Κανονικά, δεν χρειάζεται να υπάρχει η επικαιρότητα του Concorso d’Elegazna, όπως λέγεται το πιο πρεστιζάτο event κλασικών αυτοκινήτων που υπάρχει στον πλανήτη, για να πεταχτείς μέχρι το γειτονικό Κόμο. Τόσο κλασάτο, τόσο ζεν, τόσο εκλεπτυσμένα ήρεμο. Η λίμνη της αταραξίας, οι υπέροχες βίλες χωρίς νεοπλουτίστικες προσβολές, η ιταλική κουλτούρα, η «ελεγκάντσα» – σε όποια γλώσσα κι αν τη μεταφράσεις, είναι πρόδηλα εκεί.

Σε αυτό το σημείο της ιταλικής αφρόκρεμας είναι που γίνεται εδώ και δεκαετίες, από το 1929, το πιο φημισμένο αυτοκινητικό γεγονός. Πραγματικά, όχι ευκαιριακά, σπάνια αυτοκίνητα βγαίνουν από υπόγεια γκαράζ. Συλλέκτες εμφανίζουν δυσεύρετες κατασκευές που, κάθε χρόνο που περνά, ανεβάζουν τη μετοχική τους αξία. Συχνά και υπεραξία, αλλά έτσι είναι το χρηματιστήριο του καπιταλισμού. Ισχύει ανεξαρτήτως αγαθού.

Κοντολογίς, η Villa d’Este, όπου κατά παράδοση φιλοξενείται ο διαγωνισμός, είναι το πιτ-στοπ της υψηλής κοινωνίας. Ναι, εννοείται, τα αυτοκίνητα έχουν την τιμητική τους. Οι βραβεύσεις των «καλλονών» είναι, αυτόματα και νομοτελειακά, ένα διαβατήριο για ακόμα υψηλότερης αξίας ντιλαρίσματα προς τον επόμενο ιδιοκτήτη. Ή, αν μου επιτρέπετε, ένα ακόμα σκαλοπάτι στην προσωπική ματαιοδοξία. Αμύθητης αξίας περιπτώσεις, αυτοκινητοβιομηχανίες που βγάζουν από τις καλά κρυμμένες αποθήκες τους μερικά εμβληματικά «κοσμήματά» τους αλλά και ένας κοσμοπολίτικος αέρας που γοητεύει παρευρισκόμενους, προσεκτικά επιλεγμένους δημοσιογράφους και στιλάτες συνοδούς της σοσιαλιτέ, για τις οποίες οι φήμες λένε πως συνήθως δεν σκαμπάζουν μία και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν μια Miura από μια Countach. Ούτε με τη βοήθεια του κοινού.

Φέτος, πάντως, λόγω Covid και της συνεπακόλουθης ματαίωσης του περυσινού Concorso d’Eleganza, υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη αναμονή. Οι συλλέκτες είχαν περισσότερο χρόνο να ετοιμάσουν τις πριγκίπισσές τους, οι αναπαλαιωτές περισσότερη άνεση στις ανακατασκευές τους και οι κυρίες των κυρίων μεγαλύτερη αδημονία για μια καθηλωτικά κομψή παρουσία.

Κακά τα ψέματα, πέραν της σοφιστικέ λαμαρίνας και του οφθαλμόλουτρου για τις κατασκευές που χαρακτήρισαν το όχημα ελευθερίας που λέγεται «αυτοκίνητο», το Concorso στις όχθες της λίμνης είναι ένα κοινωνικό γεγονός. Θυμίζει κάτι από τη Μπελ Επόκ, καλά μιξαρισμένη με το χάι-λάιφ περασμένων δεκαετιών, με μοντέλα, όπως η Γιασμίν λε Μπον, επώνυμες, όπως η Μαργκερίτα Μισόνι (του γνωστού οίκου ρουχισμού) και πάμπλουτους συλλέκτες, όπως ο Κοράντο Λοπρέστο, ο οποίος θεωρείται ο μεγαλύτερος ιταλός συλλέκτης, που δεν έχει πουλήσει ποτέ, ούτε ένα από τα αυτοκίνητά του. Όπως πολλοί ομολογούν, εδώ βρίσκεται η τέχνη σε τροχούς. Και κοιτάζοντας απλώς τις φωτογραφίες, δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News