Πάρτε ανάσα, γιατί η επόμενη πρόταση είναι μεγάλη: ο Σένα ήταν ταπεινός στον λόγο, με βαθιές παύσεις προτού αποκριθεί σε κρίσιμες ερωτήσεις, άνθρωπος εσωστρεφής, μονομανής με την τελειότητα της οδήγησης, με αδιατάρακτη αυτοπεποίθηση στην τέχνη που μυστικά κατείχε, διαπνεόμενος από βαθιά θρησκευτική πίστη στα όρια της μεταφυσικής παραίσθησης, σφόδρα ανταγωνιστικός για το τελευταίο χιλιοστό της πίστας, βασιλιάς της βροχής, γλυκός στις εκφάνσεις και ατσαλένιος στη διεκδίκηση της νίκης, πρόωρα χαμένος στην Ιμολα, σημαδιακά συμβολικός. Ολα αυτά.

Α, και κάτι ακόμα. Ηταν ο τελευταίος οδηγός της Formula 1 που στέφθηκε πρωταθλητής οδηγώντας ένα μονοθέσιο που στην πλάτη του ούρλιαζε ένας V12 κινητήρας.

Ηταν ακριβώς 30 χρόνια πριν. Το ημερολόγιο έγραφε 20 Οκτωβρίου 1991. Εκείνη την ημέρα, στην πίστα της Σουζούκα, στην Ιαπωνία, ο πιο ταλαντούχος οδηγός των τελευταίων δεκαετιών ανέβηκε στο βάθρο, άνοιξε τη φιάλη της Möet & Chandon –παραδοσιακά προμηθευτής καμπανίτη στις φιέστες της F1– και την άφησε να πέσει στο κεφάλι του με μια έκφραση βαθιάς ευδαιμονίας.

Εκείνη την ημέρα ο Αϊρτον μόλις είχε κατακτήσει το στέμμα του παγκόσμιου πρωταθλητή. Για τρίτη φορά στην αγωνιστική του καριέρα. Φυσικά, δεν ήξερε ότι ήταν και η τελευταία. Δύο χρόνια αργότερα, στη χειρότερη και πιο μαύρη 1η Μάη στην ιστορία του motorsport, θα έχανε τη ζωή του φεύγοντας με 300 χιλιόμετρα την ώρα στον τοίχο της Ιμολα. Εντάξει, τραγικό.

Ομως, η εικόνα με την οποία θέλω να τον θυμάμαι ήταν αυτή. Στην Ιαπωνία, έχοντας μόλις δαμάσει το τέρας των 12 κυλίνδρων. Αν τύχει να έχεις οδηγήσει 12κύλινδρο σε αυτοκίνητο δρόμου (καμιά Aston ή Ferrari, για παράδειγμα), έχεις μία αίσθηση τού τι σημαίνει ένα φαραωνικό μοτέρ.

Φαντάσου τον, λοιπόν, σε καθαρόαιμο μονοθέσιο της εποχής εκείνης. Πιο άγριο, πεθαίνεις. Και τι, ε; Με χειροκίνητο κιβώτιο και το δεξί χέρι σου να ψάχνει να βάλει με ακρίβεια λέιζερ τη σωστή σχέση στο σφιχτό gate – η Ferrari το λέει και «χτένα».

Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, ήταν το τελευταίο πρωτάθλημα που κερδήθηκε με ένα τόσο ιδιαίτερο συνδυασμό: χειροκίνητο κιβώτιο, V12 μοτέρ και ένανς Άιρτον πλημμυρισμένος από ευτυχία. Μετά, σιγά- σιγά, οι κύλινδροι μειώθηκαν, τα κυβικά εκατοστά επίσης, οι βρυχηθμοί κατέβασαν οκτάβες, ήρθε το λεγόμενο downsizing και η εποχή της ύφεσης. Για να είμαστε όμως δίκαιοι και όχι ανορίοτα ρομαντικοί, όχι όμως και με πτώση τεχνολογίας.

Τεσπά, για κάποιους, εκείνη η περίοδος με τα ιερά τέρατα της εποχής, τον Σουμάχερ, τον Μάνσελ, τον Μπέργκερ ή και τον άσπονδο εχθρό του Σένα, τον Αλέν Προστ, τον κύριο «καθηγητή» (παρατσούκλι που του δόθηκε εξ αιτίας του προσεκτικά υπολογισμένου τρόπου οδήγησής του), ήταν η πεμπτουσία του σπορ. Αδάμαστο, δύσκολο, εκκωφαντικό. Και με ένα βραζιλιάνο θεό στον κόσμο του. Μην την πιείτε. Λουστείτε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News