασε εισιτήρια απλής μετάβασης και πούλησε το αυτοκίνητό της, μεταφέροντας λαθραία χρήματα μέσα σε ένα μεγάλο καφέ αρκουδάκι με κόκκινα μάτια. Μια ραφή στην πλάτη του ήταν το σημείο όπου η Κάρικο είχε κάνει την «επέμβαση». Το κρατάει στο παιδικό δωμάτιο της κόρης της μέχρι σήμερα.

Η Κάρικο έμεινε στο Τεμπλ για τρία χρόνια. Στη συνέχεια έπιασε δουλειά στη Μπεθέσντα. Ζούσε στο εργαστήριο το μεγαλύτερο μέρος της εβδομάδας. Διάβαζε επιστημονικές εργασίες μέχρι να κλείσει η βιβλιοθήκη, στις 11 μ.μ., μετά έμενε στο διαμέρισμα ενός φίλου ή απλώς άπλωνε έναν υπνόσακο στο πάτωμα του γραφείου. Στις 6 το πρωί ξεκινούσε τα πειράματά της και πήγαινε για τρέξιμο.

Το 1989 η Κάρικο έπιασε δουλειά στην ιατρική σχολή του Πεν, σε μια κατώτερη θέση που είχε τη λέξη «καθηγητής» στον τίτλο, αλλά τίποτε περισσότερο. Θα χρειαζόταν επιχορηγήσεις ή συναδέλφους με επιπλέον χρηματοδότηση για να στηρίξουν το έργο της.

Συνεργάστηκε πρώτα με τον καρδιολόγο Ελιοτ Μπάρναθαν. Μαζί, έδειξαν ότι ο αγγελιοφόρος RNA θα μπορούσε να ενεργοποιήσει τα ανθρώπινα κύτταρα να αντλήσουν μια περίπλοκη πρωτεΐνη κατά παραγγελία. Ηταν η πρώτη ένδειξη για μια ιδέα που άνοιξε την πόρτα σε μια σειρά από ιατρικές εφαρμογές.

Μετά τη συρραφή νέων αιμοφόρων αγγείων σε ασθενείς με bypass, περίπου το 10% θα κλείσει κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους, κυρίως λόγω θρόμβων του αίματος. Ο Μπάρναθαν και η Κάρικο ήθελαν να προεπεξεργαστούν τα αιμοφόρα αγγεία, βάζοντας σε αυτά RNA που κωδικοποιούσε θεραπευτικές πρωτεΐνες. Ήλπιζαν ότι θα μείωνε τον κίνδυνο ενός επικίνδυνου θρόμβου μετά την επέμβαση.

Η Μπένετ, επιστήμονας γονιδιακής θεραπείας, προσχώρησε στο Πεν λίγα χρόνια μετά την Κάρικο και κατέλαβε ένα γειτονικό εργαστήριο. Η Μπένετ είχε αρκετά χρήματα για να προσλάβει έναν τεχνικό εργαστηρίου, αλλά όχι τόσα ώστε να αγοράσει εξοπλισμό.

Δεν υπήρχαν πολλές μόνιμες γυναίκες τότε και αυτές που ήξερε η Μπένετ δεν είχαν παιδιά. Οταν μια τη ρώτησε αν θα έκανε διακοπές εκείνη τη χρονιά, η Κάρικο της απάντησε ότι την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου σχεδίαζε να φεύγει στις 5 μ.μ. και να παίζει γκολφ κάθε βράδυ.

«Συνειδητοποίησα πως αυτό ήταν δύσκολο. Δεν ήξερα αν μπορούσα να το κάνω. Αλλά και οι δύο ήμασταν αποφασισμένες» είπε η Μπένετ. «Ημασταν και οι δύο τόσο κολλημένες με την επιστήμη».

Ως διδάκτωρ σε κλινικό τμήμα που διοικούνταν από γιατρούς, η Κάρικο ήταν «πολίτης δεύτερης κατηγορίας», σημειώνει ο Μπάρναθαν. «Κάποια στιγμή δεν υπήρχε ενδιαφέρον για την προαγωγή της. Αυτό την απελευθέρωσε από την ιδέα ότι έπρεπε να κάνει κάποια πράγματα για να ανεβεί στην κλίμακα. Θα μπορούσε να επικεντρωθεί στην επιστήμη της. Αλλά στην πραγματικότητα ένιωσα άσχημα, γιατί ήταν ξεκάθαρο πως ήταν τόσο λαμπερή και είχε τόσο καλές ιδέες».

