Δεν υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα τα οποία μπορούν να ξεπεράσουν, σε επίδειξη πλούτου και ισχύος, την Mercedes-Benz 770K  type W150, ένα αυτοκίνητο, που συνήθως μετέφερε βασιλιάδες, αρχηγούς κρατών, πολύ πλούσιους και διάσημους, και συχνά διαβόητους, όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος το χρησιμοποιούσε στις προπαγανδιστικές παρελάσεις του.

Από το 1938, εξάλλου, ο Χίτλερ είχε παραγγείλει στο εργοστάσιο της Mercedes-Benz αρκετά μοντέλα 770Κ, που τα έκανε δώρο σε συμμάχους του, όπως ο στρατηγός Ιον Αντονέσκου της Ρουμανίας, ο Μπενίτο Μουσολίνι της Ιταλίας, ο στρατηγός Φρανσίσκο Φράνκο της Ισπανίας, ο στρατηγός Καρλ Γκούσταφ Μάνερχαϊμ της Φινλανδίας και ο Εμίλ Χάσα του Προτεκτοράτου της Βοημίας.

Η «Μεγάλη Μερτσέντες», όπως ήταν το παρατσούκλι του τεράστιου μοντέλου W150 Mk2, είχε μήκος πάνω από έξι μέτρα και πλάτος μεγαλύτερο των δύο μέτρων, φορούσε έναν υπερτροφοδοτούμενο, οκτακύλινδρο κινητήρα 7,7 λίτρων, που απέδιδε 203 ίππους, και ήταν ικανή να πιάσει τα 170,6 χλμ / ώρα παρά το βάρος της που ξεπερνούσε τους τέσσερις τόνους.

Κορυφαία αυτοκίνητα άλλων κατασκευαστών, όπως η Bugatti’s Type 41 Royale, το 12-κύλινδρο Hispano-Suiza και η Rolls-Royce Phantom III, απευθύνονταν στους ίδιους πελάτες, κανένα ωστόσο δεν είχε τόσο μεγάλη ζήτηση όσο η Mercedes-Benz W150 770Κ. Ολα τα μοντέλα της, εκτός από το καμπριολέ, είχαν πλήρη θωράκιση και αλεξίσφαιρα τζάμια πάχους 30 mm, πράγμα που δείχνει την αστάθεια της περιόδου.

88 δείγματα αυτού του διάσημου αυτοκινήτου κατασκευάστηκαν μεταξύ 1938 και 1943 στο εργοστάσιο της Mercedes-Benz στο Ζιντελφίνγκεν κοντά στη Στουτγκάρδη, και μερικά από αυτά κατάφεραν να επιβιώσουν και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, γράφει στην Telegraph ο δρ Κεν Τζέρμαν, ειδικός της βρετανικής εφημερίδας στα αυτοκίνητα.

Μάλιστα, οι ιδιοκτήτες τους προσπάθησαν να συνδέσουν τις 770 Grosser τους με τον Χίτλερ απλά και μόνο επειδή γνωρίζουν ότι θα μπορούσε να διπλασιαστεί η αξία τους. Ωστόσο, παρά την τεράστια έρευνα 80 χρόνων, οι ειδικοί της Mercedes έχουν βρει επαρκή στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτή τη σύνδεση μόνο για λίγα από αυτά.

Μετά από έρευνες πολλών ετών, στο βιβλίο του «The Devil’s Mercedes» («Η Mercedes του Διαβόλου»), ο Ρόμπερτ Κλάρα υποστηρίζει ότι η Mercedes-Benz W150 / 2 του 1940, που εκτίθεται στο Πολεμικό Μουσείο της Οτάβα στον Καναδά, είναι ένα από τα αυθεντικά «αυτοκίνητα του Χίτλερ».

Το αυτοκίνητο διαθέτει μεν εκτεταμένη επένδυση αντιβαλλιστικής προστασίας, που περιλαμβάνει γυαλί 40 mm, αμάξωμα γύρω από το κύριο διαμέρισμα επιβατών θωρακισμένο με ατσάλινη πλάκα 18 mm, καθώς και μια κινητή πλάκα θωράκισης μεταξύ οδηγού και επιβατών. Είναι επίσης εξοπλισμένο με θωρακισμένους τροχούς από χάλυβα 48,26 cm και αλεξίσφαιρα ελαστικά 20 θαλάμων. Αλλά είναι πολύ τροποποιημένο.

