Στη δραματική κομεντί του Πίτερ Γουάιρ «Ζωντανή μετάδοση: The Truman Show» (1998) ο Τρούμαν Μπέρμπανκ (Τζιμ Κάρεϊ) είναι εν αγνοία του πρωταγωνιστής ενός ριάλιτι το οποίο μεταδίδεται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και το παρακολουθούν δισεκατομμύρια τηλεθεατές σε όλον τον κόσμο. Ολοι γύρω του, φίλοι, οικογένεια, κοινωνικό περιβάλλον, είναι αμειβόμενοι ηθοποιοί που δουλειά τους είναι να συντηρούν την ψευδαίσθηση και να τον κρατούν στο σκοτάδι.

Ξαφνικά, ένα βράδυ, προς το τέλος της ταινίας, ο Τρούμαν δραπετεύει, γιατί έχει αρχίσει να υποπτεύεται ότι όλα γύρω του είναι ψεύτικα. Και έχει δίκιο, φυσικά. Ολα είναι ενορχηστρωμένα από τον «θείο» Κριστόφ (Εντ Χάρις), τον εγκέφαλο του προγράμματος. «Δώσε ήλιο» διατάζει ο Κριστόφ. Και βγαίνει ο «ήλιος», λούζοντας την τεράστια ηχητική σκηνή με τεχνητό φως.

Στη νέα ρομαντική κομεντί του Γκρεγκ Μπερλάντι «Fly Me to the Moon», που άρχισε πρόσφατα να προβάλλεται στα θερινά σινεμά, ο ήλιος ανατέλλει επίσης κατά παραγγελία σε μια ηχητική σκηνή που έχει δημιουργηθεί για να παραπλανήσει τους θεατές. Η ταινία ακολουθεί μια μυστική κυβερνητική αποστολή να προσποιηθεί την προσγείωση στο φεγγάρι και, όπως το «Truman Show», εξερευνά τη δύναμη των τηλεοπτικών εικόνων βγαίνοντας στους κινηματογράφους σε μια κομβική στιγμή της τεχνολογικής προόδου, γράφει στο Atlantic η Σίρλεϊ Λι.

Αλλά ενώ η ταινία του 1998 ήταν μια προφανής τραγωδία που εξετάζει εξονυχιστικά την άνοδο του ριάλιτι και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, το «Fly Me to the Moon» μετατρέπει το άγχος μας για τα ψεύτικα βίντεο και το περιεχόμενο που βασίζεται στην Τεχνητή Νοημοσύνη σε ένα τρυφερό ειδύλλιο ανάμεσα σε μια λαμπερή μαρκετίστα, την Κέλι Τζόουνς (Σκάρλετ Γιόχασον), διατεθειμένη να πετύχει τον στόχο της με κάθε τρόπο, και τον διευθυντή του προγράμματος εκτόξευσης Κόουλ Ντέιβις (Τσάνινγκ Τέιτουμ).

Η ταινία δεν προσφέρει πολλή σοφία για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αυξανόμενη μη πραγματικότητά μας, αλλά είναι μια γοητευτική εκτροπή. Κατά κάποιο τρόπο, η ουσία της είναι η ίδια η ρηχότητά της, σχολιάζει η Λι στο Atlantic: μερικές φορές δηλώνει ότι αυτό που θέλουμε να δούμε έχει μεγαλύτερη σημασία από αυτό που κάνουμε στην πραγματικότητα.

Τουλάχιστον αυτό πιστεύει η Κέλι Τζόουνς, η οποία προσλήφθηκε για να αλλάξει τη δημόσια εικόνα της NASA, όταν φθάνει για πρώτη φορά στη Φλόριντα. Περπατώντας γύρω από το ακρωτήριο Κανάβεραλ, τραβάει αμέσως την προσοχή του Κόουλ Ντέιβις, του διευθυντή εκτόξευσης του Apollo 11, και στη συνέχεια συγκρούεται μαζί του. Είναι αποφασισμένη και όλο νεύρα. Είναι επίσης πεπεισμένη ότι το project είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται οι Αμερικανοί για να κρατήσουν το μυαλό τους μακριά από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο Ντέιβις, πάλι, πιστεύει ότι το έργο του πρέπει να παραμείνει κεκλεισμένων των θυρών.

Πολύ γρήγορα η Τζόουνς θα μετατρέψει το πεδίο σε σκηνικό χρησιμοποιώντας ηθικά αμφισβητήσιμες μεθόδους. Οι αστροναύτες αφήνουν τα πόστα τους για να ποζάρουν σε φωτογραφίσεις. Ηθοποιοί προσλαμβάνονται για να υποδυθούν άχαρους επιστήμονες κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων. Και ο μυστικός πράκτορας της κυβέρνησης, Μο Μπέρκους (o Γούντι Χάρελσον, διασκεδαστικός όπως πάντα), αφήνει την Κέλι να τοποθετήσει μια κάμερα στο διαστημικό λεωφορείο. Για το «Fly Me to the Moon» η διαδρομή προς την προσελήνωση δεν είναι παρά μια διαφημιστική καμπάνια πολλών εκατομμυρίων δολαρίων για τις ΗΠΑ, μια καμπάνια που θα πετύχαινε, αρκεί να συνεννοούνταν οι δύο παράλογα εμφανίσιμοι άνθρωποι στο κέντρο της ιστορίας.

