Η Πρωτομαγιά του ’94 ήταν σκληρή. Σκληρή σαν τσιμέντο. Εκεί όπου έσκασε η Williams FW16, το μονοθέσιο που οδηγούσε ο Αϊρτον Σένα την αποφράδα μέρα.

Η στροφή «Ταμπουρέλο», στην πίστα της Ιμολα, στο Autodromo Enzo e Dino Ferrari, την 1η Μάη, ακριβώς 28 χρόνια πριν, έγινε ο τοίχος που έπληξε θανάσιμα τον πιο αγαπητό, τον πιο ταλαντούχο, τον πιο μαχητή οδηγό στη νεότερη ιστορία του σπορ. Εκλαψαν, δάκρυσαν, άλλοι θρήνησαν και άπειρα γράφτηκαν για τον βραζιλιάνο «θεό». Μπορεί και ο Ενζο Φεράρι μαζί με τον γιο του, Ντίνο, κάπου ψηλά να έκαναν το ίδιο. Εκτοτε, η Ιμολα δεν θα ήταν ίδια. Ο Σένα είχε αυτό το μαγικό «κάτι». Δεν είχε να κάνει μόνο με τη φυσική του ταχύτητα. Δεν είχε να κάνει με τον τρόπο που «χόρευε» στη βροχή. Αλλωστε, είχε συνηθίσει ήδη από πιτσιρικάς, να βλέπει τον πατέρα του να βρέχει με το λάστιχο μία μικρή πίστα και εκεί, ο τετράχρονος Αϊρτον Σένα ντα Σίλβα, να μαθαίνει να στρίβει με το πρωτόλειο καρτ του. Δεν ήταν ούτε το πάθος με το οποίο πάλευε για το τελευταίο χιλιοστό του κάθε apex, όπως λέγεται στη γλώσσα του motorsport το κέντρο της καμπής.

Ο Σένα είχε τη συνολική προσωπικότητα, εκείνο το χαρισματικό κοκτέιλ χαρακτήρα, φιλοσοφίας, εσωτερικής ηρεμίας, αγωνιστικού και γενικότερου μενταλιτέ που υπερβαίνει την όποια δεξιοκινητική ικανότητα. Ηταν ο γλυκός μύστης της ταχύτητας.  

Ως γνωστόν, η Williams, ένα τελειοθηρικό αλλά δύσκολο μονοθέσιο, έμελλε να γίνει το αυτοκίνητο με το οποίο μεταφέρθηκε στην επόμενη διάσταση της ζωής ή όπου, τέλος πάντων, θεωρεί ο καθένας. Ξεκόλλησε στην αριστερή παρατεταμένη με κάποια 307 χλμ/ώ. και έσκασε στο αδυσώπητο τσιμέντο της Ταμπουρέλο με 233 χιλιόμετρα. Οπως έδειξε η τηλεμετρία, είχε προλάβει να πατήσει το φρένο για δύο δευτερόλεπτα. Μέσα σε δύο λεπτά, ο Σένα είχε χάσει 4,5 λίτρα αίματος – περίπου το 90% της συνολικής ποσότητας.  Δεν έχει νόημα να γραφτεί το πώς, το γιατί και το διότι, ούτε οι βαθύτερες τεχνικές αιτίες για το πώς έσπασε η κολόνα του τιμονιού και όλα τα σχετικά που ανάγκασαν την ιταλική Δικαιοσύνη να βγάλει το πόρισμά της 13 χρόνια μετά το δυστύχημα. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως κανείς δεν συμπάθησε ξανά τις Williams.

Αντίθετα, το μονοθέσιο με το οποίο ταυτίστηκε ο Βραζιλιάνος ήταν η McLaren. Με αυτήν είχε κερδίσει τα τρία παγκόσμια πρωταθλήματα της καριέρας του (1988, 1990, 1991) και με μία τέτοια, επίσης, είχε κάνει τον τελειότερο γύρο που έγινε ποτέ στην ιστορία της F1. Είναι αυτός για τον οποίο ίσως και ο ίδιος θα ‘θελε να τον θυμόμαστε. Τότε, στο Μονακό, το ’88, στις κατατακτήριες δοκιμές. Οπως είχε πει ο ίδιος περιγράφοντας την οδήγησή του εκείνη τη μέρα στους δρόμους του πριγκιπάτου, «ένιωθα σαν να οδηγώ ενστικτωδώς. Βρισκόμουν σε μια διαφορετική διάσταση, σε ένα τούνελ, πέρα απ’ τη συνειδητότητά μου».

♦ Διαβάστε: Το τελευταίο γκάζι του Αϊρτον Σένα

Ηταν η πιο έντονη, στα όρια της θρησκευτικής έκστασης, εμπειρία που είχε ζήσει. Στον αγώνα υπήρξε μια παρόμοια κατάσταση. Ο Σένα, οδηγώντας σε ένα τελείως άλλο επίπεδο, άγγιξε ξανά την υπερβατική τελειότητα. Εστω και αν, όντας 55 ολόκληρα δευτερόλεπτά μπροστά από τον άσπονδο «ομόσταυλό» του, τον Αλέν Προστ, έκανε λάθος, χτύπησε τη μπαριέρα και έφυγε κατευθείαν για το διαμέρισμά του στο Μονακό. Δεν πήγε ούτε στα πιτ. Νομίζω αξίζει να δείτε το επίσημο, υπέροχο, συναισθηματικό βίντεο που «ανέβασε» η αγαπημένη του ομάδα για να τον τιμήσει.

Ολο αυτό μάλλον δε θα ξαναγίνει ποτέ. Εγινε τότε. Καμία σχέση με το σήμερα. Οχι, φυσικά, για τον προφανή λόγο ότι ο Σένα είναι ήδη 28 χρόνια νεκρός. Αλλά για τον επίσης προφανή λόγο ότι είναι πιο πιθανό να αναστηθεί παρά να βγει ξανά ένας τέτοιος. Βαρεθείτε ελεύθερα με την F1 του σήμερα, τα κυριακάτικα μεσημέρια. Senna per sempre. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News