Εκείνο, το γλυκό απομεσήμερο μόνο ο ήχος της άρπας που έφτανε μέχρι το πολυτελέστατο δωμάτιο από την εσωτερική αυλή του ξενοδοχείου Ritz στο 15 της Place Vendôme, στο Παρίσι, διέκοπτε την ησυχία που επικρατούσε στον χώρο. Είχε μόλις ξυπνήσει και απολάμβανε την ανεμελιά που συνοδεύει ένα ανέξοδο χουζούρι όταν κτύπησε το τηλέφωνο. «Επιστρέψαμε, κατέβα να στα πω», ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής.

Ο Δημήτρης Κοντομηνάς τον περίμενε σε ένα από τα τραπέζια του Salon Proust. Εκείνη την ώρα ήταν μόνος. Οι συνεργάτες του που είχαν ταξιδέψει μαζί του από την Αθήνα με το ιδιωτικό jet είχαν αποσυρθεί στα δωμάτια τους. Άλλωστε, είχαν ζήσει ένα κουραστικό πρωϊνό που τράβηξε μέχρι αργά το μεσημέρι. Ευτυχώς, που το Ritz ήταν σχεδόν απέναντι από τα κεντρικά γραφεία της Union des Assurances de Paris (UAP), της ασφαλιστικής εταιρείας με την οποία το αφεντικό της Interamerican είχε μετοχική συνεργασία από το 1987. Μια συνεργασία που έδωσε και μία από τις νέες δυνάμεις του ελληνικού τραπεζικού συστήματος που έβγαινε σιγά-σιγά από την αφάνεια της καταθλιπτικής κρατικοποίησης που κυριαρχούσε στην αγορά.

Η θυγατρική της UAP, η Banque Worms μαζί με τον Δημήτρη Κοντομηνά δημιουργεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 την Interbank. Η τελευταία, που αρχίζει να λειτουργεί πλήρως στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄90, αλλάζει τα δεδομένα της τότε αγοράς καθώς δεν παραμένει ούτε στο τραπεζικό χονδρεμπόριο, ούτε στον ασφαλή κύκλο του private banking. Φτιάχνει δίκτυο – ακόμη και στις συνοικίες της Δυτικής Όχθης της Αθήνας, και επιλέγει να αναπτυχθεί στους τομείς της χρηματοδότησης κυρίως μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στον χώρο της καταναλωτικής και στεγαστικής πίστης, στα αμοιβαία κεφάλαια και στις πιστωτικές κάρτες.

Αλλά, ας επιστρέψουμε στο Salon Proust. Ο Κοντομηνάς είναι ανακουφισμένος. Έχει πάρει πίσω το ποσοστό της UAP και η Interamerican της καρδιάς του είναι και πάλι ολοκληρωτικά δική του. Πάντως, ο λόγος της πρόσκλησης δεν ήταν για να ενημερώσει τον συνταξιδιώτη- συνομιλητή του για την έκβαση της διαπραγμάτευσης με τη διοίκηση της UAP αλλά για κάτι πολύ προσωπικό. «Πήγατε με την Μ. στα καταστήματα για ψώνια;», τον ρώτησε και δεν περίμενε απάντηση. «Αγόρασες μόνο ένα t-shirt και αυτό το πλήρωσες μόνος σου. Οι κάρτες δεν ήταν της Μ. ήταν δικές μου και εσύ είσαι ένας από τους φίλους μου».
Αυτός ήταν ο πραγματικός, ανθρώπινος Κοντομηνάς. Μετά από μια πολύωρη διαπραγμάτευση με τους γάλλους συνεταίρους είχε την όρεξη να ενδιαφερθεί και για ένα φίλο του και να ασχοληθεί με το τι ψώνισε και πως πλήρωσε αυτό που αγόρασε. Μάλιστα, είχε προλάβει να ρωτήσει την τότε σύζυγο του Μ.Κ και να μάθει επακριβώς τα διατρέξαντα της ημέρας.