Το 1945 τα αμερικανικά στρατεύματα το βρήκαν κατεστραμμένο σε μια αμαξοστοιχία κοντά στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Του τοποθέτησαν άλλο κινητήρα από ένα παρόμοιο αυτοκίνητο που βρήκαν παρκαρισμένο στο Μπέργκχοφ, τη βίλα του Χίτλερ στο Ομπερζάλτσμπεργκ των Βαυαρικών Αλπεων κοντά στο Μπερχτεσγκάντεν στη Βαυαρία, το έβαψαν πράσινο, στο χρώμα του στρατού των ΗΠΑ και το παρουσίασαν στα στρατεύματα ως προσωπικό αυτοκίνητο του Χέρμαν Γκέρινγκ. Αργότερα, το πολυτελές γερμανικό αυτοκίνητο περιόδευσε στις ΗΠΑ και τον Καναδά και για τελευταία φορά εμφανίστηκε το 1948 στις Συρακούσες της Νέας Υόρκης.

Το 1949, ο δικηγόρος Τζον Μπράντλεϊ πήγε στο αρχηγείο της αστυνομίας των Συρακουσών και ζήτησε από τον αστυνόμο Αρθουρ Κέισι, να τον βοηθήσει να βρει το αυτοκίνητο: «Δεν μπορείτε να το μπερδέψετε, έχει μήκος έξι μέτρα, πλάτος 1,75 μέτρα, ζυγίζει πέντε τόνους και ανήκε στον Αδόλφο Χιτλερ!», φέρεται να είπε στον Κέισι.

Οι Μπράντλεϊ και Κέισι βρήκαν το αυτοκίνητο σε μια αποθήκη, αλλά όταν το εξέτασαν, οι ζωγραφισμένες με το χέρι πινακίδες του αριθμού κυκλοφορίας και του σασί, όπως και τα κέρινα ομοιώματα του Χίτλερ και του Γκέρινγκ στα πίσω καθίσματα, δεν τους έπεισαν ότι αυτό ήταν το πραγματικό αυτοκίνητο.

Ωστόσο στις σημειώσεις από την επιθεώρηση που έκανε αργότερα κάποιος αστυνομικός, αναφέρεται ότι η 770Κ ήταν θωρακισμένη, είχε αλεξίσφαιρα παράθυρα και ειδικές θήκες για πιστόλια, και μια επιπλέον δεξαμενή βενζίνης περίπου 300 λίτρων, που θα επέτρεπε στον Χίτλερ να δραπετεύσει από το Βερολίνο στην Ελβετία χωρίς στάση για ανεφοδιασμό.

Επίσης, κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού υπήρχε μια πλατφόρμα, στην οποία μπορούσε να σταθεί ο Χίτλερ όταν ήθελε να χαιρετήσει τα πλήθη, ενώ στο παρμπρίζ ήταν προσαρτημένη μια λαβή για να την κρατάει ενώ στεκόταν. Λίγες μέρες αργότερα, στις 12 Φεβρουαρίου 1949, ένας εκπρόσωπος της γαλλικής εταιρείας Victoire διεκδίκησε το αυτοκίνητο παρουσιάζοντας ένα ντοκουμέντο που επιβεβαίωνε ότι το αυτοκίνητο ήταν πραγματικό και τους ανήκε. Τελικά το 1956 ο αμερικανικός στρατός το έβγαλε σε δημοπρασία ως αυτοκίνητο του Γκέρινγκ. Πουλήθηκε σε έναν επιχειρηματία με έδρα το Μόντρεαλ για 2.725 δολάρια, και αργότερα δόθηκε στο Καναδικό Πολεμικό Μουσείο, όπου εκτίθεται ανάμεσα σε πολλά άλλα ναζιστικά αυτοκίνητα.

