Η Μέριλιν Μονρόε είναι ένας θρύλος του Χόλιγουντ. Αναδείχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και δεν έπαψε ούτε μια στιγμή μέχρι σήμερα να είναι αναγνωρίσιμη. Οι περισσότεροι τη θυμούνται για τους λαμπερούς χαρακτήρες που ερμήνευσε στη μεγάλη οθόνη, ωστόσο η πραγματική Μέριλιν ήταν διαφορετική.

Κάτω από την φοβερή ομορφιά και τα χαμόγελα, αυτή η εμβληματική ηθοποιός ήταν βαθιά διαταραγμένη. Ενιωθε αποστασιοποιημένη από τον κόσμο του Χόλιγουντ και ήταν γεμάτη ανασφάλειες σε όλη τη διάρκεια της (σύντομης) ζωής της. Αυτό εξηγεί ίσως και τις συνθήκες του θανάτου της, τη νύχτα της 4ης προς 5η Αυγούστου του 1962: πέθανε σε ηλικία 36 ετών  από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών, σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση

Μια περιθωριακή του Χόλιγουντ

Τα ψυχολογικά  προβλήματα της μητέρας της οδήγησαν τη μικρή Νόρμα Τζιν Μπέικερ (όπως ήταν το όνομά της πριν το αλλάξει στο καλλιτεχνικο Μέριλιν Μονρόε) σε μια σειρά από ανάδοχες οικογένειες, με τις οποίες πέρασε τα παιδικά της χρόνια, ενώ δεν έπαψε ποτέ να παλεύει με συναισθήματα μοναξιάς κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο Ορφανοτροφείο του Λος Αντζελες. Συχνά της έλειπε η αίσθηση του ανήκειν, πράγμα που συνεχίστηκε και στην ενηλικίωσή της, γράφει στο Medium ο Τζέικομπ Γουίλκινς.

Παρά την επιτυχία των ταινιών της όπως «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές» (1953) και «Επτά χρόνια φαγούρας» (1955), η Μέριλιν δεν ήταν ποτέ σίγουρη για τις ερμηνευτικές της ικανότητές της, ενώ οι ρίζες της στην εργατική τάξη την απομόνωναν και την έκαναν να νιώθει ότι δεν είχε σχέση με τον κόσμο του Χόλιγουντ.

Ηταν ανήσυχη για την έλλειψη μόρφωσης, πράγμα που προσπαθούσε να αναπληρώσει προβάροντας θέματα συζήτησης και διαβάζοντας ό,τι μπορούσε, μεταξύ άλλων και βιογραφίες του Αβραάμ Λίνκολν, που ήταν ο παιδικός της ήρωας.

Ωστόσο, δεν ντρεπόταν για την ανατροφή της. Η Μέριλιν απολάμβανε την αναγνώρισή της από τα μέλη της εργατικής τάξης. Παιδιά τής ζητούσαν αυτόγραφα και οδηγοί τη χαιρετούσαν μέσα από τα οχήματά τους. Ηταν πηγή έμπνευσης για όσους είχαν ταπεινή καταγωγή. Ακόμα και ο γάμος της με τον Αρθουρ Μίλερ, εξάλλου, δείχνει την προσκόλλησή της στους απλούς ανθρώπους, καθώς ο διάσημος συγγραφέας έγραφε συχνά για την εργατική τάξη.

Συνεχίζοντας τις εμφανίσεις

Η Μέριλιν είδε το σώμα της ως το μεγαλύτερο δώρο της. Στα πρώτα στάδια της καριέρας της, θα κοιμόταν με παραγωγούς για να κερδίσει την εύνοιά τους, πράγμα μάλλον συνηθισμένο εκείνη την εποχή. Συνήθως οι γυναίκες ηθοποιοί δεν είχαν άλλη επιλογή: αν αρνούνταν να πάνε με τους ανωτέρους τους, οι συνέπειες μπορεί να ήταν σκληρές.

