Μια νέα θεωρία έχουν αναπτύξει επιστήμονες, η οποία εξηγεί γιατί οι δηλητηριώδεις βάτραχοι δεν δηλητηριάζουν τον εαυτό τους, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία καλύτερων αντιδότων για τον άνθρωπο.

Οπως αναφέρουν οι Times του Λονδίνου, ο δηλητηριώδης χρυσός βάτραχος ή, όπως αποκαλείται επιστημονικά, Phyllobates terribilis, είναι το πιο δηλητηριώδες ζώο στον πλανήτη. Η νευροτοξίνη του δέρματός του είναι ικανή να σκοτώσει 20.000 ποντίκια.

Η ένταση του δηλητηρίου που εκκρίνει οφείλεται σε ένα νευροπαραλυτικό παράγοντα που ονομάζεται βατραχοτοξίνη, ο οποίος προκαλεί παράλυση και καρδιακή ανακοπή.

Μικρά μόρια στο δηλητήριο συνδέονται με ειδικές πρωτεΐνες στα κύτταρα των θυμάτων του γνωστά και ως δίαυλοι νατρίου με τάση. Κι όμως, ο ίδιος ο βάτραχος, με τόσο δηλητήριο επάνω στο δέρμα του, καταφέρνει να μην αυτοδηλητηριάζεται.

Μία εξήγηση είναι ότι ο βάτραχος έχει αναπτύξει διαύλους νατρίου που αντιστέκονται στην επίδραση του δικού του δηλητηρίου. Ωστόσο, μία νέα μελέτη φαίνεται να αποκλείει κάτι τέτοιο.

Οι ερευνητές πιστεύουν τώρα ότι ο βάτραχος παράγει το δικό του αντίδοτο. Μία πρωτεΐνη η οποία έχει σπογγώδη μορφή και καθαρίζει και κατακρατά τα μόρια του δηλητηρίου του.

Αν η θεωρία τους αποδειχθεί, τότε παρόμοιες πρωτεΐνες με σπογγώδη μορφή μπορεί τελικά να είναι η πρώτη ύλη με την οποία θα παρασκευαστούν φάρμακα για να αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τις δηλητηριάσεις.

Στο πλαίσιο της μελέτης, ομάδα ειδικών από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Φρανσίσκο απομόνωσε πρωτεΐνες διαύλων νατρίου τόσο από τον χρυσό δηλητηριώδη βάτραχο όσο και από ωδικά πτηνά πιτοχούι.

Αυτό που διαπίστωσαν σε πειράματα που έκαναν στο εργαστήριο ήταν ότι οι δίαυλοι νατρίου ήταν αρκετά ευαίσθητοι στη βατραχοτοξίνη.

Σε προηγούμενη μελέτη, οι ειδικοί είχαν ανακαλύψει ότι μία γενετική μετάλλαξη που έχουν οι αρουραίοι θα μπορούσε να κάνει τους διαύλους νατρίου άνοσους στη βατραχοτοξίνη.

Συνεχίζοντας το πείραμα, ο καθηγητής Ντανιέλ Μάινορ και η ομάδα του εισήγαγαν τη μετάλλαξη στους διαύλους νατρίου του πουλιού και του χρυσού βατράχου.

Αυτό όμως αποδείχθηκε αδιέξοδο, καθώς η μετάλλαξη απέτυχε να κάνει τους διαύλους των βατράχων ανθεκτικούς στο δηλητήριο.

Σε άλλο πείραμα που έκαναν, διαπίστωσαν ότι οι δηλητηριώδεις βάτραχοι που ήταν σε αιχμαλωσία ήταν ανθεκτικοί στο δηλητήριο, παρ’ όλο που οι δίαυλοι νατρίου τους όταν απομονώθηκαν στο εργαστήριο ήταν ευαίσθητοι.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι οι βάτραχοι παράγουν πρωτεΐνες σφουγγαριού που «απορροφούν» τα μόρια του δηλητηρίου και ότι αυτή η δέσμευση τοξινών που κάνουν οι εν λόγω πρωτεΐνες διατηρεί τους διαύλους νατρίου τους ασφαλείς.

Σύμφωνα με όσα δημοσιεύονται στην επιστημονική επιθεώρηση Journal of General Physiology, η ανακάλυψη αυτή δείχνει ότι οι πρωτεΐνες σφουγγαριού θα μπορούσαν δυνητικά να αποτρέψουν τις δράσεις μικρών μοριακών τοξινών που στοχεύουν τους διαύλους νατρίου, όπως κάνει δηλαδή το δηλητήριο του χρυσού βατράχου.

Αν καταφέρουν να δημιουργήσουν τέτοιου είδους πρωτεΐνες για ανθρώπινη χρήση, τότε ίσως στο μέλλον να ανακαλύψουν ένα αντίδοτο για όλα τα δηλητήρια και τις τοξίνες που παράγουν τα ζώα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News