Εκείνο το απόγευμα – μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας- ο συνομιλητής του Κοντομηνά έμαθε το μυστικό της ανθρώπινης, φιλικής συμπεριφοράς του. Και το μυστικό κρυβόταν σε ένα χαμόσπιτο της Ακαδημίας Πλάτωνος, στη σκληρή ζωή των παιδικών χρόνων, στην αγωνία και την αβεβαιότητα για το μέλλον (ακόμη και αν αυτό αφορούσε ένα μακρύ παντελόνι).

Σε εκείνα τα χρόνια και σε εκείνη τη γειτονιά στη πίσω αυλή της Αθήνας, γεννήθηκε το νοιάξιμο για τον άλλο αλλά και το στοιχείο της ανταπόδοσης / ανταμοιβής που έγινε πράξη χάρη στο δυναμισμό ενός νέου αγοριού που ήθελε να πετύχει στη ζωή του.

Ο Κοντομηνάς μπορεί να είχε όλα εκείνα τα γνωρίσματα ενός επιτυχημένου businessman και επιπροσθέτως, του serial entrepreneur (έστω και στην ελληνική εκδοχή του) αλλά σε προσωπικό επίπεδο ήταν ένας ζεστός άνθρωπος που μπορούσε την ίδια στιγμή που μιλούσε για υποθέσεις δισεκατομμυρίων να ασχοληθεί με το αν πήγε ο Σάκης Ρουβάς στον γιατρό που του σύστησε, να πάρει τη μάνα ενός φίλου ή συνεργάτη του στο τηλέφωνο, να ασχοληθεί με τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά των κληρικών μιας μητρόπολης κάπου στην ελληνική περιφέρεια.

Το Παρίσι εκείνων των ημερών ήταν ένας σταθμός για τον Δημήτρη Κοντομηνά. Ο ίδιος δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να ήταν μόνο ο ασφαλιστής που γνώριζε η αγορά, είτε τον αποδεχόταν, είτε όχι. Από τις αρχές της δεκαετίας του΄90 είχε βγει από το στενό κάδρο του ασφαλιστικού κλάδου. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι τη νύχτα των εγκαινίων των νέων κεντρικών γραφείων του Ομίλου Interamerican στο Μαρούσι, με τον τότε Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στο πλάι του, τον τότε μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού (τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο) να κόβει την παραδοσιακή κορδέλα, έγινε το άνοιγμα ενός καινούργιου σπουδαίου κύκλου επιχειρηματικής ανάπτυξης και διεύρυνσης σε νέα αντικείμενα και δραστηριότητες.

Με θέα την Κηφισίας, στεγαζόταν εκεί το υποκατάστημα της Interbank με ένα νέο δυναμικό management team – ο Βύρων Μπαλής, ο Αντώνης Βαρθολομαίος, ο Γιώργος Αλβέρτης), στο άλλο άκρο του Συγκροτήματος η Intertrust, η εταιρεία διαχείρισης αμοιβαίων κεφαλαίων, η πρώτη μη τραπεζική ΑΕΔΑΚ που διευθύνει ο Θεοδόσης Μπουντουράκης και στο κέντρο, δίπλα από τον Δημήτρη Κοντομηνά, μια ομάδα νέων αλλά έμπειρων managers όπως ο Θόδωρος Πανταλάκης, ο Μίνος Μωυσής, ο Κώστας Σταματελάτος. Κανείς ή σχεδόν κανείς δεν προερχόταν από το δίκτυο των ασφαλιστών, κράτος εν κράτει εκείνη την εποχή και μαζί, «ο φόβος και ο τρόμος» για όποιον ήθελε να προχωρήσει σε εξορθολογισμό του συστήματος αξιολογώντας προμήθειες και δαπάνες…

