Καθώς οι Γάλλοι γιόρτασαν την Ημέρα της Βαστίλης, την εθνική τους εορτή της 14ης Ιουλίου, η διαμάχη και το αδιέξοδο μεταξύ των τριών ομάδων που κατέλαβαν τις περισσότερες έδρες αλλά δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, συνεχίστηκαν, με προειδοποιήσεις ότι μπορεί να περάσουν δύο μήνες μέχρι να βρεθεί λύση, όπως γράφει ο Guardian.

Ερωτηθέντες τι θα γίνει στη συνέχεια, ακόμη και έμπειροι αναλυτές αδυνατούν να δώσουν απάντηση. Σε αντίθεση με τους γείτονές της στην Ευρώπη, η Γαλλία δεν έχει ιστορικό κυβερνητικών συνασπισμών και η έννοια του πολιτικού συμβιβασμού τής είναι ξένη.

Ο Εμερίκ Μπρεϊέ, διευθυντής του Παρατηρητηρίου Πολιτικής Ζωής, δεξαμενής σκέψης του Ιδρύματος Ζαν Ζορέ, είπε στον Observer: «Αυτό δεν έχει ξαναγίνει στη Γαλλία. Οπως και το Ηνωμένο Βασίλειο, έχουμε συνηθίσει να έχουμε έναν νικητή και έναν χαμένο στις εκλογές. Σήμερα, η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχασαν όλοι -εκτός από τον Εμανουέλ Μακρόν που έχασε το στοίχημά του- αλλά και κανείς δεν κέρδισε».

Οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές που προκήρυξε ο Μακρόν, ο οποίος εξέπληξε την κυβέρνησή του με την απόφαση, υποτίθεται ότι θα ήταν το μέσο για να «ξεκαθαρίσει» το γαλλικό πολιτικό τοπίο μετά τη νίκη της ακροδεξιάς στις ευρωπαϊκές εκλογές.

Αντίθετα, επισημαίνει ο Guardian, προκάλεσαν σύγχυση, απειλές από μέλη των τριών σχεδόν ισότιμων μπλοκ ότι θα ρίξουν κάθε νέα κυβέρνηση που δεν θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τους, ενώ τα συνδικάτα προειδοποιούν για διαμαρτυρίες και απεργίες.

Στο δεύτερο γύρο των εκλογών, η αριστερή συμμαχία, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (NFP), κέρδισε 182 έδρες, η κεντρώα ομάδα Μαζί, του Μακρόν, 168 έδρες, η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση (RN) 143 έδρες και οι συντηρητικοί Ρεπουμπλικανοί (LR) 46 έδρες. Αλλοι υποψήφιοι πήραν τις υπόλοιπες 38 έδρες. Χωρίς συμβιβασμό, κανένα μπλοκ δεν μπορεί να ελπίζει να σχηματίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία των 289 βουλευτών στην εθνοσυνέλευση των 577 εδρών.

«Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει καμία αιτιολόγηση που να μπορεί να υποστηριχθεί για τη διακυβέρνηση αυτής ή εκείνης της ομάδας. Η μόνη πλειοψηφία που υπάρχει είναι μια πλειοψηφία που απέρριψε την Ακροδεξιά, εκλογικά και πολιτικά», εξηγεί ο Μπρεϊέ. «Η αριστερά, που κέρδισε τις περισσότερες έδρες, πέρασε μέρες με εσωτερικούς καυγάδες μετά τις εκλογές, χωρίς να πετύχει τίποτα. Πρέπει να βρει έναν πρωθυπουργό. Αν αποτύχει, ο πρόεδρος θα πάρει τα πράγματα στα χέρια του και θα διορίσει εκείνος έναν».

Παραδοσιακά, ο πρόεδρος ζητά από τον αρχηγό του κόμματος με την πλειοψηφία να σχηματίσει κυβέρνηση και να ορίσει έναν πρωθυπουργό. Το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα Ανυπότακτη Γαλλία (LFI), που κέρδισε τις περισσότερες έδρες στο μπλοκ του Νέου Λαϊκού Μετώπου, πρότεινε τέσσερις υποψηφίους για τη θέση του πρωθυπουργού, συμπεριλαμβανομένου του σκληροπυρηνικού ηγέτη του κόμματος Ζαν-Λικ Μελανσόν.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) είναι πιθανό να προτείνει τον αρχηγό του, Ολιβιέ Φορ, ενώ το Κομμουνιστικό κόμμα πρότεινε τη σχετικά άγνωστη Ουγκέτ Μπελό, πρόεδρο του περιφερειακού συμβουλίου στη γαλλική υπερπόντια επικράτεια Ρεϊνιόν. Αλλοι, πρότειναν να βρεθεί κάποιο υπερκομματικό πρόσωπο.

