Στην τελετή έναρξης των 14ων Παραολυμπιακών Αγώνων στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου το 2012, 80.000 θεατές, μεταξύ των οποίων και η βασίλισσα Ελισάβετ, και σχεδόν ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές σε ολόκληρο τον κόσμο θαύμασαν τον Ντέιβιντ Τουλ να εκτελεί ένα πραγματικό υπερθέαμα εναέριου pas de deux μόνο με τα χέρια.

Οκτώ χρόνια αργότερα, στις 16 Οκτωβρίου, ο μάγος χορευτής χωρίς πόδια πέθανε σε ηλικία 56 ετών από καρδιακή ανακοπή, σε νοσοκομείο του Λιντς, όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο χρόνο. Είχε γεννηθεί με αγενεσία ιερού οστού (ή σύνδρομο της ουραίας υποστροφής), ένα σπάνιο σύνδρομο, που προκαλεί σοβαρή παραμόρφωση των ποδιών και τα οποία χρειάστηκε να ακρωτηριαστούν όταν ήταν 18 μηνών.

Ο Ντέιβ Τουλ ήταν 26 ετών όταν συμμετείχε ως αρχάριος χορευτής σε ένα εργαστήριο χορού και αποκάλυψε την έμφυτη χάρη του και τις αθλητικές του δεξιότητες χορεύοντας με τα χέρια.

«Στην προθέρμανση, ήταν ντροπαλός, πολύ ήσυχος», είπε σε τηλεφωνική της συνέντευξη στους New York Times η Σάρλοτ Ντάρμπισαϊρ, η οποία είχε χορέψει επίσης σε εκείνο το εργαστήριο στο Λιντς το 1991. «Αλλά πολύ γρήγορα, άφησε την αναπηρική καρέκλα του, ένιωθε πιο άνετα στα χέρια του. Μείναμε έκπληκτοι, πραγματικά. Η κίνησή του ήταν απίστευτη, είχε μεγάλη ισορροπία και ένα φυσικό χάρισμα για ερμηνεία». Οταν ο Ντέιβ μίλησε στη μητέρα του γεμάτος ενθουσιασμό για τη φιλοδοξία του να γίνει χορευτής, λένε ότι εκείνη του είπε: «Μπορώ να σου υπενθυμίσω απλώς ότι δεν έχεις πόδια;».

Ηταν, όμως, απτόητος και η έλλειψη ποδιών δεν στάθηκε ικανή να τον εμποδίσει να γίνει κορυφαίος χορευτής και ηθοποιός με ειδικές ανάγκες στη Βρετανία και να αποκτήσει παγκόσμια φήμη παίζοντας με διάφορα συγκροτήματα.

Ο Ντέιβ Τουλ είχε τεράστιες παλάμες και δυνατά χέρια που του επέτρεπαν να περπατάει, να κυλιέται και να πηδάει στη σκηνή με απίστευτη φυσικότητα και αποχρώσεις στην κίνησή του, μόνος του ή μαζί με άλλους ερμηνευτές.

Ο Αλαν Λέιν, καλλιτεχνικός διευθυντής της θεατρικής ομάδας Slung Low, με την οποία συνεργαζόταν ο Ντέιβ Τουλ, έχει πει σε συνέντευξή του ότι «το σώμα του ήταν τόσο εύγλωττο», ώστε σε μια παράσταση που έδωσαν στη Νότια Αφρική «ένα αγόρι σκέφτηκε ότι ο Ντέιβ ήταν μάγος, ότι αυτό που έκανε ήταν ένα μαγικό κόλπο, ότι κανένας άλλος δεν μπορούσε να κινηθεί έτσι».

Ο Ντέιβιντ Βίνσεντ Τουλ γεννήθηκε στο Λιντς στις 31 Ιουλίου 1964. Ο πατέρας του ήταν ξυλουργός και έπαιζε μουσική σε παμπ με τον αδελφό του. Και η μητέρα του ήταν βοηθός μαίας.

