Δεν έχει εμφανιστεί ακόμη μία νέα Οριάνα Φαλάτσι. Ισως δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να γεννηθεί μία γυναίκα όμοια της ιταλίδας δημοσιογράφου. Εκείνη, εγγονή αναρχικών -«πραγματικοί άνδρες με αρχίδια, οι πρώτοι που εκτελέστηκαν!»- αφοσιώθηκε στην αντιφασιστική Αντίσταση από τα 14 της. Ο πατέρας της προσπαθούσε να της μάθει ότι τα κορίτσια δεν κλαίνε (χαστουκίζοντάς την ενώ η γενέτειρά της, η Φλωρεντία,  βομβαρδιζόταν το 1943).

Η ίδια γρήγορα έμαθε ότι τα κορίτσια, ναι, δεν κλαίνε, αλλά μπορούν να βρίζουν όταν άλλοι τις θέλουν να σιωπούν, μπορούν να φοράνε παντελόνια όταν οι κυρίες δεν αποχωρίζονται τις φούστες, μπορούν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή μαζί με άνδρες ανταποκριτές και να καταγράφουν έναν από τους ανούσιους πολέμους του 20ού αιώνα (Βιετνάμ). Πρέπει να είναι ανυπάκουα, να στήνουν τους άνδρες στον τοίχο και να τους τσακίζουν με τις λέξεις, να απογυμνώνουν τους μεγάλους ηγέτες του κόσμου με μία μόνο -καλά μελετημένη- ερώτηση.

Η Οριάνα Φαλάτσι μπορούσε μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας να εκνευρίσει τον ιρανό ηγέτη Αγιατολάχ Χομεϊνί, πετώντας «αυτό το μεσαιωνικό κουρέλι» (τσαντόρ) από πάνω της αλλά στην ίδια συνέντευξη να τον κάνει να γελάσει (1979). Εκανε τον τότε Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ, να παραδεχθεί ότι «ο πόλεμος στο Βιετνάμ ήταν άχρηστος» και -αργότερα- ότι η συνέντευξη που παραχώρησε στην ίδια ήταν η πιο καταστροφική συζήτηση που είχε με δημοσιογράφο (1972). Εβρισε τον Ισραηλινό Αριέλ Σαρόν κατηγορώντας τον ότι βομβαρδίζει αμάχους (1982). Μίσησε τον παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ, τον«δικτάτορα» που «έσκουζε πετώντας σάλια» (1972). Για την ακρίβεια μίσησε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο. «Δεν υπάρχει καλό και κακό Ισλάμ», τόνιζε τα τελευταία χρόνια της ζωής της.

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου η Φαλάτσι διοχέτευσε την οργή της «στον ιδεολογικό εχθρό στον οποίο η Δύση επέτρεψε να δράσει ύπουλα και να διαβρώσει το σύστημα των δυτικών αξιών», όπως το περιέγραψε στο μπεστ σέλερ «Η δύναμη της λογικής». 

Κι αν ζούσε σήμερα η Φαλάτσι; Τι θα έλεγε για τον «ιδεολογικό εχθρό» που χτυπά την Ευρώπη; Θα στήριζε τη Μαρίν Λεπέν η οποία περιγράφει αυτό που κάποτε είχε πει και η ίδια, ότι «η Ευρώπη δεν είναι πια Ευρώπη, είναι Ευραραβία»; Ομως πώς θα της φαινόταν ότι έξω από τη χώρα της πνίγονται μουσουλμάνοι που αναζητούν την ελευθερία για την οποία αγωνιζόταν και εκείνη; Ή ότι οι γειτονικές χώρες υψώνουν φράχτες «για να προστατεύσουν» αυτές τις «αξίες» της Ευρώπης;

Θα αναζητούσε τους «μαλάκες που αποφασίζουν για τις ζωές μας». Θα ταξίδευε στη Συρία. Θα διεκδικούσε μία συνέντευξη με τον Μπασάρ Αλ Ασαντ. Θα ταξίδευε στη Λιβύη. Να δει τι άφησε πίσω της η επέμβαση στη χώρα που διοικούσε για δεκαετίες ο «κλινικά ηλίθιος» Μουαμάρ Καντάφι.

Ο Ντόναλντ Τραμπ ασφαλώς δεν θα της άρεσε. Ηταν φεμινίστρια -παρότι σχολίαζε ότι ο φεμινισμός είχε εξελιχθεί από μία επανάσταση σε ένα «είδος πολιτικού κόμματος». Από το πρώτο σεξιστικό σχόλιο, λοιπόν, θα τον είχε βάλει στη μαύρη λίστα. Αλλά εκείνος θα της υπενθύμιζε ότι έχει κάθε λόγο να τον στηρίζει γιατί ο ίδιος θέλει να υψώσει έναν τοίχο για να αποκλείσει τους Μεξικανούς, κι εκείνη δεν τους πήγαινε, έτσι δεν είναι; «Δεν μου αρέσουν οι Μεξικανοί. Αν έπρεπε να επιλέξω μεταξύ Μεξικανών και Μουσουλμάνων θα δίσταζα. Τελικά θα επέλεγα τους Μουσουλμάνους επειδή μου έχουν σπάσει τ’  αρχίδια».