Η Ανυπότακτη Γαλλία και η Εθνική Συσπείρωση απειλούν αμφότερες να ασκήσουν βέτο σε οποιαδήποτε κυβέρνηση περιλαμβάνει την άλλη. Μια συμμαχία μετριοπαθών της Αριστεράς, του Κέντρου του Μακρόν και της Κεντροδεξιάς, με την παρουσίαση ενός κοινού προγράμματος, φαίνεται η πιο υποσχόμενη λύση.

Μια εναλλακτική λύση, λέει ο Μπρεϊέ, είναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας, με την οποία κάθε ένα νομοσχέδιο θα απαιτούσε τη δημιουργία ad hoc συμμαχιών για να περάσει.

Ο Σιλβέν Μαγιάρντ, από το κόμμα του Μακρόν, είπε ότι το κόμμα του θα υποβάλει πρόταση δυσπιστίας εάν δοθεί στο LFI η εξουσία και πρόσθεσε ότι θα χρειαστεί χρόνος για να δημιουργηθεί «ένας μεγαλύτερος συνασπισμός». Είπε: «Μπορούμε να ζούμε σε έναν παράλληλο κόσμο, αλλά τα μαθηματικά δείχνουν ότι η αριστερά έχει λιγότερους από 200 βουλευτές».

Αλλοι προβλέπουν ότι ο Μακρόν, ο οποίος μέχρι τώρα κάνει μικροδιαχείριση της κυβέρνησης, θα αναγκαστεί να υποχωρήσει σε σχέση με τα εσωτερικά ζητήματα και να επικεντρωθεί στο προεδρικό προνόμιο της Αμυνας και της Εξωτερικής Πολιτικής, όπου το σύνταγμα του παραχωρεί ορισμένες άμεσες εξουσίες.

Την περασμένη εβδομάδα, ο Μακρόν δημοσίευσε μια ανοιχτή επιστολή, καλώντας τις «ρεπουμπλικανικές πολιτικές δυνάμεις» να ενωθούν για να οικοδομήσουν μια «στερεή κοινοβουλευτική πλειοψηφία».

Στη συνέχεια, ο συντηρητικός πρώην πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν είπε ότι ο νέος πρωθυπουργός πρέπει να έρθει από την Αριστερά. «Ενας από τους κινδύνους, αν συνεχίσουμε με την τρέχουσα σύγχυση, είναι ότι όλοι θα συνειδητοποιήσουν ότι κανείς δεν έχει πολιτικό συμφέρον να ηγηθεί αυτής της κυβέρνησης.

Και ότι, στο τέλος, ο πρόεδρος θα βρεθεί αντιμέτωπος με το χάος. Ετσι θα αντιμετωπίσει το ερώτημα εάν η παραίτηση είναι ο μόνος τρόπος για να επιλυθεί η κατάσταση».

Η πρώτη πρόκληση θα έρθει την Πέμπτη 18 Ιουλίου, όταν η Εθνοσυνέλευση συνεδριάσει για πρώτη φορά μετά τις εκλογές για να εκλέξει πρόεδρο της Κάτω Βουλής και η κυβέρνηση θα παραιτηθεί επίσημα.

«Με τον πολλαπλασιασμό της αντιπολίτευσης και των κομμάτων μειοψηφίας, κινδυνεύουμε να έχουμε προβλήματα με την ατζέντα. Εάν έχουμε καμιά δεκαριά ομάδες, θα μπορούν να καταθέτουν ένα νομοσχέδιο μόνο κάθε ενάμιση χρόνο», είπε στον Guardian ο συνταγματολόγος Μπενζαμέν Μορέλ.

Στο μόνο που συμφωνούν όλοι είναι ότι η διαδικασία σχηματισμού μιας νέας κυβέρνησης, που δεν θα πέσει με την πρώτη ψηφοφορία δυσπιστίας, είναι πιθανό να είναι δαιδαλώδης.

«Προς το παρόν, κανείς δεν μπορεί να βρει ως διά μαγείας μια λύση», είπε ο Μπρεϊέ. «Ο Μακρόν ήθελε οι εκλογές να καθαρίσουν το τοπίο. Αντ’ αυτού δημιούργησαν μια μεγάλη σύγχυση».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News