Το 2007, ο υπέροχος κύριος Αντονι Χόπκινς είχε δηλώσει ότι θα αποσυρθεί προσωρινά από την υποκριτική για να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Δεν ξέρουμε αν το έκανε, γεγονός όμως είναι ότι δεν σταμάτησε να παίζει και οι ταινίες του να κάνουν σίγουρα τον γύρο του κόσμου.

Ο πιο διάσημος ρόλος του ίσως ήταν εκείνος του κατά συρροήν δολοφόνου και κανίβαλου Χάνιμπαλ Λέκτερ στη «Σιωπή των Αμνών» (1991), με την Τζόντι Φόστερ στον ρόλο της πράκτορα του FBI Κλαρίς Στάρλινγκ. Και χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες τους αμφότεροι βραβεύτηκαν με Οσκαρ Α’ Ανδρικού και Α’ Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.

Στην σχεδόν 60χρονη καριέρα του, ο χαρισματικός ουαλός ηθοποιός έχει ερμηνεύσει αναρίθμητους χαρακτήρες, από τους προέδρους των ΗΠΑ Τζον Κουίνσι Ανταμς και Ρίτσαρντ Νίξον μέχρι τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Γιτζάκ Ράμπιν, αλλά και τους Κάρολο Ντίκενς, Απόστολο Παύλο, Οθέλλο, Πάμπλο Πικάσο, Κουασιμόδο, Ριχάρδο Λεοντόκαρδο, Τίτο Ανδρόνικο, Αλφρεντ Χίτσκοκ και Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’ μεταξύ πολλών άλλων.

Ο πιο πρόσφατος διάσημος ρόλος του είναι αυτός του Σίγκμουντ Φρόιντ στην «Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ» (2023), του Ματ Μπράουν. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Μαρκ Σεντ Ζερμέν, το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στο βιβλίο «The Question of God: C.S. Lewis and Sigmund Freud Debate God, Love, Sex, and the Meaning of Life» του Αρμάντ Νίκολι. Και αναφέρεται σε μια φανταστική συζήτηση –σχετικά με την ύπαρξη του Θεού και την πίστη στο μέλλον της ανθρωπότητας μεταξύ άλλων– ανάμεσα σε δύο από τα πιο μεγάλα μυαλά του 20ού αιώνα, του Σίγκμουντ Φρόιντ και του Κ.Σ. Λιούις, στα πρόθυρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο σπουδαίος ηθοποιός χαμογελάει συνεχώς και είναι γεμάτος πάθος για το απλό γεγονός ότι στα 86 του είναι ακόμη ζωντανός, γράφει στους Times του Λονδίνου ο Τζόναθαν Ντιν, ο οποίος μίλησε μαζί του με αφορμή την προβολή του «Φρόιντ» στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και όπως σημειώνει ο βρετανός δημοσιογράφος, ο χρόνος που πέρασε με τον Αντονι Χόπκινς ήταν ίσως η πιο πλούσια εμπειρία που είχε κάνοντας τη δουλειά του.

Ο Χόπκινς θυμάται την ημέρα που πέθανε ο αγαπημένος του πατέρας, Ρίτσαρντ, το 1981, από καρδιακό επεισόδιο. «Η μητέρα μου [Μύριελ] έκλαιγε κι εγώ κοιτούσα το νεκρό σώμα του και σκεπτόμουν ότι η ζωή είναι μια τελική συμφωνία», λέει στη συνέντευξή του στους Times. Και προσθέτει: «Πιστεύουμε ότι είμαστε πολύ ζεστοί, αλλά δεν είμαστε. Και καθώς στεκόμουν εκεί, μια φωνή στο κεφάλι μου είπε: “Ούτε εσύ είσαι τόσο ζεστός”».

Ο Χόπκινς ήταν τότε σαραντάρης και ενθουσιασμένος από την επιτυχία της ταινίας «Ο άνθρωπος ελέφαντας», στην οποία υποδύθηκε τον χειρουργό δρ Φρέντερικ Τριβς.  Αλλά θαύμαζε πολύ τον προερχόμενο από την εργατική τάξη πατέρα του, ο οποίος έλεγε διάφορες ατάκες, όπως: «Σήμερα είναι το αύριο για το οποίο ανησυχούσα τόσο πολύ χθες». Ηταν παρατηρήσεις που βοηθούσαν πάντα τον γιο του να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του και να δει πιο καθαρά τον ταραγμένο κόσμο γύρω του.

