Η λίστα του οίκου Silverstone Auctions είναι ικανή να κάνει τον βενζινοαίματο να ονειρεύεται για κάμποσο αυτές τις ζεστές νύχτες του Αυγούστου. Μπορείς να χαζέψεις από Subaru Impreza P1 και Renault Clio Williams (πουλήθηκαν έναντι £28.185 και £33.187, αντίστοιχα) μέχρι Lancia Delta Integrale Evoluzione 1 και Nissan Skyline R34 GT-R (επίσης, £63.000 και £94.500, αντίστοιχα). Ήταν μία δημοπρασία που κατ’ αρχήν αποτυπώνει πόσο υγιής αγορά, με εξονυχιστικά προσεγμένα αυτοκίνητα και αφοσιωμένο, εύπορο κοινό, ζει και ακμάζει στο εξωτερικό. Και, αφετέρου, πώς δημιουργούνται οι θρύλοι. Πάντως όχι με πρίζες – ανεξαρτήτως του πόσο γρήγορα πηγαίνουν ή φορτίζονται.

Βλέποντας, λοιπόν, το σχετικό βίντεο στο κανάλι Harry’s Garage, του αξιότιμου κυρίου Χάρι Μέτκαλφ που πολύ εκτιμώ για τις γνώσεις, την ανόθευτη προσέγγισή του και την εκδοτική συνεισφορά του με το βρετανικό περιοδικό ‘’EVO’’, μεταξύ πολλών υπέροχων αυτοκινήτων ξεχώρισα και εκείνα τα δύο θρυλικά που ξεκίνησαν τον ενδογερμανικό πόλεμο στα σπορ σεντάν. Σύμφωνοι, η BMW M3, το γένος Ε30, δεν είναι σεντάν, αλλά ήταν η αντίπαλός της, η Mercedes 190E 2.3-16 που στην ουσία εξελίχθηκε για να παίξει η Στουτγάρδη στα ίσα απέναντι στους βαυαρούς.

Το «30άρι», όπως λεγόταν σε εκλαϊκευμένα ελληνικά, και δη σε M3 ορίτζιναλ εκδοχή και ουχί με απαγορευτικούς, πολυεστερικούς «δράκους», ανήκει στο Hall of Fame μιας ολόκληρης γενιάς οδηγών. Μάλλον, όχι. Σόρι. Σαφώς περισσότερων, αν κρίνω από το ότι στη σχετική δημοπρασία η μαύρη Mercedes-Benz, του 1990, στην ιδιαίτερη έκδοση 2.5-16 Evolution II, με μόλις 88.767 χιλιόμετρα, άλλαξε χέρια, τόσα χρόνια μετά, έναντι £155.250. Κάνετε τον πολλαπλασιασμό με τη σημερινή ισοτιμία (1 λίρα=1,18 ευρώ) και φτάνετε, χοντρικά, στα €183.195. Πολύ χρήμα θα πείτε για ένα αυτοκίνητο τριακονταετίας, και βάλε. Αντίστοιχα, η επίσης αριστεροτίμονη BMW M3 Evo II, του 1988, σε χρώμα Macao Blue και με κάποια 177.256 χιλιόμετρα στο οδόμετρο, πουλήθηκε για £78.750. Μη σας πω ότι ήρθε και φτηνά.

Τις τελευταίες δεκαετίες πολύς λαός προσκήνυσε στην πρησμένη εικόνα της Μ3, στο καπάκι των εκκεντροφόρων που έγραφε με μεγάλα γράμματα ’’M Power”, στη dog-leg, δηλαδή στο κιβώτιο ταχυτήτων με την 1η κάτω αριστερά στη θέση της 2ης, και την κληρονομιά της αγωνιστικής έκδοσης. Παρότι με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι εντυπωσιακά γρήγορη, πιστεύω ακράδαντα πως αυτό ήταν το αυτοκίνητο που επάνω του στηρίχτηκε αυτό που λέω «bmw-δολαγνεία». Μιλάμε για λαό πιστών. Και αν μου επιτρέπετε την υπέρβαση, αν αυτή η Μ3 κατέβαινε υποψήφια, θα έμπαινε βουλή με τα μπούνια.

Ωστόσο, συχνά όταν περνώ από το πατρικό μου δεν μπορώ παρά να μη καταριέμαι εκείνη την ευτραφή κυρία που έρχεται, στην πολυκατοικία απέναντι. Έρχεται με μια μαύρη E90. Όχι οποιαδήποτε Ε90. Την επίσης σωστή. Την ελαφρώς μικρότερου κυβισμού, τη 2.3-16, εννοείται ορίτζιναλ .Το αυτοκίνητό της θα ήταν ικανό, αυτό και μόνο, να με κάνει, όλο αφέλεια, να τη συμπαθήσω προκαταβολικά, αν δεν το πάρκαρε συστηματικά μισό πάνω, μισό κάτω στο πεζοδρόμιο. Μονίμως. Απεριποίητο. Και τελείως χύμα.Με τις ασπρόμαυρες, υπέροχες κάποτε, ταπετσαρίες φθαρμένες, γρατσουνισμένο και με σαφή ένδειξη άγνοιας. Το λογότυπο πίσω δεξιά ίσως να έχει ιερογλυφική σημασία για αυτήν. «Δύο, τελεία, τρία, δεκαέξι», χριστιανή μου». Ήταν, βλέπεις, το αυτοκίνητο που κάποτε ο εικοσιτετράχρονος Άιρτον Σένα έκανε την παρθενική του εμφάνιση σε εκείνο τον αγώνα που διοργάνωσε η Mercedes, όταν το λάνσαρε, το 1984, με πολλούς διάσημους οδηγούς της Φόρμουλα 1 καθώς και παγκόσμιους πρωταθλητές στο αριστερό κάθισμα. Για την ιστορία, ο σχετικά άγνωστος ακόμη, Σένα, υπό βροχή, τους πέρασε όλους, πήρε την καρό σημαία και έστρεψε βλέμματα και φωτογράφους επάνω του. Ε, αυτό είναι το αυτοκίνητο της κυρίας απέναντι. Πόσο κρίμα.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Η αντίπαλός της, η Μ3, με πιο ευρεία βάση αποδοχής στον πολύ κόσμο, ήρθε και θώπευσε την εφηβική μας ψυχή. Ήταν η συμπαγής αθλητική μορφή, το ζυγισμένο σασί και η αίσθηση σύνδεσης με το μηχάνημα οδήγησης. Όλο αυτό σε μια εποχή που τα περισσότερα αυτοκίνητα ήταν για απλό, διεκπαιρεωτικό, αδιάφορο πήγαινε-έλα.

Στο μυαλό των περισσοτέρων μας, τότε, δεν υπήρχε δίλημμα «911 ή M3». Θέλαμε τη δεύτερη. Ήταν «πιο κοντά μας». Πιο οικεία, σα συγγενής μιας απλής 316 που φανταζόμασταν ότι θα μπορούσε να γίνει κάποτε δική μας. Κάτι σα θεά της διπλανής πόρτας. Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, μία τέτοια Μ3 ή μία Ε90 2.5-16 (που επειδή δεν υπέστη αναρίθμητες ασέλγειες μετατροπών και ανελέητης καγκουριάς μπορεί να είναι πιο cool από την πρώτη), συνεχίζουν να παραμένουν στο πάνθεον. Πωλούνται πανάκριβα, μπορείς να τις κοιτάς για ώρες, να τις οδηγείς για μέρες, και να ξέρεις πως είσαι στο τιμόνι μιας ένδοξης μηχανολογίας. Σεβασμός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News