Η Γαλλία κλείστηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό όταν ο πρόεδρος Μακρόν είπε πως η χώρα «βρίσκεται σε πόλεμο» με τον κορονοϊό. Και τώρα που ανακοινώθηκαν τα μέτρα απελευθέρωσης από την καραντίνα τελεί εν συγχύσει. Οι αναγνώστες της εφημερίδας Le Monde την πλημμυρίζουν με αγωνιώδεις ερωτήσεις για καθημερινά πράγματα, από το σχολείο των παιδιών μέχρι το μπάρμπεκιου του γείτονα. Σε ό,τι αφορά την επαναλειτουργία των σχολείων πάντως, ναι, δεν θα τιμωρηθεί κανένας κηδεμών αν τελικά δεν στείλει τα βλαστάρια του στα θρανία.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εδώ και εβδομάδες επέβαλαν στέρηση ατομικών δικαιωμάτων στους πολίτες τους λόγω της πανδημίας. Τώρα λασκάρουν τα μέτρα, και η ευθύνη για την αντιμετώπιση της ίωσης πέφτει στους ώμους κάθε απλού πολίτη. Μπορεί οι κυβερνήσεις να συνεχίσουν να καθοδηγούν (ή και να απαγορεύσουν εκ νέου), όμως ο κόσμος θα πρέπει να λάβει μόνος του μικρές και μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή του, κυνηγώντας τον επιούσιο σε ένα περιβάλλον βαρύ από υγειονομικής (και οικονομικής) πλευράς.

Σε φιλοσοφικό επίπεδο, οι Ευρωπαίοι αντιμετώπισαν και θα συνεχίσουν ενδεχομένως να αντιμετωπίζουν ένα παράδοξο και, στην ουσία, τρομερό δίλημμα: ελευθερία και θάνατος ή αυτοπεριορισμός και οικονομική καταστροφή; Ναι, ο κορονοϊός διέκοψε την πρωτοφανέρωτη στη Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο ειρήνης και ευμάρειας λέει άρθρο του σάιτ The Atlantic, το οποίο αναρωτιέται πώς θα τα καταφέρουμε να έχουμε εμπιστοσύνη εις εαυτόν και αλλήλους καθώς θα βγαίνουμε από τα σπίτια μας. Οσον αφορά την εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις, τα επίπεδα διαφέρουν από κράτος σε κράτος στην Ευρώπη και σίγουρα στις ΗΠΑ, λέει.

• Φθάσαμε στο στάδιο της κρίσης κατά το οποίο η επικείμενη ελευθερία μας μπορεί να μας προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερο άγχος, επειδή η ευθύνη της ορθής συμπεριφοράς πέφτει πλέον σε εμάς τους ίδιους ως άτομα και όχι μόνο στο κράτος.

Τώρα πια θα μας τριβελίζουν το μυαλό διάφορα ερωτήματα: πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε τους άλλους ανθρώπους πλάι μας, πώς μπορούμε να ξέρουμε με βεβαιότητα ότι ο διπλανός μας στο τρένο ή στο λεωφορείο είναι υγιής και δεν πρόκειται να μας μολύνει, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι μαγαζάτορες απολυμαίνουν τα αντικείμενα και τις επιφάνειες στα μαγαζιά τους;

Είναι τόσο δύσκολο να συμβιβαστείς με την ιδέα της νέας κανονικότητας, της μη κανονικής κανονικότητας, παρατηρεί το άρθρο. Οι σχέσεις θα αναθεωρηθούν μέσα στο συλλογικό επιστημονικό, πολιτικό και κοινωνικό πείραμα στο οποίο καλούμαστε να συμμετάσχουμε.

Ορισμένες περιοχές της Ευρώπης έχουν πληγεί περισσότερο από άλλες, και το μπλοκ δεν είναι καθόλου ενοποιημένο στην απάντησή του στην πανδημία. Στη Γαλλία, όπου περισσότεροι από 23.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει από την ίωση, οι επιχειρήσεις και τα σχολεία (αλλά όχι τα πανεπιστήμια) θα ανοίξουν στις 11 Μαΐου. Θα απαιτηθεί κοινωνική απόσταση και θα φορούν όλοι μάσκες στα μέσα μεταφοράς και στα σχολεία. Αργότερα θα αποφασίσει η κυβέρνηση πότε θα ανοίξουν ξανά τα μπαρ και τα εστιατόρια.

Στην Ιταλία, όπου περισσότεροι από 26.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από την ίωση, ορισμένες επιχειρήσεις θα ανοίξουν στις 4 Μαΐου. Τα εστιατόρια και τα κουρεία δεν αναμένεται να ανοίξουν ξανά μέχρι τον Ιούνιο. Τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά.

Η Αυστρία επέτρεψε σε πολλές επιχειρήσεις να ξαναρχίσουν, με σχέδιο να πάνε οι μαθητές στα σχολεία τους τον επόμενο μήνα. Η Δανία έχει ήδη ανοίξει ξανά τα σχολεία της. Η Σουηδία δεν έφτασε ποτέ στο κλείδωμα, με αποτέλεσμα λιγότερη οικονομική δυσχέρεια, αλλά σημαντικά υψηλότερο αριθμό θανάτων σε σχέση με τις γειτονικές χώρες της. Στη Γερμανία, παρ’ όλο που τα σχολεία παραμένουν κλειστά, ορισμένες επιχειρήσεις λειτουργούν.

• Σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο υπάρχει αβεβαιότητα για τη συνέχεια.

Η Ευρώπη, ένα σύνολο χωρών με διαφορετικά χρονικά όρια ως προς την επανεκκίνηση, αντιμετωπίζει ανάλογες προκλήσεις με τις ΗΠΑ. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι, θεωρητικώς, ένας χώρος ελεύθερης διακίνησης πολιτών, αλλά οι μεμονωμένες αποφάσεις των κρατών-μελών της έχουν συνέπειες για όλους, καταλήγει το Atlantic.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News