Καταρχάς τα βασικά: η 250 δεν είναι ένα μοντέλο, είναι μια ολόκληρη σειρά μοντέλων που έβγαλε η ιταλική εταιρεία από το 1952 έως το 1964, είτε για χρήση δρόμου είτε για αγωνιστικούς σκοπούς. Εβγαινε και σε κουπέ αμάξωμα, καθώς και σε καμπριολέ. Εβγαινε, επίσης, τόσο με μακρύ μεταξόνιο όσο και με κοντύτερο.

Το δεύτερο, το «κοντό», είναι και αυτό που προσέθετε επιπλέον ευελιξία, ενώ έδωσε και το αρκτικόλεξό του στο βαφτιστικό της – SWB, εκ του Short Wheel Base. Για την ακρίβεια, η 250 GT SWB είχε μεταξόνιο 2,40 μέτρων, δηλαδή 20 εκατοστά μικρότερο από την LWB, τη Long Wheel Base. Ζυγαριά στα 1.300 κιλά.

Ολες όμως κινούνταν από εκείνον τον συγκλονιστικό V12 που στρόφαρε στις 7.000 σ.α.λ. κάτω από το μπροστινό καπό. Ο κωδικός του ήταν Tipo 125, απέδιδε μέχρι και 300 ίππους και ήταν ο βασικός ηθικός αυτουργός πίσω από πολλές νίκες που σημείωσαν διάφορες Ferrari 250 SWB σε αγώνες.

Για την Ιστορία, ακόμα και η ίδια η ονομασία του αυτοκινήτου (250) βασίστηκε στον κινητήρα αυτόν. Η Ferrari χρησιμοποίησε τη χωρητικότητα κάθε κυλίνδρου για να ονοματίσει το ίδιο της το μοντέλο: κάντε τον πολλαπλασιασμό 250 επί 12 (κύλινδροι) και έχετε γινόμενο 3.000 – όσο και ο συνολικός κυβισμός της Ferrari 250. Ενδεικτικά, το μοτέρ αυτό ήταν τόσο επαναστατικό που, για παράδειγμα, ζύγιζε το μισό από ό,τι ο κινητήρας της Jaguar XK, παρότι ο τελευταίος είχε τους μισούς κυλίνδρους – 6 αντί για 12.

Το αυτοκίνητο που βλέπετε, και που προορίζεται για τη δημοπρασία, είναι ένα από τα μόλις 176 αντίτυπα που κατασκευάστηκαν. Παρήχθη το 1961, σε αυτό το ιδιαίτερο Blue Tigullio με Pelle Rossa, δηλαδή με κόκκινες επενδύσεις στο εσωτερικό, και με τα απαραίτητα matching numbers, δηλαδή τους ταυτόσημους αριθμούς πλαισίου και κινητήρα, που επιβεβαιώνουν τη γνησιότητά της.

Συνοδεύεται από έναν σκληρόδετο «τόμο» με όλα τα έγγραφα, τις πιστοποιήσεις, το ιστορικό και τη βεβαίωση της ίδιας της Ferrari ότι αυτή η 250 GΤ SWB, η μοναδική που έχει παραχθεί με αυτόν τον χρωματικό συνδυασμό, είναι ακριβώς στην κατάσταση που παραδόθηκε κάποτε, το 1962, στον αρχικό αγοραστή της. Κοντολογίς, αυτή εδώ η Ferrari δεν έχει τίποτα να αποδείξει σε κανέναν.

Για την ώρα ανήκει ακόμη στον σουηδό επιχειρηματία Στάφαν Γουίτμαρκ, τον άνθρωπο που το 1980 έλαβε την άδεια να δημιουργήσει μια συλλογή με την επωνυμία «Gant», με αρχικό προορισμό τη σουηδική αγορά, υπό την εταιρεία Pyramid Sportswear. Ο ίδιος είναι, επίσης, συλλέκτης σπάνιων αυτοκινήτων.

Για την ακρίβεια, η Ferrari 250 GT SWB δεν είναι το μόνο αυτοκίνητό του που προορίζεται προς πώληση: η δημοπρασία εμπορεύεται 46 δικά του αυτοκίνητα – κυρίως Porsche, Mercedes-Benz και Ferrari. Ο τίτλος της αναμενόμενης, χρηματιστηριακού επιπέδου δημοπρασίας είναι «The W Collection: From Stocholm to Monaco». Καταλάβατε τώρα… παλιό το κρασί, μουχλιασμένο το τυρί, παμπάλαιο το αυτοκίνητο, porca miseria…

Ο Γουίτμαρκ, πλέον στα 70-φεύγα του, αποφεύγει τις συνεντεύξεις όπως ο διάολος το λιβάνι και αν γκουγκλάρετε το όνομά του δεν υπάρχει καν ως σύνδεσμος στη Wikipedia. Ωστόσο το αυτοκίνητό του ήταν ήδη στο «ραντάρ» επενδυτών. Ηταν γνωστό ότι ο Γουίτμαρκ είχε αποκτήσει τη 250 GΤ SWB στα τέλη της δεκαετίας του 2010, μετά από ένα μικρής ζημιάς ατύχημα που είχε ο προηγούμενος ηλικιωμένος ιδιοκτήτης της, ο οποίος μάλιστα απεβίωσε λίγο καιρό μετά, κατόπιν καρδιακής προσβολής. Είχε επίσης διαρρεύσει ότι ο «Mr Gant» είχε άμεσα στείλει το αυτοκίνητο σε έναν από τους πιο γνωστούς μάστορες κλασικών Ferrari για την πλήρη και με ακρίβεια μοιρογνωμονίου αποκατάστασή του.

Με μόλις 24.000 χιλιόμετρα στο οδόμετρο, πλήρες βιογραφικό και έναν μοναδικό χρωματικό συνδυασμό, εκτιμάται πως αυτή η 250 GT SWB ίσως και να ξεπεράσει το φράγμα των 8 εκατ. ευρώ στην πολυαναμενόμενη δημοπρασία. Ψήνεται κανείς για Μονακό;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News