Στον κόσμο του πολεοδομικού σχεδιασμού και της διαχείρισης της κυκλοφορίας οι διαμάχες είναι σπάνιες. Τα τελευταία χρόνια, όμως, το αθώο concept της «πόλης των 15 λεπτών» έχει προκαλέσει οργισμένες αντιδράσεις σε διαδικτυακά φόρουμ μεταξύ κυνικών πολιτικών και στους δρόμους βρετανικών πόλεων, όπως Οξφόρδη. Ο εμπνευστής της ιδέας, πολεοδόμος Κάρλος Μορένο, έχει δεχθεί ακόμη και απειλές για τη ζωή του. Και όλα αυτά οφείλονται στην ψευδή θεωρία συνωμοσίας ότι οι πόλεις των 15 λεπτών είναι μέρος κάποιας σκιώδους παγκόσμιας ατζέντας για τον έλεγχο του πληθυσμού, και όχι αποτέλεσμα της επιθυμίας να δημιουργηθούν απλώς πιο ευχάριστες γειτονιές, γράφει στον Guardian ο Στιβ Ρόουζ.

Και αν το concept τού να έχεις όλες τις βασικές ανέσεις σε απόσταση 15 λεπτών ήταν αρκετό για να προκαλέσει τέτοια εχθρότητα, τι θα έλεγαν οι συνωμοσιολόγοι για μια «πόλη των πέντε λεπτών»; Ευτυχώς, δεν κατάλαβαν ότι η Δανία έχει ήδη δημιουργήσει ένα τέτοιο μέρος. Και αν το επισκεπτόντουσαν σήμερα μπορεί να ένιωθαν απογοήτευση, ή ίσως να άλλαζαν γνώμη. Αυτό το μέρος είναι το Νόρντχαβν, μια αναδυόμενη νέα γειτονιά της Κοπεγχάγης.

Ενδεχομένως, σημειώνει ο Στιβ Ρόουζ στο άρθρο του στον Guardian, θα μπορούσε να δει κανείς το Νόρντχαβν σαν ένα είδος δυστοπίας της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, όπου οι άνθρωποι προσποιούνται ότι είναι ευτυχισμένοι μόνο και μόνο επειδή υποβάλλονται σε πλύση εγκεφάλου από τους πύργους 5G, ή κάτι τέτοιο. Αλλά πρόκειται για μια πόλη όπου όλα είναι σωστά: μια πόλη σε ανθρώπινη κλίμακα, φιλική προς τους πεζούς, αρχιτεκτονικά ποικιλόμορφη, χτισμένη σύμφωνα με τα περιβαλλοντικά πρότυπα, με πολλές προκυμαίες.

Ενα μέρος που οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι να τριγυρνούν, ακόμη και μια κρύα μέρα του χειμώνα. Πάνε για ψώνια, κάνουν ποδήλατο, βόλτες με τα σκυλιά τους, τζόκινγκ, ακόμη και κολύμπι σε κρύο νερό στη δημόσια παραλία. Είναι αρκετά ήσυχα εδώ, πράγμα που δεν συμβαίνει επειδή δεν υπάρχουν άνθρωποι, αλλά επειδή δεν υπάρχουν αυτοκίνητα. Και αυτά που γλιστρούν απαλά στους δρόμους είναι ηλεκτρικά.

Το πραγματικό υπόβαθρο του concept της «πόλης των πέντε λεπτών»

