Κέρδισε  το θερμό χειροκρότημα των δεκάδων χιλιάδων παρευρισκομένων, προκαλώντας συγχρόνως παγκόσμια συγκίνηση: η Σελίν Ντιόν, πριν καν αρχίσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Πόλη του Φωτός, πέτυχε το απόλυτο ρεκόρ από άποψη σθένους, ένα ρεκόρ που δεν θα καταρριφθεί και δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Η καναδή τραγουδίστρια αισθάνθηκε ότι μπορούσε να το κάνει, είπε «εντάξει, θα τα καταφέρω» και το έκανε, τα κατάφερε, γνωρίζοντας ότι επρόκειτο για κάτι σχεδόν αδύνατο.

«You did it» της είπε όλος ο κόσμος, «τα κατάφερες». Αστέρες παγκόσμιου βεληνεκούς αλλά και απλοί άνθρωποι, οι πάντες, υποκλίθηκαν στην υπερπροσπάθεια που κατέβαλε «ώστε να νικήσει τον ίδιο της τον εαυτό, τη ζωή που της δείχνει την άσχημη πλευρά της, ώστε να κερδίσει ενώ το παιχνίδι έχει ήδη τελειώσει», όπως γράφει η Κοντσίτα ντε Γκρεγκόριο στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica.

Η Σελίν Ντιόν έμαθε, αν και με πάρα πολύ επώδυνο τρόπο, κάτι που γνωρίζουν όλοι οι αθλητές: ότι ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ, ότι συνεχίζεται μέχρι το τελευταίο λεπτό, ότι υπάρχει η παράταση, η ρεβάνς, το επόμενο πρωτάθλημα. Υποκλινόμενη, όπως όλος ο κόσμος, στη δύναμη ψυχής της διάσημης τραγουδίστριας, η ιταλίδα δημοσιογράφος σημειώνει πως με τη συγκλονιστική της εμφάνιση και ερμηνεία η Ντιόν παρέδωσε μαθήματα ζωής.

Μάθημα πρώτο: «Αν επιστρέψετε, όταν επιστρέψετε, ας είναι αξιομνημόνευτη η επιστροφή. Μην επιστρέψετε χαμηλόφωνα, με σκυμμένο το κεφάλι, κλαίγοντας και εκλιπαρώντας για συμπόνια. Είθε να είστε ευθυτενείς, λαμπεροί και ντυμένοι με διαμάντια, να είναι βράδυ στον Πύργο του Αϊφελ και να φωτίζεστε από το πιο όμορφο παιχνίδι φωτός όλων των εποχών, μόνοι με πέντε λευκούς κύκλους και έναν χαμογελαστό πιανίστα στο πλευρό σας […] Φυσικά, ο Πύργος του Αϊφελ ήταν δικός της, μοναδικός, αλλά ο καθένας έχει τον δικό του πύργο, το δικό του μικρό προσωπικό βάθρο» γράφει η Ντε Γκρεγκόριο

Μάθημα δεύτερο: «Είθε να μην είναι μικρή η δοκιμασία που βάζετε στον εαυτό σας. Είθε να είναι η πιο δύσκολη από όλες, ο πιο μακρινός στόχος […] Είθε να είναι ανυπέρβλητη η δοκιμασία, μεγαλύτερη από το Κακό». Και είναι αλήθεια πως η Σελίν Ντιόν, παρά την εξουθενωτική μάχη που δίνει με το Σύνδρομο του Δύσκαμπτου Ανθρώπου (Stiff Person Syndrome), τη σπάνια νευρολογική διαταραχή που την ταλαιπωρεί εδώ και μια διετία, παρά την παρατεταμένη απουσία της από τη σκηνή, παρά το γεγονός ότι ο κόσμος (αλλά πολύ πιθανώς και η ίδια) θεωρούσε πως το παιχνίδι είχε οριστικά τελειώσει, επέστρεψε με τον πλέον φαντασμαγορικό, περήφανο και συγκινητικό τρόπο.

Η Σελίν Ντιόν πήρε τη ρεβάνς στην καρδιά του Παρισιού, κάτω από τον Πύργο του Αϊφελ, στην Τελετή Εναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώπιον όλου του κόσμου, τραγουδώντας, μάλιστα, στα γαλλικά, μέσα στη Γαλλία, τον «Υμνο στην Αγάπη», ένα κλασικό τραγούδι της Εντίθ Πιάφ – «ας το επαναλάβουμε μαζί: ένα τραγούδι της Εντίθ Πιάφ μέσα στο Παρίσι», γράφει η δημοσιογράφος της Repubblica, κάνοντας λόγο για «το πιο δύσκολο τραγούδι που ερμήνευσε ποτέ η πιο αμίμητη τραγουδίστρια». 

