Σκεφτείτε το λίγο: ένα μόλις είκοσι ενός ετών παιδί (ο Κάλε δείχνει ακόμα μικρότερος από τους εικοσάρηδες της γενιάς του και γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου του 2000) να είναι ταχύτερο από ασύλληπτα γρήγορους και πρωταθλητές οδηγούς ράλι με χρόνια εμπειρίας μέσα στο μπάκετ.

Ναι, είναι πιο δύσκολο απ’ όσο ακούγεται. Γιατί το παράδοξο με την οδήγηση είναι ότι, αντίθετα με τα περισσότερα σπορ, μοιραία δεν μαθαίνεται από ηλικίες πιτσιρικαρίας. Δεν είναι, ας πούμε, μπάσκετ ή ποδόσφαιρο όπου στέλνεις τον μπόμπιρα στο γήπεδο της γειτονιάς, μπορεί να τον γράψεις και σε μια ομάδα και σιγά-σιγά να μάθει τα μυστικά του σπορ. Οι εκκολαπτόμενοι οδηγοί το μόνο που έχουν είναι τα καρτ -από τα οποία ξεκινούν συνήθως οι οδηγοί της Φόρμουλα 1. Με αυτά, μεγαλώνοντας, συνηθίζεται να υπάρχει από πίσω και ένας μπαμπάς ως τροφοδότης λογαριασμός και με υποστήριξη περίσσευμα.

Ομως, αντίθετα με την F1, στους αγώνες ράλι τα πράγματα συνήθως είναι τελείως διαφορετικά. Είναι η ίδια η οδήγηση διαφορετική. Πρέπει να γίνεται με κανονικά αυτοκίνητα, σε χώμα, χιόνι (αν είσαι Σκανδιναβός, όπως ο Κάλε), λάσπη, ανάμεσα σε δέντρα και πέτρες – καμία σχέση με την «ορθοδοξία» της πίστας. Το ρίσκο είναι μεγαλύτερο, η διάδραση με τα στοιχεία του δρόμου πιο σύνθετη.

Για παράδειγμα, ο Σεμπάστιαν Λεμπ, ο ρέκορντμαν των πρωταθλημάτων στο WRC, ήταν υδραυλικός. Οδηγούσε το αυτοκίνητο της μάνας του. Καμία σχέση. Οι περισσότεροι ράλιμεν, όπως συνηθίζεται να λέγονται, ήταν και παραμένουν αγόρια της διπλανής πόρτας. Χωρίς τυπικό βιογραφικό. Τους άρεσε η οδήγηση. Αυτό. Τελεία. Στη συντριπτική τους δε πλειονότητα, χωρίς πάμπλουτους μπαμπάδες που είχαν απόθεμα να επενδύσουν σε πίστες, μονοθέσια και ανεύρεση χορηγών. Εμαθαν σε χωράφια, συχνά στα μουλωχτά, σε χωμάτινες, απομονωμένες διαδρομές, με ειδικά διαμορφωμένα καθίσματα ώστε να φτάνουν τα πόδια στα πεντάλ και ένα «μουλάρι» με το οποίο έμαθαν, έκαναν τετ-α-κέ, γλίστρησαν, ανδρώθηκαν οδηγικά.

Ο Κάλε Ροβάνπερα, στα μόλις είκοσί ένα του χρόνια, είχε το πλεονέκτημα ενός καθαρόαιμου αγωνιστικού δεοξυριβονουκλεϊκoύ οξέος – κοινώς DNA. Ο πατέρας του, Χάρι Ροβάνπερα, ήταν οδηγός αγώνων. Ο μικρός Κάλε είχε σχεδόν προκαθορισμένο μέλλον. Οχι εκ πατρικού καταναγκασμού αλλά από άγουρο πάθος με την οδήγηση.

Πόσο πάθος και πρώιμο ταλέντο; Αν μπείτε στο προσωπικό κανάλι του στο YouTube, ο ίδιος έχει ανεβάσει εκείνο το απίστευτο βίντεο που τον δείχνει να οδηγεί πλαγιολισθαίνοντας στο χιόνι. Σε τι ηλικία θα λέγατε; Μα μόλις οκτώ ετών. Μιλάμε για κανονικό, αγωνιστικό αυτοκίνητο, όχι τίποτα λούνα-παρκ. Δείτε τον με το στόμα να χάσκει, τα χέρια να παλεύουν με το τιμόνι και τον έλεγχο στο μάξιμουμ στο βίντεο:

Από ’κει και πέρα, όλα πήραν τον δρόμο τους. Ο νεαρός Φινλανδός γέμισε εμπειρίες, μπήκε στο μικροσκόπιο των εργοστασιακών ομάδων και εισήλθε στα σκονισμένα άγια των αγίων, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι (WRC).

Την ώρα που πληκτρολογούνται αυτές οι γραμμές και ενώ το πρωτάθλημα είναι εν εξελίξει, τα στατιστικά του καταγράφουν 38 συμμετοχές μαζί με τους άντρες του WRC, 5 θέσεις στο βάθρο, 29 νίκες σε ειδικές διαδρομές και 2 νίκες σε αγώνες του WRC. H μία ήταν πριν από λίγες μόλις εβδομάδες, στο «Ράλλυ των Θεών». Το θεϊκό ταλέντο σε αυτό το αμούστακο αγόρι δεν θα μπορούσε να βρει πιο ταυτόσημο πεδίο δόξης λαμπρόν. Και κανείς δεν στοιχηματίζει για το αν είναι μελλοντικός πρωταθλητής. Τι να στοιχηματίσει και να χάσει τα λεφτά του; Είναι δεδομένο ότι θα είναι. Αυτό. Τελεία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News