Δεν της άρεσαν οι ομοφυλόφιλοι –«έτσι όπως περιφέρονται στη Νέα Υόρκη, σινάμενοι κουνάμενοι»– οι κομμουνιστές, η πολιτική ορθότητα, η λέξη αντικειμενικότητα. «Η Φαλάτσι πρεσβεύει ό, τι δεν πρέπει να γράφεις όταν μιλάς για το Ισλάμ», είχε πει ένας θαυμαστής της, ο Κρίστοφερ Χίτσενς. «Αν εκφραστείς ελεύθερα για το Βατικανό, την Καθολική Εκκλησία ή τον Ιησού, κανένας δεν θα σου πει τίποτα. Αν κάνεις το ίδιο για το Ισλάμ, το Κοράνι, τον προφήτη Μωάμεθ, θα σε αποκαλέσουν ξενοφοβικό βλάσφημο. Αν κλωτσήσεις στον κώλο έναν Κινέζο, Εσκιμώο ή Νορβηγό που σε έχει προσβάλει, δεν θα γίνει τίποτα. Αν υπό τις ίδιες συνθήκες κάνεις το ίδιο σε έναν Αλγερινό, Μαροκινό ή Νιγηριανό, θα σε λιντσάρουν», έλεγε η ίδια αρνούμενη να εγκαταλείψει τις θέσεις της. 

Μεγαλώνοντας η οργή της δεν μπορούσε να μαλακώσει. Ούτε τα τελευταία χρόνια της ζωής της που πάλευε με 12 όγκους μέχρι να ξεψυχήσει σε ηλικία 77 ετών, στις 15 Σεπτεμβρίου του 2006. Η μόνη φορά που σιώπησε ήταν όταν συνάντησε τυχαία τη σουηδή ηθοποιό Γκρέτα Γκάρμπο, δεν μπορούσε να της βγει μιλιά «μπροστά σε αυτή την επιβλητική κομψότητα και διακριτικότητά της». Ενας από τους ανθρώπους που την πλήγωσαν ήταν ο ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι, που την αποκάλεσε «μοχθηρή ψεύτρα» κατάμουτρα.

Αυτός που την κέρδισε ήταν ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Ο έλληνας αγωνιστής και ποιητής που της εκμυστηρεύτηκε την πρώτη φορά που τη γνώρισε, αφού βγήκε από τη φυλακή, ότι «δεν είναι ικανός να σκοτώσει άνθρωπο, μόνο έναν τύραννο», αναφερόμενος στην απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου του 1968. Η ιταλίδα δημοσιογράφος τον ερωτεύτηκε για το αγωνιστικό πνεύμα του και τον γλυκό του χαρακτήρα. Εζησαν μαζί τρία χρόνια στη Ρώμη. Ο Παναγούλης εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο «Εξέλσιορ», απέναντι από τα γραφεία του εκδοτικού οίκου Ριτσόλι, όπου εργαζόταν η Φαλάτσι, άρχισε να αρθρογραφεί κι αυτός στο περιοδικό «Europeo». Το 1976 η Φαλάτσι αποφάσισε να ζήσει μαζί του στην Αθήνα. Του αγόρασε ένα αυτοκίνητο «για να με φέρνεις να ακούω την Πόλυ Πάνου», όπως του είπε. Μέσα σε αυτό (ένα Mirafiori) σκοτώθηκε ο Παναγούλης στη λεωφόρο Βουλιαγμένης την 1η Μαΐου του 1976 κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η Φαλάτσι αφιέρωσε στον έρωτα της ζωής της ένα πολιτικό μυθιστόρημα, όπου περιγράφει έναν πραγματικό ήρωα («Ενας άνδρας»). 

Κι επειδή δεν ήθελε να μαλακώσει τις θέσεις της, η Φαλάτσι βρήκε καταφύγιο στη Λογοτεχνία. Η δημοσιογραφία, έλεγε, σού βάζει χειροπέδες, πρέπει να μένεις πιστός στα γεγονότα. Στο μυθιστόρημα μπορούσε να απλώσει τα χέρια της και να μιλήσει σε όλο τον κόσμο. Μία πολύ ηλικιωμένη γυναίκα της είχε πει κάποτε ότι ταυτίστηκε με τον «Ανδρα» του βιβλίου της. Ενας 40χρονος της είχε πει ότι ο ίδιος ήταν το «Γράμμα σε ένα μωρό που δεν γεννήθηκε ποτέ». Αυτό θα έκανε λοιπόν σήμερα. Δεν θα έπαιρνε πια συνεντεύξεις, θα έγραφε βιβλία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News