«Τα αυτοκίνητα δεν είναι ευπρόσδεκτα εδώ», λέει στον Guardian ο Λαρς Ρίμαν, ένας από τους συμβούλους πολεοδομικού σχεδιασμού του γραφείου Ramboll, που κέρδισε τον διαγωνισμό για τον σχεδιασμό του Νόρντχαβν το 2008, μαζί με τα αρχιτεκτονικά γραφεία Cobe και Sleth, και άλλους συνεργάτες. Το Νόρντχαβν ήταν πρώην βιομηχανική περιοχή, μια χερσόνησος δύο τετραγωνικών χιλιομέτρων στα βορειοανατολικά του κέντρου της πόλης, που λειτουργούσε ως ελεύθερο λιμάνι (χωρίς τελωνειακές διατυπώσεις) για περισσότερο από έναν αιώνα. Ομως, με τον πληθυσμό και τη δημοτικότητα της Κοπεγχάγης να αυξάνονται, η πόλη αποφάσισε να ανακατασκευάσει αυτή την περιοχή, παρέχοντας σπίτια για 40.000 ανθρώπους και χώρους εργασίας για άλλους 40.000 μέσα στα επόμενα 40 χρόνια. Σήμερα, ο πληθυσμός του Νόρντχαβν είναι περίπου 6.000.

«Αν γυρνούσες πίσω τον χρόνο, όταν έκανες πολεοδομικό σχεδιασμό, έλεγες: “Πού πάνε οι δρόμοι; Πώς φτάνουν τα αυτοκίνητα από το σημείο Α στο σημείο Β;” Αυτή ήταν η κύρια προτεραιότητά σου», λέει ο Ρίμαν, «Τότε βάζαμε ποδηλατόδρομους δίπλα στους δρόμους, πεζόδρομους δίπλα σε αυτούς και ούτω καθεξής. Εδώ, κάναμε το αντίθετο. Είπαμε: “Πώς μοιάζει μια πόλη στην οποία μπορείς να περπατάς; Πώς μοιάζουν οι δρόμοι; Τι αρέσει στους ανθρώπους να βιώνουν καθώς περπατούν;”».

Οσον αφορά τις συγκοινωνίες, ξεκίνησαν με μια νέα γραμμή του μετρό και στη συνέχεια με ποδηλατόδρομους. «Στο τέλος, σκεφτήκαμε: “Εντάξει, τώρα που έχουμε όλη αυτή την υποδομή για περπάτημα, ποδηλασία και δημόσια συγκοινωνία, υπάρχει ακόμα χώρος για αυτοκίνητα;”», εξηγεί ο δανός πολεοδόμος.

Η ετικέτα «πέντε λεπτά», η οποία επινοήθηκε πολύ πριν γίνουν δημοφιλείς οι «πόλεις των 15 λεπτών», προέκυψε ως εξής: Γύρω από κάθε σταθμό του μετρό, οι σχεδιαστές σχεδίασαν κύκλους ακτίνας 400 μέτρων. «Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να φτάσεις περπατώντας, σε πέντε λεπτά», λέει ο αρχιτέκτονας Ρούνε Μπόζερουπ, διευθυντής του project του Cobe, μιλώντας στον Guardian από το γραφείο του, μια ανακαινισμένη αποθήκη στο Νόρντχαβν, που απέχει πέντε λεπτά από τον σταθμό. (Να σημειωθεί ότι οι αρχιτέκτονες λατρεύουν αυτή τη γειτονιά: ο δανός σούπερ σταρ της Αρχιτεκτονικής Μπγιάρκε Ινγκελς έχτισε επίσης τα νέα  κεντρικά γραφεία του ακριβώς πάνω στην προκυμαία.)

«Και μέσα σε έναν κύκλο σαν αυτόν, θα υπήρχε ένα μείγμα από κατοικημένες περιοχές και κτίρια γραφείων, κοινωνικές υποδομές όπως σχολεία και νηπιαγωγεία, λιανεμπόριο, καφετέριες ό,τι θα χρειάζεται κανείς στην καθημερινότητά του», λέει ο Μπόζερουπ.

Φυσικά υπάρχουν τεράστια περιβαλλοντικά οφέλη από τη μείωση της χρήσης των αυτοκινήτων, πράγμα στο οποίο πρωτοστατεί η Δανία, εδώ και δεκαετίες. Το 2009, αφού φιλοξένησε τη διάσκεψη κορυφής Cop15 για το κλίμα, η Κοπεγχάγη δεσμεύτηκε να γίνει «η πρώτη πόλη στον κόσμο με ουδέτερες εκπομπές άνθρακα», αρχικά μέχρι το 2025, αν και έκτοτε ο στόχος έχει μετακινηθεί κατά μερικά χρόνια (ευθύνονται η υπεραισιόδοξη λογική δέσμευσης για τον άνθρακα και άλλες αιτίες).