«Ελεγε ότι τα περισσότερα από τα πράγματα για τα οποία ανησυχούσε δεν είχαν συμβεί ποτέ», λέει ο Χόπκινς με ενθουσιασμό. Ο Ρίτσαρντ του το είχε πει αυτό, για παράδειγμα, στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμη και κατά τη διάρκεια της Κρίσης των Πυραύλων της Κούβας: «Οπότε απλά συνεχίστε. Καλά να περνάτε. Και ας γελάσουμε πριν φύγουμε γιατί δεν θα είμαστε εδώ για πολύ ακόμα».

Ο Αντονι Χόπκινς ζει στο Λος Αντζελες, με την τρίτη σύζυγό του εδώ και 20 χρόνια, τη 68χρονη Στέλλα Αρογιάβε, έμπορο αντικών που έγινε ηθοποιός, η οποία γεννήθηκε στην Κολομβία, έναν κόσμο πολύ μακριά από τη δική του πατρίδα, το Πορτ Τάλμποτ της Ουαλίας. Αν θέλετε, δε, να ρίξετε μια ματιά στο ένδοξο σπίτι του, δεν έχετε παρά να μπείτε στον λογαριασμό του στο Instagram. Ο ουαλός σταρ ζωγραφίζει συχνά, χορεύει, παίζει πιάνο και τριγυρίζει. «Τι άλλο υπάρχει να κάνουμε; Δεν μπορώ να βλέπω τηλεόραση όλη μέρα», εξηγεί.

Αρκετά συχνά, όμως, ο Χόπκινς φεύγει για γυρίσματα. Μέχρι στιγμής έχει γυρίσει 90 ταινίες και δεν δείχνει σημάδια επιβράδυνσης. Το 2021 κέρδισε το δεύτερο Οσκαρ του, για την ερμηνεία ενός ηλικιωμένου που πάσχει από άνοια, στο δράμα «Ο Πατέρας» του Φλοριάν Ζελέρ. Πέρσι στο «Μια Ζωή» υποδύθηκε τον βρετανό ανθρωπιστή Νίκολας Γουίντον, ο οποίος έσωσε από τους Ναζί περισσότερα από 600 παιδιά Εβραίων, ενώ έπαιξε και στο «Rebel Moon», ταινία επιστημονικής φαντασίας του Netflix. Με λίγα λόγια, είναι συνεχώς έτοιμος για οτιδήποτε!

Στην «Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ» συμπρωταγωνιστής του είναι ο Μάθιου Γκουντ, ο οποίος υποδύεται τον συνομιλητή του συγγραφέα και καθηγητή της Οξφόρδης Κ. Σ. Λιούις. (Να σημειωθεί ότι ο Χόπκινς είχε ερμηνεύσει επίσης τον χαρακτήρα του Λιούις το 1993 στην «Χώρα της Σκιάς»).

Στη φανταστική τους συνεδρία ο Φρόιντ και ο Λιούις συζητούν για τον Θεό, την αγάπη, το σεξ και τον θάνατο, όλα μεγάλα και σημαντικά θέματα. «Ναι, αλλά παίρνω μια απόσταση από όλα αυτά», λέει ο Χόπκινς στους Times, «Το πρόβλημα είναι ότι όλοι ανησυχούν υπερβολικά για τα πάντα, όλα πρέπει να έχουν ένα μήνυμα. Κανείς όμως δεν δίνει σημασία στο τι σκεφτόταν ο Φρόιντ. Κανείς δεν τον έχει καν ακούσει. Είμαστε πολύ απασχολημένοι με το να ζούμε και να πεθαίνουμε», παρατηρεί. Και κάνει μια παύση πριν συνεχίσει: «Και ποιος νοιάζεται λοιπόν; Στο τέλος ο Φρόιντ θα πρέπει να αναρωτήθηκε περί τίνος πρόκειται. Ολη του η ζωή ήταν αφιερωμένη στην ψυχανάλυση. Σπουδαίος πρωτοπόρος. Αλλά θα πρέπει να σκέφτηκε, “Τι νόημα έχει;”».

Ωστόσο, θα πρέπει να είναι αναζωογονητικό να ασχολείται με τόσο σημαντικά θέματα, έτσι δεν είναι; «Ναι, αλλά προσπαθώ να μην παίρνω καθόλου στα σοβαρά την υποκριτική», απαντάει χαμογελώντας. «Είναι μια δουλειά που κάνω. Δεν μπορώ να τη δω με ένταση, αλλά δουλεύω σκληρά…». Σταματάει. «Δεν μπορώ καν να πω “σκληρά”. Αλλά δουλεύω σχολαστικά για να την κάνω σωστά. Δεν απορρίπτω ταινίες. Ο Θεός ξέρει ότι δεν μπορώ να το κάνω, μου δίνουν ζωή, μου αρέσει η ταινία γιατί είναι εύκολη. Νεότερος ήμουν φιλόδοξος, αλαζόνας. Φτάνεις όμως σε ένα σημείο που σκέφτεσαι, “Ηρέμησε. Δεν είναι σημαντικό”. Η Κάθριν Χέπμπορν μου το είπε αυτό, “Θυμήσου, είναι απλά ποπκόρν”», λέει στη συνέντευξή του στους Times.