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 ο Κοντομηνάς είναι λίγο πάνω από τα 50. Ένας κοσμοπολίτης χωρίς ενοχές αλλά με πολύ σεβασμό σε κάθε τι ελληνικό, χορτάτος από εμπειρίες ζωής και με ασίγαστο πάθος για κάθε τι νεωτερικό, πρωτοποριακό και καινοτομικό, πληθωρικός σε απολαύσεις ακόμη και της καθημερινότητας όπως το πιάτο ενός φημισμένου σεφ της γαλλικής πρωτεύουσα.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Κοντομηνάς διαμορφώνει γύρω από τον πυρήνα της ασφαλιστικής εταιρείας ένα ζωτικό χώρο που ξεκινά από την οδική βοήθεια και την άμεση ιατρική βοήθεια και φθάνει στη παροχή υπηρεσιών υγείας. Το αποφασιστικό βήμα για αυτό γίνεται το 1998, με την ίδρυση της Ευρωκλινικής Αθηνών, ενός πρότυπου διαγνωστικού, χειρουργικού και νοσηλευτικού κέντρου, που πλαισιώνεται από την Αθηναϊκή Κλινική, την Ευρωεκλινική Παίδων και το πολυϊατρείο Medifirst.

Το 1999 ο Κοντομηνάς συνάπτει συμφωνία συνεργασίας με τον Πορτογαλικό όμιλο BCP, με τον οποίο δρομολογεί την λειτουργία της πρωτοποριακής για τα ελληνικά δεδομένα τράπεζας NovaBank. Η τράπεζα αναπτύσσεται ταχύτατα με δίκτυο καταστημάτων και κάνει το πρώτο βήμα εκτός Ελλάδος, με την εξαγορά της τουρκικής τράπεζας Sitebank.

Η NovaBank – που μετονομάζεται σε Millennium Bank το 2006- για να περάσει τελικά στον Όμιλο της Τράπεζας Πειραιώς, είναι η δεύτερη τράπεζα, μετά την Interbank που φτιάχνει με συνεταίρους ο Κοντομηνάς. Η Interbank μαζί με μια πλειάδα στελεχών πρώτης γραμμής ( Β. Μπαλλής, Γ. Αλβέρτης κα) περνάει στον έλεγχο της Eurobank, κίνηση που βοηθάει την τράπεζα του Ομίλου Λάτση να βγει από το τραπεζικό χονδρεμπόριο και να γίνει μια μαζική τράπεζα που επεκτείνεται σε πλήθος δραστηριοτήτων.
Την δεκαετία του ΄90 αλλά και τα επόμενα χρόνια της πρώτης δεκαετίας του 2000 ο Κοντομηνάς δοκιμάζει εντός και εκτός χώρας τις δυνάμεις του – στο χώρο των τραπεζών (Γενική Τράπεζα), της κινητής τηλεφωνίας (κατείχε το 5 % της Stet Hellas, ενώ διέθετε και το όχημα της Mobitel), των ιδιωτικών πτήσεων (Interjet), των εκτυπώσεων (Ιντερτυπ), της παροχής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών (Cosmoline) αλλά και της τηλεόρασης (ο Alpha αλλά και το άδοξο εγχείρημα της δορυφορικής πλατφόρμας του Alpha Digital), της ψυχαγωγίας (τις κινηματογραφικές αίθουσες των Village), το ποδόσφαιρο ( Άρης Θεσσαλονίκης) και άλλα πολλά, επιτυχημένα και μη…

Το καλοκαίρι του 1999, όταν ο πυρετός της Σοφοκλέους έχει κτυπήσει κόκκινο η Interamerican περνά το κατώφλι της χρηματιστηριακής αγοράς, με κύριο ανάδοχο την Εθνική Τράπεζα. Δύο χρόνια μετά, στο καλωσόρισμα του ευρώ (κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος) ο Κοντομηνάς κάνει μια κίνηση και ταυτόχρονα, μια επιλογή που ενσωματώνει όλη την νέα αντίληψη για την διεθνοποίηση και την εξωστρέφεια μιας ελληνικής καταγωγής εταιρείας. Συνδέει τη μοίρα της Interamerican με το πανευρωπαϊκό κοινοπρακτικό σχήμα Eureko, με δραστηριότητα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, στον ασφαλιστικό τομέα και στο asset management.

