Κάθε χρόνο τη 13η Απριλίου γιορτάζεται ανά τον κόσμο η International Kissing Day, η Διεθνής Ημέρα Φιλιού, η οποία θεσπίστηκε προς τιμήν του πιο μακρόσυρτου φιλιού στην ιστορία: ένα ζευγάρι Ταϊλανδών φιλιόταν επί 46 ώρες, 24 λεπτά και 9 δευτερόλεπτα. «Χρειαζόμαστε πραγματικά μια Παγκόσμια Ημέρα Φιλιού για να μας θυμίζει να φιλάμε αυτούς που αγαπάμε;», διερωτάται σε άρθρο της στη La Repubblica η Βαλέρια Ράντονε. «Ισως ναι, ίσως και όχι» απαντά… σιβυλλικά η ιταλίδα ψυχολόγος με ειδίκευση στην κλινική σεξολογία.

Καταρχάς, επισημαίνει ότι το φιλί διαδραματίζει καθοριστική σημασία στη ζωή ενός ζευγαριού, κυρίως λόγω της «αποκαλυπτικής ισχύος» που διαθέτει. Ενα φιλί «λέει πολλά για το τι θα συμβεί (ή δεν θα συμβεί), το προβλέπει χωρίς ψέματα ή μισές αλήθειες. Είναι το πρόδρομο σημάδι της οικειότητας. Εχει την έντονη, πικάντικη γεύση της μεταγενέστερης σεξουαλικότητας. Περικλείει τη ζεστασιά και τις χίλιες συναισθηματικές αποχρώσεις ενός δεσμού, κάθε φιλί τις επαναφέρει στον νου μέσα στα χρόνια και για πάντα. Αφηγείται το πάθος που θα το ακολουθήσει (ή δεν θα το ακολουθήσει)» συνοψίζει πολύ εύστοχα η ιταλίδα ειδικός.

Ενα φιλί, ή μάλλον το πρώτο φιλί, είναι αυτό που επισφραγίζει την αρχή ενός έρωτα και τη δημιουργία ενός ζευγαριού. Και μετά από εκείνο το πρώτο φιλί θα ακολουθήσουν, φυσικά, πολλά ακόμη, και «όποτε οι δυο ερωτευμένοι σύντροφοι θα αισθάνονται εκείνην την ακαταμάχητη έλξη που οδηγεί τον έναν στην αγκαλιά του άλλου, η οικειότητά τους θα επικυρώνεται με ένα βαθύ φιλί». Με την πάροδο του χρόνου, όμως, για άγνωστο ακόμη λόγο, ειδικά στο πλαίσιο μακροχρόνιων σχέσεων, «το φιλί τείνει να εκλείπει και μαζί με αυτό, η οικειότητα και η σεξουαλική επιθυμία». 

Επικαλούμενη την επαγγελματική εμπειρία της, η Βαλέρια Ράντονε γράφει ότι πάρα πολλά ζευγάρια που ζητούν τη βοήθειά της κάνοντας λόγο για μειωμένη σεξουαλική επιθυμία, στην πραγματικότητα παραπονιούνται για «μεγάλη έλλειψη οικειότητας, προσοχής και φροντίδας». «Σεξουαλικότητα χωρίς φιλιά –δεν αναφέρομαι μόνο στα φιλιά που δίνονται κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, αλλά σε όλα εκείνα που δίνονται κατά τη διάρκεια της ημέρας, ακόμη και χωρίς να αποτελούν προοίμιο συνουσίας– αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να τείνει προς τον θάνατο από την ατροφία και την αμέλεια», προειδοποιεί.

Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν φιλιούνται πια ή, έστω, φιλιούνται πολύ λιγότερο, και κυρίως ψηφιακά, εικονικά, διαδικτυακά, μέσω εφαρμογών και κινητών τηλεφώνων, ενώ παλιά φιλιόντουσαν σε παγκάκια, στον δρόμο, οπουδήποτε. «Μικροί και μεγάλοι έχουν μετακομίσει στο διαδίκτυο, σε δωμάτια συνομιλιών. Το σώμα με τα μυστήρια και τις ανάγκες του έχει καταστεί ο μεγάλος απών» γράφει η ψυχολόγος από την Ιταλία, εξηγώντας πως η ψηφιοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων έχει κλονίσει τα θεμέλια της οικειότητας, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται αναμφίβολα το φιλί, «η πρώτη γεύση του άλλου, η πιο ιδιωτική, σαρκική και αισθησιακή εκδήλωση μεταξύ δύο εραστών».

Η έλλειψη οικειότητας είναι «ο πιο γρήγορος και απότομος τρόπος για να οδηγηθεί (ένα ζευγάρι) σε μια συναισθηματική έρημο με αρνητική θερμοκρασία, όπου η σεξουαλικότητα στερεύει, προμηνύοντας έναν χειμώνα συναισθημάτων και αισθήσεων. Τα πρώτα φύλλα πέφτουν, ακολουθούν παρατεταμένες σιωπές, η μοναξιά αντικαθιστά την ενσυναίσθηση, το μίσος τον σεβασμό, και το ζευγάρι βρίσκεται σε χρόνο μηδέν αντιμέτωπο με μια μοιχεία στην καλύτερη περίπτωση, με μια εγκατάλειψη στη χειρότερη» υπογραμμίζει.

Στην ανάλυσή της η Βαλέρια Ράντονε δεν παραλείπει να αναφέρει επίσης ότι η σχέση των γυναικών με το φιλί διαφέρει σημαντικά από εκείνη των ανδρών. Εξηγεί πως οι γυναίκες θα ήθελαν να τις φιλούν οι άνδρες χωρίς να θέλουν απαραίτητα να καταλήξουν στο κρεβάτι. Αισθάνονται την «πίεση της σεξουαλικότητας», ενώ αποτελεί γεγονός ότι δεν δέχονται πολλά φιλιά από τους συντρόφους τους, παρά μόνο, και όχι πάντα, κατά τη διάρκεια σεξουαλικής επαφής. Για τον άνδρα η κατάσταση είναι συνήθως διαφορετική, καθώς τείνει να χρησιμοποιεί το φιλί για να αποκτήσει πρόσβαση στη σεξουαλικότητα, όπως επίσης τείνει να φιλάει, και πάλι όχι πάντα, κυρίως κατά τη διάρκεια της συνουσίας.

«Ο άνδρας δυσκολεύεται να αντιληφθεί την αξία και τη σημασία του φιλιού αποχωρισμένου από τα υπόλοιπα. Το θεωρεί διακοσμητικό, έναν ερωτικό φραμπαλά που δεν έχει σχέση με τη σεξουαλικότητα και την ποιότητα της ερωτικής ζωής. Στη θεραπεία ακούω πολύ συχνά ιστορίες γυναικών που σταματούν να φιλιούνται από φόβο μήπως υποστούν σεξουαλική επίθεση και ανδρών που παραπονιούνται για άσχημη σεξουαλική ζωή –από άποψη ποιότητας και ποσότητας–, γεγονός που, ωστόσο, δεν συνδέουν με την έλλειψη φιλιών» καταλήγει η ιταλίδα ψυχολόγος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News