Πάντα έβρισκε τόσο εύκολη την υποκριτική; «Λοιπόν, είχα ένα κάπως περίεργο ταξίδι», παρατηρεί. «Δεν ήξερα καν ότι θα γινόμουν ηθοποιός. Δεν είχα ιδέα τι θα έκανα. Θα ληστεύω τράπεζες; Οι γονείς μου ανησυχούσαν γιατί τα πήγαινα πολύ άσχημα στο σχολείο. Δεν είμαι καθόλου έξυπνος. Δεν είχα καμία ελπίδα για το μέλλον, και μετά έπεσα σε αυτή την τρελή δουλειά κατά τύχη. Ηταν μια μικροσκοπική ευκαιρία».

Μιλάει για μια οντισιόν στο Royal Welsh College of Music & Drama στο Κάρντιφ, το 1955. Δεν είχε παίξει ποτέ πριν, αλλά διάβασε λίγο «Οθέλλο» και πήρε υποτροφία. «Δεν μπορώ να το εξηγήσω», λέει σαστισμένος. «Κοιτάζω πίσω τη ζωή μου και σκέφτομαι: “Μήπως είμαι απατεώνας;”» Χαμογελάει και συνεχίζει. «Εφυγα από το κολέγιο το 1957 και δέκα χρόνια αργότερα έπαιζα στο “Λιοντάρι του χειμώνα” με τον Πίτερ Ο’Τουλ και την Κάθριν Χέπμπορν. Πώς έγινε αυτό δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα. Τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα για μένα και ως εκ τούτου δεν μπορώ να πιστέψω ότι έκανα κάτι. Ποια ήταν η δύναμη που με ώθησε σε αυτή τη δουλειά; Δεν ξέρω, αλλά ακούστηκε μια φωνή που είπε: “Εντάξει, δέσε τη ζώνη σου”. Και πέρασα μια εκπληκτική ζωή».

Μήπως αυτή η φωνή τον κάνει να πιστεύει ότι υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να μας καθοδηγεί; «Στην ηλικία μου νιώθω μεγάλη παρηγοριά γνωρίζοντας ότι δεν έχω ιδέα», λέει απαλά. «Δεν ξέρω τίποτα. Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι, “Είμαι ακόμα εδώ”. Στα 86 μου σκέφτομαι, “Λοιπόν, κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει”».

Περνάει στα γρήγορα από τις ινδουιστικές διδασκαλίες στην ιδέα του Ντεκάρτ ότι η επίφυση συνδέει την ψυχή με το σώμα. «Υπάρχουν θεωρίες και για το κάρμα, αλλά δεν έχω ιδέα εκτός από το ότι είμαι πολύ ευγνώμων επειδή είμαι ακόμα ζωντανός. Πολλοί από τους σύγχρονούς μου έχουν φύγει και έχω πάρει κάποια μαθήματα στην πορεία». (Το μόνο θέμα για το οποίο δεν μιλάει είναι η αποξενωμένη κόρη του Αμπιγκέιλ από τον πρώτο του γάμο. Είναι γνωστό ότι ο Χόπκινς έβαζε τις φωνές: «Είναι ταμπού!», αν κάποιοι δημοσιογράφοι την ανέφεραν σε συνεντεύξεις.) Η φωνή του ραγίζει. «Αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ. Και αυτό είναι υπέροχο συναίσθημα».

Ο Αντονι Χόπκινς γεννήθηκε το 1937. Ο πατέρας του Ρίτσαρντ ήταν αρτοποιός και η μητέρα του Μύριελ είχε παμπ. Θυμάται ξεκάθαρα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρόλο ότι ήταν πολύ μικρό παιδί. Μιλάει για μπλακ άουτ και καταφύγια αεροπορικής επιδρομής και μιμείται ένα αεροπλάνο της Λουφτβάφε, βγάζοντας έναν θόρυβο κινητήρα που ακόμα θυμάται πολύ καλά. «Ο πατέρας μου έλεγε: “Είναι η νύχτα του Λίβερπουλ”», λέει. Και μετά μιλάει για το τέλος του πολέμου, για πυροτεχνήματα και γιορτές, και φώτα σε όλη την Ευρώπη.

