Ο Economist πήρε το όπλο του και καλεί σε κύριο άρθρο του τις χώρες που δέχονται bullying από τον Τραμπ να «πολεμήσουν» και να μην υποχωρήσουν. Θυμίζοντας ότι για δεκαετίες η Αμερική στεκόταν στο πλευρό των φίλων της και πώς ο Τραμπ ανέτρεψε βίαια αυτή την πολιτική, η βρετανική επιθεώρηση σημειώνει ότι «οι 40 περίπου χώρες που έχουν εναποθέσει την ασφάλειά τους στα χέρια της Αμερικής από το 1945 υποφέρουν από κρίση εμπιστοσύνης».

Και πώς να μη συνέβαινε κάτι τέτοιο όταν ο Τραμπ συμπιέζει οικονομικά με τους δασμούς παραδοσιακούς συμμάχους όπως οι χώρες της ΕΕ και επιμένει ότι ο Καναδάς πρέπει να γίνει Πολιτεία των ΗΠΑ; Οι υποστηρικτές του Τραμπ θεωρούν, σύμφωνα με τον Εconomist, ότι «οι φρενήρεις ενέργειές του ενισχύουν την αμερικανική ισχύ, σπάζοντας τα αδιέξοδα και ταρακουνώντας τους κακοπληρωτές ή παρασιτικούς συμμάχους».

Ωστόσο τις τελευταίες ημέρες ο εμπορικός του πόλεμος πανικοβάλλει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, ενώ όλο και περισσότεροι ανησυχούν για την ασυνέπεια και τις συνεχείς μεταστροφές του ίδιου και της ομάδας του.

Στο σημείο αυτό ο Εconomist απευθύνεται στους συμμάχους που δέχονται την επιθετικότητα του Τραμπ και σημειώνει:

♦ «Το “γλείψιμο” στο Οβάλ Γραφείο και η προσφορά να αγοράσουν αμερικανικά προϊόντα τούς οδηγεί μόνο μέχρις ενός σημείου. Οι παραχωρήσεις μπορούν να ενθαρρύνουν περισσότερες απαιτήσεις, όπως διαπίστωσε ο Παναμάς».

♦ «Οι σύμμαχοι της Αμερικής θα πρέπει να προσπαθήσουν να αποφύγουν αυτό το θλιβερό αποτέλεσμα, ξεκινώντας από σήμερα (…) Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα “σημεία ασφυξίας” τους (choke-points) στο εμπόριο, τα οποία υπολογίζουμε ότι αντιστοιχούν στο 27% των εισαγωγών των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών καυσίμων, των μετάλλων και των φαρμακευτικών προϊόντων. Κρυμμένες στην αλυσίδα παραγωγής ημιαγωγών είναι εταιρείες όπως η Tokyo Electron και η ASML στην Ευρώπη, οι οποίες είναι κρίσιμοι προμηθευτές των τεχνολογικών κολοσσών των ΗΠΑ. Τα έξυπνα αντίποινα στους ανόητους δασμούς λειτούργησαν για την Ευρώπη στην πρώτη θητεία του Τραμπ.

♦ «Οι σύμμαχοι θα πρέπει επίσης να εντοπίσουν στρατιωτικά σημεία πίεσης, όπως ραντάρ και βάσεις (…) Ως ασφαλιστική δικλείδα θα πρέπει να δημιουργήσουν τις δικές τους οικονομικές και στρατιωτικές υποδομές, παράλληλα με την αμερικανική υπερδύναμη. Η δημιουργία αυτής της επιλογής θα πάρει χρόνια. Η Ευρώπη είναι πολύ πιθανό να εκδώσει περισσότερο κοινό χρέος για να χρηματοδοτήσει πρόσθετες αμυντικές δαπάνες και μπορεί να διατηρήσει τις δικές της κυρώσεις στη Ρωσία, ακόμη και αν ο Τραμπ άρει τις αμερικανικές».

Η λογική του Economist είναι ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να διχάσουν τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές κεφαλαιαγορές και τελικά να ενισχύσουν τον ρόλο του ευρώ ως διεθνές νόμισμα. Στον τομέα της άμυνας, η Ευρώπη αγωνίζεται να καλύψει τα κενά της και συζητά μια ηπειρωτική πυρηνική αποτροπή στην οποία θα συμμετέχουν η Γαλλία και ίσως η Βρετανία. Στην Ασία, η Νότια Κορέα και ίσως η Ιαπωνία μπορεί να πλησιάσουν το πυρηνικό κατώφλι, προκειμένου να αποτρέψουν την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα.

Οπως τονίζει η βρετανική επιθεώρηση, «η Ευρώπη χρειάζεται ένα σχέδιο για να αναλάβει την ηγεσία του ΝΑΤΟ, να ενταχθεί στη Συνολική και Προοδευτική Συμφωνία για τη Διασυνοριακή Εταιρική Σχέση στην Περιοχή του Ειρηνικού (CPTPP), την ασιατική εμπορική συμφωνία, και να συνεργαστεί στενότερα με την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα σε θέματα στρατιωτικής και πολιτικής τεχνολογίας». Αυτό θα δημιουργούσε κλίμακα και θα βοηθούσε στη διαχείριση των ανταγωνισμών.

Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ θα πρέπει να είναι έτοιμοι, τονίζει το περιοδικό, να καλωσορίσουν την «επιστροφή» της Αμερικής στο πλευρό τους με έναν νέο πρόεδρο το 2029, «αν και ο κόσμος δεν θα είναι ο ίδιος. Η διάδοση των πυρηνικών όπλων ίσως να έχει ενταθεί, η Κίνα θα έχει γίνει ισχυρότερη και η ισχύς και η αξιοπιστία της Αμερικής θα έχουν υποστεί σοβαρή ζημιά. Για τους συμμάχους της δεν υπάρχει λόγος να κλαψουρίζουν. Πρέπει να σκληρύνουν και να πιάσουν δουλειά».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News