Το 1980, ο γερμανός βιβλιοθηκονόμος Λούντβιχ Κόσε, με τη βοήθεια της Mercedes-Benz και της πρεσβείας της Δυτικής Γερμανίας, αναγνώρισε το αυτοκίνητο από τον αριθμό του πλαισίου του, 429344, και τον αριθμό του κινητήρα, τα χρώματα και τα αρχεία τροποποίησης, και μέρος της αρχικής πινακίδας με αριθμό κυκλοφορίας IA-148 697, που ανακάλυψε  μαζί με ακόμη μερικά χαρακτηριστικά στοιχεία. Να σημειωθεί ότι πολλοί από τους αριθμούς κυκλοφορίας του Χίτλερ ξεκινούσαν με το IA-148. Η περίφημη 770Κ του Πολεμικού Μουσείου της Οτάβα είναι, πράγματι, εκείνη που παραδόθηκε στις 8 Ιουλίου 1940 στην Καγκελαρία του Ράιχ, στο Βερολίνο, ειδικά για τον Χίτλερ.

Μια άλλη Mercedes-Benz 770K Grosser Offener Tourenwagen του 1939, με αριθμό πλαισίου 189744, το  καμπριολέ που είχε παραγγείλει ο αξιωματικός των SS και οδηγός του Χίτλερ, Εριχ Κέμπκα, ήταν το τέταρτο αυτοκίνητο που διέθετε ο Φύρερ στους φιλοξενούμενούς του, αρχηγούς φιλικών κρατών για προπαγανδιστικούς λόγους. Ηταν γνωστό ότι χρησιμοποιήθηκε από τον Χίτλερ σε μια επίσημη επίσκεψη του Μπενίτο Μουσολίνι στο Βερολίνο, και σε προπαγανδιστικές παρελάσεις μετά τις καταλήψεις της Γαλλίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας.

Μετά την εισβολή των Συμμάχων στη Γαλλία, το αυτοκίνητο βρέθηκε από τις αμερικανικές δυνάμεις στη Χάβρη. Αργότερα μεταφέρθηκε από τον νέο ιδιοκτήτη του, Τομ Οστιν, στο Γκρίνβιλ της Βόρειας Καρολίνας και δωρίστηκε στη φιλανθρωπική οργάνωση Volunteers for Foreign Wars. Ερευνητές της ανακάλυψαν ότι το αυτοκίνητο είχε χρησιμοποιηθεί και από τον διαβόητο διοικητή των SS Χάινριχ Χίμλερ.

Το 1976 δύο κλασικοί κυνηγοί αυτοκινήτων από το Κεντάκι, ανακάλυψαν με έκπληξη ότι η 770K με αριθμό πλαισίου 189744 ήταν στην πραγματικότητα ένα από τα τέσσερα αυθεντικά «αυτοκίνητα του Φύρερ» και είχε κάνει μόνο 33.309 χιλιόμετρα. Αποκαταστάθηκε πλήρως αμέσως μετά την επιβεβαίωση του εργοστασίου της Mercedes-Benz ότι ήταν πράγματι ένα από τα αυτοκίνητα του Χίτλερ. Το 1978 εκτέθηκε στο Μουσείο με Ιστορικά Αυτοκίνητα του Σικάγου και προσφέρθηκε προς πώληση έναντι ενός εκατομμυρίου δολαρίων.

Μετά από διαδοχικές αγοραπωλησίες το 2004 το πλαίσιο 189744 κατέληξε σε έναν ευρωπαίο ιδιοκτήτη ως μέρος ενός πακέτου 21 αυτοκινήτων Mercedes-Benz, μια συναλλαγή που παραμένει μέχρι σήμερα η πιο πολύτιμη ιδιωτική πώληση στον κόσμο των κλασικών αυτοκινήτων. Το 2018 το αυτοκίνητο προσφέρθηκε σε δημοπρασία στην Αριζόνα, έναντι εφτά εκατ. δολαρίων αλλά απέτυχε να εξασφαλίσει το ποσόν.

Μια άλλη 770K, που λέγεται ότι ήταν αυτοκίνητο παρέλασης, ανήκε στον στρατηγό βαρόνο Καρλ Γκούσταφ Μάνερχαϊμ της Φινλανδίας, που το πούλησε στον αμερικανό συλλέκτη Κρίστοφερ Τζέινους, διευθύνοντα σύμβουλο μιας εταιρείας εισαγωγών – εξαγωγών στο Σικάγο. Ο Τζέινους έφτιαξε μια ιστορία, σύμφωνα με την οποία ο Χίτλερ δώρισε το αυτοκίνητο στον στρατηγό με την ελπίδα ότι η Φινλανδία θα συνεργαζόταν με τη Γερμανία κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Αυτό το αυτοκίνητο εμφανίστηκε αργότερα στην ταινία «Ρόμελ, η Αλεπού της Ερήμου» (1951). Το 1973 πωλήθηκε σε δημοπρασία για 153.000 δολάρια σε έναν επιχειρηματία από την Πενσιλβάνια, ως λιμουζίνα παρέλασης του Χίτλερ, πράγμα που ωστόσο δεν έχει επιβεβαιωθεί. Αργότερα πωλήθηκε ξανά σε δημοπρασία για 176.000 δολάρια και από το 1984 ανήκει σε ιδιώτη.

