Στο Γκραν Πρι της 26ης Σεπτεμβρίου, αυτό στο Σότσι της Ρωσίας, το μονοθέσιο του Λιούις Χάμιλτον, του 36χρονου βρετανού οδηγού της ομάδας της Mercedes στη Φόρμουλα 1 πέρασε πρώτο τη γραμμή τερματισμού. Ξανά και σημαδιακά. Το τελευταίο αναφέρεται σε ένα ιστορικό ρεκόρ: ο Χάμιλτον έγινε ο πρώτος οδηγός στην ιστορία του θεσμού που έφτασε τις 100 νίκες. Είναι πολλές. Μέχρι πέρυσι το απόλυτο ρεκόρ το κατείχε ο μεγάλος άτυχος της F1, ο Μίκαελ Σουμάχερ, που είχε στο βιογραφικό του 91.

Οπως είπε ο νέος βασιλιάς -τουλάχιστον υπό το πρίσμα των νικών- χρειάστηκε να περάσουν 14 χρόνια και 108 ημέρες από την πρώτη του θέση στο βάθρο. «Οι άνθρωποι τείνουν να ξεχνούν ότι είναι η διαδρομή που χρειάστηκε να διανύσω. Πέρασα πολλά χρόνια με ήττες και κακούς αγώνες», δήλωσε.

Ο αντίλογος των haters -και υπάρχουν μπόλικοι από δαύτους- είναι πως, πολύ απλά, είχε στη διάθεσή του, όλα τα πρόσφατα χρόνια, το καλύτερο μονοθέσιο που κυκλοφορούσε στο grid. Είναι αλήθεια. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το βαθύ ταλέντο του Χάμιλτον που ξεκίνησε πιτσιρικάς από τα καρτ, τον εντόπισε το γερακίσιο μάτι του Ρον Ντένις, του μεγάλου αφεντικού της McLaren, καθώς είδε σ’ αυτό το αμούστακο, τότε, αγόρι (ο πρώτος έγχρωμος στην F1) ένα τεράστιο ταλέντο και μια «κηροζίνη» πολλών οκτανίων να τρέχει ως ψυχολογικό καύσιμο στις φλέβες του.

Το στοιχείο αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα. Εκεί όπου άλλοι οδηγοί, από τον Ντέιμον Χιλ μέχρι τον Νίκο Ρόζμπεργκ, με το που καβάτζωσαν κάποια στιγμή έναν παγκόσμιο τίτλο πήγαν σιγά-σιγά σπιτάκι τους για να απολαύσουν χρήμα, υστεροφημία και θέα από διαμερίσματα στο Μονακό, ο Χάμιλτον ανέλαβε ρόλο ντούρασελ: συνέχισε εκεί όπου οι άλλοι σταματούσαν. Οχι ένα, όχι δύο, αλλά επτά παγκόσμια πρωταθλήματα κατέκτησε – ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Σουμάχερ.

Ο Χάμιλτον πάντως, ως ίνδαλμα, δεν είχε τον άτυχο Γερμανό αλλά τον Βραζιλιάνο, τον Άιρτον Σένα. Κατά κοινή ομολογία, ήταν ο πιο χαρισματικός οδηγός στα νεότερα χρόνια της Φόρμουλα 1 – ναι, δεν μπορούν αδέκαστα να συγκριθούν ο Τάζιο Νουβολάρι και ο Φάντζιο με οδηγούς που έτρεξαν σε τελείως διαφορετικές συνθήκες, αυτοκίνητα, τεχνολογία, εποχές. Τεσπά, ο Σένα ήταν αυτός στον οποίον ήθελε να μοιάσει ο Λιούις. Εκτός από τον πρόωρο θάνατο, φυσικά. Και σε ένα βαθμό το έχει καταφέρει. Σε ένα βαθμό – μη βαράτε.

Επίμονος, με εξαιρετική κρίση σε δύσκολες στιγμές, το πιο τέλειο φρενάρισμα στο σπορ (μετράει χοντρά στους αγώνες αυτοκινήτου), ήρεμος, προσγειωμένος – έστω και αν το ενδυματολογικό του μερικές φορές προκαλεί. Όμως έτσι είναι οι σταρ και ο Χάμιλτον είναι ένας τέτοιος αλλά χωρίς πληθωριστικό σταριλίκι. Διεκδικεί τα χρήματά του ως τρόπος αναγνώρισης της υπεραξίας του, έχει μια ψιλοπικρία που ποτέ δεν τον προσέγγισε η Ferrari και συνεχίζει να υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι η δουλειά του είναι να μπει στο αυτοκίνητο και να οδηγήσει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Αξιος 100%.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News