Το 1984 ήταν η χρονιά της «Ευλαμπίας» του Γιάννη Γιοκαρίνη («Σε γνώρισα στο ΙΚΑ, στην ουρά μπροστά μου σ’ είχα για τον οδοντογιατρό»), αλλά και του «Like a Virgin» της Μαντόνα. Οι νεοέλληνες άκουγαν πολύ «Μινόρε της Αυγής», επειδή τότε προβαλλόταν η δεύτερη σεζόν της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς με τη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, και ανέβαιναν στον Λυκαβηττό για τις συναυλίες με τα παλιά και τα νεότερα λαϊκά («ήχος Χρήστου Νικολόπουλου»), που έκαναν θραύση.

Λεπτομέρεια που σίγουρα δεν θυμούνται πολλοί είναι ότι εκείνη την περίοδο είχε φτάσει στο αποκορύφωμά του ο «πόλεμος» της Ενωσης των Δημιουργών (ΕΔΕΤ), των κορυφαίων συνθετών δηλαδή (Θεοδωράκης, Χατζιδάκις), με την αντίστοιχη των τραγουδιστών (ΕΤΕ), επικεφαλής της οποίας ήταν ο Γιώργος Νταλάρας με τη Χαρούλα Αλεξίου και τη Δήμητρα Γαλάνη. Μάλιστα, οι συνθέτες είχαν απαγορεύσει αρχικά σε Νταλάρα και Αλεξίου να παρουσιάζουν τα τραγούδια τους στην «Τέντα» της λεωφόρου Συγγρού, αλλά στη συνέχεια πήραν πίσω την απαγόρευση.

Ο Νίκος Παπάζογλου παραδίδει ένα άλμπουμ που σέβεται τον λαϊκό ήχο, αλλά ανοίγεται σε πολλές, επιρροές φτάνοντας έως το ροκ. Το «Χαράτσι» ακούστηκε πολύ –εκεί βρίσκονται τα μεγάλα τραγούδια «Υδροχόος», «Αύγουστος», «Λεμόνι στην Πορτοκαλιά», «Με το Τραγούδι με το Κρασί» κ.ά. Είναι, εξάλλου, η χρονιά που η Ελευθερία Αρβανιτάκη κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της, όπου τραγουδάει παλιά τραγούδια του Τσιτσάνη, του Καλδάρα, του Χιώτη, του Χρυσίνη – από εκεί και το «Θα σπάσω κούπες».

Στο ίδιο ύφος και με ανάλογο ρεπερτόριο, η Ελένη Βιτάλη δίνει μια «ζωντανή» ηχογράφηση στο κέντρο «Ντέφι» και παίρνει όλο το ραδιοφωνικό χαρτί. Τη χρονιά εκείνη πολλοί τραγουδούν και χορεύουν «Μουσταφά», «Ανοίχτε τα Τρελάδικα», «Τι τα Θέλεις τα Λεφτά», «Παίξε Χρήστο Επειγόντως» κ.ά. Παράλληλα, συμμετέχοντας στον παρθενικό δίσκο του Θανάση Κομνηνού «Και Μαζί και Μόνος», η ερμηνεύτρια ηχογραφεί μαζί του το ομότιτλο κομμάτι, που γίνεται μια από τις μεγαλύτερες λαϊκές επιτυχίες της χρονιάς. Στο ίδιο κλίμα η Πίτσα Παπαδοπούλου με τα «Τραγούδια Αγάπης» κάνει μεγάλη επιτυχία με το «Θυσιάστηκα».

Σε άλλο ύφος, ο Δημήτρης Μητροπάνος τραγουδάει «Τώρα που πλαγιάζεις λυπημένη/ βγαίνει ένα παράπονο στις στράτες/ πνίγει τους ανύποπτους διαβάτες/ και τους κάνει αναίτια να πονούν». Η «Λυπημένη» προέρχεται από την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του Μίκη Θεοδωράκη πάνω σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, αλλά και την πρώτη δισκογραφική συνεργασία του με τον ερμηνευτή, τον Απρίλιο του 1984.

Ο Στράτος Διονυσίου, πάλι, κάνει επιτυχίες με το «Με Λες Αγάπη», αλλά και το «Ποιος το Είπε για τους Μάγκες» (ως «απάντηση» στο «Οι Μάγκες δεν Υπάρχουν Πια» των Νίκου Ξυδάκη και Μανώλη Ρασούλη). Ο Μανώλης Μητσιάς ακούγεται με έναν μεικτό δίσκο, όπου μουσική γράφουν, αφενός ο βετεράνος του λαϊκού τραγουδιού Θόδωρος Δερβενιώτης («Σου ‘χω Ετοιμη Συγγνώμη»), αφετέρου ο Σταμάτης Κραουνάκης (το τραγούδι-σφραγίδα «Ποτέ»). Τη δική της στάμπα με το δίδυμο Κραουνάκη – Νικολακοπούλου αφήνει και η Δήμητρα Γαλάνη στο άλμπουμ «Κανονικά». Τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι το «Παραδώσου» και το ομότιτλο.