Η Κάρικο δεν σχολιάζει ιδιαίτερα τον αγώνα της να ισορροπήσει την οικογενειακή με την επαγγελματική ζωή της. Λέει συχνά ότι η Σούζαν έμαθε να σηκώνεται, να ντύνεται και να φροντίζει τον εαυτό της.

Η Σούζαν, πάλι, θυμάται διαφορετικά τα παιδικά της χρόνια. Δεν είδε ποτέ τους γονείς της να χαλαρώνουν. Οι ανοιξιάτικες διακοπές σήμαιναν για αυτήν μια εβδομάδα στο εργαστήριο της μαμάς της, καθώς δεν υπήρχαν χρήματα για διακοπές. Αλλά θυμάται τη χαρά που υπήρχε στην οικογένειά τους και τη βαθιά περηφάνια που ένιωθαν ο ένας για τη δουλειά του άλλου.

Στον ελεύθερο χρόνο του ο Φράντσια ανακαίνισε το σπίτι τους και κατασκεύασε πολλά από τα έπιπλά τους. Η Κάρικο ήταν απασχολημένη με τη δουλειά της, αλλά έβρισκε χρόνο να μαγειρέψει ουγγρικό φαγητό και να ψήσει κέικ σοκολάτας. Η Σούζαν έκανε τα μαθήματά της.

Η Κάρικο είχε εμμονή με τον αγγελιοφόρο RNA, αλλά οι συνάδελφοί της λένε ότι ήξερε επίσης να μην τρέφει τεράστιες προσδοκίες για κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα και να μαθαίνει από τα δεδομένα, ακόμη και όταν εκείνα ήταν απογοητευτικά. «Τα πειράματα δεν κάνουν ποτέ λάθος, οι προσδοκίες σου κάνουν» της αρέσει να λέει, παραφράζοντας τον Λεονάρντο ντα Βίντσι.

Ο Ντέιβιντ Λάνγκερ ξεκίνησε να εργάζεται μαζί της στο εργαστήριο του Μπάρναθαν ενώ ήταν φοιτητής Ιατρικής. Εντυπωσιάστηκε από την ψυχαναγκαστική ενέργεια της Κάρικο. Περνούσε μια κουραστική μέρα στη δουλειά και το επόμενο πρωί εμφανιζόταν με μια στοίβα από νέες επιστημονικές εργασίες, ήδη επισημασμένες, ώστε να προλάβει.

Αργότερα, όταν ίδιος ήταν στο τμήμα Νευροχειρουργικής, έμαθε ότι η Κάρικο επρόκειτο να χάσει το εργαστήριό της. Παρακάλεσε τον επικεφαλής του τμήματος να την πάρει υπό την προστασία του, γιατί ήθελε να συνεχίσει να μαθαίνει από αυτήν.

Μαζί, ο Λάνγκερ και η Κάρικο εργάστηκαν πάνω στην ιδέα της ένταξης αγγελιοφόρου RNA στα αιμοφόρα αγγεία του εγκεφάλου, μια πιθανή θεραπεία για άτομα που έπασχαν από εγκεφαλοαγγειακό σπασμό, μια επιπλοκή από ορισμένους τύπους εγκεφαλικού επεισοδίου: τα αιμοφόρα αγγεία παθαίνουν σπασμούς και πυροδοτούν δευτερογενή εγκεφαλικά επεισόδια. Ο αγγελιοφόρος RNA θα μετέφερε τον κώδικα για ένα ένζυμο που συνέθετε μονοξείδιο του αζώτου, βοηθώντας στη διαστολή των αιμοφόρων αγγείων και στη μείωση του κινδύνου.

Ο Λάνγκερ σεβόταν την Κάρικο, αλλά είδε επίσης πώς η αδυναμία –ή η απροθυμία της– να κινηθεί εντός του συστήματος λειτουργούσε εναντίον της. Το γεγονός ότι ήταν μετανάστης που μιλούσε με προφορά, αλλά και γυναίκα επιστήμονας, ίσως τους έκανε να την παραβλέπουν πιο εύκολα. Κυρίως, όμως, δεν ήθελε να παίξει το παιχνίδι τους.