Ωστόσο, η πόλη έχει αναλάβει πράσινες πρωτοβουλίες, όπως η κεντρική τηλεθέρμανση, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τα προγράμματα ενεργειακής απόδοσης, και έχει μειώσει τις εκπομπές κατά 75% από το 2005. Το Νόρντχαβν είναι ουδέτερο ως προς τον άνθρακα. Εκτός από τις μεταφορές, τα νέα κτίρια έχουν σχεδιαστεί σύμφωνα με τα υψηλότερα περιβαλλοντικά πρότυπα, και μερικά προσαρμόστηκαν από παλιά κτίρια, όπως το εντυπωσιακό 17όροφο σιλό και οι κυλινδρικοί Πύργοι του Πόρτλαντ, αρχικά σιλό, επίσης, για την αποθήκευση δημητριακών και τσιμέντου αντίστοιχα.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από @droneshotscopenhagen

Τμήμα του Νόρντχαβν από ψηλά με τους κυλινδρικούς πύργους – σιλό του Πόρτλαντ

Ωστόσο, δεν αφορά μόνο την περιβαλλοντική βιωσιμότητα. «Αφορά επίσης την κοινωνική βιωσιμότητα», λέει η Αννε Σκόβμπρο, διευθύνουσα σύμβουλος της κρατικής αρχής πόλεων και λιμένων, By & Havn, η οποία κατέχει και διαχειρίζεται το Νόρντχαβν. «Ως άνθρωποι, τρεφόμαστε από την ιδέα να έχουμε επαφή με άλλους ανθρώπους», λέει καθώς ξεναγεί τον δημοσιογράφο του Guardian στη νέα συνοικία, «Στη Δανία, το πρωί πρέπει να πάτε να φάτε δανέζικα γλυκά. Αυτό είναι σημαντικό. Και είναι ωραίο να συναντάς τον γείτονά σου,  πράγμα που είναι μέρος του σχεδιασμού εδώ», προσθέτει.

Μια πιο κοινωνική γειτονιά είναι επίσης πιο ασφαλής, τονίζει. Οπως σχεδόν όλοι με τους οποίους μιλάει ο Στιβ Ρόουζ, σαστίζει με τις θεωρίες συνωμοσίας για τις πόλεις των 15 λεπτών: «Ω Θεέ! Δεν το έχω ξαναακούσει» λέει.

Διασχίζοντας ποδηλατόδρομους τόσο φαρδείς όσο οι περισσότεροι δρόμοι για οχήματα, η Σκόβμπρο δείχνει στον δημοσιογράφο του Guardian πώς ο Αρχουσγκάντε (Århusgade), ο κεντρικός δρόμος του Νόρντχαβν, συνδέεται με την υπόλοιπη πόλη σε μία κατεύθυνση και από την άλλη οδηγεί σε πεζόδρομους, μικρά πάρκα και αυλές. Τα καταστήματα είναι αναμφισβήτητα πολυτελή: γραφεία ντιζάιν, μικρές μπουτίκ, καταστήματα ποδηλάτων, και επιπλέον αρτοποιεία, καφέ και εστιατόρια, κάτω από τετραώροφες ή πενταόροφες πολυκατοικίες. Πιο πέρα υπάρχουν επίσης σούπερ μάρκετ Lidl και Netto, όχι όμως αλυσίδες όπως οι Starbucks, McDonald’s ή Zara. Αυτό δεν είναι τυχαίο, λέει η Σκόβμπρο. «Οταν πουλήσαμε τα οικόπεδα, αγοράσαμε πάλι όλα τα ισόγεια, ώστε να μπορέσουμε να σχεδιάσουμε και να αποφασίσουμε τι είδους καταστήματα θα θέλαμε να έχουμε εκεί για να δημιουργήσουμε αυτό το ζωντανό αστικό περιβάλλον», εξηγεί στον δημοσιογράφο του Guardian.