Το 1984 είναι επίσης η χρονιά του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος κυκλοφορεί τη «Διαίρεση», από όπου παίζουν παντού τα «Δεν Υπάρχω» (με τα φωνητικά της Τάνιας Τσανακλίδου στην αρχή), «Ο Μαύρος Γάτος», «Πριν το Τέλος» και, φυσικά, το «Ασε με να Κάνω Λάθος», από την ταινία του Ανδρέα Τσιλιφώνη «Η Πόλη Ποτέ δεν Κοιμάται».

Μόλις στην εκπνοή της χρονιάς, μήνα Δεκέμβριο, κυκλοφορεί το άλμπουμ της Χαρούλας Αλεξίου «Εμφύλιος Ερωτας». Με την πρώτη κιόλας ακρόαση αναδεικνύεται το «Μία Είναι η Ουσία» σε στίχους Λευτέρη Χαψιάδη και μουσική Χρήστου Νικολόπουλου. Επιτυχία όμως κάνουν και τα τραγούδια  «Τώρα κι Εγώ θα Ζήσω», «Βήμα-Βήμα» και «Η Διαθήκη».

Κατά τη διάρκεια του 1984, τέλος, προβάλλεται το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου (βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών), με τους Μάνο Κατράκη και Διονύση Παπαγιαννόπουλο στην τελευταία εμφάνισή τους στη μεγάλη οθόνη. Τη μουσική γράφει η Ελένη Καραΐνδρου και το ομότιτλο τραγούδι ερμηνεύει ο Γιώργος Νταλάρας με πολύ μεγάλη επιτυχία. Ο ίδιος συμμετέχει και στον δίσκο του συγκροτήματος Τερμίτες με το τραγούδι «Σκόνη», που κάνει ιδιαίτερη αίσθηση.

Τα σουξέ των ξένων

Στο ξένο ρεπερτόριο οι ακροατές ζουν υπό την επήρεια του «Thriller» του Μάικλ Τζάκσον, το οποίο μπορεί να είχε κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά, αλλά η απήχησή του διατηρείται και το 1984 μέσα από ραδιόφωνα και κασέτες, κλαμπ και ιδιωτικές συνακροάσεις. Κάποιοι άλλοι ανακαλύπτουν τον Οκτώβριο το «Like a Virgin», με το οποίο η Μαντόνα προσθέτει ακόμη ενα σκαλί ανόδου στην καριέρα της, αλλά και το «When Doves Cry» του Πρινς –από το αριστουργηματικό άλμπουμ του «Purple Rain»–, που θα αποδειχτεί το Νο 1 χιτ της χρονιάς, σύμφωνα με το Billboard.

Κατά τ’ άλλα, ακούγονται πολύ το «Stay the Night» των Chicago και το «A View to a Kill» των Duran Duran, κομμάτι που η μπάντα είχε γράψει για την ταινία Tζέιμς Μποντ «Επιχείρηση: Kινούμενος Sτόχος». Φρενίτιδα όμως πιάνει τους νεοέλληνες με τους Scorpions και τα «Rock You Like a Hurricane» και «Still Loving you». Οι Queen χτυπούν επίσης διπλά, με τα «Radio Ga Ga» και «Tear it Up» (από το άλμπουμ «The Works»), ενώ θα αφαιρούσε κανείς τη μαγεία της εποχής αν δεν αναφερόταν στο «Summer of ’69» του Μπράιαν Ανταμς, μια μελωδία που μοιάζει να βγαίνει από τα έγκατα των 80’s.

Το ίδιο ισχύει και για το «Perfect Strangers» των Deep Purple, οι οποίοι έκαναν εκείνη τη χρονιά ένα συγκλονιστικό reunion. Ο Τζορτζ Μάικλ, από την άλλη, κυκλοφορεί το πλέον δημοφιλές τραγούδι του, «Careless Whisper», ως πρώτο του σόλο, ενώ ήταν ακόμα στους Wham!, ενώ οι Smiths κάνουν ντεμπούτο με το «How Soon is Now?» κερδίζοντας τις εντυπώσεις εκείνη, αλλά και τις επόμενες χρονιές της δεκαετίας του ’80.

Βέβαια, υπήρχε πάντα το «Αφεντικό», που ήταν μια ήπειρος από μόνος του. Αρκεί να πούμε ότι το 1984 ο Μπρους Σπρίνγκστιν κυκλοφόρησε το «Born In the USA», για να καταλάβει –και να θυμηθεί– κανείς για τι επιπέδου απήχηση μιλάμε: δύο χρόνια μετά το «Nebraska», ο κορυφαίος τραγουδοποιός προσέθετε άλλα έξι top 10 singles στη διαδρομή του. Στα υπόψιν, τέλος, ότι το 1984 ο Λέοναρντ Κοέν κυκλοφορεί το «Various Positions». Μπορεί να μη γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία, περιείχε όμως το διαχρονικό «Dance Μe to the End of Love» και το «Hallelujah».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News