Στις 28 Μαΐου 2001 η Eureko και ο Κοντομηνάς, πλειοψηφών μέτοχος της Interamerican Ελληνική Ασφαλιστική Εταιρία Ζωής, υπέγραψαν συμφωνία βάσει της οποίας η Eureko θα εξαγοράσει το 54,38% των μετοχών της Interamerican από τον Κοντομηνά και τις ελεγχόμενες από αυτόν εταιρείες, Sole Castle Investments Ltd. και Διευρωπαϊκή. Είχε προηγηθεί συμφωνία για την απόκτηση από την Eureko του 25 % της Interamerican. Μετά και την ολοκλήρωση και των δύο συναλλαγών η συμμετοχή της Eureko στο μετοχικό κεφάλαιο της Interamerican έφθασε το 79,38%.

Με αφορμή τη συμφωνία ο Κοντομηνάς είχε δηλώσει: «Με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι επισημοποιήσαμε την ήδη στενή σχέση μας με την Eureko. Με την υλοποίηση της συμμαχίας αυτής, η Interamerican εντάσσεται στο δυναμικό ενός από τους μεγαλύτερους Ομίλους της ασφαλιστικής αγοράς της Ευρώπης, ανταποκρινόμενη, πρώτη αυτή, στο αίτημα της παγκοσμιοποίησης και στο όραμα της ευρωπαϊκής προοπτικής της. Με τον τρόπο αυτό αποκτά σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα στην ανάπτυξη νέων προϊόντων και δραστηριοτήτων, στην ανταλλαγή γνώσεων και στην αξιοποίηση τεχνογνωσίας που θα φέρει τους πελάτες, τους παραγωγικούς συνεργάτες και τους υπαλλήλους της σε μία νέα εποχή. Παράλληλα, η ισχυρή παρουσία μου στο μετοχικό σχήμα της Eureko, στη διοίκησή της και, βεβαίως, η πέραν της Προεδρίας μου καθημερινή συμμετοχή μου στα δρώμενα της Interamerican αποτελεί την διασφάλιση της συνέχισης μιας επιτυχημένης πορείας στο νέο ευρωπαϊκό της μέλλον».

Με λίγα λόγια, έβλεπε μπροστά χάρις στο ένστικτο αλλά και στη δυνατότητα του να γνωρίζει από πρώτο χέρι όλα όσα έφερνε μαζί της η νέα χιλιετία. Δεν ήταν όλες οι κινήσεις και οι επιλογές του επιτυχημένες ή ανέξοδες αλλά όλες, μα όλες, τις υπεράσπιζε με πάθος και με ευθύνη.

Ενα ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» στα τέλη Ιουνίου 1998, έγραφε: «Η απόφαση του βασικού μετόχου του ομίλου της Interamerican να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και ειδικότερα με τον Αρη ξάφνιασε ­ όταν έγινε γνωστή ­ σε φίλους και συνεργάτες, προκαλώντας εύλογες απορίες για τους στόχους και τις επιδιώξεις ενός επιτυχημένου και με διεθνή αναγνώριση επιχειρηματία σε ένα άγνωστο για αυτόν και τις δραστηριότητές του, χώρο. “Δεν αποποιούμαι την επιχειρηματική μου ταυτότητα πηγαίνοντας να επενδύσω στον Αρη” δηλώνει και διευκρινίζει, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι δεν έχει σκοπό να γίνει ποδοσφαιρικός παράγοντας και να αναμειχθεί στα καθημερινά διοικητικά πράγματα ούτε του Αρη ούτε του ελληνικού ποδοσφαίρου.

“Ανεξαρτήτως όλων αυτών πρόκειται για μια θελκτική επιχειρηματική κίνηση που κρύβει πίσω της αρκετό συναισθηματισμό και προσδοκίες για πολύ έντονες στιγμές” υποστηρίζει και συμπληρώνει: “Θα πηγαίνω στο γήπεδο του Χαριλάου για να βλέπω το θέαμα που θα προσφέρει η ομάδα μου αλλά, προς Θεού, τίποτα περισσότερο και προπαντός δεν πρόκειται να παρασυρθώ σε αξιολογήσεις παικτών. Ισως να μη θελήσω ποτέ να μάθω ποιος είναι ποιος από εκείνους που θα έχει επιλέξει ο προπονητής να αγωνίζονται στο γήπεδο”.

