Ηταν 16 Ιουνίου του 1978 όταν έκανε την πρεμιέρα του το μιούζικαλ «Grease». Στο πρωταγωνιστικό ντουέτο, ο Τζον Τραβόλτα –ήδη πολύ γνωστός από την ταινία «Πυρετός το Σαββατόβραδο» που είχε κάνει θραύση έναν χρόνο πριν–, και η Ολιβια Νιούτον Τζον.

Ο Ντάνι και η Σάντι γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών τους. Η Σάντι είναι μια συνεσταλμένη κοπέλα από την Αυστραλία, η οποία αναγκασμένη να επιστρέψει στη μακρινή πατρίδα της, λέει παντοτινό «αντίο» στον καλοκαιρινό made in USA έρωτά της.

Ομως τα σχέδια των γονιών της αλλάζουν κι έτσι οι δύο νέοι καταλήγουν να βρίσκονται στο ίδιο σχολείο, στο τελευταίο έτος πριν από την αποφοίτησή τους. Ο μαζεμένος χαρακτήρας της Σάντι σε συνδυασμό με το εκρηκτικό αγορίστικο σύμπαν του Ντάνι, δημιουργεί μια σειρά από καβγάδες και παρεξηγήσεις ώσπου να καταλήξουν στο happy end.

Ωραία ακούγονται όλα αυτά, χαρούμενα και ανάλαφρα. Τα έντονα χρώματα της ταινίας αποτυπώνουν όλη την τρέλα των εφήβων που νιώθουν ότι δεν τους χωρά ο τόπος, το σπίτι, το σχολείο, ούτε καν το ίδιο τους το σώμα.

Βλέπεται άραγε σήμερα αυτή η ταινία, σαράντα χρόνια μετά την πρώτη της προβολή; Σίγουρα βλέπεται. Αξίζει τον κόπο, μόνο και μόνο για να εντοπίσουμε όλα εκείνα τα σεξιστικά υπονοούμενα, τα ασφυκτικά κοινωνικά πρότυπα, και το πόσα υπόγεια μηνύματα μπορούν να περάσουν κάτω από χαρωπούς ρυθμούς, ξέφρενους χορούς, ροκαμπίλι χτενίσματα και μίνι μαζορετικές φουστίτσες.

Η σκηνή με τον Ντάνι και την Σάντι στο σινεμά, στο drive-in συγκεκριμένα, αγγίζει τα όρια της σεξουαλικής παρενόχλησης. Το αγόρι, όπως άλλωστε τόσα και τόσα αγόρια της ηλικίας του, αδιαφορεί πλήρως για την ταινία. Βρίσκεται μέσα σε ένα αυτοκίνητο με μια ξανθιά ομορφούλα και το μόνο που έχει στο μυαλό του, είναι πώς θα της βάλει χέρι.

Το κορίτσι αντιστέκεται κι εκείνος προσπαθεί να την πείσει είτε με χοντροκομμένα επιχειρήματα του τύπου «μην ανησυχείς, δεν μας βλέπει κανείς», είτε ανεβαίνοντας πάνω της, προσπαθώντας να της αποδείξει ότι το να του κάτσει, είναι μονόδρομος.

Επιστρέφοντας στο σχολείο, ακολουθεί η θρυλική σκηνή με το τραγούδι «Summer nights». Εδώ υπάρχει παράλληλη δράση: από τη μια τραγουδά ο Τραβόλτα στα υπόλοιπα αλάνια της παρέας του, υπερηφανευόμενος ότι την κατάφερε, ενώ την ίδια στιγμή, η Ολίβια Νιούτον Τζον εξηγεί στα κορίτσια ότι δεν συνέβη τίποτα μεταξύ τους κι ότι απλά είναι ένας κοκκοράκος που του αρέσει να κοκκορεύεται.

Τα σεξουαλικά υπονοούμενα δίνουν και παίρνουν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Στο χορογραφημένο τραγούδι «Greased lightning» για παράδειγμα, τα αγόρια στο συνεργείο τραγουδούν με ενθουσιασμό για το τί αμαξάρα έχουν φτιάξει-υπονοώντας ότι κανένα κορίτσι δεν θα μπορεί να πει «όχι» στο πίσω κάθισμα ενός τέτοιου αυτοκινήτου.

Ο συγκεκριμένος τίτλος του τραγουδιού μάλιστα, είχε αξιοποιηθεί για το λογοπαίγνιο «Greece lightning» από πολλά ξένα μέσα, στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν την πρωτοφανή πορεία της ελληνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Euro 2004!

Το μπούλινγκ στο συγκεκριμένο μιούζικαλ, είναι τόσο συχνό όσο και τα τραγούδια. Η Μπέτι Ρίτζο (ρόλος παιγμένος καταπληκτικά από την Στόκαρντ Τσάνινγκ), θεωρείται η «τσούλα» του σχολείου και όλοι ψιθυρίζουν πίσω από την πλάτη της, όταν δεν έχουν τα κότσια να της πουν όλα όσα πιστεύουν κατάμουτρα.

Η Ρίτζο είναι μακράν ο πιο ενδιαφέρων ρόλος της ταινίας και ο χαρακτήρας αυτός, ερμηνεύει και το ωραιότερο τραγούδι του μιούζικαλ. Το «There are worse things I could do» (Υπάρχουν χειρότερα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω), είναι μια δυναμική, γλυκόπικρη μπαλάντα και ουσιαστικά ο ύμνος μιας χειραφετημένης γυναίκας, που παραδέχεται ανοιχτά ότι δεν παίρνει τον έρωτα στα σοβαρά επειδή έχει πληγωθεί στο παρελθόν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα κάνει αποχή από το σεξ. Απλά έχει σκληρύνει για να αντέχει. Ανδρικά χαρακτηριστικά που δεν συγχωρούνταν και μάλλον ακόμη δεν συγχωρούνται στη συμπεριφορά μιας γυναίκας.

Το υποτιθέμενο happy end έρχεται όταν η Σάντι αποφασίζει να αλλάξει εντελώς παρουσιαστικό: φουντώνει τα ολόισια μαλλιά της, εγκαταλείπει τα παστέλ μακριά φορέματα και τα φλατ παπούτσια για να φορέσει μαύρο ολόστενο παντελόνι και τακούνια και να τραγουδήσει στον έκπληκτο Ντάνι «You’re the one that I want».

Στο πλαίσιο των τεσσαρακοστών γενεθλίων της, η ταινία προβλήθηκε στο εφετινό φεστιβάλ των Καννών με παρόντα τον αγέραστο και αγέρωχο Τραβόλτα. Θα είχε ενδιαφέρον να ακούγαμε τις σκέψεις πολλών προσκεκλημμένων, στον απόηχο ενός κινηματογραφικού θεσμού τόσο ντροπιασμένου από τα σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης.

Το μιούζικαλ είναι ένα πολύ διασκεδαστικό, αλλά και πολύ ύπουλο είδος. Μπορεί να σου περάσει σχεδόν τα πάντα υποσυνείδητα, ενώ νομίζεις ότι όλοι γύρω σου τραγουδούν και χορεύουν. Αλλωστε, μια τέτοια κλασική αμερικανική ταινία, έχει αναθρέψει γενιές και γενιές μέσα στα κλισέ και στα στερεότυπα. Οπως άλλωστε και οι ταινίες του «παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου» μας δίδασκαν επί δεκαετίες ότι όλα πρέπει να τελειώνουν με έναν ψυχαναγκαστικό γάμο και ότι ο άντρας, δεν έγινε και τίποτα αν ρίξει και κανά χαστούκι για να επιβληθεί στη γυναίκα των ονείρων του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News