Το ημερολόγιο γράφει 1938 και η γαλλική εταιρεία αυτοκινήτων Delahaye μετά βίας τα βγάζει πέρα. Τα αυτοκίνητα της είναι όμορφα και ιδιαίτερα κομψά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις Μερσέντες. Τα αυτοκίνητα της Delahaye δεν κρύβουν 400 άλογα κάτω από το καπό και κυρίως, δεν χρηματοδοτούνται από το Τρίτο Ράιχ.

Τότε, όπως και τώρα, ο χώρος του μηχανοκίνητου αθλητισμού κυριαρχούνταν, σχεδόν αποκλειστικά, από άντρες, όμως μία γυναίκα κατάφερε να εισχωρήσει σε αυτόν. Ηταν η Λούσι Ο’ Ράιλι Σελ, που έτρεφε ένα μεγάλο πάθος για τους αγώνες και διέθετε μία ακόμη μεγαλύτερη περιουσία.

Αν και Αμερικανίδα, διέμενε στην Γαλλία και μάλιστα συμμετείχε στο φημισμένο Grand Prix του Μόντε Κάρλο, αλλά η οδήγηση μάλλον δεν της ήταν αρκετή. Αποφάσισε, λοιπόν, να χρηματοδοτήσει την δική της ομάδα και άρχισε να ψάχνει για οδηγούς.

Ετυχε να πέσει πάνω στον ιδιαίτερα ταλαντούχο Ρενέ Ντρέιφους, που ήταν Εβραίος την εποχή που αντισημιτισμός και οι εθνικιστικές τάσεις διαδίδονταν στην Ευρώπη σαν ιδιαίτερα μεταδοτικός ιός.

Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε η ομάδα Ecuerie Bleau, η οποία αποτελούνταν μόνο από τέσσερα μοντέλα Delahaye 145, που διέθεταν μία καινούρια, V-12 μηχανή των 4,5 λίτρων.

Απροσδόκητα, η νεοσύστατη ομάδα όχι μόνο πήρε την πρώτη θέση σε έναν αγώνα του 1937 για γάλλους κατασκευαστές με έπαθλο 1 εκατ. φράγκα, αλλά κατάφερε και να θριαμβεύσει ένα χρόνο αργότερα, στο Grand Prix του Πο. Σε εκείνον τον αγώνα πήρε μέρος και η Μερσέντες, με το ιστορικό «ασημένιο βέλος» της, γνωστό και ως Silver Arrow Mercedes-Benz W154, αλλά εκείνη την ημέρα οι Γερμανοί απέτυχαν παταγωδώς.

Τόσο οι στροφές της πίστας, όσο και οι πιο «σπάταλες» μηχανές των ανταγωνιστών του, ευνόησαν τον Ντρέιφους. Στον 52ο γύρο, το μονοθέσιο της Μερσέντες χρειάστηκε να μπει «στα πιτς» και έτσι η ομάδα της Σελ τερμάτισε πανηγυρικά πρώτη, δίνοντας, με έμμεσο τρόπο, μια προσωρινή νίκη στην Γαλλία επί του Χίτλερ.

Για το υπόλοιπο της αγωνιστικής περιόδου, οι Γερμανοί κυριάρχησαν, μα δεν είχε σημασία. Η ζημιά είχε γίνει και οι φήμες λένε πως ο Φίρερ ήταν έξαλλος, όπως αναφέρει ο Νιλ Μπράσκομπ στο βιβλίο του με τίτλο «Faster», που διηγείται την ιστορία της Ecuerie Bleau και πολύ σύντομα μπορεί να μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη.

Αλλωστε, τι πιο χολυγουντιανό από τον θρίαμβο μίας Αμερικανίδας, ενός Εβραίου και μίας άσημης κατασκευαστικής εταιρείας, απέναντι στα πολύ πιο δυνατά γερμανικά μοντέλα; Πρόκειται για μια κλασσική περίπτωση επικράτησης του Δαβίδ επί του Γολιάθ, η οποία γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.

Με το ξέσπασμα του πολέμου, όλοι οι συντελεστές της ομάδας κατάφεραν να φτάσουν στις ΗΠΑ. Οταν οι εχθροπραξίες τελείωσαν, τα ίχνη της Σελ χάθηκαν, ενώ ο Ντρέιφους άνοιξε και διατήρησε για δεκαετίες ένα αρκετά επιτυχημένο εστιατόριο στο Μανχάταν.

Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού μετακόμισαν και τα τέσσερα αυτοκίνητα της Ecuerie Bleau, όμως το πού ακριβώς βρίσκεται το μονοθέσιο που θριάμβευσε το 1938 παραμένει μυστήριο.

