Με αφορμή τη ναυτική περιπέτεια του mega- φορτηγού στο Σουέζ, έπρεπε κάποιος να καθησυχάσει όσους αγωνιούσαν για την τύχη της παγκοσμιοποίησης που υποτίθεται ότι, παρά τις φροντίδες των μεγάλων δυνάμεων, είναι εξαιρετικά ευαίσθητη και μπορεί να εξοκείλει με το παραμικρό… αεράκι στις ελλοχεύουσες ερήμους του οικονομικού εθνικισμού.

Οχι, η αιγυπτιακή αμμοθύελλα που φρακάρισε το «Ever Given» στο Κανάλι δεν είναι πιο δυνατή από τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού είπε ο Economist, ως ο καθ’ ύλην αρμόδιος για ζητήματα εξελιγμένου καπιταλισμού. Τα logistics παραμένουν πάντα ο ιμάντας της μηχανής που κινεί τις οικονομίες του κόσμου, συνεπώς δεν συνιστούν συστημική αδυναμία.

Για να κάνει παραστατική την άποψή του, ο Economist ζωγράφισε ένα κατάφορτο από κοντέινερ φορτηγό πλοίο μέσα σε ένα μπουκάλι, και το μπουκάλι αυτό το πέταξε στη θάλασσα του παγκόσμιου εμπορίου – πρόκειται για ένα εμπορικό μήνυμα σε μπουκάλι, δηλαδή.

Το βρετανικό περιοδικό είναι πεπεισμένο ότι η αντοχή και η ικανότητα απόκρισης στα κελεύσματα της ανάγκης δεν προέρχονται από την παραγωγική αυτάρκεια, ούτε εξασφαλίζονται με πολιτικές εθνικού προσανατολισμού, αυτοαναφορικές, ή αποκλεισμών και εξαιρέσεων, αλλά από τις διαφορετικές πηγές του εφοδιασμού – από την ουσία, δηλαδή, της παγκοσμιοποίησης.

Με αφορμή το περιστατικό στο Σουέζ, οι εχθροί της παγκοσμιοποίησης ξιφούλκησαν, λένε οι Βρετανοί, ωστόσο δεν τα κατάφεραν: από το 1990 και έπειτα οι παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού λειτουργούν για να μεγιστοποιήσουν την οικονομική απόδοση, και το έχουν καταφέρει – ιδίως μετά την είσοδο της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, μπορεί να συμπληρώσει ο οιοσδήποτε.

Ο Economist δίνει παραδείγματα «φρακαρίσματος» μεγαλύτερα του πλοίου, λόγου χάρη την απαγόρευση εξαγωγής εμβολίων από την Ινδία και την Ευρωπαϊκή Ενωση, το μποϊκοτάζ δυτικών εταιρειών στο κινεζικό βαμβάκι λόγω Ουιγούρων κ.λπ., ως υπεύθυνα πρόσκαιρης διαταραχής της αποτελεσματικότητας της παγκοσμιοποίησης.

Ετσι το βρετανικό έντυπο θυμίζει ότι, αν δεν υπήρχαν οι εφοδιαστικές αλυσίδες, με το ξέσπασμα της κορονοϊκής πανδημίας και την επιβολή των πρώτων περιοριστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της άγνωστης απειλής, η ανθρωπότητα δεν θα είχε καν υγειονομικές μάσκες. Τα σουπερμάρκετ θα είχαν αδειάσει από όσπρια, ζυμαρικά, κ.λπ. Οχι, ο οικονομικός εθνικισμός δεν είναι η λύση, αφού είναι εξ ορισμού ευάλωτος στις όποιες τοπικές αναταραχές.

Η αυτάρκεια είναι πλάνη

Στον προφανή αντίλογο, που εκφράζεται με την ερώτηση «όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, δεν είναι προτιμότερο να μην υπάρχει εξάρτηση από κανέναν, έστω και με ελλείψεις», η απάντηση του Economist είναι εξίσου απλή αλλά πειστική: «Η αυτάρκεια –γράφει– μπορεί να φαίνεται ασφαλής, αλλά οι πολιτικοί και οι πολίτες πρέπει να θυμούνται ότι το φαγητό τους, τα τηλεφωνά τους, τα ρούχα και τα εμβόλιά τους, όλα τους είναι προϊόντα της παγκόσμιας αλυσίδας εφοδιασμού».

Το πλοίο του Σουέζ ισοδυναμεί με ένα πεσμένο δένδρο μέσα στο πυκνό δάσος – σε ένα δάσος που αξίζει την προσοχή μας, το οποίο στην πραγματικότητα δεν πρέπει να χάσουμε από τα μάτια μας: «Παρά τον δραματικό χαρακτήρα του, το συμβάν του Σουέζ είναι μια κουκκίδα στα στατιστικά του εμπορίου. Στην πανδημία η κινεζική παραγωγή υγειονομικής μάσκας αυξήθηκε δέκα φορές».

Εν ολίγοις, το πραγματικό μάθημα που δίνει το επεισόδιο του «Ever Given» είναι ότι οι παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού όχι μόνο δεν πρέπει να ενοχοποιηθούν, αλλά επιβάλλεται να ενισχυθούν και να εξελιχθούν, διότι με την ποικιλομορφία τους εξασφαλίζουν την οικονομική ομαλότητα.

«Με την πάροδο του χρόνου οι παγκόσμιες εταιρείες θα προσαρμοστούν στις μακροπρόθεσμες απειλές, όπως είναι η κλιματική αλλαγή, αλλά και η γεωπολιτική αντιπαλότητα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, και θα τροποποιήσουν τις νέες επενδύσεις τους. Η παγκοσμιοποίηση είναι έργο δεκαετιών, δεν θα την αφήσουμε να εξοκείλει»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News