«Μερικά παιδιά άνοιγαν το φερμουάρ μου και άρχιζαν να με χαϊδεύουν. Αντιδρούσα διαφορετικά, ανάλογα με την περίπτωση (…) Αλλά αν επέμεναν, τα χάιδευα». Ετσι περιγράφει στο βιβλίο του «Το μεγάλο παζάρι» η εμβληματική φυσιογνωμία του Μάη του ’68, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, τις εμπειρίες του από την εργασία του σε ένα νηπιαγωγείο αντιαυταρχικής εκπαίδευσης της Φρανκφούρτης. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1975 στη Γαλλία σε 30.000 αντίτυπα, δίχως να προκαλέσει το παραμικρό σκάνδαλο.

Απεναντίας, όταν το 2001 ήρθαν στη δημοσιότητα τα ίδια ακριβώς αποσπάσματα, προκλήθηκε σάλος. Αμυνόμενος στις σφοδρές επιθέσεις, ο Κον-Μπεντίτ δηλώνει ότι δεν είναι παιδόφιλος, αναγνωρίζει ότι αυτά είναι προϊόν «ανυπόφορης ασυνειδησίας», δικαιολογεί τις πράξεις του ισχυριζόμενος ότι ήθελε ξεκάθαρα να προκαλέσει τους αστούς, και καταλήγει: «Γνωρίζοντας σήμερα τι είναι οι σεξουαλικές κακοποιήσεις, έχω τύψεις που τα έγραψα όλα αυτά.»

Οταν ο Κον-Μπεντίτ ζητάει δημοσίως συγγνώμη, η κοινωνία έχει οριστικά αποφασίσει ότι η παιδοφιλία είναι μορφή παραφιλίας. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο στα μετά τον Μάη χρόνια. Τότε, πρώτη και μοναδική φορά στη σύγχρονη Ιστορία, αναπτύσσεται ένα «κίνημα» το οποίο την εικοσαετία 1970-1990 θα εγκωμιάζει ανοιχτά την παιδοφιλία στη δημόσια σφαίρα και θα διεκδικεί την αποποινικοποίησή της.

Δεν δημιουργήθηκε εκ του μηδενός. «Θα έρθεις να με δεις (…) όταν δεν θα υπάρχει κάτω από το φόρεμά σου ο Ποινικός Κώδικας» τραγουδάει ήδη το 1967 ο Λεό Φερέ. Ο Μάης του ’68 θα πριμοδοτήσει τη γενική αμφισβήτηση, την «απαγόρευση των απαγορεύσεων», την υπέρβαση των ταμπού, η δε γενιά του Μάη θα πραγματοποιήσει την επόμενη δεκαετία την ιστορικής σημασίας «σεξουαλική επανάσταση». Μέσα στην ατμόσφαιρα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, ωστόσο, θα παρασιτήσουν και φιλο-παιδοφιλικές απόψεις, κυρίως σε ακροαριστερές ομάδες με ιδεολογία διάφορα υβρίδια ελευθεριακότητας και αριστερισμού.

Επιδιώκοντας να νομιμοποιήσουν τις συναισθηματικές και σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων, οι παιδόφιλοι υποστηρίζουν ότι ο παιδοφιλικός έρωτας χειραφετεί τα παιδιά απελευθερώνοντας τη σεξουαλικότητά τους, και αποτελεί προϋπόθεση για την ψυχοκοινωνική εξέλιξή τους, υπό τον όρο ότι γίνεται με τη συγκατάθεσή τους και δίχως τη χρήση βίας. Οποιος αντέτεινε ότι αυτή η εξωραϊσμένη ρητορεία παραβλέπει την άνιση ισχύ ανάμεσα στους ενήλικους και τους ανήλικους, καταγγέλλεται ως «αντιδραστικός». Ηπιος χαρακτηρισμός, αν σκεφθεί κανείς ότι ορισμένοι φθάνουν να συγκρίνουν την απόρριψη των παιδοφίλων με τους διωγμούς των Εβραίων, εξομοιώνουν την οικογένεια με «γκουλάγκ» ή επιτίθενται λυσσαλέα στον «φασισμό των μητέρων».

Δεν επρόκειτο για περιθωριακές περιπτώσεις, αλλά για «κίνημα» προώθησης της παιδοφιλίας. Ασφαλώς περιορισμένης εμβέλειας κίνημα, αλλά με μη αμελητέα παρουσία στη δημόσια σφαίρα. Συμμετείχαν διανοούμενοι και γνωστοί συγγραφείς της εποχής (Γκι Οκενγκέμ, Γκαμπριέλ Ματζνέφ, Ρενέ Σερέρ, Τονί Ντιβέρ, κ.ά.), εκδόθηκαν περισσότερο ή λιγότερο βραχύβια περιοδικά, δημιουργήθηκαν ενώσεις, λόγου χάριν το «Μέτωπο για την Απελευθέρωση των Παιδοφίλων» (FLIP), που στο δημοσιευμένο το 1977 στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» μανιφέστο του διαβάζουμε ότι «στοχεύει στην επικράτηση μιας ριζικά νέας κοινωνίας στην οποία η παιδεραστία θα υπάρχει ελεύθερα». Παιδόφιλοι και φιλο-παιδοφιλικές απόψεις έχουν πρόσβαση σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, ιδίως τη «Λιμπερασιόν», στην οποία δεν λείπουν ακόμη και μικρές αγγελίες παιδοφίλων.

