Μια γλυκιά ανάμνηση, για αρχή. Από τις «Πόρτες» στο Νέο Ψυχικό. Μετά τα μεσάνυχτα.

Ο αξέχαστος Δημήτρης Μητροπάνος έχει γυρίσει από το Παρίσι, όπου έκανε – λόγω πολυκυστικών νεφρών – μεταμόσχευση, χάρη στην (δότρια) αδελφή του, Σμαρώ. Δεν πίνει πλέον, ούτε σταγόνα. Δεν έχει καταφέρει να κόψει το τσιγάρο.

Ομως, εκείνο που τού λείπει περισσότερο είναι το μικρόφωνο. Το τραγούδι. Πηγαίνει λοιπόν κάθε βράδυ στις «Πόρτες», αργά τη νύχτα. Οταν έχουν μείνει – αν έχουν μείνει – ελάχιστοι θαμώνες.

Στη μικρή σκηνή του μαγαζιού τραγουδάει, δίπλα στο πιάνο, ο «επίσημος» τραγουδιστής του μαγαζιού, ο Δάκης. Φίλος από παλιά, από τα «μαγαζιά» του Μητροπάνου.

Κάποια νύχτα, ο Δημήτρης Μητροπάνος, μόνιμος θαμώνας των μικρών ωρών εκείνη την εποχή (μιλάμε για το 2011-12) σηκώνεται και τού ζητάει να πάρει το μικρόφωνο. «Να πω δυο τραγούδια», τού λέει. «Ετσι για να το ‘φχαριστηθώ».

Αμ δε. Παίρνει το μικρόφωνο και δεν έχει σταματημό. Μία ώρα και βάλε. Και να τα ντουέτα με τον Δάκη. Και να οι «παραγγελιές» του Δάκη και φίλων. Και αυτό συνεχίζεται σχεδόν κάθε νύχτα, καθημερινής…

Θα μού πείτε αυτό είναι ένα κείμενο για τον Δάκη. Θα απαντήσω: Αυτόν τον Δάκη κρατάω στη μνήμη μου. Κι αυτόν τον Δημήτρη Μητροπάνο. Μαζί. Πολύτιμες στιγμές που – δυστυχώς – λίγοι, ελάχιστοι απόλαυσαν.

Ο ίδιος Δάκης, με το μικρόφωνο και την κιμπαριά, είχε ανεβεί – ή, μάλλον, επιστρέψει – το 2019, στην περίφημη Ταράτσα του Χίλτον (στο Galaxy). Εκεί που γράφτηκαν σελίδες επί σελίδων και τόσα τραγούδια, για την χρυσή εποχή της ελληνικής ποπ, το ‘60.

Εκεί που τραγουδούσαν και στα ελληνικά ο «πολύς» Σέρτζιο Εντρίγκο ή η Τσιλιόλα Τσινκουέτι. Εκεί που έκανε τις δοκιμές του με τα συνθεσάιζερ και τον ήχο ο Βαγγέλης Παπαθανασίου με τα πρώτα συγκροτήματά του. Ή ο Ντέμης Ρούσσος με τα δικά του αρχικά συγκροτήματα.

Εκεί που είχαν ακουστεί, ατελείωτες φορές, από τον Δάκη, τα «Τόσα καλοκαίρια» του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, από το 1967. Ή, το «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά» των Πλέσσα – Δημήτρη Ιατρόπουλου, από το 1969.

Ή τα γαλλόφωνα «Monsieur Cannibal», «Tu Veux ou tu veux pas» και «Gaston». Ηταν και οι τόσες γλώσσες που μίλαγε ο αιγυπτιώτης (αλεξανδρινός) Βρασίδας Χαραλαμπίδης – Δάκης. Με πρώτη και καλύτερη τα αραβικά, με τα οποία έδωσε, κάποτε, νέα πνοή (με δικούς του αραβικούς στίχους) ακόμη και στις «Θαλασσιές τις χάντρες» του Μίμη Πλέσσα.

Τόσες φορές ακούστηκαν, και με τέτοια επιτυχία, τα «Καλοκαίρια» σε κείνη την Ταράτσα και στα ραδιόφωνα, που έφτασαν να γίνουν αγαπημένο τραγούδι των απανταχού ελλήνων… νεονύμφων, για τον πρώτο χορό μετά τον Ησαΐα!

Κάπως σαν σύνθημα. Οπως χρόνια μετά, από το 1992 έγινε το «Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι» των Χρήστου Περτσινίδη και Ρόνης Σοφού.

Στην ίδια Ταράτσα του Χίλτον, λέει ο θρύλος, ο Νίκος Μαστοράκης πρότεινε στον Δάκη να ανοίξει την επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα, το 1967, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Χρόνια μετά, ο Δάκης έλεγε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»: «Να φανταστείτε ότι δεν έκατσα καν να τους ακούσω τους Ρόλινγκ Στόουνς. Μου ήταν αδιάφοροι και οι ίδιοι και η μουσική τους»!

Στην ίδια Ταράτσα έκλεισε ο Δάκης και τη συνεργασία του με τον ξάδελφό του, αλεξανδρινό επίσης, Αρτέμη Βεντούρη, γνωστό μας ως Ντέμη Ρούσσο, την ίδια περίοδο.

Επειτα, ο Δάκης «χάθηκε» στο Παρίσι. Την περίοδο που γύριζε στην Αθήνα, από τις παρισινές μπουάτ και ο μέγας Γιάννης Σπανός. Εκεί, βρέθηκε στις ίδιες σκηνές με τον Σαρλ Αζναβούρ, την αλεξανδρινή επίσης Δαλιδά, τον πρόωρα χαμένο Τζο Ντασέν. Και στην Ιταλία (διότι και ιταλικά μιλούσε) με τη Μίλβα.

Για οικογένεια, ούτε λόγος, όπως είχε πει τηλεοπτικά στον Κώστα Χαρδαβέλα: «Δεν μπορούσα ποτέ να με φανταστώ με γυναίκα και παιδιά».

Οπως πιο πρόσφατα, το 2021 είχε πει στο Νίκο Πορτοκάλογλου, στο «Μουσικό κουτί» της ΕΡΤ, όπου εμφανίστηκε μαζί με τον Monsieur Minimal (με τον οποίο είχαν κάνει επιτυχία, μαζί, το τραγούδι «Η στιγμή») και την Αδριάνα Μπάμπαλη, ότι «θέλει να τελειώσει πάνω στη σκηνή».

Με έναν τρόπο, το είπε και το έκανε. Μέχρι πολύ πρόσφατα. Πρώτα με το ομότιτλο τραγούδι του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου για την επιτυχημένη σειρά της ΕΡΤ και της Ολγας Μαλέα «Τα καλύτερά μας χρόνια», που τραγούδησε με την Ελπίδα και την Κατερίνα Παπουτσάκη.

Επειτα, με την Marianna (Παπαθανασίου) και τους Dizzy Breeze, με τους οποίους είπε το τραγούδι «Η σκέψη κάθε πρωί», σε στίχους και μουσική του Σπύρου Κολαΐτη.

Και κάθε φορά που έπλαθε κάτι νέο ήταν – εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτό του Δάκη – σαν «τόσα καλοκαίρια, που τού είχαν φύγει από τα χέρια» να γυρνούσαν μονομιάς πίσω, για να γεμίσουν τον χώρο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News