«Εάν μια πεταλούδα σταματήσει να χτυπά τα φτερά της στον κυβερνοχώρο, προκαλείται ένας σεισμός στις ζωές μας οπουδήποτε στον κόσμο», γράφει ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι της La Repubblica σε ανταπόκρισή του από τη Νέα Υόρκη, αναφερόμενος στο παγκόσμιο πληροφοριακό  μπλακ άουτ που είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευση συστημάτων σε όλον τον πλανήτη, με πολλαπλές επιπτώσεις στις μεταφορές, τις τηλεπικοινωνίες και σε διάφορους κλάδους υπηρεσιών.

Στην Ευρώπη το πρόβλημα διαπιστώθηκε το πρωί της Παρασκευής, ωστόσο ήταν ακόμα Πέμπτη, όταν στο Μεγάλο Μήλο διαδόθηκε η είδηση ότι τα αεροπλάνα άγνωστων αεροπορικών εταιρειών (Frontier, Allegiant και Sun Country) δεν θα αναχωρούσαν, λόγω «βλάβης» στο τηλεματικό δίκτυο η οποία προκλήθηκε από «διακοπή εξυπηρέτησης στο δίκτυο της Microsoft», η οποία σημειώθηκε γύρω στις έξι το απόγευμα (μία μετά ώρα Ελλάδας).  

Στη συνέχεια, προβλήματα προέκυψαν στα σιδηροδρομικά δίκτυα της Βρετανίας και στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, στις τράπεζες της Νότιας Αφρικής, σε τηλεοπτικά δίκτυα της Γαλλίας, σε μια πανεπιστημιακή κλινική στη Γερμανία, σε όλα τα McDonald’s στην Ιαπωνία, ενώ έπαψε να λειτουργεί ο αριθμός έκτακτης ανάγκης στην Αλάσκα. 

Ο ιταλός ανταποκριτής στην αμερικανική μητρόπολη αναφέρει πως κάποια στιγμή σταμάτησε να λειτουργεί και το σύστημα τηλεματικής στο μετρό, με τα τρένα να διέρχονται μεν από τους σταθμούς και να πραγματοποιούν στάσεις αλλά να κατευθύνονται προς άγνωστη κατεύθυνση. Και το σούπερ μάρκετ κάτω από το σπίτι του που λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα, κατέβασε προσωρινά ρολά. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι αποπειράθηκε να αρχικά να εισέλθει στην τράπεζά του και στη συνέχεια στον ιστότοπο της αεροπορικής εταιρείας με την οποία επρόκειτο να ταξιδέψει στην Ιταλία, δίχως, ωστόσο, να τα καταφέρει.

«Ετσι συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουν στοιχεία. Η ύπαρξη δύναται να καταστεί ένα σχεδόν τέλειο έγκλημα: μπορεί να μην αφήνει ίχνη στο πέρασμά της», αναφέρει χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος της La Repubblica.  

Ο τραπεζικός λογαριασμός του ήταν «μη προσβάσιμος». Οπως οι περισσότεροι, πλέον, δεν ζητάει αποδείξεις, διαθέτει μονάχα αριθμούς σε μια οθόνη ενώ ούτε για το ταξίδι του είχε κάποιο αποδεικτικό, δεδομένου ότι ήταν «contactless»: αγόρασε το εισιτήριό του μέσω του Διαδικτύου και δεν πλήρωσε με χρήματα, αλλά πληκτρολογώντας γράμματα και αριθμούς, με το email επιβεβαίωσης να διατηρείται στη συνέχεια σε ένα ψηφιακό αρχείο το οποίο την Παρασκευή ήταν επίσης «μη προσβάσιμο». 