Υπάρχει επίσης ένας ευρύτερος κύκλος συμπαθούντων και προσωπικοτήτων της δημόσιας ζωής έτοιμοι να παράσχουν την υποστήριξή τους. Οταν το 1977 τρεις άντρες καταδικάζονται σε τριετή φυλάκιση για χάδια και φιλιά σε παιδιά 13 και 14 ετών, γνωστοί διανοούμενοι εξεγείρονται εναντίον της «βαριάς ποινής» και ζητούν να αναγνωριστεί το δικαίωμα των παιδιών να έχουν ερωτικές σχέσεις με οποιονδήποτε θελήσουν. Ποιοι υπογράφουν το δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Λε Μοντ» κείμενο; Οι Ζαν-Πολ Σαρτρ, Σιμόν ντε Μποβουάρ, Ρολάν Μπαρτ, Μισέλ Φουκό, Λουί Αραγκόν, οι μετέπειτα υπουργοί Τζακ Λανγκ και Μπερνάρ Κουσνέρ… Η «Λιμπερασιόν» δεν θα μείνει πίσω. Το 1979, δημοσιεύει ανοικτή επιστολή των Πασκάλ Μπρυκνέρ, Ζορζ Μουστακί και άλλων στην οποία υπερασπίζονται παιδόφιλο που ζει με κοριτσάκια ηλικίας 6 έως 12 χρονών, με το επιχείρημα ότι στο «πρόσωπο των παιδιών καθρεπτίζεται η ευτυχία που τους φέρνει η σχέση μαζί του».

Δεν ήταν γαλλική ιδιαιτερότητα. Παρόμοιες κινήσεις και δράσεις αναπτύσσονται σε ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ, επιχειρείται μάλιστα και ο διεθνής συντονισμός τους. Εκεί, όμως, που βρίσκουν πολιτική στήριξη είναι το κόμμα των Πρασίνων στη Γερμανία, εντός του οποίου υπάρχουν επί μακρόν φιλο-παιδοφιλικές ομάδες με σταθερό αίτημα στην ατζέντα τους την αποποινικοποίηση των σεξουαλικών σχέσεων με ανήλικους. Εξαιτίας αυτού του βεβαρημένου ιστορικού, το ηγετικό στέλεχος των Πρασίνων, Σιμόν Πέτερ, θα ζητήσει το 2014 μια «μεγάλη συγγνώμη» για τη στάση του κόμματός της, και «θα απολογηθεί για μια ακόμη φορά σε όλα τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης που νοιώθουν υποτιμημένα».

Στην ιδεολογικοπολιτική απομόνωση των παιδόφιλων θα συντελέσει αποφασιστικά η σφοδρή πολεμική των φεμινιστριών, οι οποίες έβλεπαν στην παιδοφιλία τη βαναυσότητα της αντρικής κυριαρχίας

Οι απόψεις αυτές θα συντριβούν. Κατ’ αρχάς, έπειτα από ένα διάστημα συνύπαρξης, επέρχεται πλήρης ρήξη μεταξύ ομοφυλόφιλων και παιδόφιλων – η ταύτιση ομοφυλοφιλίας και παιδοφιλίας θα καταγγέλλεται έκτοτε ως ομοφοβική. Στην ιδεολογικοπολιτική απομόνωση των παιδόφιλων θα συντελέσει αποφασιστικά η σφοδρή πολεμική των φεμινιστριών, οι οποίες έβλεπαν στην παιδοφιλία τη βαναυσότητα της αντρικής κυριαρχίας. Επιπλέον, στις ίδιες θα πρέπει να πιστωθεί η εγγραφή της παιδοφιλίας στην πολιτική ατζέντα, και τα πρώτα μέτρα για την αντιμετώπισή της.

Επειτα, είναι τα γεγονότα που εξοργίζουν την κοινή γνώμη: οι αποκαλύψεις για παιδεραστία στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας στις ΗΠΑ, την Ιρλανδία και αλλού, ο αποτροπιασμός που προκάλεσε η υπόθεση του Μαρκ Ντιτρού εντός και εκτός του Βελγίου (και εδώ του βιαστή και παιδοκτόνου Μανώλη Δουρή το 1993), και η εμπλοκή ακτιβιστών παιδόφιλων αφενός σε υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων, και αφετέρου παραγωγής και διακίνησης παιδο-πορνογραφικού υλικού. Η καταδίκη της παιδοφιλίας είναι πλέον καθολική, η απομόνωσή της πλήρης, το δε νομικό πλαίσιο αντιμετώπισής της σκληραίνει.

Απορεί κανείς με την παραλυτική τύφλωση της εποχής, τη διανοητική ολιγωρία και ελαφρότητα («υπογράφαμε ό,τι μας έφερναν» θα ομολογήσει ο συγγραφέας Φιλίπ Σολέρς), την ανεκτικότητα σε ακρότητες λόγων και έργων, την ανοχή ή/και αποδοχή της σαθρής επιχειρηματολογίας των παιδοφίλων. Εν ονόματι της αμφισβήτησης και του γκρεμίσματος όλων των παλιών φραγμών, η απερισκεψία και η βιασύνη εξάτμισαν την αξία των περιορισμών.

Ωστόσο, δεν θα πετάξουμε μαζί με τα απόνερα και το μωρό. Η σεξουαλική επάνασταση της δεκαετίας του ’70 άλλαξε τις νοοτροπίες και κατεδάφισε αφόρητα καταπιεστικές και υποκριτικές συμπεριφορές. Σήμερα, 50 χρόνια μετά, μπορούμε και πρέπει να αποτιμήσουμε ψύχραιμα τη συνεισφορά του Μάη του ’68 στον εκσυγχρονισμό των κοινωνιών και των ηθών. Η παιδοφιλία, όμως, ανήκει οριστικά στην σκοτεινή πλευρά του.

---

* Ο Κώστας Αναγνωστόπουλος είναι Καθηγητής στο Τμήμα Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News