Πριν από λίγες μέρες, στον τελικό των 100μ. ύπτιο, είχε χάσει το μετάλλιο για μόλις δύο εκατοστά του δευτερολέπτου. Οποιος παρακολούθησε εκείνη την κούρσα, «πόνεσε» μαζί του. Κόποι, θυσίες και αγωνίες τεσσάρων ετών, έμειναν αδικαίωτοι για μισή «χεριά». Σε τέσσερα χρόνια πάλι. Αλλά μέχρι τότε, «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει», όπως είπε και ο ίδιος ο Απόστολος Χρήστου, ο οποίος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες θα είναι 31 ετών.

Τη Δευτέρα έμοιαζε με τραγικό ήρωα. Πολλοί στη θέση του θα επέτρεπαν στη (δικαιολογημένη) απογοήτευσή τους να τους καταπιεί. Και θα συμβιβάζονταν με την τέταρτη θέση: την καλύτερη που κατέλαβε, ποτέ, έλληνας κολυμβητής σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε αγώνισμα πισίνας (το προηγούμενο καλύτερο πλασάρισμα ήταν η πέμπτη θέση του Σπύρου Γιαννιώτη στα 1.500μ. ελεύθερο, το 2004 στην Αθήνα). Αλλά όχι. Ο Χρήστου, ούτε εγκατέλειψε, ούτε αρκέστηκε στην παρηγοριά του «παραλίγο». Γιατί είναι αληθινός πρωταθλητής.

Επέστρεψε στη Λα Ντεφένς Αρένα και αντιμετώπισε τον τελικό των 200μ. ύπτιο ως τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του. Σε ένα αγώνισμα που δεν είναι το φόρτε του, στο οποίο σπανίως συμμετείχε (η τελευταία φορά ήταν το 2021 στο Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης) ή δεν είχε σπουδαίες επιδόσεις, ξεπέρασε τον εαυτό του. Κολύμπησε ενάμισι δευτερόλεπτο ταχύτερα από το ατομικό του ρεκόρ, κατέρριψε το Πανελλήνιο και στέφθηκε αργυρός Ολυμπιονίκης – έχασε την πρωτιά για έξι δέκατα του δευτερολέπτου.

Ο άθλος του είναι μάθημα ζωής για τα παιδιά μας. Οφείλουμε να τους μιλήσουμε για αυτόν τον υπέροχο αθλητή, επειδή στο σπορ του Χρήστου ακόμη και τα πιο απίθανα κατορθώματα χάνονται γρήγορα στη σκιά του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ. Να τους εξηγήσουμε εμείς αυτό το θαύμα του κουράγιου, της υπομονής και της πίστης που γεννά η σκληρή δουλειά. Να τους διηγηθούμε πώς ένα παιδί που στα 7 του φοβόταν το νερό, στα 27 έκανε όλο τον κόσμο να προφέρει το όνομά του με θαυμασμό.

Φαινόταν από μικρός ότι είναι προορισμένος για μεγάλα πράγματα. Οταν κατακτούσε «χρυσό» σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Εφήβων, «αργυρό» στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων και πετύχαινε παγκόσμιο ρεκόρ Εφήβων. Ακολούθησαν παγκόσμια και ευρωπαϊκά μετάλλια σε επίπεδο Ανδρών. Αλλά το χθεσινό (1/8), σε ένα αγώνισμα στο οποίο απέφευγε να δηλώσει συμμετοχή σε διεθνείς αγώνες, είναι αδιανόητο. Το «γαμώτο» ενός μεγάλου μαχητή που δεν παραδόθηκε σε μια άτυχη στιγμή. Μόνον όσοι έχουν ζήσει από κοντά τον Τόλη (όπως τον αποκαλούν οι δικοί του άνθρωποι), δεν ένιωσαν έκπληξη.

Οπως τόνισε μετά τον θρίαμβο, είναι η ίδια η κολύμβηση, που σφυρηλάτησε την υπομονή και το κουράγιο του. Κι έτσι, «μέσα σε τρεις μέρες βρέθηκα από την κόλαση στον παράδεισο. Θεός, τύχη, το κάρμα; Ολα μαζί μου ήταν σήμερα (χθες). Αλλά καμία τύχη δεν θα έρθει, αν δεν έχεις δουλέψει». Δεν είναι τυχαίο, που ο Χρήστου αγανάκτησε με τον οδηγό του πούλμαν, ο οποίος χάθηκε στους δρόμους του Παρισιού, με αποτέλεσμα ο κορυφαίος έλληνας κολυμβητής να φτάσει με καθυστέρηση στην προπόνηση. Δεν θέλει να χάνει ούτε λεπτό από το πρόγραμμά του.

Το ολυμπιακό μετάλλιο ήταν το μόνο που έλειπε από τη συλλογή του. Ηταν και το πρώτο της Ελλάδας στην πισίνα, εδώ και 128 χρόνια: από τότε που οι κολυμβητές διαγωνίζονταν στο Πασαλιμάνι, στους Αγώνες του 1896. Ενα από τα σπουδαιότερα ολυμπιακά μετάλλια της χώρας μας, επειδή σε αυτό το σπορ τα νερά του ανταγωνισμού είναι πολύ βαθιά.

Ο άθλος του Χρήστου θύμισε εκείνη τη συγκλονιστική κούρσα του Σπύρου Γιαννιώτη στη θάλασσα του Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016. Ο Γιαννιώτης ήταν ο πρώτος που του μήνυσε να κρατήσει το κεφάλι ψηλά, μετά την απογοήτευση της περασμένης Δευτέρας. Γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να τον κατανοήσει καλύτερα από εκείνον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News