Ο Ντάγκλας Μάρεϊ, 44 ετών, κάνοντας χρήση και της δημοσιογραφικής του ιδιότητας, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο μέτωπο. Δίνει ανταποκρίσεις σε διάφορα δυτικά μέσα ενημέρωσης με τα οποία συνεργάζεται, όπως το αγγλικό πολιτικό περιοδικό Spectator και η αμερικανική εφημερίδα New York Post. Επίσης προσκαλείται σε αρκετά, μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα για περιγραφή και σχολιασμό όσων βιώνει καλύπτοντας τον πόλεμο. Τα βίντεο που αναρτώνται από αυτές τις παρεμβάσεις του καταγράφουν εκπληκτικά νούμερα.

Εχει μιλήσει ανοιχτά για πολλά επίμαχα θέματα. Ενα από αυτά είναι η διαρκώς αυξανόμενη εισροή ισλαμιστών μεταναστών σε ευρωπαϊκές χώρες. Κάτι που, κατά τον Μάρεϊ, θέτει σε κίνδυνο τις δημοκρατικές αξίες των δυτικών κοινωνιών. Είναι βεβαίως και από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Ισραήλ στον πόλεμο με τη Χαμάς.

Θεωρεί απολύτως δικαιολογημένη και σωστή τη στρατιωτική απάντηση του Τελ Αβίβ στις σφαγές των αμάχων από την τρομοκρατική οργάνωση την 7η Οκτωβρίου. Δυστυχώς, λέει, «αυτή η απάντηση δεν θα μπορούσε να μην έχει και σοβαρές απώλειες απλών πολιτών και από την άλλη πλευρά». Κάτι όμως που οι τζιχαντιστές ήξεραν ότι θα συνέβαινε, αν δεν το επιδίωξαν κιόλας, προσθέτει.

Πιστεύει σταθερά ότι «όταν επιτρέπεις να μπαίνουν στη χώρα σου άνθρωποι από όλο τον κόσμο, εισάγεις και τα προβλήματα των χωρών απ’ όπου έρχονται. Εάν για παράδειγμα ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, αυτός θα μεταφερθεί και στους δρόμους των πόλεών μας στη Βρετανία όπου, ως γνωστόν, έχουμε πολύ μεγάλους πληθυσμούς από αυτές τις δύο χώρες».

Ο Μάρεϊ θεωρεί ότι ο ακροδεξιός αντισημιτισμός που είδαμε στην Ευρώπη στα μέσα του περασμένου αιώνα ήταν τόσο τοξικός, τόσο ακραίος, «που ακόμα και σήμερα υπάρχουν μερικοί βρωμεροί άνθρωποι που εξακολουθούν να παίζουν με αυτά τα σκοτεινά πράγματα». Ομως, προσθέτει, σε καμία περίπτωση, εδώ και 80 χρόνια, εκείνα τα αντισημιτικά στοιχεία και ρεύματα δεν ήταν κοντά σε κέντρα εξουσίας, πουθενά στην Ευρώπη.

Αυτά που ονομάζει «βρωμερά άτομα που παίζουν σκοτεινά παιχνίδια», εννοώντας κυρίως τον αντισημιτισμό, υπάρχουν ακόμα και στην άκρα Αριστερά, λέει. Ομως αυτοί, προσθέτει, σε αντίθεση με τους «ισλαμικούς πυρήνες», ναι , έρχονται λίγο πιο κοντά στα κέντρα εξουσίας – έχουν πρόσβαση εκεί όπου λαμβάνονται αποφάσεις.

Οποτε εγείρει αυτήν τη διάσταση των πραγμάτων, πάντοτε αναφέρεται (όπως και πρόσφατα) στον πρώην ηγέτη του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας, Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος, εκτός του ότι καταφέρθηκε με πολύ σκληρά λόγια κατά του Ισραήλ για τους βομβαρδισμούς στην Γάζα, αρνήθηκε, αν και πιέστηκε πολύ από δημοσιογράφους – να καταδικάσει ξεκάθαρα και δίχως υποσημειώσεις και τη Χαμάς. (Εχουμε και στην Ελλάδα, πάντως, παρόμοια με αυτόν πολιτικά φαινόμενα…)

Ο Κόρμπιν, προφανώς και για αυτούς τους λόγους, δεν οδήγησε ποτέ το Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας σε μια επιτυχία, και περιφέρεται σήμερα στο γραφικό του περιθώριο, λέει ο Μάρεϊ. «Λίγοι θυμούνται ότι ήταν παρών και κατέθεσε και στεφάνι στους τάφους των 5 τρομοκρατών της παραστρατιωτικής Παλαιστινιακής Οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης που σκοτώθηκαν κατά την δική τους επίθεση εναντίον μελών (αθλητών και προπονητών) της ισραηλινής αποστολής –11 δολοφονήθηκαν– στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 στο Μόναχο».

Ευτυχώς, όπως λέει στο παραπάνω βίντεο ο Μάρεϊ, «ο βασικός μοχλός που κινεί τις δυτικές δημοκρατίες σήμερα, το είδαμε πρόσφατα και στην Γερμανία, είναι ότι οι φιλελεύθερες ιδέες έχουν τη δύναμη να σε κάνουν, όπως συνέβη πρόσφατα και με τον Καγκελάριο Σολτς, να μπορείς να παραδεχθείς ακόμα και τα πιο απεχθή εγκλήματα που διαπράχθηκαν ποτέ στην Ευρώπη –το Ολοκαύτωμα των Εβραίων– και ανοικτά να ζητήσεις συγγνώμη. Αυτή η κατάθεση του κ. Σολτς, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή κατά την οποία το Ισραήλ αντεπιτίθεται στη Χαμάς και δέχεται οξεία κριτική για τους θανάτους αμάχων που προκαλούνται από τους βομβαρδισμούς του στη Γάζα, έχει επιπρόσθετη αξία». Και δείχνει, επισημαίνει, και τη «διαφορά πολιτισμών».