Ο Ρομανιόλι σημειώνει επίσης πως κάθε φορά που επιβιβαζόμαστε σε ένα αεροπλάνο, εμπιστευόμαστε τις ζωές μας σε δύο, τρεις αγνώστους, κλειδωμένους μέσα στο πιλοτήριο, οι οποίοι, με τη σειρά τους, εμπιστεύονται έναν τεράστιο όγκο ηλεκτρονικών δεδομένων τα οποία, όμως, τα ξημερώματα της Παρασκευής άρχισαν να εξαφανίζονται. 

Ηταν προγραμματισμένο να πραγματοποιηθούν 110.000 πτήσεις. Πολλαπλασιάζοντας τον αριθμό αυτόν με τον μέσο αριθμό επιβατών ενός αεροπλάνου, το αποτέλεσμα είναι ένας ολόκληρος λαός στον αέρα, αλλά αρκεί το τσίμπημα μιας βελόνας σε ένα σύννεφο -στο cloud που αποθηκεύουμε δεδομένα και αναμνήσεις- ώστε όλος αυτός ο κόσμος να καθηλωθεί στο έδαφος.

Οι εικόνες που διαδέχονταν η μία την άλλη, από το Αμστερνταμ έως το Χονγκ Κονγκ έδειχναν ορδές αποπροσανατολισμένων ανθρώπων, ενώ ένας Ινδός επιβάτης που επρόκειτο τελικά να ταξιδέψει, ανάρτησε στο Χ την πρώτη «χειρόγραφη» κάρτα επιβίβασης που του δόθηκε ποτέ στη ζωή του, απομεινάρι και αναμνηστικό ενός κόσμου που τείνει να εκλείψει οριστικά, δεδομένου ότι «η ύπαρξη έχει αποϋλοποιηθεί», όπως αναφέρει ο ιταλός ανταποκριτής στη Νέα Υόρκη.

«Ολα όσα χρειαζόμαστε είναι προσβάσιμα, αλλά πρέπει να τα ανακαλούμε, ενεργοποιώντας ένα κύκλωμα στο οποίο είμαστε μια συσκευή, ένα από τα τερματικά. Στόχος του παιχνιδιού δεν ήταν η βελτίωση της προσφοράς (ενώπιον της ζήτησης που αυξήθηκε από την πληθυσμιακή έκρηξη), αλλά η επιτάχυνσή της. Κάθε διαδρομή πραγματοποιείται μέσω με GPS, ακόμη και εάν πρόκειται να πάμε στο «πλησιέστερο φαρμακείο» που προτείνει η Google. Τα πάντα (ή σχεδόν τα πάντα) είναι διαθέσιμα, αρχειοθετημένα αλλά τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) δεν είναι δεδομένο», συνοψίζει, εξηγώντας πως «αυτό που κινδυνεύουμε να μην έχουμε πλέον είναι το plan B, η εφεδρική μηχανή (και όχι η μηχανή αναζήτησης), ο ανθρώπινος παράγοντας: η χειρόγραφη κάρτα επιβίβασης».

«Οι χάρτες, τα σκληρόδετα άλμπουμ, τα γραμματόσημα, η μνήμη, η ιστορία – εκτός από εκείνη που διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα – εξαφανίζονται. Η νοσταλγία και η στρατηγική αναγκαιότητα συγχέονται. Το 2019 ένας ιός προκάλεσε μια πανδημία που έπληξε το ανθρώπινο είδος, εξοντώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους και εξαναγκάζοντας τους υπόλοιπους σε προσωρινή αιχμαλωσία, κατά τη διάρκεια της οποίας τα έβγαλαν πέρα, όντας προσκολλημένοι σε μηχανές που τους συνέδεαν με τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά τη διάρκεια μιας απρόβλεπτης χρονιάς ένας διαφορετικός ιός θα μπορούσε να παράγει το αντίθετο αποτέλεσμα: να σβήσει τις μηχανές, να διακόψει τις συνδέσεις, να αφήσει τους ανθρώπους ελεύθερους αλλά παραδόξως λιγότερο ικανούς να επιβιώνουν», καταλήγει ο ιταλός δημοσιογράφος.