Η επικέντρωση στο εμπορικό μείγμα αποδεικνύεται ότι είναι ένα κρίσιμο μέρος της φόρμουλας, λέει ο Πέτερ Μπουρ Αντερσεν εκ μέρους της εταιρείας σχεδιασμού Briq, η οποία βοήθησε στην αστική στρατηγική του Νόρντχαβν. Οταν πρόκειται για νέες πόλεις, η κυβέρνηση συχνά τοποθετεί μέσα μεταφοράς, πολιτισμό, πάρκα και παιδικές χαρές και στη συνέχεια αφήνει τα υπόλοιπα στις δυνάμεις της αγοράς, λέει, «και έτσι, βλέπουμε συχνά ότι αυτές οι νέες συνοικίες της πόλης γεννιούνται χωρίς ψυχή».

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Claus (@crpndk)

Η περιοχή για κολύμπι του Νόρνχαβν λειτουργεί όλοο τον χρόνο και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής όταν ο καιρός είναι καλός

Εδώ, αντίθετα, «επιμελήθηκαν» το μείγμα του λιανικού εμπορίου. «Επιλέξαμε αυτό που θα ταίριαζε καλύτερα στην Κοπεγχάγη για καθέναν από τους χώρους και τους προσκαλέσαμε… και στη συνέχεια αυτοί οι άνθρωποι που ήρθαν, συμμετείχαν στην αφήγηση της από κοινού δημιουργίας αυτής της κοινότητας», εξηγεί στον Guardian. Για το κατάστημα ποδηλάτων, για παράδειγμα, πήγαν στα Pas Normal Studios, μια μοντέρνα (και ακριβή) τοπική μάρκα που δεν είχε φυσική παρουσία. Tο κατάστημά τους έχει γίνει πλέον πόλος έλξης για την ταξιαρχία των ποδηλατών της πόλης, ενώ διαθέτει επίσης ένα καφέ και έναν ποδηλατικό σύλλογο της κοινότητας.

Κτίρια πολλαπλών χρήσεων

Σχεδόν κανένα από τα κτίρια δεν εξυπηρετεί μόνο μία λειτουργία. Το «Audo House», ένα μετασκευασμένο σπίτι εμπόρου του 1918, για παράδειγμα, είναι τώρα εκθεσιακός χώρος αντικειμένων design και «concept shop», με εστιατόριο και καφέ στον κάτω όροφο και ένα boutique ξενοδοχείο στον επάνω όροφο. Προχωρώντας πιο πέρα, το «Konditaget Lüders» είναι ένα ορόσημο της περιοχής. Στο ισόγειό του είναι εγκατεστημένο το σούπερ μάρκετ Lidl, καθώς και το πιο καλά οργανωμένο κέντρο ανακύκλωσης, που έχετε δει ποτέ, με ένα δωρεάν κατάστημα ανεπιθύμητων αγαθών στο κέντρο του. Από πάνω υπάρχει ένας πολυώροφος χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων, και στην ταράτσα ένας πολύχρωμος χώρος παιχνιδιού και γυμναστικής για παιδιά. Ολες τις ώρες, άνθρωποι που κάνουν τζόγκινγκ τρέχουν πάνω – κάτω στις εξωτερικές σκάλες του κτηρίου. Υπάρχει ακόμη και ενσωματωμένο χρονόμετρο, ώστε να μπορεί κανείς να χρονομετρήσει την ανάβασή του.

