Οχι, δεν είναι, απλώς, ένα αυτοκίνητο που έχει ιστορία. Είναι ένα αυτοκίνητο που έγραψε την Ιστορία.

Αρχικά, ήταν γνωστό ως «Käfer» -δηλαδή, «Σκαθάρι», στα Γερμανικά- και από αυτό προήλθε και η γνωστή λαϊκή ονομασία σε πολλά κράτη, όπως «Σκαραβαίος» στην Ελλάδα και «Beetle» στις αγγλόφωνες χώρες. Ειδικότερα η λέξη «Beetle» υιοθετήθηκε στις ΗΠΑ ως το επίσημο όνομα του μοντέλου, εκείνον τον καυτό Αύγουστο του 1967. Προηγουμένως, ήταν γνωστό ως «VW Type 1», υποδηλώνοντας ότι ήταν το πρώτο μοντέλο στην ιστορία της Volkswagen, εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα.

Στην Ευρώπη, αντίστοιχα, αναφερόταν επίσημα ως «VW 1100», «1200», «1300», «1500» ή «1600» -ανάλογα με τον κυβισμό της κάθε έκδοσης- και αυτές ήταν οι ονομασίες που αναγράφονταν στο πίσω μέρος αυτών των οχημάτων. Ηταν η ταυτότητά του, σε κοινή θέα.

• Αν δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ ο Σκαραβαίος της VW

Ολα ξεκίνησαν στο μέσο της δεκαετίας του ‘30, στη ναζιστική Γερμανία. Η ιδέα για τη δημιουργία του ανήκει στον, κατά τα λοιπά, μισητό Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος οραματίστηκε ένα φθηνό αυτοκίνητο το οποίο θα μπορούσε να το αποκτήσει σχεδόν ο καθένας, με τις οικονομίες του. Ηταν η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα (δεν) συνειδητοποίησε πως ο φασισμός δίνει «τυράκια» – αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη συζήτηση.

Στις 22 Ιουνίου 1934 η German Automobilistic Industry National Association υπέγραψε συμβόλαιο με τον σχεδιαστή αυτοκινήτων Φέρντιναντ Πόρσε – υπόκλιση. (Οπου και εδώ χωρά μια άλλη συζήτηση, για το αναντίρρητο γεγονός ότι συνεργάστηκε με τους Ναζί – αν και, εν προκειμένω, ο εν λόγω νεκρός δεδικαίωται, για πολλούς λόγους)
Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, στις 15 Φεβρουαρίου 1936, ο Χίτλερ ανακοίνωσε επισήμως την κατασκευή τού Σκαραβαίου και ο Πόρσε παρουσίασε τα σχέδιά του.
Ετσι, ο πρώτος Σκαραβαίος δημιουργήθηκε την ίδια χρονιά στη Στουτγάρδη και είχε την ίδια μορφή με την οποία τον γνωρίζουμε και σήμερα – το ίδιο σουλούπι, πιο σωστά, καθώς από τότε πολλά άλλαξαν επάνω του.

Στις 21 Ιουλίου του 2003 βγήκε από τη γραμμή παραγωγής του εργοστασίου στο Μεξικό το τελευταίο κλασικό «Σκαθάρι», το οποίο τοποθετήθηκε στο μουσείο της εταιρείας, στο Βόλφσμπαργκ της Γερμανίας. Εως τότε είχαν πωληθεί περισσότερα από 21,5 εκατομμύρια μοντέλα.

Από το 1997 έως το 2010 παρήχθη το Volkswagen New Beetle, με σχεδίαση -εννοείται- εμπνευσμένη πάντα από τον πρώτο Σκαραβαίο. Βασίστηκε στο σασί της τέταρτης γενιάς του Volkswagen Golf και ως αποτέλεσμα, σε αντίθεση με το «όλα πίσω» του Σκαθαριού, το New Beetle είχε τον κινητήρα στο μπροστινό μέρος, την κίνηση στους εμπρός τροχούς και τον χώρο αποσκευών στο πίσω μέρος – «κανονικά», δηλαδή. Το 2011 εισήχθη η δεύτερη γενιά του σύγχρονου Σκαραβαίου και κυκλοφόρησε υπό την ονομασία Beetle. Νέτο-σκέτο.