Και λίγο παρακάτω: “Νιώθω τόσο ώριμος επιχειρηματικά που θεωρώ ότι η προσωπική μου ενασχόληση με τον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού θα είναι μια καλοδεχούμενη πρόκληση” υποστηρίζει και συμπληρώνει: “Αλλωστε ως όμιλος Interamerican, έστω και διά μέσου του προγράμματος χορηγιών και διαφήμισης, είχαμε παρουσία στον χώρο του αθλητισμού και ειδικότερα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ήμαστε οι χορηγοί του πρωταθλήματος της ΕΠΑΕ αλλά και οι χορηγοί ­ τη σεζόν που τελείωσε τον περασμένο Μάιο της φανέλας δύο ομάδων, του Παναθηναϊκού στην Αθήνα και του Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα ο Ηρακλής είχε προσθέσει δίπλα στο όνομά του και την επωνυμία της θυγατρικής μας εταιρείας, της Mobitel, που δραστηριοποιείται στον χώρο της παροχής υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας. Όλο αυτό το πρόγραμμα των χορηγιών και της διαφήμισης είχε έναν προϋπολογισμό που ξεπερνούσε το 1 δισεκατομμύριο δραχμές, ­ γύρω στα 700 εκατομμύρια δραχμές για τη χορηγία του επαγγελματικού πρωταθλήματος και άλλα 400 εκατομμύρια δραχμές, περίπου, για φανέλες και ονόματα”.

Συμπέρασμα; Το δίνει ο ίδιος ο Κοντομηνάς: “Εχω συνηθίσει να βάζω το χέρι στην τσέπη για τον αθλητισμό”».

Η εμπλοκή με τον Αρη ήταν ένα μόνο ενσταντανέ μιας πολύχρονης επιχειρηματικής πορείας, μιας πορείας που δεν μπορεί να κλειστεί σε μια έστω και μεγάλη φωτογραφία. Κυρίως, όμως, η φωτογραφία αυτή θέλει τον Κοντομηνά όρθιο, στα καλύτερα του. Όλα τα άλλα δεν του ταιριάζουν.

Τα τελευταία δύσκολα χρόνια

Ο Κοντομηνάς έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη, 10 Μαρτίου, σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου «Υγεία», 21 χρόνια μετά το μεγάλο deal με τη Eureko που προφύλαξε το βασικό επιχειρηματικό δημιούργημα του. Τα χρόνια που ακολούθησαν δεν ήταν ανέφελα. Ο άλλοτε άτρωτος ισχυρός άνδρας της επιχειρηματικής ζωής «κρεμάστηκε» ακόμη και στα «μανταλάκια», έγινε πρωτοσέλιδο στον «κίτρινο τύπο», χρειάστηκε να υπερασπίσει τον εαυτόν του ενώπιον της Δικαιοσύνης σε υποθέσεις όπου οι κατηγορίες που είχαν αρχικά διατυπωθεί τρόμαζαν για το ύψος μιας ενδεχόμενης ποινής. Και δεν ήταν μόνον αυτό, χρειάστηκε να περάσει ώρες στις προανακριτικές επιτροπές της Βουλής σε μια δύσκολη περίοδο της πολιτικής ζωής και να είναι αναγκασμένος να απαντά σε εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής ή των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Εκείνη την περίοδο, όπως λέει και ένας παλαιός συνεργάτης του, «ο Κοντομηνάς ως ηχηρό όνομα ήταν ένας εύκολος στόχος».

Αν και παλαιότερα, τις δεκαετίες του ΄90 αλλά κυρίως των αρχών του 21ου αιώνα, ο Δημήτρης Κοντομηνάς βρέθηκε αντιμέτωπος με ογκώδεις δικογραφίες και σοβαρότατες κατηγορίες (υπόθεση αποθεματικών Interamerican, υπόθεση εξαπάτησης ομογενών μέσω αγοράς ομολόγων), εν τούτοις η περιπέτεια με τα δάνεια της Demco από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (Post Bank) τον άγγιξε για τα καλά και όπως λένε παλαιοί συνεργάτες του, του προκάλεσε πρόσθετα προβλήματα στην ήδη επιβαρυμένη υγεία του. Οι ίδιοι συνεργάτες δεν μπορούν να ξεχάσουν το πώς αισθάνθηκε όταν εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης και ο ίδιος βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη φρουρούμενος στο δωμάτιο της νοσηλείας του να αναμένει τον ανακριτή για να διαβάσει το κατηγορητήριο και να λάβει την απολογία του.

