«Είναι πραγματικά ενοχλητικό όταν μιλούν αλλά δεν πράττουν», δήλωσε την Παρασκευή η βασίλισσα Ελισάβετ από το Κάρντιφ, όπου μετέβη για την έναρξη των εργασιών του κοινοβουλίου της Ουαλίας. Συζητούσε με ένα ουαλό αξιωματούχο και τη νύφη της Καμίλα, δούκισσα της Κορνουάλης και σύζυγο του πρίγκιπα Καρόλου, για την αβεβαιότητα που επικρατεί ακόμη, όσον αφορά το ποιοι θα συμμετάσχουν και ποιοι όχι (ο Σι Τζινπίνγκ, για παράδειγμα, μάλλον δεν θα δώσει το «παρών») στην εξαιρετικά κρίσιμη 26η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Κλίμα που θα διεξαχθεί στη Γλασκώβη τον επόμενο μήνα.

Η βασίλισσα της Αγγλίας ξεθύμανε τρόπον τινά και κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε πρόθεση να εκφραστεί δημοσίως επί του ζητήματος, ούτε και να συλληφθεί επ’ αυτοφώρω να βάλλει κατά της αδράνειας όλων όσοι καλούνται να σώσουν τον πλανήτη και την ανθρωπότητα από την κλιματική αλλαγή.

Πάντως σε κάθε περίπτωση κατέστη ξεκάθαρη η αγανάκτησή της για τον διαρκή βερμπαλισμό των ισχυρών του κόσμου, κύριο χαρακτηριστικό της στάσης τους απέναντι στην κλιματική κρίση. Και το γεγονός ότι η αποστασιοποίηση της Ελισάβετ είναι παροιμιώδης και άψογη προσδίδει στα λόγια της ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

Δύο εβδομάδες αφότου η Γκρέτα Τούνμπεργκ στηλίτευσε το διαρκές «μπλα μπλα» όλων όσοι καλούνται να δράσουν κατά της κλιματικής αλλαγής από το Μιλάνο όπου πραγματοποιήθηκε η σύνοδος Youth4Climate, «τώρα φαίνεται πως είναι η Ελισάβετ ο εκφραστής τής νεανικής δυσαρέσκειας με τις χιλιάδες μάταιες υποσχέσεις που εδώ και χρόνια δίνουν πολιτικοί σε όλον το κόσμο», επισημαίνει σε άρθρο της στη La Repubblica η Μικέλα Μαρτσάνο.

H καταξιωμένη ιταλίδα φιλόσοφος, πανεπιστημιακός και αρθρογράφος (και πρώην βουλευτής του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος) υποστηρίζει ότι η Αυτής Μεγαλειότητα, η οποία κατά τη διάρκεια της ζωής της «έχει βιώσει πολλές επανεκκινήσεις και ανακατατάξεις», απηχεί όχι μόνον το ενδιαφέρον των νεότερων γενιών για τον πλανήτη, αλλά και τη δυσαρέσκεια της 18χρονης ακτιβίστριας από τη Σουηδία για την «κενότητα της πολιτικής». Γιατί δυστυχώς αποτελεί γεγονός ότι εδώ και αρκετά χρόνια στοιβάζονται η μία επάνω στην άλλη κενολογίες, όσον αφορά όχι μόνον το κλίμα και τις περιβαλλοντικές πολιτικές, αλλά και τα δικαιώματα και την εργασία.

«Εδώ και χρόνια το “μπλα μπλα” αντηχεί στις προεκλογικές εκστρατείες, στις διασκέψεις, τις συσκέψεις, στις συνόδους, στις συνεντεύξεις στα ΜΜΕ και στα κοινοβούλια. Εδώ και χρόνια η εμπιστοσύνη του κόσμου προδίδεται και, εξαιτίας της σταδιακής εμφάνισης της δυσπιστίας, κανένας δεν πιστεύει κανέναν και η παράνοια και η συνωμοσιολογία αυξάνονται», γράφει η Μαρτσάνο. Τα παχιά λόγια έχουν καταλήξει να αποτελούν συνώνυμο της πολιτικής, καθώς η πολιτική δεν αφορά πλέον «τη φροντίδα του κοινού μας σπιτιού και την ευθύνη, εκείνη την τέχνη της επιλογής έπειτα από σκέψη, εκείνη την ικανότητα να προχωρά κανείς έως το τέλος, παρά τον κίνδυνο να σφάλλει».

Σήμερα η πολιτική διαφέρει πλήρως από την πολιτική όπως τη γνώρισε η βασίλισσα Ελισάβετ, όταν την εξουσία στη Βρετανία κατείχε ένας άνθρωπος όπως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ «που δεν δίστασε ποτέ, ούτε μια στιγμή, να αναλάβει την πλήρη ευθύνη για ό,τι έκανε». Αντιθέτως σήμερα, όποτε προκύπτει ένα πρόβλημα, «ένοχοι είναι πάντα οι άλλοι», ενώ οι πολιτικοί «αρκούνται να αφηγούνται παραμύθια και να υπόσχονται το ανεφάρμοστο. Λόγια, λόγια, λόγια».

Φυσικά, η ιταλίδα φιλόσοφος δεν αντιτίθεται στα λόγια αυτά καθαυτά. Το λόγια είναι πολύτιμα -επισημαίνει- όταν καλούμαστε «να ορίσουμε τις χιλιάδες αποχρώσεις της πραγματικότητας» ή όταν μας επιτρέπουν «να ανατρέχουμε στο παρελθόν και να επεξεργαζόμαστε εκ νέου τις ρωγμές, ούτως ώστε να απελευθερωθούμε από το βάρος της ντροπής», εξηγεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News