Τώρα, εν έτει 2018, όπως έγραψε η NY Post, η γερμανική μάρκα δεν σκοπεύει να κυκλοφορήσει άλλα Beetle, δεν έχει σκοπό να τα αντικαταστήσει.

«Δύο ή τρεις γενιές είναι αρκετές. Δεν μπορείς να το κάνεις πέντε φορές και να έχεις ένα New New New Beetle», τόνισε ο επικεφαλής τού Τμήματος Ερευνας και Ανάπτυξης της Volkswagen, Φρανκ Γουέλς, στο πλαίσιο της Εκθεσης της Γενεύης. Στο παρελθόν, υπήρχαν οι φήμες ότι το Beetle θα λανσαριστεί «χτισμένο» στην πλατφόρμα MEB του Volkswagen Group και ότι θα είναι ηλεκτροκίνητο. Τελικά, η έκδοση παραγωγής του πρωτοτύπου ID Buzz Concept θα πάρει τη θέση του Σκαραβαίου στην γκάμα.

• Βάλε το Beetle στην πρίζα

«Ο κόσμος ρωτούσε πότε το ID Buzz θα μπει στην παραγωγή, οπότε αποφασίσαμε να του δώσουμε προτεραιότητα. Καλύτερο από το να έχουμε πέντε γενιές τού New Beetle», συμπλήρωσε ο Γουέλς και συμπλήρωσε ότι το Beetle κάμπριο θα αντικατασταθεί από το T-Roc κάμπριο.

Και κάπως έτσι, επί ελβετικού εδάφους, ήρθε το τέλος εποχής για ένα καθαρόαιμο, γερμανικό όχημα, για εκείνο που σχεδιάστηκε ως το «λαϊκό αυτοκίνητο» και έμεινε για πάντα κλασικό – και αυτό δεν αποτελεί ένα εύκολο κλισέ με λαμαρίνες.

Το θρυλικό «Κατσαριδάκι» -και οι τόσες άλλες αντηχήσεις του- θα παραμείνουν διαχρονικές, συλλεκτικές, με αφηγήσεις οικογενειών που τους πήγαινε εκδρομές, με ιστορίες εργένηδων που έζησαν μέσα του έρωτες, με χίπις που γέμισαν την καμπίνα του «καπνούς», ξεπλένοντας με την ελευθεριότητά τους τον φασισμό που, ίσως, να κουβαλούσε ακόμα. Με οδήγηση -σαν να μην υπάρχει αύριο- σε «φιδίσιες» διαδρομές, με σεξ στο πίσω κάθισμα, με το φως να κάνει σεργιάνι στο εσωτερικό του, διαθλώντας ιστορίες από τα πίσω παράθυρα-πολεμίστρες του.
Η μουσική του υπόκρουση θα είναι πάντα κοινή, αφού το -επίσης «κλασικό»- κροτάλισμα του κινητήρα του δεν θα φύγει ποτέ από τον λαβύρινθο των αφτιών μας, κρατώντας παρέα στο θυμικό.

Πλέον, η 22α Ιουνίου, η Παγκόσμια Ημέρα Σκαραβαίου, κάθε χρόνο θα αποκτά χαρακτήρα προσκυνήματος ανά τον πλανήτη Γη, σαν να επρόκειτο για τον Ελβις, με απόδοση τιμών για έναν εκλιπόντα σταρ.
Βέβαια, οι πιστοί του, η VW, αλλά και γενικότερα η αυτοκίνηση, θα πρέπει -καθημερινά- να του ανάβουν μανουάλια με κεριά και να το ασπάζονται σαν ιερό τοτέμ, σαν ένα από εκείνα τα άγια εικονίσματα που προσκυνά κάθε petrolhead.

Το γράφω ξανά, σε διασκευή, σαν απολυτίκιο που πρέπει να αποστηθίσουν πολλοί: όχι, δεν είναι, απλώς, ένα αυτοκίνητο που έχει ιστορία. Είναι το αυτοκίνητο που έγραψε την Ιστορία.

Αντίο, Σκαραβαίε. Και ευχαριστούμε για όλα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News