Πώς μπορείς να σχεδιάσεις, να αποδώσεις τον πόθο που μπορεί να σου προκαλέσει ένα αυτοκίνητο; Ισως με ένα μαύρο, ανορθωμένο άλογο (Cavallino Rampante) πάνω σε μια κίτρινη ασπίδα, με το κάτω μέρος των γραμμάτων «S F» που δηλώνουν «Scuderia Ferrari». Μπορείς να βάλεις και τρεις ρίγες -μία πράσινη, μία λευκή και μία κόκκινη, τα εθνικά χρώματα της Ιταλίας- στην κορυφή. Μπορείς, απλώς, να δείξεις την εικόνα μιας Ferrari. Ετσι γράφεται η ιστορία της γρήγορης οδήγησης.

Μια ιστορία που ξεκινά με την ίδρυση της Auto Avio Costruzioni από τον Εντσο Φεράρι – γνωστός με το παρατσούκλι «il Commendatore» (ο «Διοικητής») ή «il Drake» (ο θρυλικός πειρατής ή ο «Δράκος»)- η οποία κατασκεύασε το πρώτο της αυτοκίνητο το 1940. Ομως, η ίδρυση της εταιρείας, ως κατασκευάστρια αυτοκινήτων, αναγνωρίζεται το 1947, όταν κατασκευάστηκε το πρώτο αυτοκίνητο μάρκας Ferrari.

Ο Εντσο Φεράρι δεν ενδιαφερόταν αρχικά για παραγωγή αυτοκινήτων δρόμου, όταν ίδρυσε τη Scuderia Ferrari, το 1929, με έδρα τη Μόντενα. Σε αυτή την πόλη των 17.000 κατοίκων, μέσα σε μια αμιγώς αγροτική περιοχή της κεντρικής Ιταλίας, ο ήχος της μηχανής των πανάκριβων αυτοκίνητων ακούγεται παντού, εδώ και εβδομήντα χρόνια. Τα φανάρια σε όλη την πόλη είναι βαμμένα κόκκινα, ενώ ακόμα και οι σκουπιδοτενεκέδες γύρω από το εργοστάσιο της αυτοκινητοβιομηχανίας έχουν το λαμπερό χρώμα που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Ferrari. Εξω από το εργοστάσιο βρίσκεται ένα εστιατόριο της Ferrari, το Ristorante Cavallino, όπου σερβίρεται κόκκινος αφρώδης οίνος της Ferrari. Απέναντι από τη φάμπρικα βρίσκεται ένα κατάστημα Ferrari και ένα μουσείο Ferrari. Επειδή εδώ ξεκίνησαν όλα…

Η ονομασία «Scuderia Ferrari» («Στάβλος Φεράρι») συνήθως χρησιμοποιείται για την ομάδα της Ferrari. Το ανορθωμένο άλογο ήταν αρχικά το προσωπικό έμβλημα του Φραντσέσκο Μπαράκα, του άσου πιλότου του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος το ζωγράφιζε στις πλευρές των αεροπλάνων του.

Το ακριβές χρώμα του αλόγου του Μπαράκα αποτελεί ένα μικρό μυστήριο. Πιστεύεται ότι το αρχικό χρώμα τού αλόγου ήταν το κόκκινο, ως έμβλημα του 2ου συντάγματος «Piemonte Reale Cavalleria» στο οποίο ανήκε ο Μπαράκα, και ότι το πλέον διάσημο μαύρο άλογο χρησιμοποιήθηκε ως ένδειξη πένθους από τους συναδέλφους της Μοίρας του μετά τον θάνατό του. «Οταν το 1923 ο Σάβιο κέρδισε τον πρώτο αγώνα που διεξήχθη στη Ραβένα, γνώρισα τον Ενρίκο Μπαράκα και αργότερα την κοντέσα Παολίνα, τους γονείς τού ήρωα. Ηταν η κοντέσα που μια μέρα μου είπε, “Φεράρι, γιατί να μη χρησιμοποιήσεις στα αυτοκίνητά σας το ανορθωμένο άλογο του γιου μου; Θα σας φέρει τύχη”. Εξακολουθώ να έχω τη φωτογραφία τού πιλότου με τους γoνείς του που μου πρότειναν το έμβλημα του αλόγου. Το Cavallino ήταν και θα παραμείνει μαύρο. Πρόσθεσα το καναρινί κίτρινο φόντο, επειδή είναι το χρώμα της πόλης της Μόντενα», είχε δηλώσει ο ίδιος ο Φεράρι.

(Δείτε πώς φτιάχνονται οι Ferrari στο εργοστάσιο του Μαρανέλο)

Η Ferrari αγόρασε, προετοίμασε και χρησιμοποίησε αγωνιστικά αυτοκίνητα Alfa Romeo για οδηγούς αγωνιστικών αυτοκινήτων. Το 1933 η Alfa Romeo απέσυρε την αγωνιστική ομάδα της και η Scuderia Ferrari ανέλαβε στη θέση της. Η Scuderia απέκτησε τα αυτοκίνητα των Grand Prix με τις τελευταίες προδιαγραφές της Alfa Romeo και πήρε πολλούς διάσημους οδηγούς όπως οι Τάτσιο Νουβολάρι και Ατσίλε Βάρτσι. Το 1938 η Alfa Romeo επανήλθε στους αγώνες αυτοκινήτου, σχηματίζοντας την Alfa Corse στο Μιλάνο και προσέλαβε τον Εντσο Φεράρι ως διευθυντή τού νέου αγωνιστικού τμήματος. Ετσι, η Scuderia Ferrari σταμάτησε τη δράση της.