Καθώς η επιτυχία της μεγάλωνε, η Μέριλιν βρισκόταν συνεχώς υπό πίεση για να περιποιείται τον εαυτό της και να παρουσιάζεται τις κάμερες όσο πιο ωραία γινόταν. Αυτό την έκανε να καθυστερεί σε πολλά ραντεβού, προκαλώντας κατηγορίες για αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Σαπούνιζε τα μαλλιά της πολλές φορές, μακιγιαριζόταν ξανά και ξανά και είχε εμμονή με το ντύσιμό της πριν εμφανιστεί δημόσια.

Ηταν επίσης εξαρτημένη από ναρκωτικά, τα οποία θα χρησιμοποιούσε για να χαλαρώσει πριν πάει στη δουλειά ή για να προσπαθήσει να κοιμηθεί. Εξάλλου, δεν ήταν δύσκολο να έχει πρόσβαση σε ουσίες. Συχνά η φαρμακευτική αγωγή προσφερόταν δωρεάν σε σταρ του Χόλιγουντ όταν  δυσκολεύονταν να παίξουν.

Και για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, η Μέριλιν υπέστη πολλές αποβολές σε όλη τη διάρκεια της ζωής της. Ηθελε απελπισμένα να κάνει παιδιά και οι ανεπιτυχείς εγκυμοσύνες απλά πρόσθεταν στη δυστυχία της. Οσοι έχουν ερευνήσει τη ζωή της πιστεύουν ότι οι πρώτες αμβλώσεις της μπορεί να συνέβαλαν σε αυτό το ζήτημα: η άμβλωση δεν ήταν νόμιμη και δεν γινόταν με ασφάλεια στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το 1973.

Η μοιραία υπερβολική δόση

Η τελευταία ταινία της Μονρόε ήταν «Οι Αταίριαστοι» (1961), σε σενάριο του συζύγου της Αρθουρ Μίλερ. Ωστόσο ο γάμος του ζευγαριού είχε ήδη διαλυθεί. Κατά τη διάρκεια της παραγωγής, η Μέριλιν ήταν συνεχώς άρρωστη λόγω της μεγάλης χρήσης ναρκωτικών, μάλιστα, σε κάποιο στάδιο νοσηλεύτηκε κιόλας.

Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, η Μέριλιν πέρασε τη διαδικασία ενός διαζυγίου, που την έριξε ακόμα πιο βαθιά στο λάκκο της κατάθλιψης. Ηταν μόνη, άτεκνη και εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από φάρμακα.

Σύμφωνα με το συμβόλαιό της, ήταν υποχρεωμένη να γυρίσει ακόμη μια ταινία, το «Something’s Got to Give». Δεν ήταν σε θέση. Τον πρώτο μήνα των γυρισμάτων εμφανιζόταν περιστασιακά στο πλατό και τελικά η Twentieth Century Fox την απέλυσε.

Η Μέριλιν πέθανε μόλις επτά εβδομάδες αργότερα, στο σπίτι της στο Λος Αντζελες.

Επίλογος

Παρά τη λαμπερή της εμφάνιση, σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της (και της ζωής της) η Μέριλιν πολεμούσε τους εσωτερικούς της δαίμονες. Προσπαθούσε συνεχώς να ξεπεράσει τη μοναξιά, που ένιωθε από παιδί, και το Χόλιγουντ δεν της πρόσφερε τη σωτηρία.

Η ζωή της, εξάλλου, ρίχνει φως και στη δική μας εποχή, γράφει ο Τζέικομπ Γουίλκινς στο Medium. Η σύγχρονη κουλτούρα των celebrities μπορεί να φαίνεται ότι είναι απελευθερωτική, αλλά δεν είναι ασυνήθιστο για όσους βρίσκονται στο στόχαστρο του κοινού να καταρρέουν. Η φήμη και τα πλούτη συχνά οδηγούν σε τρομερή ταραχή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News