«Κοιτάζω πίσω με μια περίεργη νοσταλγία», συνεχίζει ο Αντονι Χόπκινς μιλώντας στους Times. «Είναι πλούσιο συναίσθημα το να έχω γεννηθεί σε εκείνο τον κόσμο τότε. Θυμάμαι την κατάθλιψη των μεταπολεμικών χρόνων και τον αγώνα που έκαναν οι γονείς μου. Τα θυμάμαι όλα σαν μια υφή στη ζωή μου». Τον επηρέασαν; «Ναι. Είναι στους μυς μου, στη φύση μου. Η γυναίκα μου νομίζει ότι είμαι τρελός. Ρωτάει, “Γιατί επιστρέφεις πάντα εκεί;” Μα, είναι κομμάτι της ζωής μου», λέει.

«Στο σπίτι μας έρχονταν αμερικανοί στρατιώτες», θυμάται, «στάθμευσαν στο Πορτ Τάλμποτ, πριν από την D-Day, και συναντήσαμε δύο από αυτούς, τον υπολοχαγό Κούνεϊ και τον λοχαγό Ντερ. Η μητέρα μου τους κάλεσε για τσάι. Ο ένας ήταν από το Τέξας και ο άλλος από το Ορεγκον. Νεαροί άνδρες. Και θυμάμαι τη μέρα που έφυγαν, μπήκαν στο τζιπ τους». Χαιρετίζει στρατιωτικά. «Και σκοτώθηκαν και οι δύο στη μάχη των Αρδεννών, στη μάχη του Bulge. Και εξακολουθώ να τους σκέφτομαι, είναι κάπου εκεί έξω. Και σκέφτομαι, Θεέ μου, όλες αυτές οι απώλειες. Ανθρώπινες απώλειες. Γιατί;»

Ο Χόπκινς λέει ότι είπε αυτή την ιστορία στον Στίβεν Σπίλμπεργκ όταν γύριζαν το «Amistad» (1997), και συνεχίζει τονίζοντας πόσο τον επηρέασε η ταινία του 1946 «Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας», για την επανένταξη των αμερικανών στρατιωτών στην κοινωνία μετά τον πόλεμο. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ιστορίες και συναισθήματα, υπογραμμίζει ο Τζόναθαν Ντιν στους Times, κάποιος που, όπως παραδέχεται, έχει «εμμονή» με ταινίες για τον πόλεμο που μαινόταν όσο εκείνος ήταν πολύ μικρός. Μήπως αυτός είναι ο λόγος που έπαιξε τον Αδόλφο Χίτλερ στην τηλεταινία του 1981 «Χίτλερ: Το κρησφύγετο»;

Εχει υποδυθεί πολλούς πραγματικούς ανθρώπους αλλά αναμφίβολα ο χαρακτήρας του Φύρερ ήταν ο πιο δύσκολος. Για την ερμηνεία του, μάλιστα, κέρδισε ένα βραβείο Emmy: «Λοιπόν, πρέπει να νιώσεις συμπάθεια για τον χαρακτήρα, αλλιώς είναι καρτούν», εξηγεί και προσθέτει: «Ενας παραγωγός μου είπε: “Θα μπορούσες να τον κάνεις λιγότερο άνθρωπο; Τον κάνεις κάπως σαν τον “Mr Nice Guy”. Του είπα, όμως, ότι ο Χίτλερ ήταν άνθρωπος και αυτό είναι το τρομακτικό».

Ο Αντονι Χόπκινς, κέρδισε το πρώτο του Οσκαρ για την ερμηνεία του στη «Σιωπή των Αμνών» αλλά πέρασαν 29 χρόνια μέχρι το δεύτερο για τον «Πατέρα». Το διάστημα είναι εντυπωσιακό, αν και το ρεκόρ κατέχει η παλιά συμπρωταγωνίστριά του Κάθριν Χέπμπορν, με 48 χρόνια ανάμεσα στον πρώτο και τον τελευταίο της θρίαμβο (κέρδισε τέσσερα Οσκαρ). Και όταν ο βρετανός δημοσιογράφος των Times του λέει ότι για να νικήσει τη Χέπμπορν, θα πρέπει να κερδίσει ένα τρίτο Οσκαρ το 2040, σε ηλικία 102 ετών, ο Χόπκινς απαντάει γελώντας «Θα βάλω τα δυνατά μου».

Λέτε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News