Η Χάνε Γκάρπερ είναι personal trainer και η φίλη της Σαρλότε Κόρσαγκερ Βίντερ, η οποία εργάζεται σε γραφείο ανθρώπινου δυναμικού, γυμνάζεται σηκώνοντας βάρη στην ταράτσα του «Konditaget Lüders». Ζουν και οι δύο μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, σε απόσταση το πολύ πέντε λεπτών. Γνωρίστηκαν μέσω του τοπικού αθλητικού συλλόγου, έχοντας μετακομίσει εδώ πριν από περίπου έξι χρόνια από τα προάστια της Κοπεγχάγης. «Είχαμε μια καλή κοινότητα στο μέρος από το οποίο κατάγομαι, αλλά ήταν σε μια βαρετή περιοχή», λέει η Γκάρπερ στον Στιβ Ρόουζ του Guardian.

«Εδώ δεν είναι βαρετά. Συμβαίνουν πράγματα», συμπληρώνει η Βίντερ, «Και οι άνθρωποι έχουν καλή πρόθεση. Εχουμε έφηβους και θέλαμε να επιστρέψουμε στην πόλη. Μας προσέλκυσε η αίσθηση της κοινότητας», προσθέτει. «Εχει νερό από τρεις πλευρές», συνεχίζει η Γκάρπερ, «και οι άνθρωποι έρχονται εδώ είτε επειδή μένουν εδώ κοντά είτε για κάποιο σκοπό. Δεν οδηγούν, όπως κάνουν σε άλλες περιοχές της Κοπεγχάγης. Οπότε αν ζεις εδώ νιώθεις δέσιμο και ένα συγκεκριμένο είδος ευθύνης αυτό το μέρος. Δεν πέφτεις απλά πάνω σε ανθρώπους και φεύγεις βιαστικά». Και η Βίντερ συμπληρώνει ότι «Υπάρχει οπτική επαφή εδώ».

Εκτός από τα αθλήματα, δε, υπάρχουν και πολλά άλλα πράγμα για να κάνεις, λένε: λέσχες βιβλίου, λέσχες πλεξίματος, γεύματα στα οποία όλοι φέρνουν φαγητό, «κλαμπ ποτών το απόγευμα της Παρασκευής». Μάλιστα, πολλοί από τους ντόπιους, με τους οποίους μίλησε ο δημοσιογράφος του Guardian, είναι τόσο υπερήφανοι ώστε καυχιούνται για το πόσο ευτυχισμένοι νιώθουν ζώντας εδώ. Ο Ρούνε, ένας μεγαλύτερος σε ηλικία κάτοικος, λατρεύει το μοντέρνο διαμέρισμά του και τη θέα στη θάλασσα. Θα ήθελε λίγο περισσότερο χώρο πρασίνου για να περπατάει με τον σκύλο του, «αλλά είναι ωραίο να έχεις όλα όσα χρειάζεσαι κοντά, τα καταστήματα, το μετρό, τον κινηματογράφο», λέει.

«Το καλοκαίρι, είναι το πιο δημοφιλές μέρος στην Κοπεγχάγη», λέει με ενθουσιασμό η Κλάρα, μια φοιτήτρια, που κάθεται στην προκυμαία κουβεντιάζοντας με έναν φίλο της. Το χειμώνα, είναι κάπως ήσυχα, παρατηρεί, αλλά το κέντρο της πόλης είναι μόλις λίγες στάσεις πιο πέρα με  το μετρό. Ωστόσο, η δημοτικότητα των δημόσιων πλαζ κολύμβησης τις καλοκαιρινές νύχτες έχει οδηγήσει σε εντάσεις με τους κατοίκους, σε βαθμό που το Νόρντχαβν απασχολεί πλέον φύλακες για την αστυνόμευση των επιπέδων θορύβου.