Ο Ντέιβ ήταν τριών ή τεσσάρων ετών όταν βίωσε για πρώτη φορά ντροπή (μια από τις πολλές που θα ένιωθε έτσι ως άτομο με ειδικές ανάγκες): τον ακούμπησαν γυμνό σε ένα τραπέζι και πολλοί γιατροί τον κοιτούσαν: «Εχω μια αόριστη ανάμνηση να στέκομαι σε μια πλατφόρμα, να με δείχνουν και να μιλάνε», είπε στους Times του Λονδίνου το 2012. «Με έκαναν να νιώσω σαν τον “Ανθρωπο Ελέφαντα”»

Παρά το γεγονός, όμως, ότι ήταν σωματικά διαφορετικός, τίποτα δεν τον ενοχλούσε όταν ήταν παιδί, δήλωσε η αδελφή του Κάθι Πάουελ: «Τον θυμάμαι να χρησιμοποιεί τα χέρια του για να ταλαντεύεται κάτω από το τραπέζι της τραπεζαρίας. Είχε και skateboard, ποτέ δεν έμενε απέξω», είπε η κυρία Πάουελ.

Μετά τις σπουδές του άρχισε να εργάζεται στο ταχυδρομείο, αλλά ήταν μια δουλειά που τον έθλιβε: «Πήγαινα για δουλειά, γύριζα στο σπίτι νωρίς το απόγευμα, έπινα, κοιμόμουν, ξύπναγα, έπινα κι άλλο, πήγαινα πάλι για ύπνο, σηκωνόμουν, πήγαινα πάλι στη δουλειά», είχε πει ο Τουλ στην Yorkshire Post το 2013.

Όταν λοιπόν, χάρη σε έναν παλιό του δάσκαλο, πήρε μέρος σε ένα workshop χορού της Candoco Dance Company (ενσωματώνει χορευτές με αναπηρία και άτομα με ειδικές ανάγκες) οραματίστηκε με ακρίβεια το μέλλον του. Παραιτήθηκε ανακουφισμένος από το ταχυδρομείο, παρακολούθησε μαθήματα χορού, και ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο χορεύοντας με την ομάδα Candoco για επτά χρόνια.

Στη συνέχεια συμμετείχε στην παράσταση «Can We Afford This?» του DV8 Physical Theater, που η πρεμιέρα της έγινε στο φεστιβάλ τεχνών των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ το 2000. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το έργο έγινε ταινία μικρού μήκους με τίτλο «The Cost of Living»

Ο Λόιντ Νιούσον, ο οποίος ίδρυσε τον θίασο DV8 και σκηνοθέτησε το έργο και την ταινία, δήλωσε ότι ο Ντέιβιντ Τουλ «προσωποποίησε την έννοια του “διαφορετικά ικανού”, ή ίσως πιο σωστά του “εξαιρετικά ικανού”». «Ο Ντέιβιντ», πρόσθεσε, «σε έκανε να θαυμάζεις τι μπορούσε να πει και να κάνει ένα σώμα, το δικό του σώμα».

Ο Τουλ έπαιξε, επίσης, τον ζητιάνο στην ταινία «Ο δρόμος για την ελευθερία» («Amazing Grace», 2006), ένα ιστορικό δράμα για το βρετανικό εμπόριο σκλάβων, και τον χαρακτήρα του «Ανθρώπου χωρίς πόδια»  στη σειρά της HBO «Ρώμη» (2007).

Έναν πιο φιλόδοξο ρόλο είχε στην παραγωγή «The Johnny Eck and Dave Toole Show», της θεατρικής εταιρείας Slung Low το 2013. Ως χορευτής και ηθοποιός, υποδύθηκε τον Τζόνι Εκ (1911-1991), έναν καλλιτέχνη που γεννήθηκε χωρίς το κάτω μισό του σώματός του όπως και εκείνος, και τον θαύμαζε ιδιαίτερα: «Ηρθε πριν από όλους εμάς και άνοιξε την πόρτα για τα άλλα άτομα με ειδικές ανάγκες που είναι έξω τώρα και παίζουν», δήλωσε το 2013, στο BBC.

Η παράσταση «Μπιλ & Μπόμπι», στην οποία έπαιξε και χορογράφησε μαζί με την Λούσι Μπένετ, ήταν φόρος τιμής στο θρυλικό χορευτικό  ζευγάρι Φρεντ Αστέρ και Τζίντζερ Ρότζερς. (Δείτε σκηνές στο βίντεο που ακολουθεί)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News