Τον Σεπτέμβριο του 1939 ο Εντσο αποχώρησε από την Alfa Romeo υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα χρησιμοποιήσει το όνομα «Ferrari», σε αγώνες ή αγωνιστικά αυτοκίνητα, για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Λίγες μέρες αργότερα ίδρυσε την Auto Avio Costruzioni (AAC), με έδρα τις εγκαταστάσεις της παλαιάς Scuderia Ferrari. Η νέα εταιρεία φαινομενικά παρήγαγε εργαλειομηχανές και εξαρτήματα αεροσκαφών. Το 1940 η εταιρεία κατασκεύασε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο εμπεριέχοντας την ονομασία Ferrari, το Tipo 815, βασισμένο σε πλατφόρμα της Fiat. Ηταν το πρώτο αυτοκίνητο της εταιρείας και συμμετείχε στους αγώνες Mille Miglia, αλλά λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε ελάχιστο ανταγωνισμό. Το 1943 το εργοστάσιο της Ferrari μεταφέρθηκε στο Μαρανέλο. Το εργοστάσιο βομβαρδίστηκε από τους Συμμάχους και στη συνέχεια ανοικοδομήθηκε συμπεριλαμβανομένων των έργων για την παραγωγή αυτοκινήτων δρόμου.

Το πρώτο αυτοκίνητο προς πώληση σε ιδιώτες της μάρκας Ferrari ήταν το 125 S, του 1947, με κινητήρα 1.5 L V12. Ο Φεράρι απρόθυμα κατασκεύαζε και πωλούσε τα αυτοκίνητά του, με σκοπό να χρηματοδοτήσει τη Scuderia Ferrari. Το όνομα Scuderia Ferrari επανήλθε υποδηλώνοντας τα εργοστασιακά αγωνιστικά αυτοκίνητα, διακρίνοντάς τα έτσι από τα αυτοκίνητα προς πώληση.

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας της, η εταιρεία έγινε γνωστή και για τη συνεχόμενη συμμετοχή της στους αγώνες αυτοκινήτου και ειδικά στη Φόρμουλα 1, όπου γνώρισε μεγάλες επιτυχίες, ειδικά στις δεκαετίες του ‘50, του ‘60 και του ‘70, στο τέλος της δεκαετίας του ‘80. Ο Μίχαελ Σουμάχερ είναι πιο επιτυχημένος οδηγός της ομάδας. Εντάχθηκε στην ομάδα με τη σεζόν του 1996 και αναχώρησε το 2006, αφού κέρδισε πέντε πρωταθλήματα οδηγών και 72 γκραν-πρι με τη Ferrari. Περιλαμβανομένων των συνεχόμενων τίτλων στο Kατασκευαστών που κέρδισε η ομάδα, από το 1999 έως το 2004, αυτή ήταν η πιο επιτυχημένη περίοδός της.

Τα βασικά όνειρα, όμως, οι περισσότεροι τα έχουν κάνει με τις Ferrari που κυκλοφορούν στους δρόμους και όχι σε πίστες. Αυτό το 1947 που ιδρύθηκε αυτή η ιταλική εταιρεία, οι ονειρώξεις οι οποίες έχουν καρέ από την οδήγηση των αυτοκινήτων που έχουν σούζα το αλογάκι δεν έχουν σταματήσει ποτέ, όπως και η ανάρτηση φωτογραφίας και αφίσας μέσα σε παιδικά δωμάτια. Και αυτό, όσο υπάρχει αυτοκίνηση, δεν θα πάψει ποτέ.

Το 1956 ο Φεράρι έχασε, σε ηλικία 24 ετών, τον γιο του από μια σπάνια ασθένεια. Από τότε -και για τα επόμενα 32 χρόνια της ζωής του- κυκλοφορούσε πάντα με γυαλιά ηλίου κατά τη διάρκεια της ημέρας, για να τιμήσει τη μνήμη του.

Ο Εντσο διατήρησε τον έλεγχο του αγωνιστικού τμήματος της εταιρείας μέχρι τον θάνατό του, σε ηλικία 90 ετών. Πέθανε στις 14 Αυγούστου 1988, αλλά ο θάνατός του ανακοινώθηκε στις 16 του μήνα έπειτα από δική του επιθυμία, επειδή και η γέννησή του βεβαιώθηκε δύο ημέρες αργότερα, λόγω… κακοκαιρίας. Ο Εντσο έφυγε από αυτόν τον πλανήτη για άλλα γκάζια, έχοντας προλάβει να κληροδοτήσει στους απανταχού petrolheads του καταγεγραμμένου σύμπαντος τη λατρεία για την ασφαλή, γρήγορη οδήγηση και ότι ο πόθος, όπως έγραφα στην αρχή του κειμένου, μπορεί να μετουσιώνεται σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Κόκκινο, κατά προτίμηση.

Προτού φύγει και αλλάξει την ιστορία της αυτοκίνησης, μας άφησε να πορευόμαστε με ένα μότο ζωής: «Αν μπορείς να ονειρευτείς κάτι, μπορείς να το κάνεις πραγματικότητα».

Εντσο, ευχαριστούμε για τα όνειρα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News