Στο γκαράζ του Σαμ Μαν, ενός διακεκριμένου συλλέκτη αυτοκινήτων, βρίσκονται δύο μοντέλα της Delahaye από τα τέλη της δεκαετίας του ’30. Το ένα, είναι ένα πανέμορφο, διθέσιο, καμπριολέ, που πολύ εύκολα θα μπορούσε να είχε εμφανιστεί σε ταινία του γαλλικού Νέου Κύματος.

Από την άλλη, το δεύτερο αυτοκίνητο έχει ένα έντονο, βαθύ μπλε χρώμα και η αγωνιστική ρίγα που το διαπερνά επιβεβαιώνει πως στα νιάτα του χρησιμοποιούνταν σε αγώνες. Σύμφωνα με τον Μαν, όμως, αν κάποιο από τα δύο οχήματα κέρδισε το Grand Prix του Πο, τότε σίγουρα είναι το καμπριολέ, που ψηφίστηκε και ως το πιο κομψό όχημα στο φεστιβάλ αντικών του νησιού Αμέλια, στην Φλόριντα.

Εκεί, έγινε γνωστό και το ταξίδι του αυτοκινήτου, το οποίο πέρασε στα χέρια ενός ιδιώτη μετά το τέλος του πολέμου, ο οποίος θέλησε να το μετατρέψει σε επιβατικό όχημα. Ετσι, η γαλλική εταιρεία Franay διατήρησε το σασί, αλλά άλλαξε ολοσχερώς το αμάξωμα του και το μετέτρεψε σε σικάτο καμπριολέ.

Χρόνια αργότερα, το 1987, ο Ντρέιφους ανταμώθηκε για άλλη μια φορά με το αμάξι, στην πίστα όπου κέρδισε των αγώνα του ενός εκατομμυρίου, όμως αυτήν την φορά είχε και πάλι το αγωνιστικό του αμάξωμα. Οταν ο Μαν το αγόρασε, περίπου μια δεκαετία αργότερα, αποφάσισε να επαναφέρει το αμάξωμα της Franay και τοποθέτησε τα αγωνιστικά μέρη του στο σασί ενός Delahaye 135, το οποίο σήμερα φιγουράρει μαζί με άλλα κλασσικά μοντέλα στο σπίτι του στο Νιού Τζέρσεϊ.

Σε ένα γκαράζ στην άλλη άκρη της χώρας, βρίσκονται τα υπόλοιπα τρία μοντέλα της Ecuerie Bleau και ο ιδιοκτήτης τους, Πίτερ Μάλιν, υποστηρίζει πως εκείνος έχει στην κατοχή του το πολυπόθητο αυτοκίνητο.

Ο ισχυρισμός του βασίζεται σε ένα έγγραφο της γαλλικής κυβέρνησης από το 1987, που, μετά από μια σειρά ελέγχων, επιβεβαιώνει πως το όχημα που ο Μάλιν τότε είχε μόλις αγοράσει, είναι όντως το σωστό Delahaye 145.

Ποιος από τους δύο συλλέκτες, λοιπόν, έχει δίκιο;

O Αντρέ Βοκόρτ, που έχει δουλέψει ως αρχειοφύλακας για την Delahaye, κατέγραψε το χρονολόγιο του αυτοκινήτου και βρήκε πως μετά από την νίκη στο Grand Prix του Πο ήρθε μία ακόμη επικράτηση στο Κορκ, στην Ιρλανδία και έπειτα μία εμφάνιση στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού το 1946. Στα επόμενα χρόνια, το ιστορικό μοντέλο άλλαξε πολλές φορές χέρια, όμως η έρευνα του Βοκόρτ βρήκε πως τελικά κατέληξε στο γκαράζ του Σαμ Μαν.

Πάντως, ο Νιλ Μπάσκομπ, ο άνθρωπος που κατέγραψε την ιστορία, υπογραμμίζει πως την δεκαετία του 30, η εναλλαγή εξαρτημάτων μεταξύ διαφορετικών αυτοκινήτων ήταν αρκετά κοινή, ειδικότερα στις τάξεις των μικρότερων ομάδων, όπως η Ecuerie Bleau της Λούσι Ο’ Ράιλι Σελ.

«Αν έπρεπε να στοιχηματίσω, θα έλεγα πως και οι δύο συλλέκτες έχουν κομμάτια του αμαξιού που κέρδισε τον Χίτλερ» λέει στους Times, δείχνοντας πως στην πραγματικότητα, η αλήθεια συχνά δεν βρίσκεται στα άκρα, αλλά κάπου στη μέση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News