Ένας ρώσος μεγιστάνας, συλλέκτης ναζιστικών οχημάτων, πλήρωσε πρόσφατα έξι εκατομμύρια ευρώ στη χήρα ενός δισεκατομμυριούχου ζυθοποιού από το Μόναχο, για μια μπλε Mercedes-Benz 770K parade πέντε τόνων με αριθμό IA 148461, η οποία φέρεται να ανήκε στον Αδόλφο Χίτλερ. Είναι γνωστό ότι στον Χίτλερ άρεσε να παρελαύνει με το «μπλε» αυτοκίνητό του, οπότε είναι πιθανό να χαρακτηριστεί ως γνήσια μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

Μια άλλη θωρακισμένη Mercedes-Benz 770K του 1938, με αριθμό κινητήρα 182066, εκτίθεται στο Museu do Caramulo στην Πορτογαλία. Είχε παραγγελθεί από τη μυστική αστυνομία της χώρας για τον δικτάτορα Αντόνιο Σαλαζάρ μετά από μια απόπειρα δολοφονίας του. Εχει παρόμοιες προδιαγραφές με τα αυτοκίνητα του Χίτλερ, ωστόσο δεν φαίνεται να είναι ένα από τα αυτοκίνητα παρέλασης του Φύρερ.

Μια μαύρη 1938 770K, που ανήκε στο γραφείο της κεντρικής γερμανικής κυβέρνησης για χρήση από τον Αδόλφο Χίτλερ σε παρελάσεις βρίσκεται στο Technisches Museum του Ζινζχάιμ στης Γερμανία. Το αυτοκίνητο είχε θωρακισμένο δάπεδο, παχύ γυαλί και αμάξωμα, ωστόσο επειδή ήταν ανοιχτό η ασφάλεια των επιβατών του περιοριζόταν στο ελάχιστο. Το μουσείο αναφέρει ότι το αυτοκίνητο χρησιμοποιήθηκε από τον Χίτλερ και δεν υπάρχει λόγος να αμφισβητηθεί ο ισχυρισμός.

Αλλη μια ανοιχτή θωρακισμένη Tourenwagen 770K του 1943, που κάποτε ανήκε στον Βασιλιά Αμπντάλα Β΄ της Ιορδανίας εκτίθεται στο Βασιλικό Μουσείο Αυτοκινήτου στο Αμάν.

Ωστόσο, δεν πρόκειται για το ίδιο αυτοκίνητο που ανακτήθηκε από τα αμερικανικά στρατεύματα όταν μπήκαν στο ανάκτορο της οικογένειας Χουσεΐν στο Ιράκ, τον Ιούλιο του 2003. Αυτό ανήκει στη συλλογή των 1.300 αυτοκινήτων του γιου του Σαντάμ Χουσεΐν, Ούντι, που φυλάσσονταν σε επτά γκαράζ και τα στοιχεία του είναι άγνωστα.

Συνολικά είναι γνωστό ότι υπάρχουν 20 έως 30 Mercedes-Benz W150 770K και πιθανώς άλλες έξι κρυμμένες σε ιδιωτικές συλλογές σε όλο τον κόσμο, για τις οποίες θα μπορούσε να υπάρξει ο ισχυρισμός ότι ανήκαν κάποτε σε έναν πλούσιο, διάσημο ή ισχυρό ιδιοκτήτη.

Ωστόσο, λίγες από αυτές μπορεί να αποδειχθεί ότι είχαν χρησιμοποιηθεί από τον Χίτλερ, μια αμφίβολη διάκριση που ωστόσο τις καθιστά ένα από τα πιο ακριβά και επιθυμητά αυτοκίνητα στον κόσμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News