Η ουκρανική ηγεσία αδημονούσε για αυτή την τηλεφωνική συνομιλία, όπως διαπίστωσε ο ίδιος ο Ράχμαν, επισκεπτόμενος πρόσφατα το Κίεβο, και σύμφωνα με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι ήταν «εκτεταμένη και ουσιαστική». Στη συνέχεια, το Πεκίνο ανακοίνωσε ότι θα διορίσει έναν ειδικό απεσταλμένο ο οποίος θα εργαστεί για μια ειρηνευτική διευθέτηση της ουκρανικής κρίσης (το Πεκίνο εξακολουθεί να μην κάνει λόγο για πόλεμο ή εισβολή).

Υπάρχουν, όμως, προφανείς λόγοι για να είναι επιφυλακτικοί, και οι Ουκρανοί και οι Δυτικοί σύμμαχοί τους, απέναντι στις διπλωματικές προσπάθειες της Κίνας. Καταρχάς, γιατί ο Σι έχει επανειλημμένως τονίσει τον σεβασμό του για τον «αγαπητό του φίλο» Βλαντιμίρ Πούτιν, ενώ το ειρηνευτικό σχέδιο του Πεκίνου που παρουσιάστηκε έναν χρόνο μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, πέραν του ότι ήταν ασαφές, δεν απαιτούσε την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων.

«Υπάρχουν σαφή προπαγανδιστικά οφέλη για το Πεκίνο να δηλώνει ότι ενδιαφέρεται για την “ειρήνη” ενώ δεν κάνει και ιδιαίτερα πολλά. Ακόμα και αν η Κίνα είναι ειλικρινής, θα είναι τρομερά δύσκολο να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ Κιέβου και Μόσχας» σημειώνει ο Ράχμαν. Ωστόσο, θεωρεί πως «είναι λάθος να απορρίπτουμε την ιδέα ότι η Κίνα θα μπορούσε να διαδραματίσει μεγάλο ρόλο στον τερματισμό αυτής της βίαιης σύγκρουσης. Για διαφορετικούς λόγους, η Ουκρανία, η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και η ίδια η Κίνα έχουν όλες δυνητικό όφελος από την εμπλοκή του Πεκίνου» προσθέτει ο διακεκριμένος βρετανός δημοσιογράφος.

Το Κίεβο κατανοεί ότι ο Σι μπορεί να ασκήσει τεράστια επιρροή στον Πούτιν, αρκεί, φυσικά, να το αποφασίσει. Καταρχάς, γνωρίζει ότι, λόγω των Δυτικών κυρώσεων, η Μόσχα βασίζεται κυρίως στην Κίνα για να κρατήσει όρθια την οικονομία της. Η κυβέρνηση Μπάιντεν εκτιμά ότι υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες η Κίνα να ασκήσει ουσιαστική πίεση στη Μόσχα και ορισμένοι κορυφαίοι αξιωματούχοι εξακολουθούν να φοβούνται ότι το Πεκίνο θα κινηθεί τελικά προς την αντίθετη κατεύθυνση, ακόμη και προμηθεύοντας τη Ρωσία με όπλα.

Αλλά οι Ουκρανοί είναι πιο αισιόδοξοι. Συνομιλώντας με τον Ράχμαν, ανώτεροι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Ζελένσκι σημείωσαν πως διέκριναν σημάδια έντασης μεταξύ Πούτιν και Σι κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κινέζου προέδρου στη Μόσχα, υποστηρίζοντας, μάλιστα, ότι διακόπηκε πρόωρα.

Γιατί όμως ο Σι θα μπορούσε να έχει αρχίσει να χάνει την υπομονή του με τον Πούτιν; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η κινεζική ηγεσία εναντιώνεται σύσσωμη στην αμερικανική ισχύ, οπότε μια γρήγορη ρωσική νίκη σίγουρα δεν θα δυσαρεστούσε το Πεκίνο. «Ομως, ένας παρατεταμένος πόλεμος μετατρέπεται σε στρατηγικό μειονέκτημα για το Πεκίνο. Αντί να αποδυναμώσει την υπό την ηγεσία των ΗΠΑ συμμαχία, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει φέρει πιο κοντά τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και τις ασιατικές δημοκρατίες. Η Κίνα ξόδεψε δεκαετίες προσπαθώντας να αναπτύξει την επιρροή της στην Ευρώπη. Αλλά η αυτοαποκαλούμενη “χωρίς όρια” εταιρική σχέση της με τη Ρωσία έχει πείσει πολλούς Ευρωπαίους ότι το Πεκίνο αποτελεί, τώρα, επίσης απειλή» εξηγεί ο Ράχμαν.