Το σοκ ήταν μεγάλο και παρά τη φαινομενική επαναφορά στους κανονικούς ρυθμούς ο Κοντομηνάς δεν συνήλθε πραγματικά – δεν θα ήταν ποτέ πια ο ίδιος. Η φλόγα είχε αρχίσει να τρεμοσβήνει…

Στο σημείο αυτό δύο μικρές παρατηρήσεις:

Τα δύσκολα χρόνια μετά το 2014 πολλές φορές χρειάστηκε κανείς να αναρωτηθεί αν ένα μεγάλο κανάλι όπως ο Alpha παρείχε ασφάλεια πέραν της επιρροής, της δικτύωσης και των σχέσεων και όλα αυτά στο πεδίο της πραγματικής ζωής. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο μέσο ενημέρωσης,  όπως ένα τηλεοπτικό κανάλι, δεν μπορεί σε περιόδους γενικευμένης πολιτικής και κοινωνικής κρίσης να λειτουργήσει ως ασπίδα προστασίας. Καλά και τα νούμερα της Ελένης Μενεγάκη, καλή και η επίδραση του Αλ Τσαντίρι, αλλά δεν φθάνουν…

Η δεύτερη και τελευταία παρατήρηση έχει να κάνει με την ίδια την επιχειρηματικότητα. Η τελευταία έχει το χρόνο της. Είναι σαν τους καλλιτέχνες και τους ποδοσφαιριστές. Ο πρωταγωνιστής πρέπει να φεύγει από τη σκηνή ή το γήπεδο με δόξα και τιμή, έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο της δημιουργικής- παραγωγικής δράσης. Πρόκειται για ένα κανόνα ζωής…

Το βιογραφικό του

Ο Δημήτρης Κοντομηνάς  γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1939, στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Ακαδημία Πλάτωνος.

Σπούδασε με υποτροφία στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού (AUB) όπου παρακολούθησε μεταπτυχιακά στο Marketing και πήρε το Masters.

Ταυτόχρονα εργάστηκε ως εκπαιδευόμενος διευθυντής ασφαλειών στα Γραφεία Μέσης Ανατολής της American Life (ALICO). Το 1963 ίδρυσε και ανέλαβε τη διεύθυνση του υποκαταστήματος της στην Ελλάδα.

Τον Ιανουάριο 1969 συνίδρυσε, με τον Αλέξανδρο Ταμπουρά, την Interamerican ΕΠΕ που το 1971 έγινε ΑΕ με κοινοπραξία των συνιδρυτών της και του τότε μεγάλου αμερικανικού ασφαλιστικού οργανισμού INA Corporation.

Το 1974 επεξέτεινε τις ασφαλιστικές εργασίες της Interamerican και στις Γενικές Ασφάλειες. Σημαντικός σταθμός ήταν η εξαγορά των μετοχών της ΙΝΑ.

Το 1983 με την ίδρυση της Interamerican Κύπρου, ο Ομιλος έκανε το πρώτο εκτός Ελλάδος βήμα. Το 1987 συνδέθηκε με τον γαλλικό ασφαλιστικό κολοσσό U.A.P., συνεργασία που έκλεισε το 1996.

Επί σειρά ετών ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών, εξελέγη Πρόεδρος της το 1998 και επανεξελέγη στη θέση του Προέδρου της Ένωσης και για τη διετία 2001-02.

Ήταν συλλέκτης Έργων Τέχνης, σπανίων βιβλίων και αντικειμένων, καθώς επίσης και παλαιών μοντέλων αυτοκινήτων. Με πλούσιο κοινωνικό, φιλανθρωπικό και πολιτιστικό έργο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News