Θυμάται ότι ο Κάρικο σηκώθηκε σε μια εργαστηριακή συνάντηση και έκανε μια έντονη αλλά ακριβή κριτική στα δεδομένα που παρουσίαζε ένας γενναιόδωρα χρηματοδοτούμενος καθηγητής. Της ζητήθηκε να μην επιστρέψει.

«Ξέρει ότι είναι λαμπρό μυαλό και δεν υποφέρει τους ανόητους» σημειώνει ο Λάνγκερ. «Οσον αφορά την αμερικανική επιστημονική έρευνα,  η αναζήτηση χρημάτων βρίσκεται ψηλά στη λίστα. Η Κέιτ είναι το αντίθετο. Η Κέιτ δεν κάνει τίποτα για τα χρήματα. Υπηρετεί την επιστήμη της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και δεν την ενδιαφέρει το πώς θα περιηγηθεί σε αυτόν τον κόσμο».

«Πώς μου ξέφυγε αυτό;»

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 η Κάρικο συνάντησε έναν ανοσολόγο, τον Ντρου Γουάισμαν, ο οποίος ήθελε να δημιουργήσει ένα εμβόλιο για τον ιό HIV και σκεφτόταν διαφορετικές τεχνολογίες. Του μίλησε για τον αγγελιοφόρο RNA, διαφημίζοντας τις τεράστιες δυνατότητές του. Προσφέρθηκε να δημιουργήσει αγγελιοφόρο RNA για ένα από τα πειράματα του Γουάισμαν. «Φτιάχνω RNA, αυτό κάνω. Είμαι καλή σε αυτό», του είπε.

Οταν εκείνος το δοκίμασε σε κύτταρα του ανοσοποιητικού που τον ενδιέφεραν, διαπίστωσε ότι ο αγγελιοφόρος RNA πυροδότησε μια φλεγμονώδη αντίδραση· αυτό ήταν ένα πλήγμα για την Κάρικο. «Ημουν τόσο λυπημένη», θυμάται. «Πώς μου ξέφυγε αυτό;». Η επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος θα γινόταν η αρχή μιας επιστημονικής συνεργασίας που θα άλλαζε τον κόσμο.

Ενα από τα χαρίσματα της Κάρικο ως επιστήμονα, λένε οι συνάδελφοί της, είναι η ικανότητά της να σχεδιάζει και να εκτελεί πειράματα  σκεπτόμενη έντονα τις ασφαλιστικές δικλείδες. Στα πειράματά της με τον αγγελιοφόρο RNA που δημιουργήθηκε στο εργαστήριο χρησιμοποίησε ως δικλείδα ένα φυσικό είδος RNA που ονομάζεται RNA μεταφοράς. Δεν προκάλεσε φλεγμονώδη αντίδραση…

Η Κάρικο και ο Γουάισμαν προσπάθησαν να τροποποιήσουν τον αγγελιοφόρο RNA τους χημικά, για να μιμηθούν το RNA μεταφοράς. Ανακάλυψαν ότι η αντικατάσταση ενός μόνο γράμματος της αλφαβήτου του με τέσσερα γράμματα θα μπορούσε να σταματήσει τον αγγελιοφόρο RNA από το να ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα και να αυξάνει τρομερά την ποσότητα των πρωτεϊνικών κυττάρων που παράγονται.

Δημοσίευσαν τα ευρήματά τους και τα κατοχύρωσαν το 2005. Εναν χρόνο αργότερα, η Κάρικο και ο Γουάισμαν ίδρυσαν μια εταιρεία με την ονομασία RNARx για να εμπορευματοποιήσουν αυτό το τροποποιημένο RNA. Κέρδισαν μια επιχορήγηση από το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας χάρη στην ιδέα τους ότι ο αγγελιοφόρος RNA θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία της αναιμίας.

Η ιδέα ήταν μπροστά από την εποχή της. Δύο εταιρείες βιοτεχνολογίας, η BioNTech στο Μάιντς της Γερμανίας και η Moderna στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης, διέκριναν τις δυνατότητές της.

