«Ο Λίβανος είναι μια αιώνια πυριτιδαποθήκη που ανατινάζεται κατά καιρούς από φατρίες, ξένες δυνάμεις, βραχυπρόθεσμα παιχνίδια και μακροπρόθεσμες στρατηγικές. Οι χαμένοι είναι ο πληθυσμός, οι ανεπαρκείς υποδομές, μια χώρα ήδη κατεστραμμένη από την κοινωνικοοικονομική κρίση» γράφει σε ανάλυσή του ο Γκουίντο Ολίμπιο, δημοσιογράφος της Corriere della Sera με ειδίκευση σε ζητήματα ασφαλείας. Και είναι αλήθεια πως ο Λίβανος είναι πλέον ένα διαλυμένο κράτος, σε μεγάλο βαθμό μη λειτουργικό εν καιρώ ειρήνης, πόσω μάλλον αν εμπλακεί σε έναν ολικό πόλεμο.

Μετά από τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου, ο χαμηλής έντασης πολυετής πόλεμος φθοράς μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ άρχισε σταδιακά να κλιμακώνεται – τουλάχιστον ανησυχητικά, αν όχι επικίνδυνα. Οπως υπενθυμίζει ο ιταλός αναλυτής, η λιβανέζικη ισλαμιστική οργάνωση «είναι ο κύριος στρατιωτικός παράγοντας στη χώρα και έχει περιφερειακό πολιτικό βάρος, καθώς λειτουργεί ως ασπίδα για τη σιιτική κοινότητα. Είναι επίσης η ψυχή του Αξονα της Αντίστασης (του συνόλου των πολιτοφυλακών που βλέπουν την Τεχεράνη ως φάρο)  και ο κύριος σύμμαχος των αγιατολάδων».

Για τους Ιρανούς η Χεζμπολάχ αποτελεί εδώ και πολύ καιρό ένα στρατηγικό αγκάθι στα πλευρά του Ισραήλ, εν δυνάμει σύμμαχος σε περίπτωση πολέμου αλλά και χρήσιμο εργαλείο εν καιρώ ειρήνης (ό,τι κι αν σημαίνει ειρήνη στη συγκεκριμένη περιοχή), που κρατάει μονίμως απασχολημένο ένα μέρος των ισραηλινών δυνάμεων.

Επιπλέον, η Χεζμπολάχ δεν περιορίζεται εντός της επικράτειας του Λιβάνου (όπου λειτουργεί ως κράτος εν κράτει), αλλά έχει και διεθνή προβολή, υποστηρίζοντας το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ στη Συρία, συνδράμοντας τη Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας και συνεργαζόμενη με τις πολλές «ταξιαρχίες» που εμπνέονται από τη διδασκαλία του ηγέτη της ισλαμικής επανάστασης αγιατολάχ Χομεϊνί.

Η Χεζμπολάχ συνεργάζεται στενά και με τη Δύναμη Αλ Κουντς των Φρουρών της Επανάστασης. Αρχηγός της οργάνωσης είναι ο Χασάν Νασράλα, ομολογουμένως χαρισματική προσωπικότητα και σπουδαίος ρήτορας, ο οποίος όμως είναι αναγκασμένος να ζει σε καταφύγιο.

Στην ανάλυση του ο Γκουίντο Ολίμπιο σημειώνει πως η Χεζμπολάχ κάνει ό,τι μπορεί για να εκφράσει της ενεργή αλληλεγγύη της στους Παλαιστίνιους, προσέχοντας όμως να μην προκαλέσει το Ισραήλ τόσο ώστε να ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ των δύο πλευρών, με καταστροφικές συνέπειες για εκατομμύρια αμάχους. «Στη Βηρυτό φοβούνται ότι θα έχουν τη μοίρα της Γάζας και δεν ταυτίζονται όλοι με την ιδεολογία της Χεζμπολάχ, πόσω μάλλον με της Ισλαμικής Δημοκρατίας» συνοψίζει ο αναλυτής της Corriere.

Σημειώνει επίσης ότι οι μαχητές της Χεζμπολάχ, εκτός από άρτια εκπαιδευμένοι, είναι και απόλυτα πειθαρχημένοι. Αλλά δεν είναι αλάνθαστοι, όπως δεν είναι «αλάνθαστα» ούτε τα όπλα που έχουν στη διάθεσή τους,. Απόδειξη η πρόσφατη σφαγή στα Υψίπεδα του Γκολάν, που προκλήθηκε από μία –«όχι ιδιαίτερα εξελιγμένη», σύμφωνα με τον ιταλό ειδικό– ιρανικής κατασκευής ρουκέτα Falaq-1.

Οι Ισραηλινοί πολεμούν τη Χεζμπολάχ (και κατ’ επέκταση το Ιράν) από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν το «Κόμμα του Θεού» κατέλαβε το κενό που προκλήθηκε μετά την εκδίωξη της Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ από τον Λίβανο, ως αποτέλεσμα της εισβολής των ισραηλινών δυνάμεων στη χώρα το 1982.

Το εβραϊκό κράτος εξαπέλυσε στη συνέχεια μια εκστρατεία με στόχο την υπονόμευση της οργάνωσης στον Λίβανο αλλά και στη Συρία, καταφέροντας σταδιακά σημαντικά πλήγματα στην επιχειρησιακή δομή της μέσω της εξόντωσης ηγετικών στελεχών της, από τον Αμπάς Μουσάβι (το 1992), συνιδρυτή και γενικό γραμματέα της Χεζμπολάχ, έως τον Ιμάντ Μουγκνίγια (το 2008), υπαρχηγού της οργάνωσης. Φυσικά, οι Ισραηλινοί υπέστησαν αντίποινα, ωστόσο ο στόχος τους ήταν και εξακολουθεί να είναι «να αντιμετωπίσουν με κάθε κόστος τον καλύτερο εταίρο του Ιράν» στη γειτονιά τους.

Από το περασμένο φθινόπωρο οι Ισραηλινοί έχουν εξοντώσει περίπου 500 υψηλόβαθμα στελέχη της οργάνωσης, αξιωματούχους και διοικητές, όμως η Χεζμπολάχ έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι έχει μεγάλες αντοχές (χάρη, προφανώς, και στη διαρκή υποστήριξη της Τεχεράνης), καταφέρνοντας πάντα να ανασυντάσσει τις δυνάμεις της.

Οσον αφορά τις επιχειρησιακές δυνατότητες της οργάνωσης, έχει κατασκευάσει ένα δίκτυο σηράγγων (νότια του ποταμού Λιτάνι) αμυντικού χαρακτήρα, το οποίο όμως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για τη διεξαγωγή ελιγμών με στόχο την κατάληψη κάποιου κιμπούτς. Διαθέτει επίσης από 130.000 έως 150.000 πυραύλους και ρουκέτες (μη τηλεκατευθυνόμενες), που μπορούν να πλήξουν στόχους βαθιά στην επικράτεια του Ισραήλ, καθώς και σημαντικό αριθμό μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Τέλος, σημαντικά ενισχυμένη είναι και η αεράμυνά της, με μαχητές της να καταφέρνουν να αναχαιτίζουν υπερσύγχρονα ισραηλινά drones.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News