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι συμφωνούν στην ανάγκη να καταστεί λιγότερο επικίνδυνη η σχέση τους με την Κίνα μέσω της μείωσης των οικονομικών εξαρτήσεων μεταξύ των δύο πλευρών – και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για το Πεκίνο, καθώς η ΕΕ είναι η μεγαλύτερη εξαγωγική αγορά της Κίνας. Οι Κινέζοι ανησυχούν επίσης για το γεγονός ότι ενισχύονται οι στρατιωτικοί δεσμοί μεταξύ της Ιαπωνίας, της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Σε αυτό το πλαίσιο, το Πεκίνο θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη φήμη του στην Ευρώπη διαδραματίζοντας έναν ξεκάθαρο και θετικό ρόλο στον τερματισμό του πολέμου. Μια τέτοια κίνηση θα είχε, φυσικά, παγκόσμιο αντίκτυπο, ενώ σε περίπτωση έστω και μερικής προόδου ο Σι θα μπορούσε να υποστηρίξει πως η αμερικανική ισχύς υποχωρεί, ενώ η αναδυόμενη Κίνα προωθεί την ειρήνη.

«Υπάρχουν σίγουρα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το Πεκίνο έχει αρχίσει να αρέσκεται στις ειρηνευτικές επιχειρήσεις. Η Κίνα απολαμβάνει τη θετική δημοσιότητα που κέρδισε εξαιτίας του ρόλου της στην εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας. Οι Κινέζοι προήδρευσαν πρόσφατα σε μια διάσκεψη στη Σαμαρκάνδη για την ειρήνη στο Αφγανιστάν. Το Πεκίνο μίλησε ακόμη και για μεσολάβηση στην ισραηλινο-παλαιστινιακή ειρηνευτική διαδικασία» συνοψίζει ο Ράχμαν.

Οσον αφορά τις ΗΠΑ, δεδομένης της ολοένα αυξανόμενης αντιπαλότητας μεταξύ Ουάσινγκτον και Πεκίνου, θα ήταν αναμενόμενο και λογικό να μην καλοβλέπουν την κινεζική εμπλοκή στην Ουκρανία. Επειτα, όμως, από ιδιαίτερες συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων, η κυβέρνηση Μπάιντεν αποφάσισε να μην απορρίψει άκριτα την κινεζική ειρηνευτική πρωτοβουλία, αλλά να προσπαθήσει να τη διαμορφώσει.

Καταρχάς, η Ουάσινγκτον σίγουρα δεν θέλει να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι εναντιώνεται τρόπον τινά στην ειρήνη. Συγχρόνως, όμως, επιθυμεί πραγματικά να βρεθεί το δυνατόν ταχύτερα ένας τρόπος να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία. Γιατί όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο πιο δύσκολα θα συνεχίσουν να συμφωνούν οι Δυτικοί σύμμαχοι της Ουκρανίας ότι είναι απαραίτητο να συνεχίσουν να προσφέρουν την αμέριστη στήριξή τους, στρατιωτική και οικονομική, στους μαχόμενους Ουκρανούς.

Η κυρίαρχη άποψη στην αμερικανική πρωτεύουσα, όπως και σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, εξακολουθεί να είναι ότι οι Ουκρανοί πρέπει να λάβουν όσο το δυνατόν περισσότερη βοήθεια πριν από την επικείμενη αντεπίθεσή τους. Ο στόχος της Ουκρανίας είναι καταφέρει μια τόσο καθοριστική νίκη, ούτως ώστε να επέλθει όχι μόνον ο τερματισμός του πολέμου, αλλά και το τέλος της εποχής του Πούτιν. Μια τέτοια εξέλιξη, όμως, είναι ελάχιστα πιθανή, σύμφωνα, πάντα, με τον Ράχμαν.

«Ενα πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι να ενισχύει η Ουκρανία τη θέση της στο πεδίο ενόψει των ειρηνευτικών συνομιλιών. Εχουν γίνει πολλές συζητήσεις για το αν η Δυτική συμμαχία θα ασκούσε ποτέ πίεση στην Ουκρανία να διαπραγματευτεί. Λιγότερο συζητημένο, αλλά πιθανώς πιο σημαντικό, είναι το ποιος θα μπορούσε να αναγκάσει τη Ρωσία να κάνει ουσιαστικές παραχωρήσεις – περιλαμβανομένων της αποχώρησής της από τα κατεχόμενα εδάφη και της εγκατάλειψης της προσπάθειας να καταστρέψει την Ουκρανία. Η μόνη εύλογη απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι “η Κίνα”. Μόνο ο Σι μπορεί να προσφέρει μια ζεστή χειραψία στον Πούτιν δημοσίως – και να του στρίψει το χέρι κατ΄ιδίαν. Κάποια στιγμή ο κινέζος ηγέτης θα μπορούσε να αποφασίσει ότι είναι προς το συμφέρον της χώρας του να κάνει ακριβώς αυτό», συνοψίζει ο Ράχμαν ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του.