Καθώς το ενδιαφέρον για τη βιοτεχνολογία άρχισε να αυξάνεται, οι δύο επιστήμονες συνέχισαν να εργάζονται πάνω στις ιδέες τους. Ο Νόρμπερτ Πάρντι, ένας επιστήμονας μεγαλωμένος επίσης στο μικρό χωριό της Κάρικο στην Ουγγαρία –ο παππούς του εργαζόταν στο κρεοπωλείο μαζί με τον πατέρα της–, αφού πήρε το δικτατορικό του, πήγε στο Πεν για να δουλέψει με τους Κάρτικο και Γουάισμαν.

Είχαν λύσει ένα πρόβλημα, την ανοσολογική αντίδραση που προκαλείται από τον αγγελιοφόρο RNA, αλλά εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν ένα διαφορετικό. Πώς θα έβαζαν αυτό το απίστευτα εύθραυστο υλικό στο σώμα; Ο Πάρντι δούλεψε πάνω σε αυτό.

Η Κάρικο του δίδαξε όλα όσα ήξερε για το RNA. Συνήθως, καθώς οι επιστήμονες προχωρούν στην καριέρα τους, τα εργαστήριά τους μεγαλώνουν και αφιερώνουν λιγότερο χρόνο στην εκτέλεση των δικών τους πειραμάτων. Αλλά η Κάρικο παρέμενε στον πάγκο. «Η Κάτι με δίδαξε πολλά, τα πάντα, για το RNA» αναφέρει ο Πάρντι.

Το 2013 η Κάρικο αποσύρθηκε από το Πεν. Η ακαδημαϊκή καριέρα της δεν ήταν ακριβώς επιτυχημένη. Αλλά εκείνη δεν είχε τελειώσει. Ηθελε η δουλειά της να φτάσει στους ασθενείς. Εγινε μέλος της BioNTech, τότε μια ελάχιστα γνωστή start-up που δεν είχε παράξει ποτέ εγκεκριμένο ιατρικό προϊόν. Θα ζούσε στο Μάιντς της Γερμανίας για 10 μήνες τον χρόνο.

«Θα μπορούσα να καθίσω εδώ και να βλέπω το γρασίδι να μεγαλώνει» λέει η Κάρικο, κοιτάζοντας την αυλή της στα προάστια της Φιλαδέλφειας. «Μετά αποφάσισα να πάω στη Γερμανία, σε μια εταιρεία βιοτεχνολογίας που δεν είχε καν ιστότοπο, αφήνοντας πίσω τον σύζυγό μου και την οικογένειά μου. Τι στο διάολο κάνω; Για μια εβδομάδα, κάθε βράδυ, έκλαιγα πριν κοιμηθώ».

«Παρακολουθήστε τις ειδήσεις σήμερα»

Για μήνες κατά τη διάρκεια της πανδημίας η Κάρικο άφηνε στην κόρη της μηνύματα. «Παρακολουθήστε τις ειδήσεις σήμερα» έλεγε στη Σούζαν, η οποία πλέον εργάζεται στον κλάδο της βιοτεχνολογίας. «Αύριο, μόλις ξυπνήσετε, αναζητήστε στο Google: BioNTech». «Νομίζω πως μετά μου έκλεισε το τηλέφωνο: “Πρέπει να φύγω τώρα, αντίο”» θυμάται η Σούζαν.

Η Σούζαν παντρεύτηκε πέρυσι και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του γάμου προσπαθούσε να πει στη μητέρα της για το φόρεμα που είχε επιλέξει. Αλλά εκείνη τη διέκοψε για να μιλήσει για το εμβόλιο του κορονοϊού. Τα εμβόλια Pfizer-BioNTech και Moderna εξαρτώνται και τα δύο από το τροποποιημένο RNA που ανακάλυψαν οι Κάρικο και Γουάισμαν.

Εδώ και χρόνια, το αστείο της οικογένειας ήταν ότι η Κάρικο παρουσιαζόταν στο κοινό με μια σημαντική υποσημείωση: η κόρη της είναι κωπηλάτης με δυο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Μετά, κάποια στιγμή τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, τα πράγματα άλλαξαν. Ενας επίμονος ούγγρος θαυμαστής έστελνε συνεχώς μηνύματα στη Σούζαν ζητώντας αυτόγραφο. Του υπενθύμισε ευγενικά ότι του είχε ήδη στείλει ένα αυτόγραφο. Και αυτός της απάντησε πως ήθελε ένα αυτόγραφο της μητέρας της…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News