Μερικές φορές η χαλαρή ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων στο φιλμ πλησιάζει επικίνδυνα την ασέβεια, αν όχι τη βλακεία, παρατηρεί η Λι στο Atlantic. (Η πυρκαγιά του Apollo 1, για παράδειγμα, επανεξετάζεται επανειλημμένως ως μέρος της ιστορίας του Κόουλ Ντέιβις, μετατρέποντας την τραγωδία σε φανταστικό γεγονός). Αλλά το «Fly Me to the Moon» τροφοδοτείται από μια ρετρό, ενθουσιώδη ειλικρίνεια, μαζί με μια επιτυχημένη κωμική στροφή της Γιόχανσον, η οποία με τις χαρούμενες ατάκες της και μια μικρή αμφιβολία για τον εαυτό της γειώνει την αυξανόμενη ανησυχία της Κέλι για το αν θα έπρεπε να χειραγωγεί τόσο θρασύτατα το κοινό…

Ολα στην ταινία είναι λίγο-πολύ τέλεια, όπως ακριβώς απαιτεί το Χόλιγουντ, είτε πρόκειται για τις περούκες της Γιόχανσον είτε για το πολύ σύγχρονο πρόσωπο του Τέιτουμ ή τους ζωηρούς καυγάδες τους. Ωστόσο, αυτή η διακοσμητική επικάλυψη χρησιμοποιείται σκόπιμα για να υπογραμμίσει το πόσο εύκολα μπορεί μια φροντισμένη παρουσίαση να κάνει το κοινό να πιστέψει αυτό που βλέπει.

Τα αστεία, επίσης, είναι αθώα διασκεδαστικά, χωρίς να είναι υπερβολικά ανόητα: η Κέλι επιδεικνύει μια υπερβολική έμφαση στην εκφορά του λόγου. Ο σύζυγος της Γιόχανσον, Κόλιν Τζοστ, ηθοποιός και σεναριογράφος της κωμικής σειράς του NBC «Saturday Night Live», εμφανίζεται στον ρόλο ενός βαρετού πολιτικού, ενώ αφθονούν οι ατάκες για τον σκηνοθέτη Στάνλεϊ Κιούμπρικ, για τον οποίο οι συνομωσιολόγοι της πραγματικής ζωής ισχυρίζονται ότι έχει γυρίσει τα πλάνα της προσγείωσης στο φεγγάρι, που κατά τη γνώμη τους είναι fake…

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Γκρεγκ Μπερλάντι, εν τω μεταξύ, είναι εξοικειωμένος με τη γοητεία ενός πολύχρωμου pastiche. Ο 52χρονος αμερικανός σεναριογράφος, παραγωγός και σκηνοθέτης, εκτός από τη συνεισφορά του στις σειρές της CW που βασίζονται στα DC Comics, είναι γνωστός επίσης για τη δουλειά του στα «Dawson’s Creek», «Arrow», «Flash» και «Riverdale», ενώ σκηνοθέτησε και τη μεγάλη επιτυχία «Με Αγάπη, Σάιμον».

Με το «Fly Me to the Moon» γνέφει σε ταινίες όπως η περιπέτεια «Οι Κατάλληλοι Ανθρωποι» (1983) του Φίλιπ Κάουφμαν για την κατάκτηση του Διαστήματος, και πολιτικές σάτιρες όπως «Ο Πρόεδρος, ένα Ροζ Σκάνδαλο κι ένας Πόλεμος» («Wag the Dog», 1997) του Μπάρι Λέβινσον, γεμίζοντας την ταινία με νοσταλγικές εικόνες και γνωστά μοτίβα: Υπάρχει ο περίπατος του αστροναύτη σε αργή κίνηση, πολλές λήψεις χαρακτήρων που κοιτάζουν τον έναστρο ουρανό, και ένας υδραργυρικός σκηνοθέτης του Χόλιγουντ (τον υποδύεται ο Τζιμ Ρας), του οποίου ο μοναδικός σκοπός είναι να «γαβγίζει» εξωφρενικές απαιτήσεις.

Αν και η ταινία «τραβάει» σε διάρκεια και καταπιάνεται με τα πάντα, ο τόνος της είναι τόσο ανάλαφρος, οι χαρακτήρες τόσο σοβαροί και η χημεία της Γιόχανσον και του Τέιτουμ τόσο χαριτωμένη, που είναι εύκολο να παρασυρθείς στη μυθοπλασία της. Η δε ανάγκη του κοινού για μια καλή ρομαντική κομεντί είναι τόσο μεγάλη ώστε το «Fly Me to the Moon» βλέπεται πραγματικά ευχάριστα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News