Το «Nordhus», ένας ολοκαίνουργιος χώρος πολλαπλών χρήσεων που διευθύνεται από μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, προτείνει μια πιο σύγχρονη μορφή κοινότητας. Διοργανώνει καθημερινά μεσημεριανά γεύματα και δείπνα, όπου ο καθένας μπορεί να φάει σε κοινόχρηστα μεγάλα τραπέζια (με 125 κορώνες Δανίας, περίπου 17 ευρώ). Διοργανώνει επίσης εκδηλώσεις, εργαστήρια και συναυλίες και νοικιάζει χώρους σε καλλιτέχνες και επισκέπτες. Οταν βρέθηκε εκεί ο δημοσιογράφος του Guardian, περίπου 50 άτομα συμμετείχαν σε μια «βραδιά Bingo», με βραβεία από τοπικά καταστήματα. «Το Νόρντχαβν εξακολουθεί να είναι μια πολιτιστική έρημος κατά κάποιο τρόπο», λέει η γενική διευθύντρια, Μαγ Σκοτ-Κόφοντ, διευκρινίζοντας ότι «Εχει πολλά εστιατόρια και μπαρ και καταστήματα, αλλά δεν υπάρχει ανοιχτός χώρος για να πηγαίνουν απλά οι άνθρωποι και να είναι μαζί».

Οι ιδρυτές του Nordhus, Ράσμους και Φελίσια Νάουργκαρντ, είναι κατασκευαστές βιώσιμων ακινήτων οι οποίοι ανέλαβαν να δημιουργήσουν κάτι που θα έδινε στους ανθρώπους την αίσθηση του ανήκειν. Οι εκδηλώσεις και το μαγείρεμα διοργανώνονται από περίπου 30 «δημιουργούς πολιτισμού», άτομα ηλικίας 18 έως 25 ετών, από όλη τη Δανία, που μένουν στον επάνω όροφο με επιδοτούμενο ενοίκιο.

Νόρντχαβν, μια σχεδόν «περιφραγμένη κοινότητα»

Αν υπάρχει ένα μειονέκτημα στο concept της πόλης των πέντε λεπτών ή ακόμα και των 15 λεπτών, αυτό είναι ότι θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία αποκλειστικών θυλάκων, παρατηρεί ο Στιβ Ρόουζ στον Guardian. Oλα είναι πολύ ωραία για τους ανθρώπους που ζουν στο Νόρντχαβν, αλλά όπως φαίνεται από τα πολυτελή καταστήματα design, η συγκεκριμένη γειτονιά δεν είναι φθηνή. Στην πραγματικότητα, έχει γίνει ένα από τα πιο ακριβά μέρη της πόλης, με τις τιμές των ακινήτων να είναι 20% υψηλότερες από τον μέσο όρο της Κοπεγχάγης.

Η περιοχή είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε οικογένειες ομογενών. Το 2017 άνοιξε εδώ ένα νέο smart (έξυπνο) Διεθνές Σχολείο με δίδακτρα, ντυμένο με γαλαζοπράσινα ηλιακά πάνελ. Υπάρχουν, δε, σχέδια για την κατασκευή δίπλα του ενός μεγάλου δημόσιου σχολείου, με κοινόχρηστα γήπεδα ανάμεσά τους. Αλλά προς το παρόν, ο μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης πρέπει να μετακινούνται έξω από το Νόρντχαβν.

Δεν είναι ακριβώς αυτό για το οποίο προειδοποίησαν οι συνωμοσιολόγοι, αλλά μήπως η «πόλη των πέντε λεπτών» δημιουργεί μια σχεδόν περιφραγμένη κοινότητα; «Υπάρχει αυτός ο κίνδυνος», παραδέχεται η Αννε Σκόβμπρο, «Αλλά γι’ αυτό η κοινωνική στέγαση είναι ένα σημαντικό μέρος της», εξηγεί. Τα ενοίκια των κοινωνικών κατοικιών είναι συνήθως το 60% -70% των ιδιωτικών ενοικιαζόμενων καταλυμάτων και είναι σταθερά, λέει, έτσι ώστε να μπορούν να τα πληρώνουν και οι βασικοί εργαζόμενοι (όπως δάσκαλοι, νοσηλευτικό προσωπικό, αστυνομικοί και άλλο απαραίτητο προσωπικό). Η Κοπεγχάγη έχει πολιτική κοινωνικής στέγασης σε ποσοστό 30% σε όλη την πόλη. Το Νόρντχαβν έχει λιγότερο από 20%, αλλά το ποσοστό αναμένεται να βελτιωθεί.