Προσθέτει όμως, και ένα αξιοπρόσεκτο «αλλά»:

«Αυτά που ακούμε τώρα από τον καγκελάριο και από άλλους Γερμανούς είναι παραδοχή και απολογία που άργησε πολλά χρόνια. Τώρα, η Γερμανία θέλει να βγάλει προς τα έξω ότι μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι πλέον άλλο κράτος, προπύργιο φιλελεύθερων και προοδευτικών ιδεών. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όμως, αποφάσισε ότι πρέπει να έχει και πιο ανοικτές θέσεις προς τη μετανάστευση. Ετσι λοιπόν τι έχουμε τώρα με αυτό; Εχουμε μια χώρα που δεν χρειαζόταν άλλους αντισημίτες, και ξαφνικά τώρα, χάρη σε αυτήν ακριβώς την ανοιχτή πολιτική της, είναι γεμάτη από αντισημίτες! Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Και τώρα, και στα χρόνια που έρχονται…».

Ο Μάρεϊ έχει δουλέψει πολύ επάνω στον «μουσουλμανικό παράγοντα στη Δύση». Υποστηρίζει ότι εκείνοι που ζουν σε δυτικές χώρες, π.χ. Αγγλία και Σκωτία, όπου μάλιστα κατέχουν πλέον και υψηλά πολιτικά αξιώματα, δεν νοιάζονται ιδιαίτερα για τους ομόθρησκούς τους σε άλλα μέρη του κόσμου, ακόμα και όσους υποφέρουν.

«Δεν τους ενδιαφέρει –λέει– που εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι έχουν σκοτωθεί π.χ. στην Υεμένη και στη Συρία. Δεν έχουμε δει ούτε 1% των μουσουλμάνων που ζουν και εργάζονται στην Ευρώπη να έχουν βγει στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για αυτά. Γιατί; Απλά, δεν τους νοιάζει. Τους ενδιαφέρει όμως πολύ, και τότε ξεσηκώνονται μαζικά, όταν υπάρξει κάποια διένεξη-σύγκρουση μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου και των εβραίων.

«Εκείνο που δεν αποδέχονται με τίποτα, είναι το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει. Βλέπουμε ξεκάθαρα το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες να διαδηλώνουν εναντίον του εβραϊκού κράτους. Το είδα ακόμα και στην Νέα Υόρκη, όπου ζω και εργάζομαι τώρα, όπου την ημέρα της σφαγής των αμάχων Ισραηλινών, στις 7 Οκτωβρίου, έγινε στην περίφημη Times Square διαδήλωση υπέρ της Χαμάς!».

Για τους αντιπάλους, έως και πολέμιούς του, ο Ντάγκλας Μάρεϊ είναι «ένας νεοφιλελεύθερος, ξενοφοβικός και φιλοτραμπικός λαϊκιστής». Ο ίδιος αποκρούει αυτήν την εύκολη, όπως λέει, κριτική, και προτρέπει «τους βιαστικούς», να διαβάσουν το βιογραφικό του και «αν αντέχουν, και τα βιβλία μου».

Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Οξφόρδη, και οι παρεμβάσεις του στα δημόσια πράγματα δεν πέρασαν ποτέ απαρατήρητες. Στα 19 του δημοσίευσε τη βιογραφία του λόρδου Αλφρεντ Ντάγκλας, άγγλου ποιητή, δημοσιογράφου και εραστή του Οσκαρ Ουάιλντ – βιβλίο που ο διανοούμενος Κρίστοφερ Χίτσενς, μακαρίτης πια, χαρακτήρισε «εξαιρετικά έντεχνο».

Μερικά από τα πιο ευπώλητα βιβλία του είναι τα εξής: «The War on the West» (Ο πόλεμος κατά της Δύσης), «The Strange Death of Europe» (Ο περίεργος θάνατος της Ευρώπης – Μετανάστευση, ταυτότητα, Ισλάμ), και «The Madness of Crowds» (Η τρέλα των μαζών – Φύλο, φυλή, ταυτότητα).

Ευπώλητα, ναι. Αλλά υπήρχαν και αρνητικές κριτικές. Οπως αυτές που ενδεικτικά επιλέξαμε από τη Wikipedia:

Αυτή της πολιτικής συντάκτριας του Guardian, Γκάμπι Χίνσλιφ, που περιέγραψε τον «Περίεργο θάνατο» ως «εξευγενισμένη ξενοφοβία», όπου «από το ένα κεφάλαιο στο άλλο ανακυκλώνεται η ίδια θεματολογία για μετανάστες που βιάζουν, δολοφονούν και τρομοκρατούν».

Στους New York Times ο ινδός συγγραφέας και αριστερός διανοούμενος Πανκάζ Μίσρα περιγράφει το ίδιο βιβλίο ως «ένα βολικό χωνευτήρι ακροδεξιών κλισέ». Και επιπλέον κατηγορεί τον Μάρεϊ ότι σε ένα άρθρο του υπερασπίστηκε το πανευρωπαϊκό, αντιισλαμικό και ακροδεξιό κίνημα, γνωστό με τα αρχικά PAGIDA, λέγοντας ότι «είχε δίκιο» όταν περιέγραφε τον ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Ορμπαν ως «καλύτερο θεματοφύλακα των ευρωπαϊκών αξιών από τον Τζoρτζ Σόρος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News