Η Εντιθ Πιάφ έγραψε αυτό το προφητικό, όπως αποδείχθηκε, τραγούδι για τον άνδρα που λάτρευε, τον γάλλο παγκόσμιο πρωταθλητή πυγμαχίας Μαρσέλ Σερντάν. Επρόκειτο για έναν φόρο τιμής, για έναν ύμνο –ακριβώς– στον παράφορο έρωτά τους, ο οποίος όμως ήταν καταδικασμένος να διαρκέσει λίγο και να τερματιστεί με τον πλέον τραγικό τρόπο.

Η θρυλική γαλλίδα τραγουδίστρια και ο διάσημος πυγμάχος συναντήθηκαν το 1948 στη Νέα Υόρκη κατά την περιοδεία της Πιάφ στις ΗΠΑ. Ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα και στις αρχές του 1949 μοιράζονταν ένα διαμέρισμα στην περιφέρεια του Παρισιού. Εκεί η Πιάφ έγραψε τους στίχους του τραγουδιού που επρόκειτο να γίνει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.

Πρώτη φορά τον «Υμνο στην Αγάπη» τον ερμήνευσε στις 14 Σεπτεμβρίου 1949 σε ένα καμπαρέ της Νέας Υόρκης, δίχως να γνωρίζει, φυσικά, πως μετά από μόλις έξι εβδομάδες ο άνδρας της ζωής της θα σκοτωνόταν σε αεροπορικό δυστύχημα στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού. Ο 33χρονος Σερντάν πετούσε από το Παρίσι στη Νέα Υόρκη για να τη συναντήσει, όπως του είχε ζητήσει η ίδια. «Ελα γρήγορα, ανυπομονώ. Ελα με αεροπλάνο, όχι με πλοίο, έτσι θα έχουμε περισσότερο χρόνο για μας», του είχε γράψει.

Οταν πληροφορήθηκε το τραγικό συμβάν, παρά τον ανείπωτο πόνο, είχε το σθένος να ανεβεί στη σκηνή και να ερμηνεύσει σπαρακτικά τον «Υμνο στην Αγάπη» τους, αφιερώνοντάς τον στον νεκρό σύντροφό της. Με το που τελείωσε, σχεδόν λιποθύμησε… Δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τον χαμό του αγαπημένου της, πνίγοντας τον πόνο της στη μορφίνη και στο αλκοόλ και εγκαταλείποντας, τελικά, τα εγκόσμια και αυτή λίγες ημέρες πριν από τη 14η επέτειο του θανάτου του Σερντάν, στις 10 Οκτωβρίου 1963, σε ηλικία 47 ετών.

Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά, μόλις πέντε χιλιόμετρα μακριά από το διαμέρισμα όπου η Πιάφ έγραψε τους στίχους του «Υμνου στην Αγάπη», η Σελίν Ντιόν κατάφερε να κάνει ακριβώς αυτό: να ενσαρκώσει την ίδια την ιδέα της αγάπης.

«Είδες, Σελίν; Τα κατάφερες […] Η αρρώστια παραμέρισε για μια στιγμή, έμεινε σιωπηλή, όπως οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι, όπως όλοι μας με κομμένη την ανάσα – τι στιγμή, τι αντεπίθεση, τι ιστορία αγάπης, τι μάθημα ζωής!» γράφει η Κοντσίτα ντε Γκρεγκόριο, απευθυνόμενη στην ίδια την Ντιόν.

«Και τώρα ας ξεκινήσουν οι αγώνες. Οι άλλοι αγώνες, ακόμα και οι δικοί μας, στους οποίους θα έχουμε στο εξής εσένα οδηγό. Ναι, γίνεται. Τα πάντα, αν το θέλουμε, είναι δυνατά. Χρειαζόμαστε το θάρρος να εγκαταλείψουμε τη σιγουριά, να κοιτάξουμε μακριά και να πάμε παραπέρα. Σε ευχαριστούμε επειδή τα κατάφερες και θα τα καταφέρουμε και εμείς. Merci beaucoup, πριγκίπισσα των Ολυμπιακών Αγώνων» καταλήγει η αρθρογράφος της Repubblica.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News