Μια άλλη ενόχληση προέρχεται από τις μεταφορές, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά ολόκληρου του σχεδίου του Νόρντχαβν. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε επτά σταθμούς του μετρό κατά μήκος μιας γραμμής που περιστρέφεται γύρω από τη χερσόνησο, αλλά έχουν μειωθεί σε μόλις τέσσερις, εκ των οποίων μόνο δύο έχουν ανοίξει μέχρι στιγμής. Αυτό σημαίνει λιγότερες από αυτές τις ακτίνες των 400 μέτρων, στις οποίες βασίζεται το concept των πέντε λεπτών, αν και η απόσταση ανάμεσα στους σταθμούς του Νόρντχαβν εξακολουθεί να είναι μικρότερη από ό,τι αλλού στην πόλη, επισημαίνει η Μπόζερουπ.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Architecture et Développement Urbain Durable en Scandinavie (@archi.urba.scandinavie)

Το Νόρντχαβν είναι ένα εμβληματικό project που ενσαρκώνει το μέλλον του βιώσιμου πολεοδομικού σχεδιασμού ανακαλύπτοντας εκ νέου το αστικό λιμάνι με χώρους ανοιχτούς στη θάλασσα και νέα οικολογικά πρότυπα

Προς το παρόν, το Νόρντχαβν έχει ολοκληρωθεί μόνο κατά το 25%, περίπου. Το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής εξακολουθεί να είναι βιομηχανικό, συμπεριλαμβανομένου ενός λιμένα εμπορευματοκιβωτίων και αποθηκών. Αλλά υπάρχουν δελεαστικά νέα στον κοντινό ορίζοντα. Το ένα είναι ένα μεγάλο δημόσιο πάρκο κατά μήκος της βόρειας ακτής της χερσονήσου, το οποίο αναμένεται να ανοίξει σε δύο – τρία χρόνια. Ενα άλλο είναι το «Tunnel Factory» – ένα τεράστιο συγκρότημα στη μέση του Νόρντχαβν, που κάποτε χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή τμημάτων της υποθαλάσσιας σήραγγας που συνδέει την Κοπεγχάγη με το Μάλμε. Και τώρα μετατρέπεται σε ένα «πολιτιστικό hotspot με διεθνείς προοπτικές», κάτι που, ίσως, μοιάζει με την Tate Modern του Λονδίνου, αν και ο χώρος είναι τόσο τεράστιος, ώστε κανείς δεν φαίνεται να έχει βρει τι να τον κάνει.

Παρά τις ιδέες που τραβούν την προσοχή, κανείς στο Νόρντχαβν δεν υπερεκτιμά τους ισχυρισμούς ότι πρόκειται για μια ολοκαίνουργια ιδέα. «Τα βασικά στοιχεία είναι ο πολύ παραδοσιακός ευρωπαϊκός αστικός σχεδιασμός», λέει η Σκόβμπρο. Στην ουσία, τμήματα πολλών υφιστάμενων ευρωπαϊκών πόλεων θα μπορούσαν επίσης να ταξινομηθούν ως «πέντε λεπτών», λέει. Με άλλα λόγια, η πόλη του μέλλοντος μοιάζει ολοένα και περισσότερο με την πόλη του παρελθόντος, δηλαδή πριν από την επικράτηση των αυτοκινήτων και του μονολιθικού μοντερνισμού. Μόνο που τώρα μπορούμε να έχουμε καθαρές συγκοινωνίες, ασφαλείς δρόμους και άνετα διαμερίσματα με τριπλά τζάμια, οι άνθρωποι, όμως, εξακολουθούν να έχουν οπτική επαφή με τους γείτονές τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News