O στόλος των διαστημικών τηλεσκοπίων, τα αναβαθμισμένα επίγεια τηλεσκόπια και οι διάφορες νέες τεχνικές παρατήρησης του Σύμπαντος έχουν προκαλέσει επανάσταση στη Φυσική, στην Αστρονομία και στην Κοσμολογία.

Οι κάθε είδους ανακαλύψεις στο Σύμπαν είναι πλέον καθημερινή ρουτίνα. Συνεχής είναι επίσης και η διατύπωση νέων θεωριών για την ύπαρξη και τη λειτουργία του Σύμπαντος. Μια από αυτές τις νέες θεωρίες που διατυπώθηκε πριν από λίγα χρόνια ήταν ότι υπάρχει ένας αόρατος ή σχεδόν αόρατος ιστός που ενώνει οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο Σύμπαν. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, αυτός ο ιστός αποτελείται από «νήματα» αρχέγονων αχνών αερίων (κυρίως υδρογόνου) και οι γαλαξίες σχηματίζονται είτε σε σημεία που τα νήματα αυτά είναι πιο πυκνά είτε σε σημεία που ενώνονται πολλά τέτοια νήματα, γιατί εκεί υπάρχουν οι ποσότητες ύλης αλλά και οι συνθήκες εκείνες (π.χ βαρύτητα) οι οποίες απαιτούνται για να δημιουργηθούν άστρα και πλανήτες.

Η θεωρία αυτή άρχισε να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας όταν παρουσιάστηκαν κάποιες έρευνες που είχαν εντοπίσει ίχνη αυτού του ιστού. Η θεωρία αυτή παίρνει πλέον σάρκα και οστά. Οπως αναφέρει σε δημοσίευμα της η εφημερίδα Times, ερευνητές με επικεφαλής τον αστρονόμο Χιντέκι Ουμεχάτα του Πανεπιστημίου Τόκιο και του διάσημου ιαπωνικού ερευνητικού κέντρου RIKEN υποστηρίζουν με δημοσίευσή τους στην επιθεώρηση «Science» ότι κατάφεραν να κάνουν άμεσες παρατηρήσεις αυτού του ιστού και μάλιστα σε μεγάλη κλίμακα.

«Βλέπουμε νήματα αερίων να ενώνουν γαλαξίες του πρώιμου Σύμπαντος. Βρήκαμε πλέον τον τρόπο να χαρτογραφήσουμε αυτόν τον κοσμικό ιστό και να κατανοήσουμε λεπτομερώς τον ρόλο του στον σχηματισμό γαλαξιών αλλά και των μεγάλου μεγέθους μαύρων τρυπών» αναφέρει ο Μισέλ Φουμαγκάλι, αστροφυσικός του Πανεπιστημίου Ντάραμ στη Βρετανία, που ήταν μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το τηλεσκόπιο VLT στην Χιλή και εντόπισαν δομές του ιστού σε ένα σμήνος γαλαξιών που έχει λάβει την κωδική ονομασία SSA22. Πρόκειται για σμήνος γαλαξιών που βρίσκεται στον αστερισμό του Υδροχόου, σε απόσταση περίπου 12 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη.

Αν και το βασικό πρόβλημα των ερευνητών μέχρι σήμερα ήταν η λάμψη των γαλαξιών που έκρυβε από τη θέα των τηλεσκοπίων τις αχνές δομές του κοσμικού ιστού, στην προκειμένη περίπτωση τα άστρα και οι μαύρες τρύπες αυτών των πανάρχαιων γαλαξιών λειτούργησαν όπως αναφέρουν οι ερευνητές ως «δαυλοί» που φώτισαν τις δομές του ιστού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News